55 65 cantando puerum memini me condere soles: et omnes, Causando nostros in longum ducis amores. agricolae stringunt frondes, hic, Moeri, canamus; MOERIS. Desine plura, puer, et quod nunc instat agamus: ECLOGA X. GALLUS. Extremum hunc, Arethusa, mihi concede laborem, pauca meo Gallo, sed quae legat ipsa Lycoris, carmina sunt dicenda: neget quis carmina Gallo? sic tibi, cum fluctus subterlabere Sicanos, 5 Doris amara suam non intermisceat undam: incipe; sollicitos Galli dicamus amores, dum tenera attondent simae virgulta capellae. non canimus surdis, respondent omnia silvae. Quae nemora aut qui vos saltus habuere, puellae stant et oves circum nostri nec paenitet illas, nen Schmerz gelindert. Die Allegorie will sagen: Gallus hat nicht im Lied Trost für seinen Schmerz gesucht. indigno amore, vgl. Ecl. VIII, 18. 12. Aonie, vgl. Ecl. VI, 65. Aganippe, die Quelle am Helicon, aus der man Begeisterung trank, hier personifizirt. moram fecere. Sonst waren die Musen nicht aufgehalten, in der Gesellschaft des Gallus zu sein. 13. illum etiam - flevere. Sogar die leblose Natur beweinte den Gallus in seinem Schmerz; um wie viel mehr würden es seine Gönnerinnen, die Musen gethan haben! 15. Maenalus, vgl. Ecl. VIII, 21. Auch der Lycaeus ist ein Berg in Arcadien. 16. nostri nec paenitet illas. Insofern der Dichter das Hirtenleben besingt, sind die Schafe in traulichem Verkehr mit ihm. Auch Gallus soll diesen traulichen Verkehr, d. h. er soll ein Hirtenlied nicht verschmähen, wenn er auch ein divinus poeta ist. stant oves, malerisch. 18. formosus Adonis, der in der Sage wegen seiner Schönheit gepriesene Liebling der Venus. 19. upilio,-subulcus-Menalcas. Ein Hirte nach dem andern kommt. 20 uvidus hiberna venit de glande Menalcas. omnes 'unde amor iste' rogant 'tibi?' venit Apollo: 'Galle, quid insanis?' inquit, 'tua cura Lycoris perque nives alium perque horrida castra secuta est.' venit et agresti capitis Silvanus honore 25 florentis ferulas et grandia lilia quassans. Pan deus Arcadiae venit, quem vidimus ipsi sanguineis ebuli bacis minioque rubentem. 'ecquis erit modus?' inquit. Amor non talia curat: nec lacrimis crudelis Amor nec gramina rivis 30 nec cytiso saturantur apes nec fronde capellae.' tristis at ille tamen cantabitis, Arcades,' inquit, 'montibus haec vestris, soli cantare periti Arcades. o mihi tum quam molliter ossa quiescant, vestra meos olim si fistula dicat amores! 35 atque utinam ex vobis unus vestrique fuissem aut custos gregis aut maturae vinitor uvae! certe sive mihi Phyllis sive esset Amyntas seu quicumque furor quid tum, si fuscus Amyntas? et nigrae violae sunt et vaccinia nigra mecum inter salices lenta sub vite iaceret: serta mihi Phyllis legeret, cantaret Amyntas. hic gelidi fontes, hic mollia prata, Lycori, 40 hic nemus; hic ipso tecum consumerer aevo. nunc insanus Amor duri me Martis in armis tela inter media atque adversos detinet hostes: tu procul a patria, nec sit mihi credere tantum! Alpinas a dura nives et frigora Rheni me sine sola vides. a te ne frigora laedant! a tibi ne teneras glacies secet aspera plantas! ibo et Chalcidico quae sunt mihi condita versu carmina pastoris Siculi modulabor avena. certum est in silvis inter spelaea ferarum malle pati tenerisque meos incidere amores arboribus: crescent illae, crescetis amores. 55 interea mixtis lustrabo Maenala Nymphis, 50 aut acris venabor apros. non me ulla vetabunt frigora Parthenios canibus circumdare saltus. iam mihi per rupes videor lucosque sonantis ire, libet Partho torquere Cydonia cornu 60 spicula. tamquam haec sit nostri medicina furoris. aut deus ille malis hominum mitescere discat! iam neque Hamadryades rursus nec carmina nobis ipsa placent; ipsae rursus concedite silvae. non illum nostri possunt mutare labores: 65 nec si frigoribus mediis Hebrumque bibamus 45 Sithoniasque nives hiemis subeamus aquosae, 70 Haec sat erit, divae, vestrum cecinisse poetam, dum sedet et gracili fiscellam texit hibisco, Pierides: vos haec facietis maxima Gallo, Gallo, cuius amor tantum mihi crescit in horas, quantum vere novo viridis se subicit alnus. 75 surgamus. solet esse gravis cantantibus umbra, iuniperi gravis umbra, nocent et frugibus umbrae. ite domum saturae, venit Hesperus, ite capellae. 72. haec, das Gedicht, in welchem er den Gallus selbst redend eingeführt hat. maxima, von höchstem Belang, recht angenehm. 74. vere novo, sobald das Wachsthum wieder erwacht, daher viridis, die wieder grünende. se subicit. Die Erle wächst schnell. 75. gravis cantantibus. Selbst den Früchten schadet Abendkühle, warum nicht auch denen, welche zu lange mit Singen sitzen bleiben. 76. iuniperi gravis umbra. Von verschiedenen Pflanzen, wie von der Fichte, Tanne, dem Taxus, so auch hier vom Wachholder glaubte man, dass sie mit einbrechender Dunkelheit eine schädliche Ausdünstung hätten. - 77. ite capellae. Der Schluss ist so mit dem Eingang des Gedichts v. 7. 8. in Verbindung gesetzt. |