Εὐρώπῃ ποτὲ Κύπρις ἐπὶ γλυκὺν ἧκεν ὄνειρον,
νυκτὸς ὅτε τρίτατον λάχος ἵσταται, ἐγγύθι δ ̓ ἠώς,
ὕπνος ὅτε γλυκίων μέλιτος βλεφάροισιν ἐφίζων
λυσιμελὴς πεδάᾳ μαλακῷ κατὰ φάεα δεσμῷ,
εὖτε καὶ ἀτρεκέων ποιμαίνεται ἔθνος ὀνείρων.
τῆμος ὑπωροφίοισιν ἐνὶ κνώσσουσα δόμοισι
Φοίνικος θυγάτηρ ἔτι παρθένος Εὐρώπεια
ὠίσατ ̓ ἠπείρους δοιὰς περὶ εἷο μάχεσθαι,
̓Ασίδα τ ̓ ἀντιπέρην τε· φυὴν δ ̓ ἔχον οἷα γυναῖκες.
τῶν δ ̓ ἣ μὲν ξείνης μορφὴν ἔχεν, ἢ δ ̓ ἄρ ̓ ἐῴκει
ἐνδαπίῃ, καὶ μᾶλλον ἑῆς περιίσχετο κούρης,
φάσκεν δ ̓ ὥς μιν ἔτικτε καὶ ὡς ἀτίτηλέ μιν αὐτή.
ἡ δ ̓ ἑτέρη κρατερῇσι βιωομένη παλάμῃσιν
εἴρυεν οὐκ ἀέκουσαν, ἐπεὶ φάτο μόρσιμον εἷο
ἐκ Διὸς αἰγιόχου γέρας ἔμμεναι Εὐρώπειαν.
ἢ δ ̓ ἀπὸ μὲν στρωτῶν λεχέων θόρε δειμαίνουσα,
παλλομένη κραδίην· τὸ γὰρ ὡς ὕπαρ εἶδεν ὄνειρον.
ἑζομένη δ ̓ ἐπὶ δηρὸν ἀκὴν ἔχεν, ἀμφοτέρας δέ
εἰσέτι πεπταμένοισιν ἐν ὄμμασιν εἶχε γυναῖκας.
ὀψὲ δὲ δειμαλέην ἀνενείκατο παρθένος αὐδήν·
„ Τίς μοι τοιάδε φάσματ ̓ ἐπουρανίων προΐηλεν ;
ποῖοί με στρωτῶν λεχέων ὕπερ ἐν θαλάμοισιν
ηδὺ μάλα κνώσσουσαν ἀνεπτοίησαν ὄνειροι,
τίς δ ̓ ἦν ἡ ξείνη, τὴν εἴσιδον ὑπνώουσα;
ὥς μ ̓ ἔλαβε κραδίην κείνης πόθος, ὥς με καὶ αὐτή 25
ἀσπασίως ὑπέδεκτο καὶ ὡς σφετέρην ἴδε παῖδα.
ἀλλά μοι εἰς ἀγαθὸν μάκαρες κρήνειαν ὄνειρον.“
Ὣς εἰποῦσ ̓ ἀνόρουσε, φίλας δ ̓ ἐπεδίζεθ ̓ ἑταίρας
ἥλικας οἰέτεας θυμήρεας εὐπατερείας,
τῇσιν ἀεὶ συνάθυρεν, ὅτ ̓ ἐς χορὸν ἐντύναιτο,
ἢ ὅτε φαιδρύνοιτο χρόα προχοῇσιν ἀναύρων,
ἢ ὁπότ ̓ ἐκ λειμῶνος ἐὕπνοα λείρι ̓ ἀμέργοι.
αἳ δὲ οἱ αἶψα φάανθεν· ἔχον δ ̓ ἐν χερσὶν ἑκάστη
ἀνθοδόκον τάλαρον· ποτὶ δὲ λειμῶνας ἔβαινον
ἀγχιάλους, ὅθι τ ̓ αἰὲν ὁμιλαδὸν ἠγερέθοντο
τερπόμεναι ῥοδέῃ τε φυῇ καὶ κύματος ἠχῇ.
