Billeder på siden
PDF
ePub

ἐς τὸ τεὸν καλέσασα τόδε στέγος ἤ με παρῆμεν. φράζεό μεν τὸν ἔρωθ ̓ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα.

ἦνθον γάρ κεν ἐγώ, ναὶ τὸν γλυκὺν ἦνθον Ἔρωτα,
ἢ τρίτος ἠὲ τέταρτος ἐὼν φίλος αὐτίκα νυκτός,
μᾶλα μὲν ἐν κόλποισι Διωνύσοιο φυλάσσων,
κρατὶ δ ̓ ἔχων λεύκαν, Ηρακλέος ἱερὸν ἔρνος,
πάντοτε πορφυρέαισι περὶ ζώστραισιν ἑλικτάν.

φράζει μεν τὸν ἔρωθ ̓ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα.

̔καί μ' εἰ μέν κ ̓ ἐδέχεσθε, τάδ' ἧς φίλα· καὶ γὰρ ἐλαφρός

[blocks in formation]

119. τρίτος ἠὲ τέτ. ἐὼν φ., mit zwei oder drei Freunden, so dafs ich unter ihnen der dritte oder vierte gewesen wäre. Plut. Pelop. 13 εἰς οἰκίαν δωδέκατος ἀπελθών. 2 Petr. 2, 5 ὄγδοον Νῶε — ἐφύλαξε. Hor. Epist. 1, 5, 30 tu quotus esse velis, rescribe.

23:

120. μάλα. S. Dor. § 3. Liebende bringen Apfel oder Quitten als Geschenk oder werfen dieselben nach dem Geliebten, um ihre Liebe anzudeuten. Theokr. 3, 10, 5, 88. Vgl. 6, 6. Platon bei Diog. L. 1, τῷ μήλῳ βάλλω σε· σὺ δ ̓ εἰ μὲν ἑκοῦσα φιλεῖς με, δεξαμένη τῆς σῆς παρθενίης μετάδος. εἰ δ ̓ ἄρ ̓, ὃ μὴ γίγνοιτο, νοεῖς, τοῦτ ̓ αὐτὸ λαβοῦσα, σκέψαι τὴν ὥρην ὡς ὀλιγοχρόνιος. μᾶλον bedeutet bald den Apfel, bald die Quitte. Vgl. Hehn, Kulturpflanzen und Hausthiere p. 209 flg. (2. Aufl.) ἐν κόλποισι. Hor. Sat. 2, 3, 171 nuces ferre sinu laxo. – Διωνύσοιο. Nicht nur die Rebe, sondern auch das Obst wird als Gabe des Dionysos betrachtet. Vgl. Athen. 3 p. 82 D. φυλάσσων, wie 7, 64. 3, 22 tragend, und zwar mit Sorgsamkeit und Vorsicht.

[ocr errors]

120

121. κρατὶ δ ̓ ἔχων. Mit dem Dativ vgl. 7, 15-16. λεύκαν κτλ., einen Zweig der Silberpappel, populus alba Linn. Mit der Silberpappel war nach dem Mythus Herakles bekränzt, als er den Kerberos aus der Unterwelt heraufbrachte. (Schol.) Verg. Ecl. 7, 61 populus Alcidae gratissima. Óvid Her. 9, 64. Hor. Od. 1, 7, 23 Teucer tempora populea fertur vinxisse corona u. a. Herakles ist aber der Heros der Gymnasien. Daher schmückt sich der rüstige Ringer mit diesem Zweige. Vgl. Arist. Nub. 1007.

[merged small][ocr errors][merged small]

καὶ καλὸς πάντεσσι μετ' ἠιθέοισι καλεῦμαι·
εδόν τ', εἴ κε μόνον τὸ καλὸν στόμα τεῦς ἐφίλησα·
εἰ δ ̓ ἀλλὰ μ ̓ ὠθεῖτε καὶ ἡ θύρα είχετο μοχλῷ,
πάντως καὶ πελέκεις καὶ λαμπάδες ἦνθον ἐφ' ὑμέας.
φράζεό μεν τὸν ἔρωθ ̓ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα.

