Hinc genus, Ausonio mixtum quod sanguine surget, His actis, aliud Genitor secum ipse volutat: Juturnamque parat fratris dimittere ab armis. 845 Dicuntur geminæ pestes cognomine Diræ, Quas et Tartaream Nox intempesta Megæram Hæc Jovis ad solium, sævique in limine regis, Harum unam celerem demisit ab æthere summo Trojanorum adjungam Italicis, Penates Latio inferentur; faciamque, ut uterque populus Latini sint, adeoque quiλσ. 839. supra ire deos pietate non est urgendum: significat tantum præstantiam summam in hoc genere. Tenendum idem in innumeris locis, ubi quæcunque excellunt et præstant aliis, non modo paria diis ac divina esse, verum etiam superare deos dicuntur. 841. mentem retorsit, inflexit, mutavit. 842. excedit cælo; quo igitur illa abiit, si cœlo excessit dea? Erit calum h. 1. de nube accipiendun, uude illa spectabat pugnam, æthere pendens. cf. sup. 792. 796. 810. Inde illa abiit ad suum Sahamov, cubiculum, quod Homerus memoravit Iliad., 166. sqq. 844. dimittere, abstrahere, avocare, avertere. 845 sqq. De Furiis poëtam agere, dubitari nequit. cognomine pro, nomine. Dira est nomen illarum pestium, h. exitiosaruin dea variavit poëta, quod vulgo erat: Sunt tres Dir. Tum unum tantum nomen ponit: etiam hoc poëtam decebat. Alecto et Tisiphonen quis non facile supplet animo? Noctis filias Furias vel Eumenides etiam sup. VII. 331. VI. 250. ediderat. Quod uno partu editas facit, nescio an aliunde acce perit. 847. paribus: pro pariter, pari omnes modo. ventosas alas novo epitheto, quod notionem magnitudinis alarum et concitati volatus habet: nam is ventum movet. Apparent vox propria, de ministerio, unde apparitores. 850. h. terrent mortales mi seros. 850. 853 unam. Cum poëta vix dignum sit, indefinite loqui, Megaram designasse dicendus est: unam illam. 855. turbine simpl. pro motu. Volat Megara tamquam sagitta arcu emissa. per nulem, auget phantasma, pro per aërem. Parthos sagittis venenatis usos esse firmat Servius Lucani auctoritate 860 Talis se sata Nocte tulit, terrasque petivit. Postquam acies videt Iliacas atque agmina Turni: Quæ quondam in bustis, aut culminibus desertis Nocte sedens, serum canit inportuna per umbras; 865 Hanc versa in faciem, Turni se pestis ob ora Fertque refertque sonans, clipeumque everberat alis. Unguibus ora soror foedans, et pectora pugnis ; Letalemque sonum; nec fallunt jussa superba Nunc certe, et misero fratri comes ire per umbras. lib. VIII. 303. 304. 857. Fel vencni, ornate, ut virus, i. e. succus amarus, noxius. armatam, tinctam. 858. telum immedicabile, quod vulnus insanabile facit. 859. umbras pro aëre dixit. 862 Habet hæc Megæræ in bubonem mutatio aliquid, quod insigniter ad terrorem accommodatum est ex veterum superstitione. Alitis parva. Videtur recte monitum a Servio, hoc alienum esse a bubone, quem grandi esse corpore satis constat. Et potuit poëta noctuæ genus aliquod, v. c. minimam illam noctuam, quam funeream dicunt, intelligere. Reliqua tamen buboni accommodatiora sunt. cf. Plin. X. 12. s. 16. et sic sup. IV. 462. 463. Itaque parvam comparative accipiendum: dea mutatur in avem, parvam respectu deæ, subitam, pro subito. Scilicet subitam, in quam subito collecta, conversa, est. Colligere de re in minorem speciem mutata. 864. importuna, nocte intempesta, importuna. 869. stridorem, ad alas re trahe. 873. sqq. dura mihi, quæ sustineo fratrem cernere in ultimum discrimen adductum. Obscene male ominate. terrete voluctes; invidiose dixit, nam una est, inquit Serv. Poëtam hoc ad exquisitiorem orationem pertinere vidisse, si pro individuis genus, pro uno plures, poneret, sæpe vidimus: v. c. 799. 877. Intelligo, nec latet me, fieri hæc Jovis numine ac voluntate. 