110

115

120

125

ΛΑΚΩΝ.

Χἁμίν ἐστι κύων φιλοποίμνιος, ὃς λύκος ἄγχει,
ὃν τῷ παιδὶ δίδωμι τὰ θηρία πάντα διώκειν.

ΚΟΜΑΤΑΣ.

Ακρίδες, αἳ τὸν φραγμὸν ὑπερπαδῆτε τὸν ἁμόν,
μή μευ λωβασεῖσθε τὰς ἀμπέλος; ἐντὶ γὰρ ἆβαι.

ΛΑΚΩΝ.

Τοὶ τέττιγες ὁρῆτε, τὸν αἰπόλον ὡς ἐρεθίζω·
οὑτῶς χὑμές θην ἐρεθίζετε τὼς καλαμευτάς.

ΚΟΜΑΤΑΣ.

Μισέω τὰς δασυκέρκος ἀλώπεκας, αἳ τὰ Μίκωνος
αἰεὶ φοιτῶσαι τὰ ποθ ̓ ἕσπερα ῥαγίζοντι.

ΛΑΚΩΝ.

Καὶ γὰρ ἐγὼν μισέω τὼς κανθάρος, οἳ τὰ Φιλώνδα
σῦκα κατατρώγοντες ὑπανέμιοι φορέονται.

ΚΟΜΑΤΑΣ.

Ἦ οὐ μέμνασ ̓, ὅκ ̓ ἐγώ τυ κατήλασα, καὶ τὺ σεσαρώς
εὖ ποτεκιγκλίζευ καὶ τᾶς δρυὸς εἶχεο τήνας;

ΛΑΚΩΝ.

Τοῦτο μὲν οὐ μέμναμ ̓· ὅκα μάν ποκα τεϊδέ τυ δήσας
Εὐμάρας ἐκάθαρε, καλῶς μάλα τοῦτό γ ̓ ἴσαμι.

ΚΟΜΑΤΑΣ.

Ἤδη τις Μόρσων πικραίνεται· ἢ οὐχὶ παραίσθευ;
σκίλλας ἰὼν γραίας ἀπὸ σάματος αὐτίκα τίλλειν.

ΛΑΚΩΝ.

Κἠγὼν μὰν κνίζω Μόρσων τινά· καὶ τὺ δὲ λεύσσεις.
ἐνθὼν τὰν κυκλάμινον ὄρυσσέ νυν εἰς τὸν ̓́Αλεντα.

ΚΟΜΑΤΑΣ.

Ἱμέρα ἀνθ ̓ ὕδατος ῥείτω γάλα, καὶ τὺ δὲ Κρᾶθι
οἴνῳ πορφύροις, τὰ δέ τοι σία καρπὸν ἐνείκαι.

110

115

120

125

130

135

ΛΑΚΩΝ.

Ῥείτω χώ Σύβαρις ἁμὶν μέλι, καὶ τὸ ποτ ̓ ὄρθρον
ἁ παῖς ἀνθ ̓ ὕδατος τᾷ κάλπιδι κηρία βάψαι.

ΚΟΜΑΤΑΣ.

Ταὶ μὲν ἐμαὶ κύτισόν τε καὶ αἴγιλον αἶγες ἔδοντι,
καὶ σχῖνον πατέοντι καὶ ἐν κομάροισι κέχυνται.

ΛΑΚΩΝ.

Ταῖσι δ ̓ ἐμαῖς ὀΐεσσι πάρεστι μὲν ἁ μελίτεια
φέρβεσθαι, πολλὸς δὲ καὶ ὡς ῥόδα κίσθος ἐπανθεῖ.

ΚΟΜΑΤΑΣ.

Οὐκ ἔραμ ̓ ̓Αλκίππας, ὅτι με πρᾶν οὐκ ἐφίλησε
τῶν ὤτων καθελοῖσ ̓, ὅκα οἱ τὰν φάσσαν ἔδωκα.

ΛΑΚΩΝ.

̓Αλλ ̓ ἐγὼ Εὐμήδευς ἔραμαι μέγα· καὶ γὰρ ὅκ ̓ αὐτῷ τὰν σύριγγ ̓ ὤρεξα, καλόν τί με κάρτ ̓ ἐφίλησεν.

ΜΟΡΣΩΝ.

130

135

Οὐ θεμιτὸν Λάκων ποτ ̓ ἀηδόνα κίσσας ἐρίσδειν, οὐδ ̓ ἔποπας κύκνοισι· τὺ δ ̓ ὦ τάλαν ἐσσὶ φιλεχθής. παύσασθαι κέλομαι τὸν ποιμένα. τὶν δὲ Κομᾶτα δωρεῖται Μόρσων τὰν ἀμνίδα· καὶ τὺ δὲ θύσας

140

ταῖς Νύμφαις Μόρσωνι καλὸν κρέας αὐτίκα πέμψον. 140

ΚΟΜΑΤΑΣ.