αὐτὴ δὲ χρύσεον τάλαρον φέρεν Εὐρώπεια,
θηητὸν μάλα θαῦμα, μέγαν πόνον Ἡφαίστοιο,
ὃν Λιβύῃ πόρε δῶρον, ὅτ ̓ ἐς λέχος Ἐννοσιγαίου
ἤιεν· ἢ δὲ πόρεν περικαλλέϊ Τηλεφαάσσῃ,
ἥτέ οἱ αἵματος ἔσκεν· ἀνύμφῳ δ ̓ Εὐρωπείῃ
μήτηρ Τηλεφάασσα περικλυτὸν ὤπασε δῶρον.
ἐν τῷ δαίδαλα πολλὰ τετεύχατο μαρμαίροντα.
ἐν μὲν ἔην χρυσοῖο τετυγμένη Ἰναχὶς Ἰώ,
εἰσέτι πόρτις ἐοῦσα, φυὴν δ ̓ οὐκ εἶχε γυναίην.
φοιταλέη δὲ πόδεσσιν ἐφ ̓ ἁλμυρὰ βαῖνε κέλευθα,
νηχομένῃ ἰκέλη· κυάνου δ ̓ ἐτέτυκτο θάλασσα.
δοιοῦ δ ̓ ἕστασαν ὑψοῦ ἐπ ̓ ὀφρύος αἰγιαλοῖο
φῶτες ἀολλήδην, θηεῦντο δὲ ποντοπόρον βοῦν.
ἐν δ ̓ ἦν Ζεὺς Κρονίδης ἐπαφώμενος ἠρέμα χερσί
πόρτιος Ἰναχίης, τὴν δ ̓ ἑπταπόρῳ παρὰ Νείλῳ
ἐκ βοὸς εὐκεράοιο πάλιν μετάμειβε γυναῖκα.
ἀργύρεος μὲν ἔην Νείλου ῥόος, ἡ δ ̓ ἄρα πόρτις
χαλκείη, χρυσοῦ δὲ τετυγμένος αὐτὸς ἔην Ζεύς.
ἀμφὶ δὲ δηνήεντος ὑπὸ στεφάνην ταλάροιο
Ἑρμείης ἤσκητο· πέλας δέ οἱ ἐκτετάνυστο
̓́Αργος ἀκοιμήτοισι κεκασμένος ὀφθαλμοῖσι.
τοῖο δὲ φοινήεντος ἀφ ̓ αἵματος ἐξανέτελλεν
ὄρνις ἀγαλλόμενος πτερύγων πολυανθέϊ χροιῇ,
τάρσ ̓ ὃς ἀναπλώσας ὡσείτε τις ὠκύαλος νηῦς
χρυσείου ταλάροιο περίσκεπε χείλεα ταρσοῖς.
τοῖος ἔην τάλαρος περικαλλέος Εὐρωπείης.
Αἳ δ ̓ ἐπεὶ οὖν λειμῶνας ὃς ἀνθεμόεντας ἵκανον,
ἄλλη ἐπ ̓ ἀλλοίοισι τότ ̓ ἄνθεσι θυμὸν ἔτερπον.
τῶν ἢ μὲν νάρκισσον ἐὔπνοον, ἢ δ ̓ ὑάκινθον,
ἢ δ ̓ ἴον, ἢ δ ̓ ἕρπυλλον ἀπαίνυτο· πολλὰ δ ̓ ἔραζε
λειμώνων ἐαροτρεφέων θάλε ̓ ἔσκε πετηλά.
αἳ δ ̓ αὖτε ξανθοῖο κρόκου θυόεσσαν ἔθειραν
δρέπτον ἐριδμαίνουσαι· ἀτὰρ μέσσῃσιν ἄνασσα,
ἀγλαΐην πυρσοῖο ῥόδου χείρεσσι λέγουσα,
οἷά περ ἐν Χαρίτεσσι διέπρεπεν ̓Αφρογένεια.
οὐ μὴν δηρὸν ἔμελλεν ἐπ ̓ ἄνθεσι θυμὸν ἰαίνειν,
οὐδ ̓ ἄρα παρθενίην μίτρην ἄχραντον ἔρυσθαι.
ἦ γὰρ δὴ Κρονίδης ὥς μιν φράσαθ ̓, ὡς ἐόλητο
θυμὸν ἀνωίστοισιν ὑποδμηθεὶς βελέεσσι
Κύπριδος, ἢ μούνη δύναται καὶ Ζῆνα δαμάσσαι.
