Billeder på siden
PDF
ePub

137. λεύσσοντε D. λεύσοντε 11, λεύσοντα oder λεύσονται m, λεῦσον τε Μ, λεῦσον τὲ c 18. λευσσόν τε 18 von 2. Hand. 153. Bindemann nahm vor diesem Vers eine Lücke an. 155. őre st. 9 Is. Vossius.

164. ὡς νέος ἀκμήν D. ἐς μέσον ἀκμήν Fr.

172. xɛívós y Junt. Vgl. Krügermann S. 12.

185. ἔθνος st. ἔνος Lennep.

202. aμoτov m und, wie es scheint, D. άuotos c M 11 18. Vgl. Anm. zu v. 242.

203. árzóμogo D (ein Compositum, für welches sich genügende Analogieen nicht beibringen lassen), aviota m c etc. ἀγχίμοροι Junt. ἀγχίμολοι Mor. ἀγχίποροι Meineke.

228. gía D. toißo m c etc., was, wie mir scheint, wenig angemessenen Sinn gibt.

230. Über τnvoios vgl. Ahrens, Philol. XXXVIII 218.

einen

248. εὐκεάτοιο D. εὐκάμπτοιο m e Μ, εὐκάμποιο 11 18. 252. Über Etymologie und Aspiration von άóos vgl. La Roche zu Odyss. a 27; Homer. Textkr. 180 f. Curtius, Etym. 392. Clemm in Curtius' Stud. VIII 91 u. 93. Lentz zu Herodian I 538, 1. Fr. billigte die Ableitung Döderleins, Hom. Gloss. II 172. 268. niečov m (,,nach Zieglers Versicherung", Fr.) und, wie es scheint, c D. Eniέevov 11 M. In 18 evov deletum est et margini adscriptum evv" (Ziegler). nievv für das Ursprüngliche zu halten ist man hiernach kaum berechtigt.

274. Vgl. Krügermann S. 4.

[ocr errors]

XXVI. Vgl. Dilthey, archäol. Ztg. XXXVI (1878) S. 47. Eichstädt u. andere sprachen das Gedicht dem Th. ab. „Ex aperta Callimachi imitatione quae inest versui 30 (vgl. die Anm. von Fritzsche) Wilamowitzius collegit poema non Theocriti esse, sed imitatoris." So Knaack, anal. Alexandrino-Rom. (Diss. Greifswald 1880) S. 58.

1. μαλοπάρανος ο D. μαλοπάρηος Eustath. μάλλοπάρανος Hesych. s. v., was Ahrens de Theocr. carm. Aeol. III. S. 11, 9 vorziehen möchte. M. Schmidt hält auch bei Hesych. das einfache wegen der Reihenfolge für das Ursprüngliche.

14. Vgl. Anh. zu 7, 59.

17. ρύσαισαι D.

19. τόδ” ἔειπε τάχα κτλ. Ahrens; dagegen spricht der unmittelbar vorhergehende Vers.

20. μάτηρ μὲν τὴν κεφ. die Hass. μάτηρ μὲν κεφ. Junt. χἃ uèv tav xeq. Ahrens. Knaack vermutet, es sei nach v. 19 einiges ausgefallen.

27 f. μηδ' ἄλλος ἀπεχθομένω Δ. φροντίζοι, μηδ' εἰ χ. τῶνδε μονήσαι Ahrens. μηδ' ἄλλον ἀπεχθόμενον Δ. φροντίζοιμ', εἰ καὶ χ. τῶνδε μογήσαι Kreufsler observ. in Theocr. II 18. μηδ ̓ ἄλλος ἀπεχ θόμενοι Δ. φροντίζοι μηδ' εἰ χ. τῶνδ' ἐμόγησαν Madvig advers. I 298.

