VERSIONES ET METAPHRASES.

Catulli Epithalamium græca metaphrasi donatum a Q. Septi-
mo Florente Christiano. Paris. 4. 1587. apud Morell. Hæc me-
taphrasis recusa est in edit. Lond. 1715.

Carmina quædam e latino Catulli græce expressa leguntur in
edit. Jani Dousa, Lugd. 1592.

Poematia quædam Catulli, Tib. et Prop. selecta græce red-
dita per Jos. Scaligerum 1615. 8.-Repetita et hæc metaphrasis
in edit. Lond. 1715, et illa phaseli in editione Senftlebiana,
Lips. 8. 1642.

Amores Catulli ex poematiis ipsius petito argumento Gallica
prosa ingeniose descripsit conjecturisque suis explicuit Joannes
Capellanus (de la Chapelle, qui et an. 1712. amores Tibulli de-
scripsit) Paris. 1680 et Amstel. 1699. 12. duobus voluminibus,
atque inter ejus opera Paris. 1700. 12. Gallum secutus Germa-
nus est in libro, cui titulus" Joachim Meyers von Perlenberg
Durchlauchtigste Römerin Lesbia," etc. Lips. 1690. 8.

Catulli casta carmina, selecta a Raph. Eglino Iconio cam
ejusdem vindiciis Ciris Catullianæ, adversus Jos. Scaligerum,
Francof. 1606. 12. additis Scioppii epithetis et synonymis poe-
ticis et notis ejusdem ad Claudii Verdierii censionem. Qui sub
Imperialis nomine complures fabulas Romanenses sermone ver-
naculo Germanico (ut Jo. Capellanus sive de la Chapelle Gallico)
edidit, testatur, etiam prælo se paratam habere Deliam, Cyn-
thiam et Lycoridem, sive Catulli, Tibulli ac Propertii poemata
versibus Germanicis expressa sic, ut fabulæ eroticæ illa intexue-
rit, et rerum Augusti Imperio Romæ gestarum non inamœnam
narrationem fuerit persecutus.

Epithalamium Thetidos et Pelei redditum carmine Italico a Lu-
dovico Alamanno, * qui primus in heroicis usus fuit genere ver-
suum liberiori, quod Italis versi sciolti + appellatur: uti post Ala-
mannum deinde fecere Ludovicus Martelli in Metaphrasi libri
quarti Æneidos, Hippolytus de Medicis in Metaphrasi libri se-
cundi, Trissinus in Claudiano de raptu Proserpinæ, et alii deinde
in aliis.

Petrus Taissand Quæstor Burgundiæ a 1715. æt. 72. defunc-
tus, inter alia, quæ in ejus vita memorantur, reliquit versionem
Gallicam Officiorum Ciceronis et Metaphrasin Catulli. Vide
Journal des Savans 1716. Sept. p. 300.

Epitalamio nelle nozze di Peleo e Teti di C. Val. Catullo tra-
dotto in versi Toscani (ab Octav. Nerucci) Siena 1751.8.

Traduction en Prose de Catulle, Tib. et Gallus. Par l'Auteur
des Soirées Helvetiennes (Mr. Pezay) Tomes 2. Amst. 1771.8.

* Giornale de' letterati d'Italia.
T. XXXIII. p. 324.

+ Quasi versus solutos dixeris et
homœoteleutorum lege liberos.

avec un discours préliminaire. Tom. I. complectitur Catulli textum cum versione et notis. Nonnullorum carminum obscœnorum solus textus exhibetur. Sed versio levior habetur.

Poematto di Catullo intorno alle nozze di Peleo e di Teti, ed un epitalamio dello stesso, tradotti in versi Italiani (a Joseph. Torelli). Verona 1781. mai. 8.

Katulls epischer Gesang von der Vermählung des Peleus, metrisch übersetzt und mit einigen Anmerkungen begleitet von J. Gurlitt. Leipz. 1787. 8.

Versio Eisenschmidiana Germanica excusa est in edit. Lenzii, Altenb. 1787.

ADDEND A.

Catulli carmina minora (cum notulis), curavit T. S. Forbiger. Lips. 12m. 794.

C. G. Lenzii Epistola in loca quædam carminis Catulli de nuptiis Pelei et Thetidos. Gotha. 808. 4 maj.

Observationum criticarum in Catulli carmina specimen scripsit Ferd. Handius. Lips. 809. 8maj.

Omnia Catulli casta carmina, notis Doeringianis comitata, complectitur libellus, in usum Scholarum editus, cui titulus est, Excerpta ex variis Romanis poetis," etc. Lond. Rivington. 12mo. 1817. editio secunda.

Catulli carmina ad membranarum meliorum et editionum principum fidem recensuit, suasque animadvv. adjecit J. G. H. Klindworth. Pars. Ima, prolegom. carminumque textum; pars 2da. commentar. crit. indicesque continens. 8maj. Lips. 818. [adhuc sub prælo.]

C. VALERII CATULLI

VITA

EX EDITIONE VULPIANA.