145

Πεμψῶ ναὶ τὸν Πᾶνα. φριμάσσεο πᾶσα τραγίσκων
νῦν ἀγέλα ̇ κἠγὼν γὰρ ἴδ ̓ ὡς μέγα τοῦτο καχαξῶ
κὰτ τῶ Λάκωνος τῶ ποιμένος, ὧδ ̓ ὁπόκ ̓ ἤδη
ἀνυσάμαν τὰν ἀμνόν· ἐς ὠρανὸν ὑμιν ἁλεῦμαι.
αἶγες ἐμαὶ θαρσεῖτε κερούτιδες· αὔριον ὑμέ
πάσας ἐγὼ λουσῶ Συβαρίτιδος ἔνδοθε λίμνας.
οὗτος ὁ λευκίτας ὁ κορυπτίλος, εἴ τιν ̓ ὀχευσεῖς

145 150

τᾶν αἰγῶν, φλασσῶ τυ, πρὶν ἤ γέ με καλλιερῆσαι ταῖς Νύμφαις τὰν ἀμνόν. ὃ δ ̓ αὖ πάλιν. ἀλλὰ γε

νοίμαν,

αἰ μή τυ φλάσσαιμι, Μελάνθιος ἀντὶ Κομάτα.

Idyll. VI.

Βουκολιασταὶ Δάφνις καὶ Δαμοίτας.

Δαμοίτας χώ Δάφνις ὁ βουκόλος εἰς ἕνα χῶρον
τὰν ἀγέλαν πόκ ̓ ̓́Αρατε συνάγαγον· ἧς δ ̓ ὁ μὲν αὐτῶν
πυρρός, ὃ δ ̓ ἡμιγένειος· ἐπὶ κράναν δέ τιν ̓ ἄμφω
ἑζόμενοι θέρεος μέσῳ ἄματι τοιάδ ̓ ἄειδον.

5 πρᾶτος δ ̓ ἄρξατο Δάφνις, ἐπεὶ καὶ πρᾶτος ἐρίσδεν. 5 (Δάφνιδος ᾠδή.)

α Βάλλει τοι Πολύφαμε τὸ ποίμνιον ἁ Γαλάτεια
μάλοισιν, δυσέρωτα τὸν αἰπόλον ἄνδρα καλεῦσα·
β ́ Καὶ τύ νιν οὐ ποθόρησθα τάλαν τάλαν, ἀλλὰ κάθησαι
ἁδέα συρίσδων. πάλιν ἆδ ̓ ἴδε τὰν κύνα βάλλει,
10 ἅ τοι τῶν ὀἴων ἕπεται σκοπός· ἃ δὲ βαΰσδει
εἰς ἅλα δερκομένα, τὰ δὲ νιν καλὰ κύματα φαίνει
ἅσυχα παφλάζοντα ἐπ ̓ αἰγιαλοῖο θέοισαν.

α ́ Φράζεο μὴ τᾶς παιδὸς ἐπὶ κνάμῃσιν ὀρούσῃ
ἐξ ἁλὸς ἐρχομένας, κατὰ δὲ χρόα καλὸν ἀμύξῃ.

15 β ́ "Α δὲ καὶ αὐτόθε τοι διαθρύπτεται, ὡς ἀπ ̓ ἀκάνθας 15
ταὶ καπυραὶ χαῖται, τὸ καλὸν θέρος ἁνίκα φρύγει·
καὶ φεύγει φιλέοντα καὶ οὐ φιλέοντα διώκει,
καὶ τὸν ἀπὸ γραμμᾶς κινεῖ λίθον· ἡ γὰρ ἔρωτι
πολλάκις ὦ Πολύφαμε τὰ μὴ καλὰ καλὰ πέφανται.

10

150 20

Τῷ δ ̓ ἐπὶ Δαμοίτας ἀνεβάλλετο καὶ τάδ ̓ ἄειδεν.

(Δαμοίτου ᾠδή.)

γ' Εἶδον ναὶ τὸν Πᾶνα, τὸ ποίμνιον ἁνίκ ̓ ἔβαλλε, κούτι λάθ ̓, οὔ, τὸν ἐμὸν τὸν ἕνα γλυκύν, ᾧ ποθο

ρῷμι

ἐς τέλος, αὐτὰρ ὁ μάντις ὁ Τήλεμος ἔχθρ ̓ ἀγορεύων ἐχθρὰ φέροιτο ποτ ̓ οἶκον, ὅπως τεκέεσσι φυλάσσοι.

25 γ' ̓Αλλὰ καὶ αὐτὸς ἐγὼ κνίζων πάλιν οὐ ποθόρημι, ἀλλ ̓ ἄλλαν τινὰ φαμὶ γυναῖκ ̓ ἔχεν· ἃ δ ̓ ἀΐοισα ζαλοῖ μ ̓ ὦ Παιὰν καὶ τάκεται, ἐκ δὲ θαλάσσας οἰστρεῖ παπταίνοισα ποτ ̓ ἄντρά τε καὶ ποτὶ ποίμνας.

