25 Δαιμόνιοι, τί μάχης ἱμείρετε; πῶς δ ̓ ἐπὶ νύμφαις
ἀλλοτρίαις χαλεποί, γυμναὶ δ ̓ ἐν χερσὶ μάχαιραι;
ἡμῖν τοι Λεύκιππος ἑὰς ἔδνωσε θύγατρας
τάσδε πολὺ προτέροις, ἡμῖν γάμος οὗτος ἐν ὅρκῳ ̇
ὑμεῖς δ ̓ οὐ κατὰ κόσμον ἐπ ̓ ἀλλοτρίοις λεχέεσσιν
βουσὶ καὶ ἡμιόνοισι καὶ ἄλλοισι κτεάτεσσιν
ἄνδρα παρετρέψασθε, γάμον δ ̓ ἐκλέπτετε δώροις.
ἦ μὴν πολλάκις ὔμμιν ἐνώπιος ἀμφοτέροισιν·
αὐτὸς ἐγὼ τάδ ̓ ἔειπα, καὶ οὐ πολύμυθος ἐών περ'
„οὐχ οὕτω, φίλοι ἄνδρες, ἀριστήεσσιν ἔοικε
μνηστεύειν ἀλόχους, αἷς νυμφίοι ἤδη ἑτοῖμοι.
πολλή τοι Σπάρτη, πολλὴ δ ̓ ἱππήλατος Ηλις,
̓Αρκαδίη τ ̓ εὔμηλος ̓Αχαιῶν τε πτολίεθρα,
Μεσσήνη τε καὶ ̓́Αργος ἅπασά τε Σισυφὶς ἀκτή·
ἔνθα κόραι τοκέεσσιν ὑπὸ σφετέροισι τρέφονται
μυρίαι οὔτε φυῆς ἐπιδευέες οὔτε νόοιο.
τάων εὐμαρὲς ὔμμιν ὀπυίειν ἅς κ ̓ ἐθέλητε,
ὡς ἀγαθοῖς πολέες βούλοιντό κε πενθεροὶ εἶναι·
ὑμεῖς δ ̓ ἐν πάντεσσι διάκριτοι ἡρώεσσι,
καὶ πατέρες καὶ ἄνωθεν ἅπαν πατρώϊον αἷμα.
ἀλλά, φίλοι, τοῦτον μὲν ἐάσατε πρὸς τέλος ἐλθεῖν
ἄμμι γάμον ̇ σφῷν δ ̓ ἄλλον ἐπιφραζώμεθα πάντες.“
ἴσκον τοιάδε πολλά, τὰ δ ̓ εἰς ὑγρὸν ᾤχετο κῦμα
πνοιὴ ἔχουσ ̓ ἀνέμοιο, χάρις δ ̓ οὐχ ἕσπετο μύθοις.
σφὼ γὰρ ἀκηλήτω καὶ ἀπηνέες. ἀλλ ̓ ἔτι καὶ νῦν
πείθεσθ ̓· ἄμφω δ ̓ ἄμμιν ἀνεψιὼ ἐκ πατρὸς ἐστόν.
εἰ δ ̓ ὑμῖν κραδίη πολέμον πυθεῖ, αἵματι δὲ χρὴ
νεῖκος ἀναρρήξαντας ὁμοίϊον ἔγχεα λοῦσαι,

}}

149. ἐπὶ. S. Anm. zu 1, 49. 151. ἄνδρα, τὸν Λεύκιππον. Schol. παρετρέψ., virum convertistis, mentem eius mutavistis, a nobis alienavistis. Apoll. Rhod. 3, 902 (901) Αργος γάρ μ' ἐπέεσσι παρατρέπει.

152. ἐνώπιος. S. Anm. zu 25, 56. 158. Σισ. ἀκτή, der Isthmus von Korinth, dessen Erbauer Sisyphus. Iliad. 6, 153.

159. ὑπὸ. S. Anm. zu 24, 31. Virg. Aen. 9, 61.

164. ἄνωθεν. Vgl. 7, 5. 167–168. εἰς ὑγρὸν κτλ. Vgl. 29, 35. Tib. 1, 4, 22. Hor. Od. 1, 26,

145

150

155

160

165

170

1-2. Stat. Ach. 2, 286 irrita ventosae rapiebant verba procellae. Catull. 64, 142 quae cuncta aërei discerpunt irrita venti. Matthisson: ich will den Gram den Winden geben. Zu ὑργὸν vgl. 7, 53, zu ᾤχετο ἔχουσα 2, 7.

170. ἀνεψιώ. Nach Apollodor. 3, 10, 3 waren Tyndareus und Aphareus, der Vater von Idas und Lynkeus, Brüder.