878. reponit doctius quam rependit. Expostulationes si 4 885 Tantum effata, caput glauco contexit amictu Multa gemens, et se fluvio dea condidit alto. Eneas instat contra, telumque coruscat Ingens arboreum, et sævo sic pectore fatur: Quæ nunc deinde mora est? aut quid jam, Turne, retractas ? 890 Non cursu, sævis certandum est comminus armis. Verte omnis tete in facies; et contrahe, quidquid 900 Qualia nunc hominum producit corpora tellus ; Sed neque currentem se, nec cognoscit euntem, Tollentemve manu saxumque inmane moventem; 905 Genua labant, gelidus concrevit frigore sanguis. Tum lapis ipse viri, vacuum per inane volutus,` Nec spatium evasit totum, nec pertulit ictum. res: miles apud poetas sæpe occurrunt, ut et que- 887 sqq. Major est totius loci suavitas, si quis Hectoris cum Achille pugnam mente' teneat. Grave autem pathos in illis inest : Non me tua fervida terrent dicta. Sunt autem fervida dicta superba, arrogantia. 995. Jupiter hostis est infestus. Hasta emissa, cum altera deficiat, sæpe sic heroes Homerici saxa jaciunt. Ad talem morem hæc quoque exigenda sunt. Turnus autem etsi ensem receperat, (vs. 785.) hasta erat destitutus (vid. vs. 711.) quam eminus in Æneam mitteret; nec igitur cominus congreditur. Ut quis vero victum hostem etiam nudum, ipse armis melioribus instructus insequeretur, dedecori in heroum vita non erat. 898. litem remotius posuit: pro, fines, adeoque litem de finibus. 899. Vix illud; ad notam illam fidem et opinionem de priseorun hominum vastis corporibus eorumque robore incredibili. 901. manu trepida, festina adeoque non satis firma, torquebat. cf. sup. v. 394. dabat. 903. 904 Non haec Turnum, præ metu, mentis male compotem, ogov, arguunt, sed, quod vs. 913. 914. diserte quoque exponitur, torporem, quem Furia injicit, viresque adeo corporis debilitat. Itaque Turnus ipse nec se cognoscit, vires solitas sibi deesse videt: se videt esse plane alium. Ac velut in somnis, oculos ubi languida pressit Nocte quies, nequidquam avidos extendere cursus 910 Velle videmur, et in mediis conatibus ægri Succidimus; non lingua valet, non corpore notæ Eminus intorquet. Murali concita numquam Incidit ictus Ingens ad terram duplicato poplite Turnus. Consurgunt gemitu Rutuli, totusque remugit Mons circum, et vocem late nemora alta remittunt. 908 sqq. Egregie ornavit comparationem per se jucundam, ex Iliad. x, 199. sqq. 913. quamcumque viam iniit vulgari modo dices. 914. 915 Dictum exquisitius pro sollenniore: vertit, versat, varia consilia, sensus, animo Turnus. 919 coruscat, vibrat, máλλ Homerus Iliad. X, 3:20. sed multo ornatius, et respectu comparationis, quam ipse ibi attulerat, hasta sic vibratæ cum Lucilero. 920. fortunam, h. locum in corpore, quem fortuna dabat. Tum omnibus corporis viribus emittit hastam. 924. 925. Hasta trajicit clipeum in extrema, puta, parte, tum lorica oram, et in femore sedet. Sup. lib. X. 587. sq. simile fere vulnus fit. Scilicet, quod jam alii viderunt, noluit poëta vulnus lethale esse, ut locus esset iis, quæ sequuntur: quibus ad tragicæ fabulæ exitum epos suum propius adduxit. 927. duplicato poplite, pro inflexo genu. 928 Consurgunt gemitu Rutuli: sollenni poëtæ more, quo a vulgari orationem abducit pro: gemitus Ratulorum consurgit. 930. sqq. Vides Hectorem ne sepultura careat supplicantem Iliad. x, 338. seqq. 930. 931. oculos convertit, manus protendit, sed illud latet in hoc: ut toties fit. 933. fuit et tibi talis. Notum artificium supplicantium: ad exemplum illud omnium aliorum præstantis 885 Tantum effata, caput glauco contexit amictu 900 Qualia nunc hominur Ille manu raptum tr las quine sumit. pectore condit irigore membra, indignata sub umbras. 947. nem. traductum ab auribus. monumenta do- FINIS. Excudebat S. Hamilton, Weybridge. |