Billeder på siden
PDF
ePub

ΔΑΦΝΙΣ.

φεῦ φεῦ τᾶς Παφίας χόλον ἅζεο και σύγε τώρα.

ΚΟΡΗ.

χαιρέτω ἡ Παφία· μόνον ἵλαος Αρτεμις εἴη.

ΔΑΦΝΙΣ.

μὴ λέγε, μὴ βάλλῃ σε καὶ ἐς λίνον ἄλλυτον ἔνθῃς.

ΚΟΡΗ.

βαλλέτω ὡς ἐθέλει· πάλιν "Αρτεμις ἄμμιν ἀρήγει.

ΔΑΦΝΙΣ.

οὐ φεύγεις τὸν Ἔρωτα, τὸν οὐ φύγε παρθένος ἄλλη.

ΚΟΡΗ.

φεύγω ναὶ τὸν Πᾶνα· σὺ δὲ ζυγὸν αἰὲν ἀείραις.

ΔΑΦΝΙΣ.

δειμαίνω μὴ δή σε κακωτέρῳ ἀνέρι δώσει.

ΚΟΡΗ.

πολλοί μ ̓ ἐμνώοντο, νόον δ ̓ ἐμὸν οὔτις ἔπειθεν.

ΔΑΦΝΙΣ.

εἷς καὶ ἐγὼ πολλῶν μνηστὴρ τεὸς ἐνθάδ ̓ ἱκάνω.

ΚΟΡΗ.

καὶ τί, φίλος, δέξαιμι; γάμοι πλήθουσιν ἀνίας.

ΔΑΦΝΙΣ.

οὐκ ὀδύνην, οὐκ ἄλγος ἔχει γάμος, ἀλλὰ χορείην.

ΚΟΡΗ.

ναὶ μάν φασι γυναῖκας (ἑοὺς) τρομέειν παρακοίτας.

ΔΑΦΝΙΣ.

μᾶλλον ἀεὶ κρατέουσι· τί γὰρ τρομέουσι γυναῖκες;

ΚΟΡΗ.

ὠδίνειν τρομέω· χαλεπὸν βέλος Ειλειθυίης.

16. ἄλλυτον *] ἄκλιτον 17. ἐθέλει Valckenaer] ἐθέλης ἀρηγει Schäfer] ἀρήγη
ραις Ahrens] ἀεῖρες 21. δώσει Schäfer] δώσω ἔπειθεν Ziegler] ἀείδει
27. τί γὰρ Meineke] τίνα

14. Παφία heifst in diesem einen Gedichte Aphrodite dreimal (hier, v. 15, v. 55), nirgends bei Theokrit, wohl aber Bion 1, 64. - καὶ σύγε, ebenso wie es andere Mädchen thun. 15. μόνον gehört zu dem ganzen Satz.

[ocr errors]

16. Vgl. Eurip. Med. 632 flg., sowie Anm. zu 11, 16, welche Stelle dem Verfasser vielleicht vorschwebte. (H.)

[merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors]

25. χορείην. Daphnis nimmt γάμος in der Bedeutung Hochzeitsfeier." Vgl. Theokr. 18, 3. K. Fr. Hermann, griech. Privatalt. § 31, 15. (H.)

26. Für ναὶ μήν beim Übergang auf etwas anderes vgl. Nik. Ther. 145. 334. 520. Bergk, Jen. Litt.Ztg. 1846 p. 627.

27. μᾶλλον. Vgl. v. 2.

ΔΑΦΝΙΣ.

ἀλλὰ τεὴ βασίλεια μογοστόκος Αρτεμίς ἐστιν.

ΚΟΡΗ.

ἀλλὰ τεκεῖν τρομέω, μὴ καὶ χρόα καλόν ὀλέσσω.

ΔΑΦΝΙΣ.

ἢν δὲ τέκῃς φίλα τέκνα, νέον φάος ὄψεαι υἷας.

ΚΟΡΗ.

καὶ τί μοι ἕδνον ἄγεις γάμου ἄξιον, ἢν ἐπινεύσω;

ΔΑΦΝΙΣ.

πᾶσαν τὴν ἀγέλαν, πάντ ̓ ἄλσεα καὶ νομὸν ἕξεις.

ΚΟΡΗ.

ὄμνυε μὴ μετὰ λέκτρα λιπὼν ἀέκουσαν ἀπενθεῖν.

ΔΑΦΝΙΣ.

οὐ μ' αὐτὸν τὸν Πᾶνα, καὶ ἂν ἐθέλῃς με διώξαι

ΚΟΡΗ.

