ἐλπίδες ἐν ζωοῖσιν, ἀνέλπιστοι δὲ θανόντες. χώ Ζεὺς ἄλλοκα μὲν πέλει αἴθριος, ἄλλοκα δ ̓ ὕει. ΒΑΤΤΟΣ. Θαρσέω. βάλλε κάτωθε τὰ μοσχία τῆς γὰρ ἐλαίας τὸν θαλλὸν τρώγοντι τὰ δύσσοα. σίτθ ̓ ὁ λέπαργος. ΚΟΡΥΔΩΝ. σίτθ ̓ ἁ Κυμαίθα ποτὶ τὸν λόφον. οὐκ ἐσακούεις; ἡξῶ καὶ τὸν Πᾶνα κακὸν τέλος αὐτίκα δωσῶν, εἰ μὴ ἄπει τουτῶθεν. ἴδ ̓ αὖ πάλιν ἅδε ποθέρπει. εἴθ ̓ ἧς μοι ῥοικὸν τὸ λαγωβόλον· ὥς τυ πάταξα. 42. ἐλπίδες κτλ. Vgl. Theognis 1143. Gegenüber stehen sich das erste Wort vorn und das erste Wort nach der Cäsur (analog 1, 12 λης λῇς), dann aber das letzte Wort des ersten Halbverses (das Wort vor der Cäsur), so wie das letzte Wort des ganzen Verses. Vgl. 16, 59 und Anm. zu 1, 144. Ovid Met. 2, 190. Verg. Aen. 9, 95. 43. χώ Ζεὺς κτλ. Hor. Od. 2, 10, 15 informes hiemes reducit Iuppiter, idem submovet. Non, si male nunc, et olim sic erit. Aus der Ähnlichkeit der Gedanken folgt nicht, dafs Horaz den Theokrit nachgeahmt habe, wie Ahrens will. Es ist die allgemeine Wahrheit: auf Regen folgt Sonnenschein. 44. βάλλε, nicht : iacta, scil. pedo, (Ameis), sondern abige. Vgl. Verg. Ecl. 3, 96. Anders Ilias 23, 462 ἵππους ἴδον περὶ τέρμα βαλούσας. κάτωθε, ab inferiore collis parte, = ποτὶ τὸν λόφον, ν. 46, also sursum (nicht deorsum, wie Kiefsling). 45. σίτθ ̓ ὁ λέπαργος, τουwärts, weg da, Grauer. Σίττα oder auch ψίττα (φίττα) rufen noch jetzt die Hirten in Griechenland den Schafen oder Kälbern zu, wenn dieselben anderswohin gejagt werden sollen. Vgl. v. 46. 5, 3. 5, 100. 8, 69. Battos nennt das Kalb nach seiner Farbe, weil er die Namen der Tiere nicht wissen kann, während im folgenden Verse Korydon die Färse mit ihrem Eigennamen ruft. Vom Esel braucht das Wort Nikandros Ther. 349. Über den Nominativ 45 48. αὖ πάλιν. Vgl. 5, 149. ἅδε, fast im Sinne eines Adverbiums da hier. Krüger II § 51, 7, 1. Theokr. 6, 9. 4, 54. 5, 34. 4, 12. 1, 120. = 49. εὔθ ̓ ἧς κτλ., utinam mihi praesto esset meum curvum pedum: quam te percussissem. Die Stellung des Artikels ῥοικὸν τὸ λαγωβόλον statt τὸ ῥοικὸν λαγωβόλον ist nicht weniger auffallend wie die Wiederholung des Artikels v. 33. Das Gleiche findet sich in dem späten Gedicht auf den toten Adonis ν. 9 στυγνὸν τὸν ἦν ἀνεῖρον. Verschieden ist dagegen (wegen des folgenden Participiums) Theokr. 5, 90 κἠμὲ γὰρ ὁ Κρατίδας τὸν ποιμένα λεῖος ὑπαντῶν ἐκμαίνει, wenn er in seiner Jugendblüte mir entgegenkommt". (Η.) - λαγ. Der gekrümmte Knüttel, der 7, 19 ῥοικὴ κορύνη heifst, wird v. 128 λαγωβόλον genannt. Satyrn ΒΑΤΤΟΣ. θᾶσαί μ' ὦ Κορύδων ποτ τῶ Διός· ἡ γὰρ ἄκανθα και ἁρμοι μ ̓ ὧδ ̓ ἐπάταξ ̓ ὑπὸ τὸ σφυρόν. ὡς δὲ βαθεῖαι τἀτρακτυλλίδες ἐντί. κακῶς ἡ πόρτις ὄλοιτο· ἐς ταύταν ἐτύπην χασμεύμενος. ἡ ῥά γε λεύσσεις; ΚΟΡΥΔΩΝ. ναὶ ναί, τοῖς ὀνύχεσσιν ἔχω τέ νιν· ἅδε καὶ αὐτά. ΒΑΤΤΟΣ. ὁσσίχον ἐστὶ τὸ τύμμα καὶ ἁλίκον ἄνδρα δαμάσδει. ΚΟΡΥΔΩΝ. εἰς