29. Madvig meint, der Vers könne sich auf Pentheus beziehen. XXVII. 1. лάços st. Пágis G. Hermann.

[ocr errors]

9. ἀσταφιλὶς c, & σταφυλις wie es scheint D. Meineke wollte ferner ἴδωδεν st. ὀλεῖται schreiben. ,,Ja freilich", entgegnet, nach der aufgenommenen Schreibung, das Mädchen; „ist das nicht allgemeines Los in der Natur?" An dem Wechsel der Tempora hat man, zumal in diesem Gedicht, keinen Anstofs zu nehmen; an sich ist sowohl Präsens wie Futurum berechtigt. & σταφυλις σταφὶς ἔστ'· οὐδὲ ῥόδον αὖον ὀλεῖται Ahrens. Wilamowitz (Hermes XIII 278) will & otapulis xtλ. beibehalten und erklärt: die Traube ist schon Rosine, sie wird aber durch ihr Welken nicht vergehn wie die nimium brevis rosa, die man bricht, an ihr riecht und sie fortwirft."

[ocr errors]

8b. ådé tɩ yngάoxɛ; Wilamowitz. In der Junt. ist der Vers getilgt. Der nun hierher gesetzte Vers 17 steht in der Junt. und den folgenden Ausgaben nach 18. Stephanus, hiervon ausgehend, setzte zwischen 18 und 17 den Vers ein un oоßálys τὴν χεῖρα, καὶ εἰσέτι χεῖλος ἀμέλξω. In v. 17 änderte Warton εἴ γ ̓ ἔτι, Wilamowitz ἀμύξει.

13. διζύον Wordsworth. δίζυον D. δίζυορεεν c. διζόεν Kreufsler.
14. xai púye Haupt opusc. II 312.
15. "Αρτεμις ίλαος Wilamowitz.

Mus. n. F. IV 276) wollte v.
v. 16 setzen.

=

Haupt (opusc. I 183 Rhein. 19 und 20 zwischen v. 15 und

[ocr errors]

ἀείρεις Kall.

20. aivov st. alev Kreufsler. 21. Soon Junt. So Cobet, Mnemos. X 361. Vgl. Krüger I § 54, 8, 12.

22. νόον δ' ἐμὸν οὔτις ἔαδε Junt. νόῳ δ' ἐμῷ δ ̓ οὔτις ἔαδε Fr. νόον δ' ἐμὸν οὔτις ἔθελγεν Cobet, ἄεξεν Meineke, ἐκήλει Ahrens, géoxe Haupt opusc. III 484.

25. all' daqiótúv Täuber bei Nauck, Mél. Gréco-Rom. III 237. Mit der Überschrift, welche in den Ausgaben hinzugefügt ist kann Täubers Conjectur nicht (wie dies Nauck meint) begründet werden.

27. τί δὲ oder τί καὶ st. τίνα C. Hartung. Tooμ. Madvig advers. I 299.

[ocr errors]

κρατέουσί τιν

31. slo st. vias Kreufsler. Bas Ahrens. gav J. A. Hartung. 35. οὐ μὴν οὐ τὸν Πᾶνα Schäfer.

37. τεύχω καὶ δῶμα καὶ αὐλάς statt τὰ δὲ πώεα καλὰ νομεύω

vermutete Meineke.

43. ἄκρα τιμήεσσα Junt. ἀκροτιμίη ἐσσί Madvig advers. I 299. 47. ἵνα παρθένῳ ἄ. δ. Stephanus.

49. μαλάξω Τoup.

In c

58. τ ̓ ἀμπέχονον π. ἐμὸν D. τὠμπέχονον Stephanus. steht, indem auf den folgenden Vers übergesprungen ist, blofs τ ̓ ἀμπέχονην τῆς σῆς τοι μείζονα δωσῶ.

THEOKRIT VON FRITZSCHE.

23

5

59. Fr. erklärte ἐὰν ἧς ἐν γαστρὶ ἔχουσα. vova dúow Cobet, Mnem. X 363.

ταύτας τοι ἀμεί

οι

62. σοι ἔρημας (relicto post ἔρημας spatio) c, συ (οι ab eadem manu) nuas (tum spatium quinque litterarum) D. on conuias Junt. σύδ ̓ ἔγημας κουκέτι πιστή Kall. σὴ Ἐρωτιάς oder 'Αρητιάς oder etwas ähnliches vermutete Lobeck, pathol. prol. 466. Géo ῥήμασιν οὐκέτι πιστῇ Hermann. σοῖς ῥήμασιν οὐκέτι πιστῇ Ahrens. 66. χλοεροῖσιν, wie es scheint, D. χλωροῖσιν ε. 67. άνιστα ε, ἀνίστα D. ἀνίστατο Junt.

