Invidia est? Et nos fas extera quaerere regna. Me patris Anchisae, quotiens humentibus umbris Nox operit terras, quotiens astra ignea surgunt, Admonet in somnis et turbida terret imago; Me puer Ascanius capitisque iniuria cari, Quem regno Hesperiae fraudo et fatalibus arvis. Nunc etiam interpres divom, Iove missus ab ipso- Testor utrumque caput-celeris mandata per auras Detulit; ipse deum manifesto in lumine vidi Intrantem muros, vocemque his auribus hausi. Desine meque tuis incendere teque querelis; Italiam non sponte sequor.
Talia dicentem iamdudum aversa tuetur, Huc illuc volvens oculos, totumque pererrat Luminibus tacitis, et sic accensa profatur: Nec tibi diva parens, generis nec Dardanus auctor, Perfide; sed duris genuit te cautibus horrens Caucasus, Hyrcanaeque admorunt ubera tigres. Nam quid dissimulo? aut quae me ad maiora reservo? Num fletu ingemuit nostro ? num lumina flexit? Num lacrimas victus dedit, aut miseratus amantem est? Quae quibus anteferam? Iam iam nec maxuma Iuno, 371 Nec Saturnius haec oculis pater aspicit aequis. Nusquam tuta fides. Eiectum litore, egentem Excepi et regni demens in parte locavi; Amissam classem, socios a morte reduxi. Heu furiis incensa feror! Nunc augur Apollo, Nunc Lyciae sortes, nunc et Iove missus ab ipso Interpres divom fert horrida iussa per auras. Scilicet is Superis labor est, ea cura quietos Sollicitat. Neque te teneo, neque dicta refello; I, sequere Italiam ventis, pete regna per undas. Spero equidem mediis, si quid pia numina possunt, Supplicia hausurum scopulis, et nomine Dido Saepe vocaturum. Sequar atris ignibus absens, Et, cum frigida mors anima seduxerit artus, Omnibus umbra locis adero. Dabis, improbe, poenas. Audiam, et haec Manis veniet mihi fama sub imos. His medium dictis sermonem abrumpit, et auras Aegra fugit, seque ex oculis avertit et aufert,
Linquens multa metu cunctantem et multa parantem 390 Dicere. Suscipiunt famulae, conlapsaque membra Marmoreo referunt thalamo stratisque reponunt. At pius Aeneas, quamquam lenire dolentem Solando cupit et dictis avertere curas,
Multa gemens magnoque animum labefactus amore 395 Iussa tamen divom exsequitur, classemque revisit. Tum vero Teucri incumbunt et litore celsas Deducunt toto navis. Natat uncta carina, Frondentisque ferunt remos et robora silvis Infabricata, fugae studio.
Migrantis cernas, totaque ex urbe ruentis. Ac velut ingentem formicae farris acervum Cum populant, hiemis memores, tectoque reponunt ; It nigrum campis agmen, praedamque per herbas Convectant calle angusto; pars grandia trudunt Obnixae frumenta humeris; pars agmina cogunt Castigantque moras; opere omnis semita fervet. Quis tibi tum, Dido, cernenti talia sensus, Quosve dabas gemitus, cum litora fervere late Prospiceres arce ex summa, totumque videres Misceri ante oculos tantis clamoribus aequor? Inprobe amor, quid non mortalia pectora cogis? Ire iterum in lacrimas, iterum temptare precando Cogitur, et supplex animos submittere amori, Ne quid inexpertum frustra moritura relinquat. Anna, vides toto properari litore? Circum Undique convenere; vocat iam carbasus auras, Puppibus et laeti nautae inposuere coronas. Hunc ego si potui tantum sperare dolorem,
Et perferre, soror, potero. Miserae hoc tamen unum 420 Exsequere, Anna, mihi; solam nam perfidus ille Te colere, arcanos etiam tibi credere sensus; Sola viri mollis aditus et tempora noras: I, soror, atque hostem supplex adfare superbum: Non ego cum Danais Troianam exscindere gentem 425 Aulide iuravi, classemve ad Pergama misi, Nec patris Anchisae cinerem Manisve revelli : Cur mea dicta negat duras demittere in auris?
