consilium mutaverit; an rursus id agentem mors intercluserit acerba ; nullus equidem de plano affirmaverim. Commentaria sane Serviana, ad Virgil. Æn. vi. 596. suspicionem injiciunt haud levem, hos etiam, quibus fruimur, libros sex De Natura Rerum aliquatenus imperfectos ad ætatem nostram descendisse: de qua re paucula submonuimus in nostris animadversionibus ad lib. III. ver. 991. quo se lectores conferant:

ἐχθρὸν δέ μοί ἐστιν

Αὐτις ἀριζήλως εἰρημένα μυθολογεύειν.

Aliud carmen, Lucretio relictum, olim extitisse, Varronis testimonio saltem probabile efficitur; cujus verba, prout leguntur in lib. IV. sect. 3. de ling. Lat. non pigebit ascripsisse: A qua bipartita divisione, LUCRETIUS suorum unius et viginti librorum initium fecit hoc: Etheris et terræ genitabile quærere tempus.' Si sanus sit hic grammatici locus, nec nomini proprio scripturæ vitium insideat; qua voce, quo fletu, tantum literarum infortunium, nullis artibus medicabile, lugebimus? Tempus! vastator omnium, tibi profecto felix, nimium felix, visus est Musarum chorus, hæc si dona propria fuissent; nam Lucretium meum, vel ingenii viribus, vel elegantia doctrinæ, cuivis veterum fortiter opposuerim :

quis est crudelior in nos

Te Deus? Ut semper gaudes illudere rebus
Humanis!

Denique, ob grandissimos operis hujusce sumtus, mihi gravissime incumbentes, prius volumen, ut antecursorem quendam, qui publicam opinionem speculari quiret, et gratiam aucupari, necessum habui præmittere: et actum est profecto de fortunis meis, et editionibus poëtarum veterum per sudores meos in futurum procurandis, nisi sit hoc specimen lautis judicibus liberaliter exceptum: quod sane vel ad omni luxu typographico condecorandum, quo pulchrius veniret elegantibus formarum spectatoribus commendatum, apparatus ne sumtuosissimi quidem cessave

runt. Interea, candide lector, et erudite! indices duo, alter criticus omnium in commentariis notabiliorum uberrimus, et alter locupletissimus verborum, libro sexto subjicientur. Quæ supersunt autem, prelum strenuissime exercent, et paucis abhinc mensibus hoc volumen, Deo favente, insequentur. Vale!

E Museo meo,

prope Londinum, Novemb. die xx.

GILB. WAKEFIELD.

DIONYSII LAMBINI PROLEGOMENA

DE C. MEMMIO GEMELLO,

CUI POEMA SUUM OBTULIT LUCRETIUS.

ADMONITUS a typographo, paginam unam, atque alteram vacuam fore, nisi quid, quo expleretur, ei suppeditarem, hæc subito de Memmiis scripsi. Memmiam gentem plebeiam fuisse declarant tribunatus plebis a Memmiis gesti. Verumtamen, si nobilitas antiquitate penditur, nobilissima est. A Menestheo enim Trojano oriundam esse traditum est, idque testatur Virgil. lib. v. 117. hoc versu, 'Mox Italus Mnestheus, genus a quo nomine Memmi.' Itaque non immerito Lucr. hunc C. Memmium Gemellum, ad quem suos libros misit, claram Memmii propaginem dixit. De quo potissimum, ceteris Memmiis præteritis, ne nimis longi simus, hæc pauca dicamus. Hic igitur ille est C. Memmius Gemellus, ad quem scriptæ sunt epistolæ aliquot a M. Tullio, Lib. XIII. epist. ad Famil. Patris exulantem, cum Athenas tamen, et Mitylenas interdum itaret: is tribunus pl. M. Lucullum accusavit, et quo minus L. Lucullus ejus frater triumpharet, diu obstitit. L. Pisone, et A. Gabinio coss. præturam gessit, ut ex M. Tullii lib. 1. epistol. ad Q. Fr. epistola 11. in extr. intelligere licet. Post præturam Bithynia provincia ei obtigit: quo proficiscentem secutus est C. Valerius Catullus, ut Catullus ipse quodam loco testatur. Petiit postea consulatum cum M. Æmilio Scauro, M. Vale

rio Messala, Cn. Domitio Ahenobarbo, Cæsaris opibus et suffragio fretus, ut ex epistola XVI. XVII. XVIII. lib. IV. epistolarum ad Atticum, et epist. VIII. lib. III. ad Q. Fratrem, cognoscere licet: sed repulsam tulit, et ambitus reus factus est, ut idem scribit epistola 11: lib. III. ad Q. Fr. et epistolis supra commemoratis libri Iv. ad Attic. et, quamvis patronum Ciceronem nactus, nihilominus tamen damnatus fuit, et Patras exulatum abiit. Ciceronem autem causam ejus defendisse, patronumque ejus fuisse, satis hoc declarat, quod ille eum clientem suum appellat libri x111. epistolarum ad Famil. epistola XIX. ex eademque epistola perspicuum est, eum in exilio mortem obiisse, neque unquam restitutum esse quamvis eum restituere Curio cogitarit, ut scribit idem M. Tullius epistola I. lib. VI. ad Atticum. Epicureum, et poëtam fuisse constat, ut non sit mirum, T. Lucretium Carum, poëtam nostrum, ipsum quoque Epicureum, ejus familiarem fuisse, eique suos de natura rerum libros dicavisse. Hæc habui, quæ raptim de hoc C. Memmio Gemello scriberem.

OBERTI GIFANII PROLEGOMENA

DE GENTE MEMMIA.

De hac gente, quia pauca veterum scriptis eaque hic illic sparsa supersint, nemoque hoc erudito sæculo scripserit, quod equidem sciam, difficile est et arduum multa eaque certa comparare et constituere: utile tamen est videre gentium ac familiarum ortus et interitus, quarum rerum cognitio historias legentibus omnino est necessaria. Itaque cum Ciceronem, Livium, Sallustium, Virgilium, et maxime poëtam nostrum legentibus futura sit utilis et jucunda hæc descriptio, difficultate et obscuritate non deterriti, gentem hanc Memmiorum exponere conabimur. Et ut ab ultima origine eam repetamus, scribit Virgilius antiquissimam esse, et a Trojanis oriundam: inquit enim doctiss. poëta 1. v. 117. 'Mox Italus Mnestheus, genus a quo nomine Memmî.' Verum in r. p. primum belli Histrici tempore, quod a Claudio Pulcro cos. anno U. C. D. LXXIII. confectum fuit, ejus mentionem invenio. Livius enim libro XLI. C. Claudio Pulcro, Ti. Sempronio coss. anno post trium clariss. ducum Philopomenis, Scipionis, et Hannibalis mortem, septimo; sex annis ante gravissimum ac nobiliss. illud cum Perseo Macedoniæ rege bellum eo igitur tempore, scribit Livius C. Memmium prætorem creatum esse, eique evenisse provinciam Sardiniam. Unde intelligas, alios etiam magistratus eum, puta quæsturam et ædilitatem, gessisse : quod sancte gradus illi tum servarentur, et biennio ante le