69. αἰδομένη D.

XXVIII. 4. καλάμω

ἀπάλῳ c. καλάμῳ

-

απαλώ Junt. naháμg xλ. vлαлtilo Ahrens, Philol. XXXVI 219. Vgl. auch Zettel, Bl. f. d. bayer. GW. IX (1873) 245.

13. vex' oder Evex' die Hdss. vv ist in der ed. Junt. hergestellt. Vgl. G. Meyer S. 68. vex' suchte Fr. in der grofsen Ausgabe vergeblich zu rechtfertigen. évoqúoo scheint in D zu stehn. voqúow haben c h 11; e für ŋ ist in c übergeschrieben, aber nach Studemund (Bergk, Anthol. lyr.2 S. LX) von zweiter Hand. 22. nélŋ D. réλe c h 11. Ahrens schrieb réin, ebenso v. πέλη πέλει 23 лαρéns und 29, 7 9éins, nahm dies aber später zurück: vgl. de Theocr. carm. Aeol. S. 23.

XXIX. 3. de vor near' haben h und 11. déar' vermutet M. Schmidt, Rhein. Mus. XXVI 180.

8. ¿éins k D c. les h 11. Dafs őre mit dem Conj. in den hexametrischen Gedichten nicht vorkommt, kann für dieses Gedicht nicht als entscheidendes Argument angeführt werden. Vgl. auch zu v. 33.

Anh. zu 28, 22.

éins Bergk: vgl. Curtius Verbum I2 206.

15. μάτη oder μάτης Κ, μάτα D, μάθης . Letzteres nahm Fr. auf. pála Ahrens, vgl. de Theocr. carm. Aeol. S. 22, 17.

19. Meinekes Vermutung ist sehr unsicher, gibt aber einen guten Sinn. Fr. erklärte die Überlieferung: „,redolere videris consuetudinem virorum elegantiorum, qui non sunt sortis tuae". donéɛs, wie es scheint, k D. doxéois secundum o e corr. c. donéεis ist hiernach für alleinige Überlieferung zu halten. doxíuois Bergk. 20. as Junt. o k, ao D, αἷσ C. ἧς κ' ἔτ ̓ ὄρης Ahrens,

Philol. XXXVI 220.

29. ἐπωμαδίας κ und, wie es scheint, D. ἐπ' ὀμμασίαις ε. Bergk vermutet in der letzteren Lesart das Ursprüngliche: vgl. Jahrb. für Philol. 1878 S. 517.

33. ns Heinsius. xns c, exeus k D. S. zu v. 8. Der Ind. Präs. ist hier nicht am Platz.

34. 'Axıλhéioi soll nach Zettel (quaest. Theocr. S. 9) corrupt sein. 35. Wenn ἐπιτρόπῃς richtig ist, so steht es für ἐπιτράπῃς. Vgl. Hesych. σлolełóɑ' oraleîóa. Ahrens de dial. Aeol. 76 f. Bergk, Anthol. lyr.2 S. LXIII.

XXX. Entdeckt wurde dieses Gedicht 1864 von Ziegler: vgl. Jahrb. f. Philol. XCIII (1866) S. 159. Veröffentlicht wurde es zuerst von Bergk nach einer Abschrift Studemunds vor dem Index lectt. Hal. für den Winter 1865-66. Hieran schlossen sich die folgenden Herstellungsversuche an: Th. Fritzsche, de Theocriti carmine Aeolico recens invento. Rostock 1865. Η. Fritzsche im Rhein. Mus. XXI (1866) S. 247 fig. Schwabe, Theocriti carmen Aeolicum tertium, vor dem Index lectt. Dorpat. 1866. Hierauf teilte Ziegler a. O. eine von ihm selbst angefertigte Abschrift mit, und das Gedicht wurde in die Ausgaben von Ziegler, H. Fritzsche und Paley, sowie in die zweite Ausgabe von Bergks Anthologia lyrica aufgenommen. Ahrens behandelte es in einem Programm: de Theocriti carmine Aeolico tertio nuper invento. Hannover 1868. Seitdem erschienen: J. Mähly, das 30. Idyll des Theocrit. Progr. des Pädagogiums zu Basel 1872. E. Schneidewind, de carmine Theocriti quod dicitur Aeolico tertio. Progr. Eisenach 1873. (Vgl. C. Hartung, philol. Anz. VI 321 flg.) L. Kraushaar, das dritte äolische Gedicht des Theokrit. (Progr. von Saarburg.) Strafsburg 1877. Vgl. auch Bücheler, Rhein. Mus. XXX 41 flg. (Wordsworth schliefst sich an H. Fritzsche an.)

