25

30

35

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

Ἐν ὀλβίω ὄλβια πάντα.

ἡνίδ ̓ ἐγών. εἴπαις κεν ἰδοῖσα τὺ τῷ μὴ ἰδόντι.

Ἕρπειν ὥρα κ ̓ εἴη.

ΓΟΡΓΩ.

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

̓Αεργοῖς αἰὲν ἑορτά.

25

Εὐνόα, αἶρε τὸ βᾶμα καὶ ἐς μέσον ἁνιόδρυπτε
θές. πάλιν αἱ γαλέαι μαλακῶς χρήζοντι καθεύδειν.
κινεῦ δή, φέρε θᾶσσον ὕδωρ. ὕδατος πρότερον δεῖ.
ἃ δὲ σμᾶμα φέρει. δὸς ὅμως. σμῆ δή ποκ ̓. ἄπληστε, 30
ἔγχει ὕδωρ. δύστανε, τί μευ τὸ χιτώνιον ἄρδεις;
παύε ̓, ὅχ ̓ οἷα θεοῖς ἐδόκει, τοιαῦτα νένιμμαι.
ἃ κλὰξ τᾶς μεγάλας πεῖ λάρνακος; ὧδε φέρ ̓ αὐτάν.

ΓΟΡΓΩ.

Πραξινόα, μάλα τοι τὸ καταπτυχὲς ἐμπερόναμα
τοῦτο πρέπει· λέγε μοι, πόσσω κατέβα τοι ἀφ ̓ ἱστῶ; 35

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

Μὴ μνάσῃς Γοργοῖ· πλέον ἀργυρίω καθαρῶ μνᾶν
ἢ δύο· τοῖς δ ̓ ἔργοις καὶ τὰν ψυχὰν προτέθεικα.

ΓΟΡΓΩ.

̓Αλλὰ κατὰ γνώμαν ἀπέβα τοι τοῦτο.

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

Κάλ ̓ εἶπας.

τὠμπέχονον φέρε μοι καὶ τὰν θολίαν κατὰ κόσμον 40 ἀμφίθες. οὐκ ἀξῶ τυ τέκνον. μορμὼ δάκνει· ἵππος δάκρυ ̓, ὅσσα θέλεις, χωλὸν δ ̓ οὐ δεῖ τυ γενέσθαι. ἕρπωμες. Φρυγία, τὸν μικκὸν παῖσδε λαβοῖσα, τὰν κύν ̓ ἔσω κάλεσον, τὰν αὐλείαν ἀπόκλαξον. – ὦ θεοί, ὅσσος ὄχλος. πῶς καί ποκα τοῦτο περᾶσαι

45

50

χρὴ τὸ κακόν; μύρμακες ἀνάριθμοι καὶ ἄμετροι.
πολλά τοι ὦ Πτολεμαῖε πεποίηται καλὰ ἔργα,
ἐξ ὧ ἐν ἀθανάτοις ὁ τεκών· οὐδεὶς κακοεργός
δαλεῖται τὸν ἰόντα παρέρπων Αἰγυπτιστί,
οἷα πρὶν ἐξαπάτας κεκροτημένοι ἄνδρες ἔπαισδον,
ἀλλάλοις ὁμαλοί, κακὰ παίγνια πάντ ̓ ἐς ἀρείω.
ἁδίστα Γοργοῖ, τί γενώμεθα; τοὶ πολεμισταί έρεισι
ἵπποι τῶ βασιλῆος. ἄνερ φίλε, μή με πατήσῃς.
ὀρθὸς ἀνέστα ὁ πυρρός· ἴδ ̓ ὡς ἄγριος. κυνοθαρσής
Εὐνόα, οὐ φευξῇ; διαχρησεῖται τὸν ἄγοντα.

55 ὠνάθην μεγάλως, ὅτι μοι τὸ βρέφος μένει ἔνδοι.

ΓΟΡΓΩ.

Θάρσει Πραξινόα· καὶ δὴ γεγενήμεθ ̓ ὄπισθεν,
τοὶ δ ̓ ἔβαν εἰς χώραν.

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

Καὐτὰ συναγείρομαι ἤδη.

ἵππον καὶ τὸν ψυχρὸν ὄφιν τὰ μάλιστα δεδοίκω
ἐκ παιδός. σπεύδωμες· ὄχλος πολὺς ἁμὶν ἐπιρρεῖ.

ΓΟΡΓΩ.

45

50

55

Ἐς Τροίαν πειρώμενοι ἦνθον ̓Αχαιοί,

κάλλισται παίδων· πείρᾳ θην πάντα τελεῖται.
ΓΟΡΓΩ.