τεύχεις μοι θαλάμους; τεύχεις καὶ δῶμα καὶ αὐλάς;

ΔΑΦΝΙΣ.

τεύχω σοι θαλάμους· τὰ δὲ πώεα καλὰ νομεύω.

ΚΟΡΗ.

πατρὶ δὲ γηραλέω τίνα μάν, τίνα μῦθον ἐνίψω;

ΔΑΦΝΙΣ.

αἰνήσει σέο λέκτρον, ἐπὴν ἐμὸν οὔνομ ̓ ἀκούσῃ.

ΚΟΡΗ.

οὔνομα σὸν λέγε τῆνο· καὶ οὔνομα πολλάκι τέρπει.

ΔΑΦΝΙΣ.

Δάφνις ἐγώ, Λυκίδας τε πατήρ, μήτηρ δὲ Νομαίη.

ΚΟΡΗ.

ἐξ εὐηγενέων· ἀλλ ̓ οὐ σέθεν εἰμὶ χερείων.

38. μάν Ahrens] μέν 40. πολλάκι *] πολλά κε

31. υΐας, die Söhne, als der Stolz des Hauses, werden als neues Licht (Aesch. Pers. 300. Soph. Ant. 600) für dich erscheinen.

35. Ahrens (em. Theocr. p. 1) vermutet, dafs bereits der Verfasser dieses Gedichtes, ebenso wie wir, Theokr. 5, 14 die fehlerhafte Lesart οὐ μ' (= μὰ) αὐτὸν τὸν Πᾶνα vor sich gehabt und für richtig gehalten habe. Bei der incorrekten Sprache

30

35

40

41. Λυκίδας *] Λυκάδας 42. σέθεν *] έθεν unseres Gedichtes scheint mir dies nicht unmöglich. (H.)

37. καλὰ gehört zu νομεύω, vgl. v. 47. Daphnis macht ihr nicht nur die gewünschte Zusage, sondern will ihr auch die Sorge um ihre Herde (vgl. v. 68) abnehmen. Dals ihr auch das δῶμα und die αὐλαί zu teil werden sollen, braucht nicht ausdrücklich hinzugefügt zu werden. (H.)

ΔΑΦΝΙΣ.

οἶδ ̓, ἄκρα τιμίη ἐσσί· πατὴρ δέ τοί ἐστι Μενάλκας.

ΚΟΡΗ.

δεῖξον ἐμοὶ σέθεν ἄλσος, ὅπῃ σέθεν ἵσταται αὖλις.

ΔΑΦΝΙΣ.

δεῦρ ̓, ἴδε πῶς ἀνθεῦσιν ἐμαὶ ῥαδιναὶ κυπάρισσοι.

ΚΟΡΗ.

αἶγες ἐμαί, βόσκεσθε τὰ βουκόλω ἔργα νοήσω.

ΔΑΦΝΙΣ.

ταῦροι, καλὰ νέμεσθ'· ἐμὰ παρθένῳ ἄλσεα δείξω.

ΚΟΡΗ.

τί ῥέξεις, Σατυρίσκε; τί δ ̓ ἔνδοθεν ἅψαο μαζῶν;

ΔΑΦΝΙΣ.

μᾶλα τεὰ πράτιστα τάδε χνοάοντα διδάξω.

ΚΟΡΗ.

αν ναρκῶ ναὶ τὸν Πᾶνα. τεὴν πάλιν ἔξελε χεῖρα.

ΔΑΦΝΙΣ.

θάρσει, κῶρα φίλα. τί μοι ἔτρεμες, ὡς μάλα δειλά.

ΚΟΡΗ.

βάλλεις εἰς ἀμάραν με καὶ εἵματα καλὰ μιαίνεις.

ΔΑΦΝΙΣ.

ἀλλ ̓ ὑπὸ σοὺς πέπλους ἁπαλὸν νάκος ἠνίδε βάλλω.

ΚΟΡΗ.

φεῖ φεῦ καὶ τὰν μίτραν ἀπέσχισας· ἐς τί δ ̓ ἔλυσας;

ΔΑΦΝΙΣ.

τα Παφίᾳ πράτιστον ἐγὼ τόδε δῶρον ὀπάζω.

ΚΟΡΗ.

μίμνε, τάλαν· τάχα τίς τοι ἐπέρχεται· ἦχον ἀκούω.