νῦν δὲ χάριν μὲν ἔφαν τᾷ Κύπριδι πρᾶτον ὀφείλειν,
καὶ μετὰ τὴν Κύπριν τύ με δευτέρα ἐκ πυρὸς εἵλευ,
ὦ γύναι, ἐσκαλέσασα τεὸν ποτὶ τοῦτο μέλαθρον
αὔτως ἡμίφλεκτον. Ἔρως δ ̓ ἄρα καὶ Λιπαραίω
πολλάκις Αφαίστοιο σέλας φλογερώτερον αἴθει.

φράζει μεν τὸν ἔρωθ ̓ ὅθεν ἵκετο, πότνα Σελάνα.

σὺν δὲ κακαῖς μανίαις καὶ παρθένον ἐκ θαλάμοιο

macht, haben wir vielleicht eine Redeweise des täglichen Lebens zu erkennen. Über das Fehlen von κεν hier, ν. 126 u. 128 vgl. Kühner II p. 175 fig. Theokr. 4, 49. Der durch yάo ausgedrückte causale Zusammenhang der folgenden Worte mit den vorhergehenden ist, wie dies häufig der Fall, von etwas freierer Art; es schwebt etwa der Gedanke vor: dafs meine Bewerbung nicht zurückgewiesen werde, durfte ich wohl erwarten. (H.) έλαφρός, vgl. Verg. Αen. 12, 489.

125. καλεῦμαι. S. Dor. § 20. 126. In εἶδον mürste der Sinn liegen,, laetus osculo tuo domum me contulissem et dormissem", wie Ameis übersetzte. Die Überlieferung ist aber vermutlich corrupt. Keinesfalls kann svdov die Bedeutung

[ocr errors]

desinerem, finem facerem“ haben, welche G. Hermann (zu Eur. Hek. 650) dem Worte beilegen wollte. (Η.) – τεῦς. S. Dor. § 62. Versausgang wie 11, 55.

127. εἰ δ ̓ ἀλλὰ μ ̓ ὠθεῖτε, d. h. wenn ihr mich abgewiesen hättet mit der höhnischen Aufforderung, anderswohin zu gehen, also = 81 me exclusissetis (s. z. B. Hor. Sat. 2, 3, 260. 264). Auch dieser Ausdruck ist auffallend.

128. πελέκεις, um die Thüre zu erbrechen. λαμπάδες, als Drohung, dafs die Thüre angezündet

125

130

135

werden solle. Ovid Ars am. 3, 565 ille vetus miles sensim et sapienter amabit, multaque tironi non patienda feret. nec franget postes, nec saevis ignibus uret. Straton in der Anth. Pal. 12, 252 ἐμπρήσω σε, θύρη, τῇ λαμπάδι, καὶ τὸν ἔνοικον συμφλέξας μεθύων, εὐθὺς ἄπειμι φυγάς. Hor. Od. 3, 26, 6. Tibull 1, 1, 73. Ovid Amor. 1, 9, 20.

130. ἔφαν ist erste Person. Für den Aorist vgl. Anm. zu v. 25. Ilias 17, 173 νῦν δέ σευ ὠνοσάμην πάγχυ φρένας. Eur. Med. 272 σὲ τὴν σκυθρωπὸν καὶ πόσει θυμουμένην Μήδειαν εἶπον τῆσδε γῆς ἔξω περᾶν. Krüger I § 53, 6, 3. ΙΙ § 53, 6, 2. Kühner II p. 139 flg. Zur gekünstelten Erklärung Fritzsches ,,dixi apud animum meum, scil. cum nuntia tua ad me venisset" liegt also kein Grund vor. (H.)

[ocr errors][merged small][merged small][merged small]

καὶ νύμφαν ἐσόβησε ἔτι δέμνια θερμὰ λιποῖσαν ἀνέρος. ὡς ὁ μὲν εἶπεν· ἐγὼ δέ οἱ ἁ ταχυπειθής χειρὸς ἐφαψαμένα μαλακῶν ἔκλιν ̓ ἐπὶ λέκτρων.

