Billeder på siden
PDF
ePub

55

cantando puerum memini me condere soles:
nunc oblita mihi tot carmina; vox quoque Moerim
iam fugit ipsa: lupi Moerim videre priores.
sed tamen ista satis referet tibi saepe Menalcas.
LYCIDAS.

Causando nostros in longum ducis amores.
et nunc omne tibi stratum silet aequor, et omnes,
aspice, ventosi ceciderunt murmuris aurae.

hinc adeo media est nobis via; namque sepulcrum 60 incipit apparere Bianoris. hic, ubi densas

agricolae stringunt frondes, hic, Moeri, canamus;
hic haedos depone, tamen veniemus in urbem.
aut si, nox pluviam ne colligat ante, veremur,
cantantes licet usque, minus via laedit, eamus;
65 cantantes ut eamus, ego hoc te fasce levabo.
MOERIS.

Desine plura, puer, et quod nunc instat agamus:
carmina tum melius, cum venerit ipse, canemus.

[merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small]

5

pauca meo Gallo, sed quae legat ipsa Lycoris,
carmina sunt dicenda: neget quis carmina Gallo?
sic tibi, cum fluctus subterlabere Sicanos,
Doris amara suam non intermisceat undam:
incipe; sollicitos Galli dicamus amores,
dum tenera attondent simae virgulta capellae.
non canimus surdis, respondent omnia silvae.

Quae nemora aut qui vos saltus habuere, puellae
10 Naides, indigno cum Gallus amore peribat?
nam neque Parnasi vobis iuga, nam neque Pindi
ulla moram fecere, neque Aonie Aganippe.
illum etiam lauri, etiam flevere myricae,
pinifer illum etiam sola sub rupe iacentem
15 Maenalus et gelidi fleverunt saxa Lycaei.
stant et oves circum nostri nec paenitet illas,
nec te paeniteat pecoris, divine poeta:
et formosus ovis ad flumina pavit Adonis
venit et upilio, tardi venere subulci,

Ortygia, einem Theil von Syracus.
Die Nymphen, die zum ländlichen
Gedicht begeistern, werden wie die
Musen angerufen.

2. pauca carmina, wenige Verse. legat, prägnant, aber solche, welche beim Lesen selbst Lycoris rühren sollen.

3. neget Gallo. Der Dichter

-

wurde wohl von Gallus um ein solches Gedicht angegangen.

4. sic, vgl. Ecl. IX, 30. subterlabere. Die Sage lässt die Arethusa vom Alpheus in Elis unter dem Meere nach Sicilien fliessen.

5. Doris, die Gemahlin des Nereus. Doris amara, das salzige Meer. Vgl. Ecl. IV, 32.

6. incipe, mit Bezug auf sic non intermisceat. So wie ich wünsche, dass dir dein reiner Quell erhalten bleibe, bitte ich dich, mein Lied zu fördern.

8. respondent, vgl. Ecl. I, 5.

10. Naides, Nymphen, hier Musen, welche wie die Nymphen an heiligen Quellen wohnen. Vgl. Ecl. VII, 21. Der Dichter versetzt den Gallus in seinem Liebesschmerz erst an die Quelle auf dem Helicon, dann nach Arcadien. Vgl. Ecl. VI, 64. Wenn Gallus so sehr in Schmerz vergeht, müssen die Musen fern gewesen sein, sonst hätten sie sei

nen Schmerz gelindert. Die Allegorie will sagen: Gallus hat nicht im Lied Trost für seinen Schmerz gesucht.

indigno amore, vgl. Ecl. VIII, 18. 12. Aonie, vgl. Ecl. VI, 65. Aganippe, die Quelle am Helicon, aus der man Begeisterung trank, hier personifizirt. moram fecere. Sonst waren die Musen nicht aufgehalten, in der Gesellschaft des Gallus zu sein.

13. illum etiam - flevere. Sogar die leblose Natur beweinte den Gallus in seinem Schmerz; um wie viel mehr würden es seine Gönnerinnen, die Musen gethan haben!

15. Maenalus, vgl. Ecl. VIII, 21. Auch der Lycaeus ist ein Berg in Arcadien.

16. nostri nec paenitet illas. Insofern der Dichter das Hirtenleben besingt, sind die Schafe in traulichem Verkehr mit ihm. Auch Gallus soll diesen traulichen Verkehr, d. h. er soll ein Hirtenlied nicht verschmähen, wenn er auch ein divinus poeta ist. stant oves, malerisch.

18. formosus Adonis, der in der Sage wegen seiner Schönheit gepriesene Liebling der Venus.

19. upilio,-subulcus-Menalcas. Ein Hirte nach dem andern kommt.

20 uvidus hiberna venit de glande Menalcas.

omnes 'unde amor iste' rogant 'tibi?' venit Apollo:
Galle, quid insanis?' inquit, 'tua cura Lycoris
perque nives alium perque horrida castra secuta est.'
venit et agresti capitis Silvanus honore

25 florentis ferulas et grandia lilia quassans.