43. οἶδ ̓ Jacobs] οὔδε τιμίη Ahrens] τιμή 44. ἐμοὶ σέθεν *] ἐμοὶ ὅθον Ahrens] ἵν ̓ παρθένῳ ἄλσεα Stephanus] ἄλσεα παρθένῳ 51. δειλά *] διά μικρὰν ἀπέσχισας Scaliger] ἀπέστιχες

43. ἄκρα kommt sonst auf solche Weise gebraucht nicht vor. Vgl. indessen Pind. Οl. 11, 19 ἀκρόσοφος. Schaefer zu Dionys. de comp. verb. p. 372, sowie den Gebrauch von ἄκρως. Meineke, Philol. 19 p. 198.

46. αἶγες ἐμαί, wie 5, 1.
49. διδάξω ist corrupt.

45

50

55

47. ἐμὰ 54. μίτραν *]

51. κῶρα mit kurzem a wie κοῦρα Kallim. Dian. 72. νύμφα Ilias 3, 130. Odyss. 4, 743. Δίκα bei Sappho frgm. 78 p. 902 Bergk. G. Meyer § 336.

54. μίτραν wie ὗλαν in dem Ged. auf Adonis v. 44, nach analogen Fällen in der älteren Gräcität; vgl. G. Meyer p. 57.

12:

ΔΑΦΝΙΣ.

ἀλλήλαις λαλέουσι τεὸν γάμον αἱ κυπάρισσοι.

ΚΟΡΗ.

ἀμπεχόνην ποίησας ἐμὴν ῥάκος· εἰμὶ δὲ γυμνά.

ΔΑΦΝΙΣ.

ἄλλην ἀμπεχόνην τῆς σῆς τοι μείζονα δώσω.

KOPH.

φῄς μοι πάντα δόμεν· τάχα δ ̓ ὕστερον οὐδ ̓ ἅλα δοίης.

ΔΑΦΝΙΣ.

αἴθ ̓ αὐτὰν δυνάμαν καὶ τὴν ψυχὴν ἐπιβάλλειν.

ΚΟΡΗ.

Αρτεμι, μὴ νεμέσα· σέο ρήμασιν οὐκέτι πιστή.

ΔΑΦΝΙΣ.

ῥέξω πόρτιν Ερωτι καὶ αὐτὴν βοῦν Αφροδίτα.

ΚΟΡΗ.

παρθένος ἔνθα βέβηκα, γυνὴ δ ̓ εἰς οἶκον ἀφέρπω.

ΔΑΦΝΙΣ.

ἀλλὰ γυνὴ μήτηρ, τεκέων τροφός, οὐκέτι κώρα.

ὡς οἱ μὲν χλοεροῖσιν ἰαινόμενοι μελέεσσιν ἀλλήλοις ψιθύριζον. ἄνυστο δὲ φώριος εὐνή. χἡ μὲν ἀνεγρομένη σιγ ̓ ἔστιχε μᾶλα νομεύειν ὄμμασιν αἰδομένοις, κραδίη δέ οἱ ἔνδον ἰάνθη, ὃς δ ̓ ἐπὶ ταυρείας ἀγέλας κεχαρημένος εὐνᾶς. 58. ἀμπεχόναν π. ἐμὰν Hermann, s. Anh. ῥάκος *] ῥάγος 62. σέο δήμασιν Hermann] σοι έρημας 63. δέξω *] δέζω βηκα *] βέβηκας ἀφέρπω Ahrens] ἀφέρψῃ ἔστιχε Ahrens] γε διέστιχε

59. μείζονα. Als Gattin des wohlhabenden Besitzers (v. 39. 42. 44) wird sie ein stattlicheres Gewand tragen als dasjenige, in welchem sie jetzt ihre Ziegen und Schafe weidet. (H.)

60. δόμεν statt δώσειν. Vgl. Odyss. 4, 254. Auch an anderen homerischen Stellen hat der Vf. des Gedichtes sicherlich, ebenso wie wir, den Inf. Aor. in dieser Anwendung gelesen, wenn auch ursprünglich die Stellen anders gelautet haben mögen. Vgl. auch Id.

61. ἐπιβάλλειν *] αὐτὰν Toup] αὐτῷ 67. ἄνυστο δὲ Meineke] άνιστα 69. αἰδομένοις Hermann] αιδόμενοι

60

65

ἐπιβάλλω

64. βέ68. σίγ

21, 59. Madvig, advers. I p. 167 fig.
(Η.) .
οὐδ ̓ ἅλα. Odyss. 17, 455.
δοίης. Optativum posuit sine
av particula, cuius vicem explet
apud serioris aevi poetas vocula
τάχα, ut apud Nonnum Dion. 1,
57. 42, 262. 46, 123. (Meineke.)
61. ψυχ. Theokr. 11, 52. 15, 37.
62. πιστή. Krüger I § 62, 1,
II § 62, 1, 1.