Quo ruit? extremum hoc miserae det munus amanti:
Expectet facilemque fugam ventosque ferentis. Non iam coniugium antiquum, quod prodidit, oro, Nec pulchro ut Latio careat regnumque relinquat; Tempus inane peto, requiem spatiumque furori, Dum mea me victam doceat fortuna dolere. Extremam hanc oro veniam-miserere sororis—; Quam mihi cum dederis, cumulatam morte remittam. Talibus orabat, talisque miserrima fletus Fertque refertque soror. Sed nullis ille movetur Fletibus, aut voces ullas tractabilis audit; Fata obstant, placidasque viri deus obstruit auris. Ac velut annoso validam cum robore quercum Alpini Boreae nunc hinc nunc flatibus illinc Eruere inter se certant; it stridor, et altae Consternunt terram concusso stipite frondes; Ipsa haeret scopulis, et, quantum vertice ad auras Aetherias, tantum radice in Tartara tendit: Haud secus adsiduis hinc atque hinc vocibus heros Tunditur, et magno persentit pectore curas; Mens inmota manet; lacrimae volvuntur inanes. Tum vero infelix fatis exterrita Dido Mortem orat; taedet caeli convexa tueri. Quo magis inceptum peragat lucemque relinquat, Vidit, turicremis cum dona imponeret aris- Horrendum dictu-latices nigrescere sacros Fusaque in obscenum se vertere vina cruorem. Hoc visum nulli, non ipsi effata sorori. Praeterea fuit in tectis de marmore templum Coniugis antiqui, miro quod honore colebat, Velleribus niveis et festa fronde revinctum : Hinc exaudiri voces et verba vocantis Visa viri, nox cum terras obscura teneret; Solaque culminibus ferali carmine bubo Saepe queri et longas in fletum ducere voces ; Multaque praeterea vatum praedicta priorum Terribili monitu horrificant. Agit ipse furentem In somnis ferus Aeneas; semperque relinqui Sola sibi, semper longam incomitata videtur Ire viam et Tyrios deserta quaerere terra. Eumenidum veluti demens videt agmina Pentheus,
Et solem geminum et duplicis se ostendere Thebas; 470 Aut Agamemnonius scaenis agitatus Orestes Armatam facibus matrem et serpentibus atris Cum fugit, ultricesque sedent in limine Dirae. Ergo ubi concepit furias evicta dolore
Decrevitque mori, tempus secum ipsa modumque 475 Exigit, et, maestam dictis adgressa sororem, Consilium voltu tegit, ac spem fronte serenat: Inveni, germana, viam,-gratare sorori-
Quae mihi reddat eum, vel eo me solvat amantem. Oceani finem iuxta solemque cadentem Ultimus Aethiopum locus est, ubi maxumus Atlas Axem humero torquet stellis ardentibus aptum: Hinc mihi Massylae gentis monstrata sacerdos, Hesperidum templi custos, epulasque draconi Quae dabat et sacros servabat in arbore ramos, Spargens humida mella soporiferumque papaver. Haec se carminibus promittit solvere mentes, Quas velit, ast aliis duras inmittere curas; Sistere aquam fluviis, et vertere sidera retro; Nocturnosque ciet Manis; mugire videbis Sub pedibus terram, et descendere montibus ornos. Testor, cara, deos et te, germana, tuumque Dulce caput, magicas invitam accingier artis. Tu secreta pyram tecto interiore sub auras Erige, et arma viri, thalamo quae fixa reliquit Impius, exuviasque omnis, lectumque iugalem, Quo perii, superinponant: abolere nefandi Cuncta viri monumenta iuvat, monstratque sacerdos. Haec effata silet; pallor simul occupat ora.
Non tamen Anna novis praetexere funera sacris 500 Germanam credit, nec tantos mente furores
Concipit, aut graviora timet, quam morte Sychaei. Ergo iussa parat.
At regina, pyra penetrali in sede sub auras Erecta ingenti taedis atque ilice secta, Intenditque locum sertis et fronde coronat Funerea; super exuvias ensemque relictum Effigiemque toro locat, haud ignara futuri. Stant arae circum, et crinis effusa sacerdos
Ter centum tonat ore deos, Erebumque Chaosque Tergeminamque Hecaten, tria virginis ora Dianae. Sparserat et latices simulatos fontis Averni, Falcibus et messae ad Lunam quaeruntur aenis Pubentes herbae nigri cum lacte veneni; Quaeritur et nascentis equi de fronte revolsus Et matri praereptus amor.
Ipsa mola manibusque piis altaria juxta, Unum exuta pedem vinclis, in veste recincta, Testatur moritura deos et conscia fati
Sidera; tum, si quod non aequo foedere amantis Curae numen habet iustumque memorque, precatur. Nox erat, et placidum carpebant fessa soporem Corpora per terras, silvaeque et saeva quierant Aequora, cum medio volvuntur sidera lapsu, Cum tacet omnis ager, pecudes pictaeque volucres, Quaeque lacus late liquidos, quaeque aspera dumis Rura tenent, somno positae sub nocte silenti [Lenibant curas, et corda oblita laborum]. At non infelix animi Phoenissa, nec umquam Solvitur in somnos, oculisve aut pectore noctem Accipit: ingeminant curae, rursusque resurgens Saevit amor, magnoque irarum fluctuat aestu. Sic adeo insistit, secumque ita corde volutat: En, quid ago? rursusne procos inrisa priores Experiar, Nomadumque petam connubia supplex, 535 Quos ego sim totiens iam dedignata maritos? Iliacas igitur classis atque ultima Teucrum Iussa sequar? quiane auxilio iuvat ante levatos, Et bene apud memores veteris stat gratia facti ? Quis me autem, fac velle, sinet, ratibusve superbis Invisam accipiet? nescis heu, perdita, necdum Laomedonteae sentis periuria gentis?
Quid tum? sola fuga nautas comitabor ovantis? An Tyriis omnique manu stipata meorum Inferar, et, quos Sidonia vix urbe revelli, Rursus agam pelago, et ventis dare vela iubebo? Quin morere, ut merita es, ferroque averte dolorem. Tu lacrimis evicta meis, tu prima furentem His, germana, malis oneras atque obiicis hosti.
« ForrigeFortsæt » |