30

Pan deus Arcadiae venit, quem vidimus ipsi
sanguineis ebuli bacis minioque rubentem.

[ocr errors]

'ecquis erit modus?' inquit. Amor non talia curat:
nec lacrimis crudelis Amor nec gramina rivis
nec cytiso saturantur apes nec fronde capellae.'
'tristis at ille tamen cantabitis, Arcades,' inquit,
'montibus haec vestris, soli cantare periti

Arcades. o mihi tum quam molliter ossa quiescant,
vestra meos olim si fistula dicat amores!

35 atque utinam ex vobis unus vestrique fuissem
aut custos gregis aut maturae vinitor uvae!
certe sive mihi Phyllis sive esset Amyntas

40

[ocr errors]

seu quicumque furor quid tum, si fuscus Amyntas?
et nigrae violae sunt et vaccinia nigra
mecum inter salices lenta sub vite iaceret:
serta mihi Phyllis legeret, cantaret Amyntas.
hic gelidi fontes, hic mollia prata, Lycori,

20. uvidus. Menalcas kommt aus dem Walde, wo er die den Winter über gelegenen Eicheln zum Füttern gesammelt hat, wo es im Frühjahr noch feucht und nass ist. Feuchtigkeit macht auch das dürre Laub auf dem Boden zu guten Walddünger.

Die

22. insanis, wie furere, von der Heftigkeit der Leidenschaft.

23. per nives-per horrida castra. Lycoris folgte einem Liebhaber, der den Feldzug des Agrippa gegen die Gallier im Frühling des Jahres 37 v. Chr. mitmachte. Der Schnee lag noch auf den Bergen Galliens.

24. Silvanus, öfter mit Pan verwechselt, eine altitalische Schutzgottheit der Heerden und Felder (agresti honore).

25. quassans, hebt den mit grossen Lilien verzierten Kranz von Pfriemenreisern ausmalend hervor.

26. quem vidimus ipsi, soll ein bekräftigender Zusatz sein, weil nach dem Volksglauben Pan nur selten sich den Menschen zeigte.

[merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small]

hic nemus; hic ipso tecum consumerer aevo. nunc insanus Amor duri me Martis in armis 45 tela inter media atque adversos detinet hostes: tu procul a patria, nec sit mihi credere tantum! Alpinas a! dura nives et frigora Rheni

me sine sola vides. a te ne frigora laedant!
a tibi ne teneras glacies secet aspera plantas!
50 ibo et Chalcidico quae sunt mihi condita versu
carmina pastoris Siculi modulabor avena.
certum est in silvis inter spelaea ferarum
malle pati tenerisque meos incidere amores
arboribus: crescent illae, crescetis amores.
55 interea mixtis lustrabo Maenala Nymphis,
aut acris venabor apros. non me ulla vetabunt
frigora Parthenios canibus circumdare saltus.
iam mihi per rupes videor lucosque sonantis
ire, libet Partho torquere Cydonia cornu

60 spicula. tamquam haec sit nostri medicina furoris
aut deus ille malis hominum mitescere discat!
iam neque Hamadryades rursus nec carmina nobis
ipsa placent; ipsae rursus concedite silvae.
non illum nostri possunt mutare labores:
65 nec si frigoribus mediis Hebrumque bibamus

[merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small]

70

75

Sithoniasque nives hiemis subeamus aquosae,
nec si, cum moriens alta liber aret in ulmo,
Aethiopum versemus ovis sub sidere cancri.
omnia vincit Amor: et nos cedamus Amori.'

Haec sat erit, divae, vestrum cecinisse poetam,
dum sedet et gracili fiscellam texit hibisco,
Pierides: vos haec facietis maxima Gallo,
Gallo, cuius amor tantum mihi crescit in horas,
quantum vere novo viridis se subicit alnus.
surgamus. solet esse gravis cantantibus umbra,
iuniperi gravis umbra, nocent et frugibus umbrae.
ite domum saturae, venit Hesperus, ite capellae.

66. aquosae, das natürlichste Epitheton zu hiems, dem Winter im Süden.

67. cum moriens liber aret, wann der Bast (die Rinde) austrocknet, von der Hitze abdorrt, Umschreibung der höchsten Sonnenhitze. Vgl. Ecl. I, 64.

69. et nos cedamus. Nachdem er alles durchforscht hat, giebt er sich resignirt zufrieden, findet er sich in seinem Schicksal zurecht. Diesen weitern Sinn hat hier cedere Amori, nicht: der Liebe Gehör schenken.

70. divae. Dass der Dichter hier zum Abschluss die Musen überhaupt anredet, nachdem er im Eingang nur die Arethusa angerufen hat, ist nichts Auffälliges. Vgl. Ecl. VI, 2, 13.

71. fiscellam texit hibisco. Wenn der Hirte zu Hause nichts zu thun hatte, flocht er sich aus Eibisch die Käseformen.

[merged small][ocr errors][merged small][merged small]
« ForrigeFortsæt »