66. χλοερ. Vgl. 14, 70.

[blocks in formation]

XXVIII.

HAAKAT H.

Γλαύκας ὦ φιλέριθ ̓ ἀλακάτα δῶρον Αθανάας 3

γυναιξιν, νέος οἰκωφελίας αἷσιν ἐπάβολος, θερσεῖσ ̓ ἄμμιν ὑμάρτη πόλιν ἐς Νείλεος ἀγλαάν,

3. Νείλος J. A. Hartung] Νείλεο

-

XXVIII. Der Spinnrocken. Anrede an den elfenbeinernen Spinnrocken, welchen der Dichter, im Begriffe nach Milet zu seinem Freunde Nikias zu reisen, der Gattin desselben, Theogenis, als Geschenk mitbringen will. Nicht in das Haus einer Müfsigen wird er kommen, sondern in Verein mit der thätigen Hausfrau viel Kunstreiches vollenden, und bei seinem Anblicke wird mancher sagen: grofse Freude macht auch kleine Gabe; wertvoll ist alles, was vom Freunde kommt. Der Dialekt ist äolisch. Über das Metrum s. Einl. p. 30. Auf dieses und die beiden folgenden Gedichte hat man den Titel μέλη bei Suidas s. v. Θεόκριτος zu beziehen. In Bezug auf Betonung und Aspiration der drei äolischen Gedichte 28-30 bin ich dem Verfahren Bergks (Anthol. lyr.2 p. 505 flg.) gefolgt, welches bei 29 und 30 auch das von Ahrens ist. Nach den Angaben der alten Grammatiker zogen die Äolier (d. h. die Bewohner von Lesbos und der kleinasiatischen Landschaft Äolis) den Accent soweit als möglich von der Endsilbe weg (ausgenommen die Betonung mehrsilbiger Präpositionen und Conjunctionen) und kannten den spiritus asper nicht. Vgl. Ahrens de dial. Aeol. p. 10 flg. u. p. 19 flg. de Theocr. carm. Aeol. p. 25 f. Die handschriftliche Überlieferung der drei Gedichte zeigt an mehreren Stellen, am meisten im 28. Gedicht (wenn auch nicht in allen Codices), dafs man beim Texte derselben jene Theorie in Anwendung gebracht hat. An diesen Stellen habe auch ich es

gethan, weil es ein gewisses Interesse hat, festzustellen, wo sich Spuren einer solchen Schreibweise erhalten haben. Für die Herstellung des ursprünglichen Textes kommen dieselben nicht in Betracht; denn Theokrit selbst hat keine Accente gesetzt und hat sich beim Vorlesen seiner äolischen Gedichte schwerlich die Mühe gegeben, yúναιξιν; Δίος u. 8. w. zu betonen. Die consequente Durchführung der βαρυτόνησις (und ebenso die der ψίλωσις) in unseren Texten scheint mir einen wissenschaftlichen Zweck nicht zu haben. Schwankend ist die Überlieferung auch in Bezug auf die durch folgenden Spiritus asper bewirkte Verwandelung der tenues in aspiratae; vgl. 29, 4. 7. 13. 27. 30, 24. 25. (H.)

1. Athene heifst γλαυκή (γλαυ*лis bei Homer) wie Eur. Heraklid. 754. Pseudotheokr. 20, 25. —’Aðαv. Vgl. 15, 80. Über die Form s. Alkäos frgm. 9. Gerth in Curtius' Studien 1, 2 p. 212. G. Meyer § 152. Theokr. 29, 1 άláveα.

=

[ocr errors]

12. δῶρον γύναιξιν, donum destinatum mulieribus. Vgl. dona templis bei Tac. Ann. 3, 60. Aesch. Prom. 615 Προμηθεὺς πυρὸς δοτὴρ Bootois. Krüger I § 48, 12. olnoop., Odyss. 14, 223. 3. θερσείσα Θαρσοῦσα oder θαρροῦσα. Aolisch ist Θέρσος θάρσος (woher Θερσίτης). Das Particip ist äolisch gebildet von dέeonui. S. v. 5. Sappho fr. 54 μάTELGα. Dor. § 2. Ahrens de dial. Aeol. p. 143. ἁμάρτη ὁμάρτει. Das o geht bei den Äoliern

[ocr errors]

=

=

« ForrigeFortsæt »