ὄρος ὅκχ ̓ ἕρπης, μὴ νήλιπος ἔρχει Βάττε· sind mit solchen Hirtenwaffen abgebildet in Stephanis Parerg. Arch. (Bullet. de l'Acad. de St. Petersb. III 1867 t. XXVI). ὥς τυ πάταξα. Der Indicativus Aor. erklärt sich aus dem im Hintergrunde liegenden Bedingungssatze: εἰ ἦν μοι τὸ λαγωβόλον, ἐπάξασα σε ohne άv, vgl. zu 2, 124 da hattest du deine Schläge weg. = 50. θᾶσαι. S. Anm. zu 1, 149. πὸτ τῶ Δ. per Iovem (vgl. 1, 12). Vor einem mit oder anfangenden Worte erleidet das dorische ποτί die Apokope Theokr. Id. 5, 74._15, 70. Epigr. 17, 9. Id. 11, 1. Epicharm. frm. inc. 40, 8 (Lorenz) ποτ. θέμεν. Vgl. die Apokope in κατά (5, 143. 8, 20. 26, 34. Bion 1, 72 κάτθεο. Epicharm. frgm. Mus. 4 p. 238 Lor. κατθέμεν, inc. 7 p. 257. Lor. κατθανών. Ilias 9, 320. Theokr. 17, 62. 22, 204. Ilias 14, 435. - Theokr. 16, 108. Odyss. 13, 208. 25, 256. Odyss. 8, 85), in ává (16, 38. 16, 92. Ilias 6, 71 Theokr. 22, 43. 20, 39 -5, 9. 4, 31. Ilias 4, 113), παρά (1, 33. 1, 74. 7, 66. 18, 1. Ilias 4, 330), in ἄρα (22, 144. 25, 45. Ilias 1, 8). 52. τα τρακτυλλίδες. ἀτρακτυλλίς, bei Theophr. Η. Plant. 6, 4 ed. Wimmer ἀτρακτυλίς, ist eine Distel, carthamus lanatus L. = carduncellus lanatus, die in Südeuropa und Nordafrika häufig wächst. 53. εἰς ταύταν χασμεύμενος, huic inhians (Voss: als ich ihr dort 57. ῥάμνοι vielleicht Teufelszwirn, lycium Europaeum L., ein sehr dorniger Schlingstrauch mit aufrechten, hin- und hergebogenen Ästen, der sich im Süden von Europa häufig findet und viel dorniger ist, als der bei uns zu Lauben benutzte Teufelszwirn, lycium barbarum. Andere denken an crataegus oxyacantha, Weifsdorn, oder an rhamnus zizyphus; beides ohne schlagende Beweise. ἀσπάλαθος ist jedenfalls ein sehr stachlicher Strauch; denn nach Platon Rep. 10 p. 616 A werden damit die Tyrannen im Hades gegeifselt. Welcher Strauch darunter zu verstehen sei, lässt sich nicht mit Sicherheit angeben. κομέοντι. S. Dor. § 74. Id. 1, 133. 7, 8. ΒΑΤΤΟΣ. εἴπ ̓ ἄγε μ ̓ ὦ Κορύδων, το γερόντιον ἡ ῥ ̓ ἔτι μύλλει τήναν τὰν κυάνοφρυν Ἐρωτίδα, τᾶς ποκ ̓ ἐκνίσθη; ΚΟΡΥΔΩΝ. Μονακό - ἀκμάν γ' ὦ δειλαῖε· πρόαν γε μὲν αὐτὸς ἐπενθών καὶ ποτὶ τῷ μάνδρα κατελάμβανον ἄμος ενήργει. ΒΑΤΤΟΣ. εὖ γ ̓ ὤνθρωπε φιλοῖφα. τό τοι γένος ἢ Σατυρίσκοις ἐγγύθεν ἢ Πάνεσσι κακοκνάμοισιν ἐρίσδεις. 58. μ' ὦ. Krüger II § 12, 4, 6. Theokr. 7, 19. τὸ γερόντιον, derselbe, welcher v. 4 ὁ γέρων heifst. μύλλει, wie permolere Hor. Sat. 1, 2, 35. 59. Ἐρωτίδα. Der vom Dichter mit Bezug auf den Inhalt des Berichtes gewählte Name Ἐρωτίς kommt auch sonst vor; um SO weniger sind wir berechtigt, mit Meineke an ein Appellativum mit der Bedeutung meretricula zu denken. (H.) Vgl. auch den Namen Erotion in Plautus' Menaechm. 1, 2, 60. 60. γε μέν. S. 17, 137. ἐπενθών. S. Dor. § 39. 