δὴ γὰρ ἀλευόμενός τε χόλον ζηλήμονος Ἥρης
παρθενικῆς τ ̓ ἐθέλων ἀταλὸν νόον ἐξαπατῆσαι
κρύψε θεὸν καὶ τρέψε δέμας καὶ γείνετο ταῦρος,
οὐχ οἷος σταθμοῖς ἔνι φέρβεται, οὐδέ μεν οἷος
ὦλκα διατμήγει σύρων εὐκαμπὲς ἄροτρον,
οὐδ ̓ οἷος ποίμνης ἔπι βόσκεται, οὐδέ μεν οἷος
ὅστις ὑποδμηθεὶς ἐρύει πολύφορτον ἀπήνην.
τοῦ δή τοι τὸ μὲν ἄλλο δέμας ξανθόχροον ἔσκε,
κύκλος δ ̓ ἀργύφεος μέσσῳ μάρμαιρε μετώπῳ,
ὄσσε δ ̓ ὑπὸ γλαύσσεσκε καὶ ἵμερον ἀστράπτεσκεν.
ἶτά τ ̓ ἐπ ̓ ἀλλήλοισι κέρα ἀνέτελλε καρήνου
ἄντυγος ἡμιτόμου κεραῆς ἅτε κύκλα σελήνης.
ἤλυθε δ ̓ ἐς λειμῶνα καὶ οὐκ ἐφόβησε φαανθείς
παρθενικάς, πάσῃσι δ ̓ ἔρως γένετ ̓ ἐγγὺς ἱκέσθαι,
ψαῦσαι δ ̓ ἱμερτοῖο βοός, τοῦ δ ̓ ἄμβροτος ὀδμή
τηλόθι καὶ λειμῶνος ἐκαίνυτο λαρὸν ἀϋτμήν.
στῆ δὲ ποδῶν προπάροιθεν ἀμύμονος Εὐρωπείης,
καί οἱ λιχμάζεσκε δέριν, κατέθελγε δὲ κούρην.
ἢ δέ μιν ἀμφαφάασκε καὶ ἠρέμα χείρεσιν ἀφρόν
πολλὸν ἀπὸ στομάτων ἀπομόργνυτο καὶ κύσε ταῦρον.
αὐτὰρ ὃ μειλίχιον μυκήσατο· φαῖό κεν αὐλοῦ
Μυγδονίου γλυκὺν ἦχον ἀνηπύοντος ἀκούειν.
ὤκλασε δὲ πρὸ ποδοῖιν, ἐδέρκετο δ ̓ Εὐρώπειαν
αὐχέν ̓ ἐπιστρέψας καί οἱ πλατὺ δείκνυε νῶτον.
ἢ δὲ βαθυπλοκάμοισι μετέννεπε παρθενικῇσι·
„Δεῦθ ̓ ἑτάραι φίλιαι καὶ ὁμήλικες, ὄφρ ̓ ἐπὶ τῷδε
ἑζόμεναι ταύρῳ τερπώμεθα· δὴ γὰρ ἁπάσας
νῶτον ὑποστορέσας ἀναδέξεται οἷά τ ̓ ἐνηής
πρηΰς τ ̓ εἰσιδέειν καὶ μείλιχος, οὐδέ τι ταύροις
ἄλλοισι προσέοικε· νόος δὲ οἱ ἠὔτε φωτός
αἴσιμος ἀμφὶ θέῃ, μούνης δ ̓ ἐπιδεύεται αὐδῆς.“
Ὣς φαμένη νώτοισιν ἐφίζανε μειδιόωσα,
αἱ δ ̓ ἄλλαι μέλλεσκον. ἄφαρ δ ̓ ἀνεπήλατο ταῦρος,
ἣν θέλεν ἁρπάξας· ὠκὺς δ ̓ ἐπὶ πόντον ἵκανεν.
ἢ δὲ μεταστρεφθεῖσα φίλας καλέεσκεν ἑταίρας
χεῖρας ὀρεγνυμένη, ταὶ δ ̓ οὐκ ἐδύναντο κιχάνειν.