VALERIO CATULLO Quinti prænomen tribuit Josephus Scaliger, corruptissimi loci auctoritate fretus, ex Elegia ad Januam, v. 12: testatus præterea, se in antiquo libro Jacobi Cujacii I. C. ita scriptum manifesto comperisse. Huic Scaligeri persuasioni pondus addit Joannes Harduinus, qui (ad librum XXXVII. nat. historiæ C. Plinii Secundi cap. 6.) affirmat, in omnibus codicibus manu exaratis Catullum Quintum appellari. Consensus tamen eruditorum, atque editiones pæne omnes refragantur: quibus olim præiverat L. Apuleius Madaurensis, cum in Apologia priore carminum quorundam suorum lasciviam Caii Catulli nobilissimo exemplo defendit. Et certe librarii veteres, nominum similitudine decepti, Catulum Poetam cum Catullo sæpe confundunt: idcirco factum existimo, ut cum illi Quintus prænomen fuerit, huic etiam idem affingerent.* Veronensem porro fuisse nostrum poëtam, liquido constat, cum ex Ovidio, Plinio majore, Martiale, Ausonio, ceterisque, tum ex ipsius testimonio, qui carm. 31., ubi, e Bithynia reversus, Sirmionem lacus

* Alius certe Quintus Catullus fuit, cujus integrum nomen Quintus Lucatius Catullus, urbanus sive urbicarius, hoc est, mimographus, de quo videndus Scholiastes ad Juvenal. VIII. 185. ad verba, Clamosum ageres ut Phasma Catulli; et ad XIII. 109.-Q. Catulli Epigramma e Callimachi Epigr.XLIII. suaviter expressum refert Gellius XIX. 9. quod incipit, Aufugit mi animus, cre

do, ut solet, ad Theotinum. Omitto Cinnam Cutulum, Stoicum, quem audivit M. Antoninus imperator, teste Capitolino in Marci vita c. 3. Nam et hujus verum nomen Catullus erat, ut constat ex M. Antonini lib. I. Sect. 13. Accedit ille, ad quem Martialis XII. 74. Heredem tibi me, Catulle, dicis: Non credam, nisi legero, Catulle. (Ex edit. Bipont. p. 13.)

d

Benaci peninsulam adloquitur, ad Larem domesticum salvum se advenisse gaudet. Natus est (si Hieronymus rationem recte subduxit, neque numeri in ejus Chronico depravati sunt) Olympiadis 173. anno 2., ab urbe vero condita 667. Lucio Corn. Cinna, Cn. Octavio Coss.-Quamobrem non injuria Lilius Gregorius Gyraldus Petrum Crinitum reprehendit, quod scribere non dubitaverit: pro comperto haberi, carmen de Passere Lesbiæ ad Virgilium missum fuisse, ob illud Martialis:*

Sic forsan tener ausus est Catullus

Magno mittere Passerem Maroni.

Nam verisimile non est, Catullum septemdecim annis Marone grandiorem (natus est enim Maro, teste Hieronymo ac Donato, olympiadis 177. anno 3., ab urbe vero condita 684., Cn. Pompeio Magno, M. Licinio Crasso primum Coss.) eidem adhuc puero tantum detulisse, et nonnisi fronte perfricta, animoque obfirmato, ad ejus tribunal accedere posset. Præterea rò forsan, quod est apud Martialem, argumenti vim omnino infringit.+

Parentem habuit Valerium, ex honesta familia municipali, cujus nimirum hospitio, si Tranquillum audimus,‡ C. Julius Cæsar uti solitus fuerit. Non amplissimam quidem pecuniam possedit, utpote qui sacculum suum aranearum plenum § ingenue fateatur, Furiumque et Aurelium inter principes amicorum observaverit: quorum álteri nec servus, nec arca, nec cimex erat : || alterum esuritionum patrem ¶ ipse festive appellat. Cumque divi

* Lib. 4. epigr. 14.

† Quod Martialis scripsit, Sic forsan etc. hoc non ita potest intelligi, ac si revera ad Virgilium carmina sua, vel carmen de Passere, miserit Catullus; nam alioqui non dixisset Martialis, sic forsan sed quod Martialis sua voluerit Epigrammata cum Catullianis, et Silium, ad quem scribit, comparare cum Marone; licet accurate lóquendo non jam itá claruerit Virgilius, cum Catullus scriberet, ut ad eum misisse carmina sua credi possit. Sed quantacunque etiam deinde fuit Virgi

lii fama, nou dubitasset forte Catullus, si tum vixisset, passerem suum illi jocosque mittere. Ita Martialis quoque Epigrammata sua ait se offerre Silio. Jo. Isaaci Pontani autem et Boxhornii (c. 35. quæst. Rom.) hallucinatio tribuenda calami festinationi, Catullum Martiali juniorem facientium. (Ex edit. Bipont. p. 14.)

In Julio c. 73.
§ Carm. 13.
Carm. 23.
¶ Carin. 21.