30

δ' Σίξα δ ̓ ὑλακτεῖν νιν καὶ τᾷ κυνί· καὶ γὰρ ὅκ ̓ ἤρων αὐτᾶς, ἐκνυζεῖτο ποτ ̓ ἰσχία ῥύγχος ἔχοισα.

γ ́ Ταῦτα δ ̓ ἴσως ἐσορῶσα ποεῦντά με πολλάκι πεμψεῖ ἄγγελον. αὐτὰρ ἐγὼ κλασῶ θύρας, ἕστέ κ ̓ ὀμόσσῃ αὐτά μοι στορεσεῖν καλὰ δέμνια τᾶσδ ̓ ἐπὶ νάσω. καὶ γάρ θην οὐδ ̓ εἶδος ἔχω κακόν, ὥς με λέγοντι. 35 γ' Ἦ γὰρ πρᾶν ἐς πόντον ἐσέδρακον, ἧς δὲ γαλάνα, καὶ καλὰ μὲν τὰ γένεια, καλὰ δέ μευ ἁ μία κώρα, ὡς παρ ̓ ἐμὶν κέκριται, κατεφαίνετο, τῶν δέ τ ̓ ὀδόν

GO

των

λευκοτέραν αὐγὰν Παρίας ὑπέφαινε λίθοιο.

δ' Ὡς μὴ βασκανθῶ δέ, τρὶς εἰς ἐμὸν ἔπτυσα κόλπον· ταῦτα γὰρ ἁ γραία με Κοτυταρὶς ἐξεδίδαξε.

Τόσσ ̓ εἰπὼν τὸν Δάφνιν ὁ Δαμοίτας ἐφίλησε,
χἃ μὲν τῷ σύριγγ ̓, ὃ δὲ τῷ καλὸν αὐλὸν ἔδωκεν.
αὔλει Δαμοίτας, σύρισδε δὲ Δάφνις ὁ βούτας·

ἃ πρᾶν ἀμάντεσσι παρ' Ιπποτίωνι ποταύλει.

20

25

30

35

40

42

41

45

ὠρχεῦντ ̓ ἐν μαλακᾷ ταὶ πόρτιες αὐτίκα ποίᾳ.
νίκη μὰν οὐδ ̓ ἄλλος, ἀνήσσατοι δ ̓ ἐγένοντο.

5

Idyll. VII.

Θαλύσια.

Ἧς χρόνος ἁνίκ ̓ ἐγώ τε καὶ Εὔκριτος εἰς τὸν ̓Αλεντα εἴρπομες ἐκ πόλιος, σὺν καὶ τρίτος ἆμιν ̓ Αμύντας. τᾷ Δηοὶ γὰρ ἔτευχε θαλύσια καὶ Φρασίδαμος κ ̓ Αντιγένης, δύο τέκνα Λυκώρεος, εἰτί περ ἐσθλόν λαῶν, τῶ δ ̓ ἔτ ̓ ἄνωθεν ἀπὸ Κλυτίας τε καὶ αὐτῶ Χάλκωνος, Βούριναν ὃς ἐκ ποδὸς ἄνυσε κράναν εὖ γ ̓ ἐνερεισάμενος πέτρᾳ γόνυ· ταὶ δὲ παρ ̓ αὐτάν αἴγειροι πτελέαι τε ἐὔσκιον ἄλσος ὕφαινον, χλωροῖσιν πετάλοισι κατηρεφέες κομόωσαι. 10 κοὔπω τὰν μεσάταν ὁδὸν ἄνυμες, οὐδὲ τὸ σᾶμα ἁμὶν τὸ Βρασίλα ἀνεφαίνετο, καί τιν ̓ ὁδίταν ἐσθλὸν σὺν Μοίσαισι Κυδωνικὸν εὕρομες ἄνδρα, οὔνομα μὲν Λυκίδαν, ἧς δ ̓ αἰπόλος, οὐδέ κέ τίς μιν ἠγνοίησεν ἰδών, ἐπεὶ αἰπόλῳ ἔξοχ ̓ ἐῴκει. ἐκ μὲν γὰρ λασίοιο δασύτριχος εἶχε τράγοιο κνακὸν δέρμ ̓ ὤμοισι νέας ταμίσοιο ποτόσδον, ἀμφὶ δὲ οἱ στήθεσσι γέρων ἐσφίγγετο πέπλος ζωστῆρι πλακερῷ, ῥοικὰν δ ̓ ἔχεν ἀγριελαίω δεξιτερᾷ καρύναν. καί μ ̓ ἀτρέμας εἶπε σεσαρώς 20 ὄμματι μειδιόωντι, γέλως δέ οἱ εἴχετο χείλευς· „Σιμιχίδα, πᾷ δὴ τὺ μεσαμέριον πόδας ἕλκεις, ἁνίκα δὴ καὶ σαῦρος ἐν αἱμασιαῖσι καθεύδει, οὐδ ̓ ἐπιτυμβίδιαι κορυδαλλίδες ἠλαίνοντι;

15

5

10

15

20

45