ambiguam tellure nova Salamina futuram.

o fortes peioraque passi mecum saepe viri, nunc vino pellite curas:

cras ingens iterabimus aequor'.

VIII.

Lydia, dic, per omnis

te deos oro, Sybarin cur properes amando perdere, cur apricum

oderit campum, patiens pulveris atque solis, cur neque militaris

inter aequalis equitet, Gallica nec Iupatis temperet ora frenis?

cur timet fiavum Tiberim tangere? cur olivum sanguine viperino

cautius vitat neque iam livida gestat armis bracchia, saepe disco,

saepe trans finem iaculo nobilis expedito? quid latet, ut marinae

filium dicunt Thetidis sub lacrimosa Troiae funera, ne virilis

cultus in caedcm et Lycias proriperet catervas?

IX.

Vides ut alta stet nive candidum
Soracte, nec iam sustineant onus
silvae laborantes geluque
flumina constiterint acuto.

dissolve frigus ligna super foco
large reponens atque benignius
deprome quadrimum Sabina,
o Thaliarche, merum diota.
permitte divis cetera: qui shnul
stravere ventos aequore fervido
deproeliantis, nec cupressi
nec veteres agitantur orni.

quid sit futurum cras, fuge quaerere, et quem fors dierum cumque dabit, lucro appone, nec dulcis amores

sperne puer neque tu choreas,

donec virenti canities abest morosa. nunc et campus et areae lenesque sub noctem susurri composita repetantur hora,

nunc et latentis proditor intumo gratus puellae risus ab angulo pignusque dereptum lacertis aut digito male pertinaci.

X.

Mercuri, facunde ncpos Atlantis,
qui feros cultus hominum recentum
voce formasti catus et decorae
more palaestrae.

te canam, magni Iovis et deorum
nuntium curvaeque lyrae parentem,
callidum quicquid placuit iocoso
conderc furto

te, boves olim nisi reddidisses
per dolum amotas, puerum minaci
voce dum terret, viduus pharetra
risit Apollo.

quin et Atridas duce te superbos
Ilio dives Priamus relicto

Thessalosque ignis et iniqua Troiae
castra fefellit.

tu pias laetis animas reponis
sedibus virgaque levem eoerces
aurea turbam, superis deorum
gratus et imis.

XI.

Tu ne quaesieris (scire nefas) quem mihi, quem tibi finem di dederint, Leuconoe, nec, Babylonios temptaris numeros. ut melius, quicquid erit, pati! seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam, quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare Tyrrhenum, sapias: vina liques et spatio brevi spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida aetas: carpe diem, quam minimum credula postero.

XII.

Quem virum aut heroa lyra vel acri
tibia sumis celebrare, Clio,
quem dcum? cuius recinet iocosa
nomen imago

aut in umbrosis Ileliconis oris
aut super Pindo gelidove in Haemo?
unde vocalem temere insecutae
Orphea silvae

arte materna rapidos morantcm
fluminmn lapsus celerisque ventos,
blandum et auritas fidibus canoris
ducere quercus.

quid prius dicam solitis parentis
laudibus, qui res hominum ac deorum,

qui mare et terras variisque nnmdum temperat horis?

unde nil maius generatur ipso nec viget quicquam simile aut secundum proximos illi tamen occupavit Pallas honores,

proeliis audax; neque te silebo, Liber, et saevis inimica virgo beluis, nec te, metuende certa Phoebe sagitta.

dicam et Alciden puerosque Ledae, hunc equis, illum superare pugnis nobilem; quorum simul alba nautis stella refulsit,

defluit saxis agitatus umor, concidunt venti fugiuntque nubes, et minax, quod sic voluere, ponto unda recumbit.

Komulum post hos prius, an quietum Pompili regnum memorem, an superbos Tarquini fasces, dubito, an Catonis nobile letum.

Regulum et Scauros animaeque magnae prodigum Paulum superante Poeno gratus insigni refcram camena Fabriciumque.

hunc et incomptis Curium capillis utilem bello tulit et Camillum saeva paupertas et avitus apto cum lare fundus.

crescit occulto velut arbor aevo fama Marcelli; micat inter onmis Iulium sidus velut inter ignis luna minores.

gentis humanae pater atque custos,
orte Saturno, tibi cura magni
Caesaris fatis data: tu secundo
Caesare regnes.

ille seu Parthos Latio imminentis
egerit iusto domitos triumpho
sive subiectos Orientis orae
Seras et Indos,

te minor latum reget aequus orbem;
tu gravi curru quaties Olympum,
tu parum castis inimica mittes
fulmina lucis.

XIII.

Cum tu, Lydia, Telephi

cervicem roseam, cerea Telephi laudas bracchia, vae meum

fervens difficili bile tumet iecur. tunc nec mens mihi nec color

certa sede manent, umor et in genas furtim labitur, arguens

quam lentis penitus macerer ignibus. uror, seu tibi candidos

turparunt umeros inmodicae mero rixae, sive puer furens

impressit memorem dente labris notam. non, si me satis audias,

speres perpetuum dulcia barbare laedentem oscula, quae Venus