1. Ὤιαι hält Bergk für wahrscheinlicher.

2. τέτορται ὃν ἔχει παῖδος ἔρως εὖντα γεραίτερον Schneidewind. τέτομαι ὅτ' ἔχει κτλ. C. Hartung. πετόρταιος Kraushaar. — Vgl. Dübner, Rev. crit. 1867 I S. 165.

3 Αg. ἀλλ' ὁπόσον τῷ παιδὶ πρέπει. καὶ νῦν κτλ. τᾶς γᾶς τοῦτο χάρις Bergk. ἀλλ ̓ ὀπόσων τῷ παιδι πρέπει χαρίσασθ ̓ ἐτάρῳ τώραμένῳ μηδὲν ὅλως ἔχει. καὶ νῦν μὲν τὸ κάκον ταίς μευ ἔχει πλησιπό νοις φρένας). ἅπαν τοῦτο χάρισμ', αἴ τι παραύαις γλύκυ μειδίαι H. Fritzsche. ἀλλ ̓ ὄποσον παῖδι πέρισσ ̓ ἔχει. καὶ νῦν μὲν τὸ κάκον ταὶς μὲν ἔχει, ταὶς δὲ γύναικας οὔ· ταῖς δ ̓ αὖ τοῦτο χάρις κτλ. Paley. ἀλλ' ὁπόσον παῖδα περιρρέει ἅβας, τοῦτο χάρις κτλ. Mühly. κάλω, μελλιχρόω, σαύλ', ὃ πόθον τὤππατι περρέχει (oder πῦρ ἔχει)· αὔγας τοῦτο χάρις Schneidewind. κάλω οὐ μετρίως, ἀλλὰ πόθος τὸν περιπέπταται καὶ ναὶ τὰς Χάριτας ταῖσι παρείαις γλύκυ μειδίαι C. Hartung. ἀλλ' ὁπόταν τὦπα ἴδην ἔχῃς, ταῖς αὐγαῖς τε χάρις ταῖς τε παραύαις γλυκὺ μειδίαι Kraushaar.

4. S. zu v. 3. ταῖς μὲν ἔχει, ταῖσι δέ μ' οὐκ ἔχει Bergk. ταίς μευ ἔχει τλαιπαθέας φρένας Schneidewind. ταῖς μὲν ἔχει, ταῖς δ ̓ ἔαι ἁμέραις Mühly. ταῖς μὲν ἔχει, ταῖσι δέ μ' οὐχ ὅραις Kraushaar. 7. λέπτον με Paley. ἐχθὲς γὰρ παριὼν ἔδρακε παῖς λέπτα με μέλιχρος Schneidewind.

10. ἕλκος ἔχων καὶ τὸ κέαρ δάκων Η. Fritzsche. καὶ τὸ βέλος στένων Mühly. καὶ τὸ πόθω βέλος Schneidewind.

11. εἰσκαλέσας erklärte Fr.: „revocavi animum meum, ich rief mich zur Besinnung zurück. Der Geist oder das Herz war ja bei

dem Geliebten“. πολλὰ καὶ κολάσας Mühly.

διέκνιξ' ἔγων Schneidewind.

διελεξάμαν Bergk.

12. τί δὴ ταῦτ ̓ ἐπόης erklärte Fr.: „was triebst du dies? was hängest du diesen Liebesgedanken nach (in der ganzen Zeit, v. 2)?" Das Richtige erkannte Mähly. τί δήτ' αύτε πόσης Schneidewind.

ν.

13. οὐκ ἐπίδησθ' Curtius (bei Fr.). οὐκέτ ̓ ἴσησθ' Schwabe. οὐκ ἐπίσησθ' oder οὔκι Είσησθ' Paley. οὐκέτ ̓ ἴσαις Ziegler. οὐκ ἐπίδεσθ' Mähly. οὐκ ἀίησθ' Schneidewind.