Χρησμὼς ὁ πρεσβῦτις ἀπῴχετο θεσπίξασα.

00

70

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

Πάντα γυναῖκες ἴσαντι, καὶ ὡς Ζεὺς ἠγάγεθ ̓ Ἥρην.

ΓΟΡΓΩ.

Θᾶσαι Πραξινόα, περὶ τὰς θύρας ὅσσος ὅμιλος
θεσπέσιος.

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

Γοργοῖ, δὸς τὰν χέρα μοι· λάβε καὶ τύ Εὐνόα Εὐτυχίδος· πότεχ ̓ αὐτᾷ, μή τι πλαναθῇς. πᾶσαι ἅμ ̓ εἰσένθωμες· ἀπρὶξ ἔχευ Εὐνόα ἁμῶν. οἴμοι δειλαία, δίχα μευ τὸ θερίστριον ἤδη ἔσχισται Γοργοῖ. πὸτ τῶ Διός, εἴ τι γένοιο εὐδαίμων ὤνθρωπε, φυλάσσεο τὠμπέχονόν μευ.

ΞΕΝΟΣ.

Οὐκ ἐπ ̓ ἐμὶν μέν, ὅμως δὲ φυλάξομαι.

65

70

Κεἰς ὥρας κἤπειτα φίλ ̓ ἀνδρῶν ἐν καλῷ εἴης 75 ἁμὲ περιστέλλων. χρηστῶ κοἰκτίρμονος ἀνδρός. φλίβεται Εὐνόα ἆμιν· ἄγ ̓ ὦ δειλὰ τὺ βιάζευ. κάλλιστ ̓· ἔνδοι πᾶσαι, ὁ τὰν νυὸν εἶπ ̓ ἀποκλάξας.

80

ΓΟΡΓΩ.

Πραξινόα, πόταγ ̓ ὧδε. τὰ ποικίλα πρᾶτον ἄθρησον, λεπτὰ καὶ ὡς χαρίεντα· θεῶν περονάματα φασεῖς.

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

Πότνι ̓ ̓Αθαναία· ποῖαί σφ ̓ ἐπόνασαν ἔριθοι,

75

80

85

90

95

ποῖοι ζῳογράφοι τἀκριβέα γράμματ ̓ ἔγραψαν.
ὡς ἔτυμ ̓ ἑστάκαντι, καὶ ὡς ἔτυμ ̓ ἐνδινεῦντι,
ἔμψυχ ̓, οὐκ ἐνυφαντά. σοφόν τοι χρῆμ ̓ ὤνθρωπος.
αὐτὸς δ ̓ ὡς θαητὸς ἐπ ̓ ἀργυρέας κατάκειται
κλισμῶ, πρᾶτον ἴουλον ἀπὸ κροτάφων καταβάλλων, 85
ὁ τριφίλητος "Αδων, ὃς κὴν ̓Αχέροντι φιλεῖται.

ΕΤΕΡΟΣ ΞΕΝΟΣ.

Παύσασθ ̓ ὦ δύστανοι, ἀνάνυτα κωτίλλοισαι
τρυγόνες ἐκ νασσᾶν τε πλατειάσδοισαι ἅπαντα.

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

Μᾶ, πόθεν ὤνθρωπος; τί δὲ τίν, εἰ κωτίλαι εἰμές;
πασάμενος ποτίτασσε. Συρακοσίαις ἐπιτάσσεις,
ὡς εἰδῇς καὶ τοῦτο· Κορίνθιαι εἰμὲς ἄνωθεν,
ὦ καὶ ὁ Βελλεροφῶν· Πελοποννασιστὶ λαλεῦμες·

δωρίσδεν δ ̓ ἔξεστι δοκῶ τοῖς Δωριέεσσι.
μὴ φύη Μελιτῶδες, ὃς ἁμῶν καρτερὸς εἴη,
πλὰν ἑνός. οὐκ ἀλέγω. μή μοι κενεὰν ἀπομάξῃς.

ΓΟΡΓΩ.

Σιγᾷ Πραξινόα· μέλλει τὸν ̔́Αδωνιν ἀείδειν
ἃ τᾶς ̓ Αργείας θυγάτηρ πολύϊδρις ἀοιδός,
ἅτις καὶ πέρυτιν τὸν ἰάλεμον ἀρίστευσε.

φθεγξεῖταί τι σάφ ̓ οἶδα καλόν· διαθρύπτεται ἤδη.