[ocr errors]

καὶ ταχὺ χρὼς ἐπὶ χρωτὶ πεπαίνετο, καὶ τὰ πρόσωπα
θερμότερ ̓ ἧς ἢ πρόσθε, καὶ ἐψιθυρίσδομες αδύ.
χῶς κά τοι μὴ μακρὰ φίλα θρυλέοιμι Σελάνα,
ἐπράχθη τὰ μέγιστα, καὶ ἐς πόθον ἤντομες ἄμφω.
κοὔτε τι τῆνος ἐμὶν ἐπεμέμψατο μέσφα τό γ' ἐχθές
οὔτ ̓ ἐγὼ αὖ τήνῳ. ἀλλ ̓ ἦνθέ μοι ἅ τε Φιλίστας
μάτηρ τᾶς Σαμίας αὐλητρίδος ἅ τε Μελικους
σάμερον, ἁνίκα πέρ τε ποτ ̓ ὠρανὸν ἔτρεχον ἵπποι
Αῶ τὰν ῥοδόπαχυν ἀπ ̓ ὠκεανοῖο φέροισαι,

137. ἐσόβησ ̓ Jacobs] ἐφόβησε 146. Σαμίας Lobeck parall. p. 229, s. Anh.

ἐσό

137. νύμφαν, νεόγαμον νύμφην, Vgl. Aesch. Agam. 1179. βησε. Vgl. wegen des Aorist Krüger I § 53, 10, 2.

141. s wie v. 90. ἐψιθυρίσδομες. Dor. § 80. Vgl. Hor. Od. 1, 9, 19 lenesque sub noctem susurri Composita repetantur hora. Ovid Met. 4, 70.

142. χώς κα, ac ne multa tibi garriam, scito. Für ὥς κα Θρυλέοιμι vgl. Odyss. 2, 53. 15, 538. 16, 297. 23, 135. (H.) Über das hinzuzudenkende scito Id. 15, 91. In θρυλέοιμι beachte die Synizesis (Anm. zu 3, 52). Ahrens übersetzt ungeeignet so: und wie ich fürwahr nicht laut ausschwatzen möchte." Übrigens s. Einleitg. p. 15.

[ocr errors]

143. ἐς πόθον ἤνθομες. Wenn die Überlieferung richtig ist, was ich nicht für unmöglich halte, so hat der Dichter πόθος in freierer Weise angewendet von dem befriedigten Verlangen oder dem Gegenstand des Verlangens. Vergleichen liefsen sich etwa Stellen wie Eur. Phoen. 194 ἐπεὶ πόθου ἐς τέρψιν ἦλθες ὧν ἔχρηζες εἰσιδεῖν. Hippol. 234 νῦν δὴ μὲν ὄρος βᾶσ ̓ ἐπὶ θήρας πόθον ἐστέλλου. ΑΙΚ. 1087 γυνή σε παύσει καὶ νέον γάμου πόθοι. Bion 1, 58 πόθος δέ μοι ὡς ὄναρ ἔπτη. (Η.) Anders Plat. Krit. p. 113 D εἰς ἐπιθυμίαν ἔρχεσθαι. Bei Athen. 7 p. 195 Α steht κτήσασθαι τὴν ἐπιθυ

140

145

μίαν, vgl. indessen Meineke, anal.
crit. ad Ath. p. 130. Ebenso wie
wir las unsere Stelle Nicetas Euge-
nianus, wie seine Nachahmung zeigt,
3, 284 ἔργον δ ̓ ἐκτετέλεστο, καὶ ἐς
πόθον ἤλυθον ἄμφω. Vgl. Stat.
Achill. 1, 642 potitur votis.
144. uiv. S. Dor. § 54.
μέ
α κτλ. usque ad diem hesternum.
μέσφα
μέχρι schon Ilias 8, 508
(μέσα τους ήριγενείης). — τό γ'
ἐχθές. Vgl. 13, 4 τὸ αὔριον.