14. μὴ οὔτι νέος τὴν ἰδέαν πέλῃ Bergk. μὴ σὺ νέος τὴν ἰδέαν πέλῃ; Fr. μὴ οὐχὶ νέος τὴν ἰδέαν πέλῃ Mühly. γηραλέος τὴν ἰδέαν πέλῃ Schneidewind. μή τι νέος τὴν ἰδέαν πέλῃ; Paley.

15. ἄρτια γεύμενοι Kreufsler.

16. ἄλλος ἐλάσθη Bergk. ἄλλος ἐράσθη Paley. ἄλλος ἐθάλει Schneidewind. ἄλλω ἐλάσθης oder ἐράσης C. Hartung.

17. μελετημάτων Paley. παιδὸς ἔραντι προγενεστέρῳ Bergk. παῖδος ἐρώτων καὶ ἐλεύθερον Fr. παιδὸς ἐράντεσσι τάπερ πέλει Ahrens. παιδὸς ἐράντεσσι παθημάτων oder ἔραισιν μελεδημάτων Mühly. παῖδος ἐρώτων ποτὶ γήραϊ Schneidewind.

18. (τῷ μὲν γὰρ βίως) ἕρπει προγόνοις ἶσ ̓ ἐλάφω θοᾶς Bergk. ἔρρει st. ἕρπει C. Hartung. (έρπει) τὸ πρόσω γ ̓ ὡς ἐλ. 9. Paley. βραδινᾶς ἴσ ̓ ἐλ. θ. Mühly. ῥα γόναις ἶσ ̓ ἐλ. θοαῖς Schneidewind. ρα γόνῳ ἴσ ̓ ἐλ. θοᾶς Kraushaar. γόνῳ ἶσ ̓ ἐξ ἐλ. θ. Th. Fritzsche in Bursians Jahresber. 1878 I 112.

19. ἀλλάσσει Kreufsler. ἀλύσκει Kraushaar. τλάσει δ ̓ ἐτέραν π. Paley. σαλέει δ ̓ ἔτ ̓ ἔρα π. Schneidewind. όρμάσει δὲ πέραν π. C. Hartung. αὔριον ἡμέραν Bergk. αὔριον ἄμερος Fr. τῇ αὔριον ἁμέρα Mähly. ὤριον ὤμπορος Schneidewind. αὔριον ὤμπορος C. Hartung. οὔριος ἡμέρᾳ Kraushaar.

20 f. πεδ ̓ ἐμαλίκω oder ὐμάλικος Bücheler. πολίω λύκω μέλει Schneidewind. οὐδ ̓ ἄνει γλυκερᾶς κτλ.· μένει τῷ δ' Mähly. μέλει ἀλίκων (st. πεδ ̓ ὑμαλίκων)· μένει τῷ δ' C. Hartung. - Der Ausdruck γλυκερᾶς ἄνθεμον ἥβας würde besser für das Verhältnis zu einem Liebenden als für das zu den Freunden passen; allein bei ersterer Erklärung erscheint mir ὁμᾶλιξ (da gerade hier der Liebende ein älterer Mann ist) nicht angemessen. (Vom Geliebten steht ὁμῆλιξ Theogn. 1063.)

21. Das überlieferte τῷ erklärte Fr. : ,nach dem aber, der selbst der Vergänglichkeit unterworfen ist, verzehrt die Sehnsucht (dir) auch das innerste Mark?" τῷ schrieb Bergk.

23. (παύσασθαι δ ̓ ἐνιαυτὸς) χαλεπᾶς οὐκὶ δύας ἅλις Bergk. χαλέπας οὐκ ἴκανος νόσω Fr. παῦσαι τὸν δ' ἐνιαυτὸς χαλεπᾶς οὐκὶ δύας σθένει) Mühly. παύσασθαι δ' ἐνιαύτοις (χαλέπας οὐκ ἴκανος νόσω Schneidewind.

24. ἔλεξ ̓ ἐγών st. ἐμεμψάμαν C. Hartung. πόλλ' αὖ τότ' st. πολλὰ προτ ̓ Mahly. πύλλων τότ' Schneidewind.

« ForrigeFortsæt »