O tantum libeat mecum tibi sordida rura
Atque humiles habitare casas, et figere cervos,
Hædorumque gregem viridi compellere hibisco!
Mecum una in silvis imitabere Pana canendo;
Pan primus calamos cera conjungere plures
Instituit; Pan curat oves oviumque magistros.
Nec te pœniteat calamo trivisse labellum :
Hæc eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas ?
Est mihi disparibus septem compacta cicutis
Fistula, Damotas dono mihi quam dedit olim,
Et dixit moriens: 'Te nunc habet ista secundum.'
Dixit Damotas: invidit stultus Amyntas.
Præterea duo nec tuta mihi valle reperti
Capreoli, sparsis etiam nunc pellibus albo,
Bina die siccant ovis ubera; quos tibi servo.
Jam pridem a me illos abducere Thestylis orat;
Et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra.
Huc ades, o formose puer: tibi lilia plenis,
Ecce, ferunt Nymphæ calathis; tibi candida Naïs,
Pallentes violas et summa papavera carpens,
Narcissum et florem jungit bene olentis anethi;
Tum, casia atque aliis intexens suavibus herbis,
Mollia luteola pingit vaccinia caltha.
Ispe ego cana legam tenera lanugine mala,
Castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat.
Addam cerea pruna; honos erit huic quoque pomo;
Et vos, o lauri, carpam, et te, proxima myrte;
Sic positæ quoniam suaves miscetis odores.
Rusticus es, Corydon, nec munera curat Alexis;
Nec, si muneribus certes, concedat Iolas.

Heu, heu, quid volui misero mihi? floribus Austrum
Perditus et liquidis immisi fontibus apros.
Quem fugis, ah demens ? habitarunt di quoque silvas,
Dardaniusque Paris. Pallas, quas condidit, arces
Ipsa colat nobis placeant ante omnia silvæ.
Torva leæna lupum sequitur, lupus ipse capellam;
Florentem cytisum sequitur lasciva capella;
Te Corydon, o Alexi; trahit sua quemque voluptas.
Aspice, aratra jugo referunt suspensa juvenci,
Et sol crescentes decedens duplicat umbras:
Me tamen urit amor; quis enim modus adsit amori ?
Ah Corydon, Corydon, que te dementia cepit!
Semiputata tibi frondosa, vitis in ulmo est.
Quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus,
Viminibus mollique paras detexere junco.
Invenies alium, si te hic fastidit, Alexin."

PALEMON.

MENALCAS. DAMETAS.

MEN. DIC mihi, Damota, cujum pecus? an Meliboi ?
DAM. Non, verum Egonis; nuper mihi tradidit Ægon.
MEN. Infelix o semper, oves, pecus! ipse Neæram
Dum fovet, ac, ne me sibi præferat illa, veretur,
Hic alienus oves custos bis mulget in hora;
Et sucus pecori et lac subducitur agnis.

DAM. Parcius ista viris tamen objicienda memento.
Novimus et qui te, transversa tuentibus hircis,
Et quo, sed faciles Nymphæ risere, sacello.

MEN. Tum, credo, quum me arbustum videre Miconis Atque mala vites incidere falce novellas.

DAM. Aut hic ad veteres fagos quum Daphnidis arcum Fregisti et calamos; quæ tu, perverse Menalca, Et, quum vidisti puero donata, dolebas, Et, si non aliqua nocuisses, mortuus esses.

MEN. Quid domini faciant, audent quum talia fures! Non ego te vidi Damonis, pessime, caprum

Excipere insidiis, multum latrante Lycisca ?
Et quum clamarem: "Quo nunc se proripit ille?
Tityre, coge pecus," tu post carecta latebas.

?

DAM. An mihi cantando victus, non redderet ille,
Quem mea carminibus meruisset fistula, caprum
Si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon
Ipse fatebatur, sed reddere posse negabat.

MEN. Cantando tu illum? aut unquam tibi fistula cera
Juncta fuit? non tu in triviis, indocte, solebas
Stridenti miserum stipula disperdere carmen?

DAM. Vis ergo inter nos, quid possit uterque, vicissim Experiamur? ego hanc vitulam (ne forte recuses, Bis venit ad mulctram, binos alit ubere fetus) Depono; tu dic, mecum quo pignore certes.

MEN. De grege non ausim quidquam deponere tecum; Est mihi namque domi pater, est injusta noverca; Bisque die numerant ambo pecus, alter et hædos. Verum, id quod multo tute ipse fatebere majus, Insanire libet quoniam tibi, pocula ponam Fagina, cælatum divini opus Alcimedontis, Lenta quibus torno facili superaddita vitis Diffusos hedera vestit pallente corymbos. In medio duo signa, Conon, et quis fuit alter, Descripsit radio totum qui gentibus orbem, Tempora quæ messor, quæ curvus arator haberet ? Necdum illis labra admovi, sed condita servo.