61. και hat steigernde Bedeutung (,,so schamlos treibt er seine Liebschaft"). Zu der unnatürlichen Erklärung der Partikel durch eine Anakoluthie (als wenn ἐπῆνθον vorherginge) liegt kein Anlass vor. In dem von Meineke citirten Verse Ilias 23, 247 ἃς φαμένη καὶ κερδοσύνῃ ἡγήσατ' Αθήνη dient καὶ gleichfalls zur Hervorhebung; vgl. Fäsi (5. Aufl.). Von anderer Art sind die sonstigen bei Kühner II p. 657, 4 angeführten Stellen. (Η.) – άμος wie 13, 25. -- 60 62-63. Σατυρίσκοις Πάτ νεσσι. Die Satyrn, γένος οὐτιδανῶν Σατύρων καὶ ἀμηχανοεργῶν, wie Hesiod bei Strabo 10 p. 471 sagt, jene boeksartigen, ausgelassenen Bewohner von Wald und Berg, zeichnen sich besonders aus durch Lüsternheit nach Wein und Weibern. Vgl. Theokr. 27, 3. 48. Noch unter ihnen stehen die Pane, Panes bei Ovid Met. 14, 638, Panisci bei Cic. Nat. D. 3, 17 u. a., nach Nonnos Dionys. 14, 68 die Nachkommen des Hirtengottes Pan, ov ἐπὶ μορφῇ ἀνδρομέῃ κεκέραστο δασύτριχος αἰγὸς ὀπωπή. Wie in ihrer Gestaltung, so nähern sie sich auch in Wesen und Treiben der Tierwelt dergestalt, dafs die rohe Sinnlichkeit sehr passend durch einen Vergleich mit ihnen angedeutet wird. Sie heifsen κακόκναμοι wegen des Bocksfufses. Vgl. Hor. Od. 2, 19, 4 capripedes Satyri. Müller, Archaeol. § 385. § 387. — ἐγγύθεν kann bei ἐρίζεις darum stehen, weil ἐρίζειν sich hier der Bedeutung ,, gleichkommen" sehr nähert. Vgl. v. 8. Ilias 9, 389. V. ΒΟΥΚΟΛΙΑΣΤΑΙ Η ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ. ΚΟΜΑΤΑΣ ΚΑΙ ΛΑΚΩΝ. ΚΟΜΑΤΑΣ. Αἶγες ἐμαί, τῆνον τὸν ποιμένα τόνδε Σιβύρτα φεύγετε τον Λάκωνα· τό μευ νάκος ἐχθὲς ἔκλεψεν. 1. τόνδε Σ. Hermann] τὸν Συβαρίταν V. Die Wettsänger. Komatas, der Ziegenhirt, Šklave des Sybariten Eumaridas, und Lakon, der Schafhirt, Sklave des Thuriers Sibyrtas, begegnen sich, reizen sich gegenseitig durch allerhand Sticheleien, fordern sich zum Wettgesange auf, rufen einen Schiedsrichter herbei und streiten dann im Wechselgesange. Den Preis trägt Komatas davon. Das Wesen des ländlichen Wettgesanges lernen wir aus diesem Idyll und Id. 8 am besten kennen. Das Hauptgesetz desselben ist dies, dafs, wenn und so oft der eine gesungen hat, der andere in gleich viel Versen einen Gedanken ausspricht, welcher dem von dem Ersten ausgesprochenen Gedanken ähnlich ist, aber schöner oder besser sein soll. In dem achten Idyll, wo Daphnis Sieger wird, welcher dort an der zweiten Stelle singt, steht die Erwiderung v. 33-40 und 45-48 sogar mit der äufseren Form der von dem anderen gesungenen Verse im Einklange. In den Entgegnungen des Lakon (5, 82 flg.) ist dies nicht überall der Fall. Da wir aber nicht mehr solche amöbäische Gesänge haben, so können wir nicht behaupten, dafs eine solche durchgängige Concinnität in der Form der Verse notwendige Bedingung des Wettgesanges gewesen sei und dafs Lakon wegen des teilweisen Mangels derselben als besiegt erklärt werde. 