1 post aliquot, mea regna videns, mirabor aristas? carmina nulla canam; non, me pascente, capellae, 70 75 T. Hic tamen hanc mecum poteras requiescere noctem et jam summa procul villarum culmina fumant, ECLOGUE II. 81 THE subject of this poem is the complaint of a shepherd, Corydon, in love with a boy Alexis. It is said to represent the admiration of Virgil for a young slave whom he saw at the house of his patron Asinius Pollio, and whose beauty he thus celebrates, in the conventional style of pastoral verse. The story further goes that Pollio, charmed with the poem, made a gift of the slave to the author; and that the slave, being carefully educated, became a celebrated grammarian under his real name Alexander. This story, though not certain, is natural and probable. Some parts of the poem are imitations of Theocritus (Idyl iii., xi.). FORMOSUM pastor Corydon ardebat Alexim, delicias domini, nec quid speraret habebat; tantum inter densas-umbrosa cacumina O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas? nil nostri miserere? mori me denique coges. 73 en quis. H. 15 quondam felix. R. fagos 5 nunc etiam pecudes umbras et frigora captant; Nonne fuit satius tristis Amaryllidis iras felle, ΤΟ 15 20 30 Nec sum adeo informis: nuper me in litore vidi, 25 cum placidum ventis staret mare; non ego Daphnim judice te metuam, si numquam fallit imago. O tantum libeat mecum tibi sordida rura atque humilis habitare casas, et figere cervos, haedorumque gregem viridi compellere hibisco! [mecum una in silvis imitabere Pana canendo. Pan primus calamos cera conjungere pluris instituit; Pan curat ovis oviumque magistros.] Nec te poeniteat calamo trivisse labellum : haec eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas? est mihi disparibus septem compacta cicutis fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim, et dixit moriens: Te nunc habet ista secundum.' dixit Damoetas; invidit stultus Amyntas. Praeterea duo, nec tuta mihi valle reperti, 11 serpullum. R. 35 40 39 omitted. R. capreoli, sparsis etiam nunc pellibus albo, Ipse ego cana legam tenera lanugine mala, Rusticus es, Corydon : nec munera curat Alexis, nec, si muneribus certes, concedat Iollas. heu, heu, quid volui misero mihi! floribus austrum perditus et liquidis inmisi fontibus apros. 45 50 55 61 Quem fugis, ah, demens? habitarunt di quoque silvas, Dardaniusque Paris. Pallas, quas condidit arces, ipsa colat; nobis placeant ante omnia silvae. torva leaena lupum sequitur; lupus ipse capellam; florentem cytisum sequitur lasciva capella; te Corydon, o Alexi: trahit sua quemque voluptas. 65 Aspice, aratra jugo referunt suspensa juvenci, et sol crescentis decedens duplicat umbras: me tamen urit amor; quis enim modus adsit amori? ah, Corydon, Corydon, quae te dementia cepit! semiputata tibi frondosa vitis in ulmo est; quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus, viminibus mollique paras detexere junco ? invenies alium, si te hic fastidit, Alexim. 50 callha. H. 54 proxuma. R. 70 ECLOGUE III. - THIS eclogue represents (after Theocritus, Idyl iv. and v.) the rivalry in song of two shepherds, Menalcas and Damotas. After some dispute and a dash of blackguard — the decision is left to Palæmon as umpire, and the two rival swains vie in alternate couplets. This form of verse is called Amœbæan (ȧμoißaîos, responsive). The couplets are wholly disconnected, some of them mere squibs flung out, it is supposed, by the poet at his rivals. Though the Amœbæan verse is Greek, and the poem itself copied from Theocritus, yet the alternate abuse is thoroughly Italian. The Romans were very fond of coarse invective and repartee, and these form the staple of the Satura (one of the earliest forms of Latin drama), the Fescennine and Atellane farces, and the Mimes. (Cf. Teuffel, Geschichte der Römischen Litteratur, § 3, et seq.). DIC mihi, Damoeta, cujum pecus? an Meliboei ? M. Infelix o semper, ovis, pecus! ipse Neaeram dum fovet, ac ne me sibi praeferat illa veretur, hic alienus ovis custos bis mulget in hora, et sucus pecori et lac subducitur agnis. D. Parcius ista viris tamen obicienda memento: novimus et qui te, transversa tuentibus hircis, et quo- sed faciles Nymphae risere sacello. M. Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis 10 D. Aut hic ad veteres fagos cum Daphnidis arcum et, si non aliqua nocuisses, mortuus esses. 8 hirquis. R. 15 Tityre, coge pecus;' tu post carecta latebas. 20 330 M. Cantando tu illum? aut umquam tibi fistula cera 25 juncta fuit? non tu in triviis, indocte, solebas stridenti miserum stipula disperdere carmen? D. Vis ergo inter nos quid possit uterque vicissim experiamur? ego hanc vitulam-ne forte recuses, bis venit ad mulctram, binos alit ubere fetus depono tu dic, mecum quo pignore certes. M. De grege non ausim quicquam deponere tecum: est mihi namque domi pater, est injusta noverca ; bisque die numerant ambo pecus, alter et haedos. verum, id quod multo tute ipse fatebere majus, insanire libet quoniam tibi, pocula ponam fagina, caelatum divini opus Alcimedontis ; lenta quibus torno facili superaddita vitis diffusos hedera vestit pallente corymbos: 35 40 in medio duo signa, Conon, et- quis fuit alter, descripsit radio totum qui gentibus orbem, tempora quae messor, quae curvus arator haberet? necdum illis labra admovi, sed condita servo. D. Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit, et molli circum est ansas amplexus acantho, Orpheaque in medio posuit silvasque sequentis; necdum illis labra admovi, sed condita servo: si ad vitulam spectas, nihil est, quod pocula laudes. M. Nunquam hodie effugies; veniam, quocumque vocaris: 45 audiat haec tantum vel qui venit, ecce, Palaemon: 50 efficiam posthac ne quemquam voce lacessas. 39 edera. R. |