σφα

=

145 fg. ἅ τε Φιλίστας μάτηρ ἅ τε Μελιξούς. Es ist eine Frau gemeint, die nicht mit Namen genannt, sondern nur als Mutter zweier Schwestern, der Flötenspielerin Philista und der Melixo, bezeichnet wird. Bemerkenswert ist die Wiederholung des Artikels: ἅτε — ἅ τε. Ahnliches bei Mätzner zu Antiphon 1, 21. (H.)

146. αὐλητρίδος. Philista war als Flötenspielerin bei dem Symposion gewesen, wo sie das v. 152 Erzählte selbst wahrgenommen hatte. Vgl. Plato Symp. p. 176 E.

147. σάμερον. S. Dor. § 3. ὠρανόν. Dor. § 10. ἵπποι, die Rosse der Eos. Vgl. 13, 11. Verg. Aen. 7, 25 aethere ab alto Aurora in roseis fulgebat lutea bigis.

148. ῥοδόπαχυς (15, 128) heilst Eos auch Hom. Hymn. 31, 6. Vgl. ροδοδάκτυλος, Odyss. 2, 1. ἀπ' ωκεαν. Ilias 19, 1. Verg. Aen. 11, 1. Catull 61, 89 ab Oceano.

κείπέ μοι ἄλλα τε πολλὰ καὶ ὡς ἄρα Δέλφις ἐρᾶται. κεἴτε νιν αὖτε γυναικὸς ἔχει πόθος εἴτε καὶ ἀνδρός, οὐκ ἔφατ ̓ ἀτρεκὲς ἴδμεν, ἀτὰρ τόσον· αἰὲν ἔρωτος ἀκράτω-ἐπεχείτο, καὶ ἐς τέλος ᾤχετο φεύγων, καὶ φάτο οἱ στεφάνοισι τὰ δώματα τῆνα πυκάσδειν. ταῦτά μοι ἃ ξείνα μυθήσατο· ἔστι δ ̓ ἀλαθής. ἦ γάρ μοι καὶ τρὶς καὶ τετράκις ἄλλοκ ̓ ἐφοίτη, καὶ παρ ̓ ἐμὶν ἐτίθει τὰν Δωρίδα πολλάκις ὄλπαν νῦν δέ τε δωδεκαταῖος ἀφ ̓ ὧτέ νιν οὐδὲ ποτεῖδον. ἦ φ ̓ οὐκ ἄλλο τι τερπνὸν ἔχει, ἡμῶν δὲ λέλασται; νῦν μὲν τοῖς φίλτροις καταδήσομαι· αἱ δ ̓ ἔτι κά με

159. κά με Ahrens] κημέ

149. ἐρᾶται. S. 1, 78.

[ocr errors]

8

150. εἴτε. Krüger I § 65, 1, 11. 151. ἴδμεν, negabat se accurate seire (ἴδμεν, wie Ilias 11, 719: οὐ γάρ πώ τί μ' ἔφη ἴδμεν πολεμήια έργα). Falsch nahmen Gail und andere ἴδμεν = scimus. τόσον. Vgl. Cic. 2 Phil. 8 tantum dicam. 151-152. αἰὲν — ἐπεχ., er liefs sich immer vom ungemischten Weine einschenken, um auf das Wohl seiαἰὲν, ner Flamme zu trinken. während des Gelages, wo die Flötenspielerin ihn beobachtete. Mit ἔρως ist der Gegenstand der Liebe gemeint. Vgl. Alkiphron 1, 34, ο ἐμὸς ἔρως Εὐθύδημε. Lucian Timon 14 οὐδὲ ἐπ ̓ ἀδείας χρωμέτους τῷ ἔρωτι κυρίους γε ὄντας. Uber die Verbindung ἐπεχείτο ἔρωτος, zu Ehren von vgl. 14, 19. Mit dem anderen Genetiv ἀκράτω ἐπεχ. vgl. Luther in der Ubersetzung Joh. 4, 14:,,des Wassers trinken." Schiller: es schenkte der Böhme des perlenden Weins." §. 25, 105. 25, 224. Krüger I und II § 47, 15. Der Hiatus ἀκράτω ἐπεχεῖτο hat nichts Befremdendes. Vgl. Odyss. 3, 300. 17, 42 u. a, Theokr. 24, 90. 13, 49. 22, 26. 152. ἐς τέλος, denique, ad extremum (Cic. 3 Catil. 5, 12).