DAM. Et nobis idem Alcimedon quo pocula fecit, Et molli circum est ansas amplexus acantho, Orpheaque in medio posuit silvasque sequentes; Necdum illis labra admovi, sed condita servo. Si ad vitulam spectas, nihil est, quod pocula laudes. MEN. Nunquam hodie effugies; veniam, quocumque

vocaris.

Audiat hæc tantum, vel qui venit, ecce, Palæmon;
Efficiam, posthac ne quemquam voce lacessas.

DAM. Quin age, si quid habes: in me mora non erit ulla, Nec quemquam fugio; tantum, vicine Palæmon, Sensibus hæc imis, res est non parva, reponas.

PAL. Dicite, quandoquidem in molli consedimus herba; Et nunc omnis ager, nunc omnis parturit arbos, Nunc frondent silvæ, nunc formosissimus annus. Incipe, Damota; tu deinde sequere, Menalca. Alternis dicetis, amant alterna Camœnæ.

DAM. Ab Jove principium, Musæ; Jovis omnia plena; Ille colit terras, illi mea carmina curæ.

MEN. Et me Phoebus amat; Phobo sua semper apud me

Munera sunt, lauri, et suave rubens hyacinthus.
DAM. Malo me Galatea petit, lasciva puella,
Et fugit ad salices, et se cupit ante videri.
MEN. At mihi sese offert ultro meus ignis, Amyntas,
Notior ut jam sit canibus non Delia nostris.

DAM. Parta meæ Veneri sunt munera; namque notavi Ipse locum, aëriæ quo congessere palumbes.

MEN. Quod potui, puero silvestri ex arbore lecta Aurea mala decem misi; cras altera mittam.

DAM. O quoties, et quæ nobis Galatea locuta est! Partem aliquam, venti, divum referatis ad aures!

MEN. Quid prodest, quod me ipse animo non spernis, Amynta,

Si, dum tu sectaris apros, ego retia servo?

DAM. Phyllida mitte mihi, meus est natalis, Iolla: Quum faciam vitula pro frugibus, ipse venito.

MEN. Phyllida amo ante alias; nam me discedere flevit, Et, "Longum formose vale, vale," inquit, Iolla.

DAM. Triste lupus stabulis, maturis frugibus imbres, Arboribus venti, nobis Amaryllidis iræ.

MEN. Dulce satis humor, depulsis arbutus hædis, Lenta salix feto pecori, mihi solus Amyntas.

DAM. Pollio amat nostram, quamvis est rustica, Musam; Pierides, vitulam lectori pascite vestro.

MEN. Pollio et ipse facit nova carmina: pascite taurum, Jam cornu petat et pedibus qui spargat arenam.

DAM. Qui te, Pollio, amat, veniat, quo te quoque gaudet; Mella fluant illi, ferat et rubus asper amomum.

MEN. Qui Bavium non odit, amet tua carmina, Mævi; Atque idem jungat vulpes et mulgeat hircos.

DAM. Qui legitis flores et humi nascentia fraga, Frigidus, o pueri, fugite hinc, latet anguis in herba.

MEN. Parcite, oves, nimium procedere; non bene ripa Creditur; ipse aries etiam nunc vellera siccat.

DAM. Tityre, pascentes a flumine reice capellas : Ipse, ubi tempus erit, omnes in fonte lavabo.

MEN. Cogite oves, pueri; si lac præceperit æstus, Ut nuper, frustra pressabimus ubera palmis.

DAM. Heu, heu, quam pingui macer est mihi taurus in

ervo!

Idem amor exitium pecori pecorisque magistro.

MEN. His certe neque amor causa est; vix ossibus hærent; Nescio quis teneros oculus mihi fascinat agnos.

DAM. Dic, quibus in terris, et eris mihi magnus Apollo, Tres pateat cœli spatium non amplius ulnas.

MEN. Dic quibus in terris inscripti nomina regum Nascantur flores; et Phyllida solus habeto.

PAL. Non nostrum inter vos tautas componere lites; [Et vitula tu dignus, et hic: et quisquis amores Aut metuet dulces aut experietur amaros.] Claudite jam rivos, pueri; sat prata biberunt.

ECLOGA IV. POLLIO.

SICELIDES Musæ, paullo majora canamus;
Non omnes arbusta juvant humilesque myricæ.
Si canimus silvas, silvæ sint consule dignæ.
Ultima Cumæi venit jam carminis ætas ;
Magnus ab integro sæclorum nascitur ordo.
Jam redit et Virgo, redeunt Saturnia regna;
Jam nova progenies cœlo demittitur alto.