PUBLII VIRGILII MARONIS

BUCOLICA.

PUBLII VIRGILII MARONIS

BUCOLICA.

ECLOGA I. TITYRUS.

MELIBEUS.

TITYRUS.

MEL. TITYRE, tu patulæ recubans sub tegmine fagi

Silvestrem tenui Musam meditaris avena:

Nos patriæ fines et dulcia linquimus arva ;

Nos patriam fugimus: tu, Tityre, lentus in umbra
Formosam resonare doces Amaryllida silvas.

TIT. O Meliboe, deus nobis hæc otia fecit:

Namque erit ille mihi semper deus; illius aram
Sæpe tener nostris ab ovilibus imbuet agnus.

Ille meas errare boves, ut cernis, et ipsum

Ludere, quæ vellem, calamo permisit agresti.

10

MEL. Non equidem invideo; miror magis: undique totis

Usque adeo turbatur agris. En, ipse capellas

THE BUCOLICS

OF

PUBLIUS VIRGILIUS MARO.

ECLOGUE I. TITYRUS.

MELIBUS. TITYRUS.

MEL. TITYRUS, you, reclining 'neath the shade
Of a wide-spreading beech, your sylvan lay
Are playing on a slender oaten pipe.

We are our country's bound'ries leaving, and
Our charming fields: we fly our native land;
At ease i' th' shade, you, Tityrus, the woods
Teach to repeat fair Amaryllis' name.

TIT. A god, O Melibus, has vouchsafed
Me this tranquillity; for he to me
Shall ever be a god; a tender lamb

Shall from our folds his altar often stain.
My kine he, as you see, allows to range,

And me to play at will my rustic pipe.

MEL. Indeed, I grudge you not; I'm more amazed; The land is so disturb'd on every side.

5

10

15

Protenus æger ago; hanc etiam vix, Tityre, duco.
Hic inter densas corylos modo namque gemellos,
Spem gregis, ah! silice in nuda connixa reliquit.
Sæpe malum hoc nobis, si mens non læva fuisset,
De cœlo tactas memini prædicere quercus.
Sæpe sinistra cava prædixit ab ilice cornix.

Sed tamen, iste deus qui sit, da, Tityre, nobis.

TIT. Urbem, quam dicunt Romam, Meliboe, putavi Stultus ego huic nostræ similem, quo sæpe solemus Pastores ovium teneros depellere fetus.

Sic canibus catulos similes, sic matribus hædos
Noram; sic parvis componere magna solebam.
Verum hæc tantum alias inter caput extulit urbes,
Quantum lenta solent inter viburna cupressi.

MEL. Et quæ tanta fuit Romam tibi causa videndi ?
TIT. Libertas; quæ, sera, tamen respexit inertem,

Candidior postquam tondenti barba cadebat;

Respexit tamen, et longo post tempore venit,

Postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit.
Namque, fatebor enim, dum me Galatea tenebat,
Nec spes libertatis erat, nec cura peculi.

Quamvis multa meis exiret victima sæptis,

16

20

25

30

Pinguis et ingratæ premeretur caseus urbi :

Non unquam gravis ære domum mihi dextra redibat.

35