[ocr errors]
[ocr errors]

153. οἱ, dem Gegenstand seiner Liebe. στεφάν. Die nächtlichen Zecher pflegten nach dem Symposion die Thüre der Geliebten zu bekränzen. Prop. 1, 16, 5 fig. u. a. τῆνα, „jenes Haus. Dieses un

150

155

bestimmt hinweisenden Ausdruckes bediente sich Delphis beim Weggehen. (Η.) - πυκάσδειν. Dor. § 2.

155 τρὶς καὶ τετρ., scil. τῆς αὐτῆς ἡμέρας. Οvid. Μet. 1, 179 terrificam capitis concussit ter que quaterque caesariem. Odyss. 9, 71 τριχθά τε καὶ τετραχθά. - ἐφοίτη, ad me ventitabat scil. Delphis. Uber die Form vgl. Dor. § 29.

156. Δωρίδα ὄλπαν, die Flasche mit dem Salböl, welches er in der Palaestra brauchte, legte er bei mir ab. Sie heifst dorisch, weil Delphis, der aus dem dorischen Myndos stammte, durch den Gebrauch derselben, d. h. durch den Besuch der Palaestra, sich als echter Dorier erwies. S. v. 29. Forbiger, alte Geogr. 2 p. 218.

157. δωδεκαταῖος ἀφ ̓ 00 wie oben v. 4.

158. τερπνόν, wie deliciae bei Catull 6, 1. Mit dem Neutrum vgl. Aristoph. Ekkl. 952 δεῦρο δή, φίλον ἐμόν. Plaut. Casin. 3, 3, 3 quod amet. Ibid. 3, 8, 14 erit hodie tecum quod amas. Ovid Ars am. 1, 91 illic (im Theater) invenies quod ames. Dabei steht ze wie Catull 6, 15 von der Geliebten des Angeredeten: quidquid habes boni malique, dic nobis. Hor. Od. 1, 27, 17 quidquid habes age depone tutis auribus.

159. καταδήσομαι. Das Futurum erklärt sich durch v. 58. ἔτι, noch fernerhin. Vgl. z. Β. Ilias 1, 96. (H.)

λυπῇ, τὰν Αίδαο πύλαν ναὶ Μοίρας ἀραξεῖ.
τοῖά οἱ ἐν κίστα κακά φάρμακα φαμὶ φυλάσσειν,
Ασσυρίω, δέσποινα, παρὰ ξείνοιο λαβοῖσα.

ἀλλὰ τὸ μὲν χαίροισα ποτ ̓ ὠκεανὸν τρέπε πώλους,
πότνι'· ἐγὼ δ ̓ οἰσῶ τὸν ἐμὸν πόνον ὥσπερ ὑπέσταν.
χαῖρε Σελαναία λιπαρόχροε, χαίρετε δ ̓ ἄλλοι
ἀστέρες, εὐχήλοιο κατ ̓ ἄντυγα νυκτὸς ὀπαδοί.

[merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small]

160

165

164. οἰσῶ. Verg. Αen. 4, 419 hunc ego si potui tantum sperare dolorem, et perferre, soror, potero. ὑπέ σταν, ut hucusque tolerari. Cic. 1 Catil. 9, 23 vix molem istius invidiae sustinebo. Cic. pro Milone 9, 25 tota ut comitia suis humeris sustinerent.

166. ἀστέρες κτλ. Mit dem das Gefühl des Lesers beruhigenden Schlusse des Gedichtes vgl. Tibull 2, 1, 87: iam Noæ iungit equos, currumque sequuntur matris lascivo sidera fulva choro. Verg. Aen. 5, 721 etc. Hymn. Orph. 7, 3 ἀστέρες οὐράνιοι, νυκτός φίλα τέκνα με λαίνης.

« ForrigeFortsæt »