A furibus tuearis et noctu domum.' 'Ego vero sum paratus: nunc patior nives Imbresque, in sylvis asperam vitam trahens; Quanto est facilius mihi sub tecto vivere, Et otiosum largo satiari cibo !'
'Veni ergo mecum.' Dum procedunt, aspicit
Lupus catenâ collum detritum canis.
• Unde hoc, amice?''Nihil est.' 'Dic, quæso, tamen.'
"Quia videor acer, alligant me interdiu,
Luce ut quiescam, et vigilem nox cum venerit: Crepusculo solutus, qua visum est vagor.
Affertur ultro panis; de mensâ suâ Dat ossa dominus; frusta jactat familia, Et, quod fastidit quisque, pulmentarium. Sic sine labore venter impletur meus.'
'Age, si quo abire est animus, est licentia?'
"Non plane est,' inquit. Fruere, quæ laudas, canis. Regnare nolo, liber ut non sim mihi.'
FAME coacta, vulpes altâ in vineâ Uvam appetebat, summis saliens viribus ; Quam tangere ut non potuit, discedens ait, 'Nondum matura est; nolo acerbam sumere.' Qui, facere quæ non possunt, verbis elevant, Ascribere hoc debebunt exemplum sibi.
Hoмo doctus in se semper divitias habet. Simonides, qui scripsit egregium melos, Ut paupertatem sustineret facilius, Circumire cœpit urbes Asiæ nobiles, Mercede acceptâ laudem victorum canens. Hoc genere questûs postquam locuples factus est, Venire in patriam voluit cursu pelagio : Erat autem natus, ut aiunt, in Ceâ insulâ. Ascendit navem, quam tempestas horrida Simul et vetustas medio dissolvit mari. Hi zonas, illi res pretiosas colligunt, Subsidium vitæ. Quidam curiosior,
'Simonide, tu ex opibus nil sumis tuis?'
‘Mecum,' inquit, ‘mea sunt cuncta.' Tunc pauci enatant;
Qui plures, onere degravati, perierant.
Prædones adsunt; rapiunt quod quisque extulit ; Nudos relinquunt. Forte Clazomenæ prope Antiqua fuit urbs, quam petierunt naufragi. Hic literarum quidam studio deditus, Simonidis qui sæpe versus legerat, Eratque absentis admirator maximus, Sermone ab ipso cognitum, cupidissime Ad se recepit; veste, nummis, familiâ
Hominem exornavit. Cæteri tabulam suam Portant, rogantes victum : quos casu obvius Simonides ut vidit, ‘Dixi,' inquit, 'mea
Mecum esse cuncta: vos quod rapuistis, perît.'
MONS parturibat, gemitus immanes ciens; Eratque in terris maxima expectatio;
At ille murem peperit. Hoc scriptum est tibi, Qui, magna cum minaris, extricas nihil.
QUISQUIS es, incerta timide confide figuræ: Ingenii dotes corporis adde bonis.
Forma bonum fragile est, quantumque accedit ad annos, Fit minor, et spatio carpitur ipsa suo.
Nec violæ semper, nec hiantia lilia florent, Et riget amissa spina relicta rosa. Et tibi jam cani venient, formose, capilli;
Jam venient rugæ, quæ tibi corpus arent.
Jam molire animum, qui duret, et adstrue formæ ; Solus ad extremos permanet ille rogos.
Nec levis, ingenuas pectus coluisse per artes, Cura sit, et linguas edidicisse duas.
JAM violas puerique legunt hilaresque puellæ ; Rustica quam nullo terra serente gerit: Prataque pubescunt variorum flore colorum, Indocilique loquax gutture vernat avis:
Utque malæ crimen matris deponat hirundo, Sub trabibus cunas tectaque parva facit: Herbaque, quæ latuit Cerealibus obruta sulcis, Exserit e tepida molle cacumen humo.
TEMPORA digereret quum conditor Urbis, in anno Constituit menses quinque bis esse suo. Scilicet arma magis quam sidera, Romule, noras; Curaque finitimos vincere major erat. Martis erat primus mensis, Venerisque secundus: Hæc generis princeps, ipsius ille pater. Tertius a senibus; juvenum de nomine quartus; Quæ sequitur, numero turba notata fuit.
At Numa nec Janum, nec avitas præterit umbras; Mensibus antiquis præposuitque duos.
ILLA reluctantem curru deducere Lunam Nititur, et tenebris abdere Solis equos. Illa refrenat aquas, obliquaque flumina sistit, Illa loco silvas vivaque saxa movet. Per tumulos errat passis discincta capillis, Certaque de tepidis colligit ossa rogis. Devovet absentes; simulacraque cerea fingit, Et miserum tenues in jecur urget acus.
5. DII URBIUM ET POPULORUM CUSTODES.
PALLADA Cecropidæ, Minoïa Creta Dianam, Vulcanum tellus Hypsipylea colit;
Junonem Sparte, Pelopeïadesque Mycenæ ; Pinigerum Fauni Mænalis ora caput:
Mars Latio venerandus erat, quia præsidet armis, Arma feræ genti remque decusque dabant.
6. CAPELLA JOVIS PUERI NUTRIX.
NAÏS Amalthea, Cretæâ nobilis Idâ,
Dicitur in silvis occuluisse Jovem. Huic fuit hoedorum mater formosa duorum, Inter Dictæos conspicienda greges, Cornibus aeriis atque in sua terga recurvis;
Ubere, quod nutrix posset habere Jovis. Lac dabat illa Deo; sed fregit in arbore cornu, Truncaque dimidiâ parte decoris erat.
Sustulit hoc Nymphe, cinctumque recentibus herbis, Et plenum pomis ad Jovis ora tulit. Ille ubi res cœli tenuit, solioque paterno Sedit, et invicto nil Jove majus erat, Sidera nutricem, nutricis fertile cornu
Fecit, quod dominæ nunc quoque nomen habet.
7. FORTUNE INCONSTANTIA.
OMNIA sunt hominum tenui pendentia filo; Et subito casu, quæ valuere, ruunt. Divitis audita est cui non opulentia Crosi? Nempe tamen vitam captus ab hoste tulit. Ille Syracosiâ modo formidatus in urbe
Vix humili duram repulit arte famem. Quid fuerat Magno majus? tamen ille rogavit Submissâ fugiens voce clientis opem.
« ForrigeFortsæt » |