Vates ut olim raptus ad cœlum senex
Auriga currus ignei.
Non me Bootis terruere lucidi
Sarraca tarda frigore, aut Formidolosi Scorpionis brachia, Non ensis Orion tuus. Prætervolavi fulgidi solis globum, Longéque sub pedibus deam Vidi triformem, dum coërcebat suos Frænis dracones aureis. Erraticorum siderum per ordines,
Per lacteas vehor plagas, Velocitatem sæpe miratus novam,
Donec nitentes ad fores
Ventum est Olympi, et regiam crystallinam, et Stratum smaragdis atrium.
Sed hic tacebo, nam quis effari queat
Oriundus humano patre
Amœnitates illius loci? mihi
Sat est in æternum frui.
HEU quàm perpetuis erroribus acta fatiscit Avia mens hominum, tenebrisque immersa pro- fundis
Edipodioniam volvit sub pectore noctem! Quæ vesana suis metiri facta deorum
Audet, et incisas leges adamante perenni Assimilare suis, nulloque solubile sæclo Consilium fati perituris alligat horis.
Ergóne marcescet sulcantibus obsita rugis
Naturæ facies, et rerum publica mater Omniparum contracta uterum sterilescet ab ævo? Et se fassa senem malè certis passibus ibit Sidereum tremebunda caput? num tetra vetustas Annorumque æterna fames, squalorque situsque Sidera vexabunt? an et insatiabile Tempus Esuriet Cœlum, rapietque in viscera patrem ? Heu, potuitne suas imprudens Jupiter arces Hoc contra munîsse nefas, et Temporis isto Exemisse malo, gyrosque dedisse perennes? Ergo erit ut quandoque sono dilapsa tremendo Convexi tabulata ruant, atque obvius ictu Stridat uterque polus, superâque ut Olympius aulâ Decidat, horribilisque retectâ Gorgone Pallas; Qualis in Ægeam proles Junonia Lemnon Deturbata sacro cecidit de limine cœli ? Tu quoque, Phœbe, tui casus imitabere nati Præcipiti curru, subitâque ferere ruinâ Pronus, et extinctâ fumabit lampade Nereus, Et dabit attonito feralia sibila ponto. Tunc etiam aërei divulsus sedibus Hæmi Dissultabit apex, imoque allisa barathro Terrebunt Stygium dejecta Ceraunia Ditem, In superos quibus usus erat, fraternaque bella. At Pater Omnipotens, fundatis fortius astris, Consuluit rerum summæ certoque peregit Pondere fatorum lances, atque ordine summo Singula perpetuum jussit servare tenorem. Volvitur hinc lapsu mundi rota prima diurno; Raptat et ambitos sociâ vertigine cœlos. Tardior haud solito Saturnus, et acer ut olim
Fulmineum rutilat cristatâ casside Mavors. Floridus æternùm Phœbus juvenile coruscat, Nec fovet effœtas loca per declivia terras Devexo temone Deus; sed semper amicâ Luce potens, eadam currit per signa rotarum. Surgit odoratis pariter formosus ab Indis Æthereum pecus albenti qui cogit Olympo Mane vocans, et serus agens in pascua cœli, Temporis et gemino dispertit regna colore. Fulget obitque vices alterno Delia cornu, Cœruleumque ignem paribus complectitur ulnis. Nec variant elementa fidem, solitoque fragore Lurida perculsas jaculantur fulmina rupes. Nec per inane furit leviori murmure Corus, Stringit et armiferos æquali horrore Gelonos Trux Aquilo, spiratque hyemem, nimbosque volutat. Utque solet, Siculi diverberat ima Pelori
Rex maris, et raucâ circumstrepit æquora conchâ Oceani Tubicen, nec vastâ mole minorem Ægeona ferunt dorso Balearica cete.
Sed neque, Terra, tibi sæcli vigor ille vetusti Priscus abest, servatque suum Narcissus odorem, Et puer ille suum tenet, et puer ille decorem, Phœbe, tuusque et Cypri tuus; nec ditior olim Terra datum sceleri celavit montibus aurum Conscia, vel sub aquis gemmas. Sic denique in
Ibit cunctarum series justissima rerum; Donec flamma orbem populabitur ultima, latè Circumplexa polos, et vasti culmina cœli; Ingentique rogo flagrabit machina mundi.
DE IDEA PLATONICA QUEMADMODUM ARISTOTELES
DICITE sacrorum præsides nemorum deæ, Tuque O noveni perbeata numinis
Memoria mater, quæque in immenso procul Antro recumbis otiosa Æternitas, Monumenta servans, et ratas leges Jovis, Cœlique fastos atque ephemeridas Deûm, Quis ille primus cujus ex imagine Natura solers finxit humanum genus, Æternus, incorruptus, æquævus polo, Unusque et universus, exemplar Dei? Haud ille Palladis gemellus innubæ Interna proles insidet menti Jovis ; Sed quamlibet natura sit communior, Tamen seorsùs extat ad morem unius, Et, mira, certo stringitur spatio loci; Seu sempiternus ille siderum comes Cœli pererrat ordines decemplicis, Citimúmve terris incolit lunæ globum : Sive inter animas corpus adituras sedens Obliviosas torpet ad Lethes aquas: Sive in remotâ forte terrarum plaga Incedit ingens hominis archetypus gigas, Et diis tremendus erigit celsum caput, Atlante major portitore siderum. Non, cui profundum cæcitas lumen dedit Dircæus augur vidit hunc alto sinu; Non hunc silenti nocte Plëiones nepos Vatum sagaci præpes ostendit choro; Non hunc sacerdos novit Assyrius, licet
Longos vetusti commemoret atavos Nini, Priscumque Belon, inclytumque Osiridem. Non ille trino gloriosus nomine
Ter magnus Hermes (ut sit arcani sciens) Talem reliquit Isidis cultoribus.
At tu perenne ruris Academi decus (Hæc monstra si tu primus induxit scholis) Jam jam, poetas urbis exules tuæ Revocabis, ipse fabulator maximus, Aut institutor ipse migrabis foras.
NUNC mea Pierios cupiam per pectora fontes Irriguas torquere vias, totumque per ora Volvere laxatum gemino de vertice rivum; Ut tenues oblita sonos audacibus alis
Surgat in officium venerandi Musa parentis. Hoc utcunque tibi gratum, pater optime, carmen Exiguum meditatur opus; nec novimus ipsi Aptiùs à nobis quæ possint munera donis Respondere tuis, quamvis nec maxima possint Respondere tuis, nedum ut par gratia donis Esse queat, vacuis quæ redditur arida verbis. Sed tamen hæc nostros ostendit pagina census, Et quod habemus opum chartâ numeravimus istâ, Quæ mihi sunt nullæ, nisi quas dedit aurea Clio, Quas mihi semoto somni peparere sub antro, Et nemoris laureta sacri Parnassides umbræ.
Nec tu vatis opus divinum despice carmen, Quo nihil æthereos ortus, et semina cœli, Nil magis humanam commendat origine mentem,
« ForrigeFortsæt » |