1. ual, wie 5, 145. Vgl. Verg. 7. 2. Der Name 4άxov (mit langem a) ist seinem Ursprung nach für eine Verkürzung eines Namens wie Ζ. Β. Λακράτης oder Λακύδης κα halten. Ebenso verhält sich z. B. der auf Inschriften vorkommende Name Αντίγων τη 'Αντίγονος oder Avtiyévns. Vgl. über solche Namensbildungen Fick, die griech. Personennamen. p. XVI. Fritzsche meinte,derName solle den,,Schreier" bezeichnen (von laxéo); es ist aber nicht anzunehmen, dafs Th. nur ΛΑΚΩΝ. οὐκ ἀπὸ τᾶς κράνας; σίττ ̓ ἀμνίδες. οὐκ ἐσορῆτε τόν μευ τὰν σύριγγα πρόαν κλέψαντα Κομάταν; ΚΟΜΑΤΑΣ. τὰν ποίαν σύριγγα; τὸ γάρ ποκα, δῶλε Σιβύρτα, ἐκτάσα σύριγγα; τί δ ̓ οὐκέτι σὺν Κορύδωνι ἀρκεῖ τοι καλάμας αὐλὸν ποππύσδεν ἔχοντι; ΛΑΚΩΝ. τάν μοι ἔδωκε Λύκων, ὦλεύθερε. τὶν δὲ τό ποῖον Λάκων ἀγκλέψας πόκ ̓ ἔβα νάκος; εἰπὲ Κομᾶτα· οὐδὲ γὰρ Εὐμαρίδᾳ τῷ δεσπότα ἧς τι ἐνεύδειν. · ΚΟΜΑΤΑΣ. τὸ Κροκύλος μοι ἔδωκε, τὸ ποικίλον, ανίκ ̓ ἔθυσε 10. Εὐμαρίδα Meineke] Εὐμάρα, ebenso v. 73 u. 119 τι *) του den einen der beiden Namen mit einer derartigen Beziehung gebildet haben sollte. (H.) νάκος ist dasselbe, was v. 15 βαίτα heifst. Über das Asyndeton des Satzes s. Krüger I $ 59, 1, 5. Theokr. 11, 68. 3. οὐκ ἀπὸ κτλ. scil. ἔρχεσθε oder ähnlich. Die Frage dient hier dazu, einen Befehl auszudrücken willst du wohl gleich? Vgl. 4, 46. 5, 102. Cic. Tusc. 3, 12, 26: Nolite ad me abire. Illico istinc. 4. μευ τὰν σ. Dieselbe Wortetellung finden wir 15, 31. 15, 69. 5, 19. Vor dem Verbum und Artikel steht μεν 5, 109. 20, 5. Am Schlusse des Verses finden wir diesen Genetiv 8, 15. 15, 71. 7, 119. S. Weyl, spec. lec. Theocr. p. 17. 5. τὰν ποίαν. Krüger I § 50, 4, 7. Theokr. 5, 8. πόκα. Vgl. 4, 7. - δῶλε. S. Dor. § 10. Verg. Ecl. 3, 25 cantando tu illum ? aut unquam tibi fistula cera iuncta fuit? agna 5 99 10 Absicht findet bei diesen Wiederholungen nicht statt. 7. καλάμας αὐλ. im Gegensatze zu der sieben- oder gar neunröhrigen Syrinx, Theokr. 8, 18. ποππύσδεν. S. Dor. § 82. Dies übersetzt Verg. Ecl. 3, 27 : stridenti miserum stipula disperdere carmen. Calpurn. 10, 10 sed pro carminibus male dissona sibila reddit. 8. ὠλεύθερε, höhnisch gesagt, entspricht dem δῶλε ν. 5. 9. Λάκων ἔβα. Vgl. zu 1, 103. — ἀγκλ. ἀνακλέπτειν, gebildet wie ἀναρπάζειν. 67. - 10. τῷ δεσπότα, σου. Vgl. 11, ῆς (= ἦν) τι ἐνεύδειν. Odyss. 3, 349 von einem armen Manne, ᾧ οὔτι χλαῖναι καὶ ῥήγεα πόλλ ̓ ἐνὶ οἴκῳ οὔτ ̓ αὐτῷ μαλακῶς οὔτε ξείνοισιν ἐνεύδειν. Theokr. 24, 136. Krüger II § 55, 3, 22. Der Hiatus von T ist wie Odyss. 15, 83 n. sonst. Zur Sache vgl. v. 50. 12. ταῖς Νύμφαις. S. zu 1, 12. 12–13. ἐτάκου, du vergingst vor Neid. Verg. Ecl. 7, 26 invidia rumpi. Vgl. Verg. Ecl. 3, 14 quae tu, perverse Menalca, et cum vidisti puero donata, dolebas et, si non aliqua nocuisses, mortuus esses, 13. βασκαίνων in giftigem Neide. Von einem Behexen durch bösen |