ΓΥΝΗ ΑΟΙΔΟΣ.

100 α ́ Δέσποιν ̓, ἃ Γολγώς τε καὶ Ἰδάλιον ἐφίλησας,
αἰπεινόν τ ̓ Ἔρυκ ̓ ἂν Χρυσὼ παίζοισ ̓ ̓Αφροδίτα·
οἷόν τοι τὸν ̔́Αδωνιν ἀπ ̓ ἀενάω ̓Αχέροντος
μηνὶ δυωδεκάτῳ μαλακαὶ πόδας ἄγαγον Ὧραι.
βάρδισται μακάρων Ὧραι φίλαι, ἀλλὰ ποθειναί
ἔρχονται πάντεσσι βροτοῖς αἰεί τι φορεῦσαι.

105

α ́ Κύπρι Διωναία, τὺ μὲν ἀθανάταν ἀπὸ θνατᾶς,

90

95

100

105

ὧνθρώπων ὡς μῦθος, ἐποίησας Βερενίκαν,
ἀμβροσίαν ἐς στῆθος ἀποστάξασα γυναικός·
τὶν δὲ χαριζομένα, πολυώνυμε καὶ πολύναε,

110 ἁ Βερενικεία θυγάτηρ Ἑλένῃ εἰκυῖα

115

120

125

̓Αρσινόα πάντεσσι καλοῖς ἀτιτάλλει ̔́Αδωνιν.

β ́ Πὰρ μέν οἱ ὥρια κεῖται, ὅσα δρυὸς ἄκρα φέρονται,
πὰρ δ ̓ ἁπαλοὶ κᾶποι πεφυλαγμένοι ἐν ταλαρίσκοις
ἀργυρέοις, Συρίω δὲ μύρω χρύσει ̓ ἀλάβαστρα.
εἴδατα δ ̓ ὅσσα γυναῖκες ἐπὶ πλαθάνω πονέονται,
ἄνθεα μίσγοισαι λευκῷ παντοῖα μαλεύρῳ,
ὅσσά τ ̓ ἀπὸ γλυκερῶ μέλιτος τά τ ̓ ἐν ὑγρῷ ἐλαίῳ,
πάντ ̓ αὐτῷ πετεεινὰ καὶ ἑρπετὰ τεῖδε πάρεστι.

γ ́ Χλωραὶ δὲ σκιάδες μαλακῷ βρίθοντες ἀνήθῳ
δέδμανθ ̓· οἱ δ ̓ ἔτι κῶροι ὑπερπωτῶνται Ἔρωτες,
οἷοι ἀηδονιδῆες ἀεξομενᾶν ἐπὶ δένδρει
πωτῶνται πτερύγων πειρώμενοι ὄζον ἀπ ̓ ὄζω.

β ́ Ὢ ἔβενος, ὦ χρυσός, ὦ ἐκ λευκῶ ἐλέφαντος
αἰετοὶ οἰνοχόον Κρονίδᾳ Διὶ παῖδα φέροντες,
πορφύρεοι δὲ τάπητες ἄνω μαλακώτεροι ὕπνω.
ἁ Μιλατὶς ἐρεῖ χὼ τὰν Σαμίαν καταβόσκων·
„ ἔστρωται κλίνα τῷ Αδώνιδι τῷ καλῷ ἁμά.“
τὰν μὰν Κύπρις ἔχει, τὰν δ ̓ ὁ ῥοδόπαχυς ̔́Αδωνις.
οὐ κεντεῖ τὸ φίλημ ̓, ἔτι οἱ περὶ χείλεα πυρρά.

130 δ ́ Νῦν μὰν Κύπρις ἔχοισα τὰν αὑτᾶς χαιρέτω ἄνδρα·
ἀῶθεν δ ̓ ἁμές νιν ἅμα δρόσῳ ἀθρόαι ἔξω
οἰσεῦμες ποτὶ κύματ ̓ ἐπ ̓ ἀϊόνι πτύοντα,
λύσασαι δὲ κόμαν καὶ ἐπὶ σφυρὰ κόλπον ἀνεῖσαι
στήθεσι φαινομένοις λιγυρᾶς ἀρξώμεθ ̓ ἀοιδᾶς·

135 γ ́ Ἔρπεις ὦ φίλ ̓ ̔́Αδωνι καὶ ἐνθάδε κεἰς ̓ Αχέροντα
ὀκτωκαιδεκέτης ἢ ἐννεακαίδεχ ̓ ὁ γαμβρός

110

113

120

125

128

130

135

129