ἀγάων δ ̓ ἐπιβὰς πρόσσω θέεν ἠὔτε δελφίς,
χηλαῖς ἀβρεκτοῖσιν ἐπ ̓ εὐρέα κύματα βαίνων.
ἢ δὲ τότ ̓ ἐρχομένοιο γαληνιάασκε θάλασσα,
κήτεα δ ̓ ἀμφὶς ἄταλλε Διὸς προπάροιθε ποδοῖιν,
γηθόσυνος δ ̓ ὑπὲρ οἶδμα κυβίστεε βυσσόθε δελφίς.
Νηρεΐδες δ ̓ ἀνέδυσαν ὑπὲξ ἁλός, αἳ δ ̓ ἄρα πᾶσαι
κητείοις νώτοισιν ἐφήμεναι ἐστιχόωντο.
καὶ δ ̓ αὐτὸς βαρύδουπος ὑπεὶρ ἅλα Ἐννοσίγαιος
κῦμα κατιθύνων ἁλίης ἡγεῖτο κελεύθου
αὐτοκασιγνήτῳ· τοὶ δ ̓ ἀμφί μιν ἠγερέθοντο
Τρίτωνες, πόντοιο βαρύθροοι αὐλητῆρες,
κόχλοισιν ταναοῖς γάμιον μέλος ἠπύοντες.
ἢ δ ̓ ἄρ ̓ ἐφεζομένη Ζηνὸς βοέοις ἐπὶ νώτοις
τῇ μὲν ἔχεν ταύρου δολιχὸν κέρας, ἐν χερὶ δ ̓ ἄλλῃ
εἴρυε πορφυρέην στολμοῦ πτύχα, ὄφρά κε μή μιν
δεύοι ἐφελκόμενον πολιῆς ἁλὸς ἄσπετον ὕδωρ.
κολπώθη δ ̓ ἀνέμοισι πέπλος βαθὺς Εὐρωπείης,
ἱστίον οἷά τε νηός, ἐλαφρίζεσκε δὲ κούρην.
ἢ δ ̓ ὅτε δὴ γαίης ἄπο πατρίδος ἦεν ἄνευθεν,
φαίνετο δ ̓ οὔτ ̓ ἀκτή τις ἁλίρροθος οὔτ ̓ ὄρος αἰπύ,
ἀλλ ̓ ἀὴρ μὲν ἄνωθεν, ἔνερθε δὲ πόντος ἀπείρων,
ἀμφί ἑ παπτήνασα τόσην ἀνενείκατο φωνήν·
„Πῇ με φέρεσθ ̓ ὦ ταῦρε φίλ ̓ ἔπλετο; πῶς δὲ κέ
ἀργαλέ ̓ εἰλιπόδεσσι διέρχεαι, οὐδὲ θάλασσαν
δειμαίνεις; νηυσὶν γὰρ ἐπίδρομός ἐστι θάλασσα
ὠκυάλοις, ταῦροι δ ̓ ἁλίην τρομέουσιν ἀταρπόν.
ποϊόν τοι ποτὸν ἡδύ; τίς ἐξ ἁλὸς ἔσσετ ̓ ἐδωδή;
ἡ ἄρα τις θεός ἐσσι· θεοῖς δ ̓ ἐπεοικότα ῥέζεις.
οὔθ ̓ ἅλιοι δελφῖνες ἐπὶ χθονὸς οὔτε τι ταῦροι
ἐν πόντῳ στιχόωσι, σὺ δὲ χθόνα καὶ κατὰ πόντον
ἄτρομος ἀΐσσεις, χηλαὶ δέ τοί εἰσιν ἐρετμά.
ἢ τάχα καὶ γλαυκῆς ὑπὲρ ἠέρος ὑψόσ ̓ ἀερθείς
εἴκελος αἰψηροῖσι πετήσεαι οἰωνοῖσιν.
ὤμοι ἐγὼ μέγα δή τι δυσάμμορος, ἡ ῥά τε δῶμα
πατρὸς ἀποπρολιποῦσα καὶ ἑσπομένη βοΐ τῷδε
ξείνην ναυτιλίην ἐφέπω καὶ πλάζομαι οἴη.
ἀλλὰ σύ μοι μεδέων πολιῆς ἁλὸς Ἐννοσίγαιε
ἵλαος ἀντήσειας, ὃν ἔλπομαι εἰσοράασθαι
|