171-172. αἵματι λοῦσαι. Tryph. 20 φάσγανον ἐχθρὸν ἔλουσε μεμηνότος αἵματος ὄμβρῳ. Virg. Georg. 3,221. Aen.10,727. Gr. Ausg. p. 137. Mit dem Schlusse des Ver

9

Ἴδας μὲν καὶ ὅμαιμος ἑός, κρατερὸς Πολυδεύκης,
χεῖρας ἐρωήσουσιν ἀποσχομένω ὑσμίνης,
νῶϊ δ ̓, ἐγὼ Κάστωρ τε, διακρινώμεθ ̓ ̓́Αρηϊ
ὁπλοτέρω γεγαῶτε. γονεῦσι δὲ μὴ πολὺ πένθος
ἡμετέροισι λίπωμεν. ἅλις νέκυς ἐξ ἑνὸς οἴκου
εἷς· ἀτὰρ ἄλλοι πάντας ἐϋφρανέουσιν ἑταίρους
νυμφίοι ἀντὶ νεκρῶν, ὑμεναιώσουσι δὲ κούρας
τάσδ ̓· ὀλίγῳ τοι ἔοικε κακῷ μέγα νεῖκος ἀναιρεῖν.ιι
Εἶπε, τὰ δ ̓ οὐκ ἄρ ̓ ἔμελλε θεὸς μεταμώνια θήσειν.
τὼ μὲν γὰρ ποτὶ γαῖαν ἀπ ̓ ὤμων τεύχε ̓ ἔθεντο,
ὣ γενεῇ προφέρεσκον· ὁ δ ̓ εἰς μέσον ἤλυθε Λυγκεύς,
σείων καρτερὸν ἔγχος ὑπ ̓ ἀσπίδος ἄντυγα πρώτην·
ὡς δ ̓ αὔτως ἄκρας ἐτινάξατο δούρατος ἀκμάς
Κάστωρ ̇ ἀμφοτέροις δὲ λόφων ἐπένευον ἔθειραι.
ἔγχεσι μὲν πρώτιστα τιτυσκόμενοι πόνον εἶχον
ἀλλήλων, εἴ πού τι χροὸς γυμνωθὲν ἴδοιεν.
ἀλλ ̓ ἤτοι τὰ μὲν ἄκρα πάρος τινὰ δηλήσασθαι
δοῦρ ̓ ἐάγη, σακέεσσιν ἐνὶ δεινοῖσι παγέντα.
τὼ δ ̓ ἄορ ἐκ κολεοῖο ἐρυσσαμένω φόνον αὖθις
τεῦχον ἐπ ̓ ἀλλήλοισι· μάχης δ ̓ οὐ γίνετ ̓ ἐρωή.
πολλὰ μὲν ἐς σάκος εὐρὺ καὶ ἱππόκομον τρυφάλειαν
Κάστωρ, πολλὰ δ ̓ ἔνυξεν ἀκριβὴς ὄμμασι Λυγκεύς
τοῖο σάκος, φοίνικα δ ̓ ὅσον λόφον ἵκετ ̓ ἀκωκή.
τοῦ μὲν ἄκρην ἐκόλουσεν ἐπὶ σκαιὸν γόνυ χεῖρα
φάσγανον ὀξὺ φέροντος ὑπεξαναβὰς ποδὶ Κάστωρ
σκαιῷ· ὁ δὲ πληγεὶς ξίφος ἔκβαλεν, αἶψα δὲ φεύγειν
ὡρμήθη ποτὶ σῆμα πατρός, τόθι καρτερὸς Ἴδας
κεκλιμένος θηεῖτο μάχην ἐμφύλιον ἀνδρῶν.

ses δὲ χρή,vgl. Nic. Ther. 721 αὖτίκα δὲ χρώς. Iliad. 23, 228.

172. νεῖκος ὁμοίΐον wie Iliad.

4, 444.

173. ἑός. S. Anm. 25, 55. 174. ἀπ. ὑσμ. Vgl. den Versausgang 17, 79.

177. άλις. Vgl. meine Anm. zu Aristot. Eth. Nic. 9, 11, 5 ἅλις ἐγὼ δυστυχῶν. Theokr. 10, 13.

139.

178. ἄλλοι ohne Artikel wie v. 126. 183. εἰς μ. Vgl. v. 82. 187. πόν εἶχ. wie 7, 190. ἐάγη mit kurzem a wie Iliad. 13, 162. Dagegen langes a Iliad. 11, 559. ἐνί δειν. Das ι ist vor

THEOKRIT VON FRITZSCHE. 2. Aufl.

175

180

185

190

195

200

δεινός gedehnt wie z. B. Iliad. 10, 254 ὅπλοισιν ἐνὶ δεινοῖσι ἐδύτην. 191. κολ. ἐρ. Vgl. Iliad. 21, 175. Virg. Αen. 10, 475.

194. ἀκριβὴς (nicht altepisch) ὄμμασι. Apoll. Rhod. 1, 153 Λυγκεὺς δὲ καὶ ὀξυτάτοις ἐκέκαστο ὄμμασιν, εἰ ἐτεόν γε πέλει κλέος, ἀνέρα κεῖνον͵ ῥηϊδίως καὶ νέρθεν ὑπὸ χθονὸς αὐγάζεσθαι. Hor. Sat. 1, 2, 90 ne Lyncei contemplere oculis. 195. ὅσον. Vgl. 25, 73.

200. neito. Vgl. Anm. 1, 149. μάχην ἐμφ. Siehe oben v. 172. Aesch. Eum.262 Αρη ἐμφύλιον.Soph. Antig. 793 νεῖκος ἀνδρῶν σύναιμον.

14

ἀλλὰ μεταΐξας πλατὺ φάσγανον ὦσε διαπρό

Τυνδαρίδης λαγόνος τε καὶ ὀμφαλοῦ· ἔγκατα δ ̓ εἴσω
χαλκὸς ἄφαρ διέχευεν· ὁ δ ̓ ἐς στόμα κεῖτο νενευκώς
Λυγκεύς, κὰδ δ ̓ ἄρα οἱ βλεφάρων βαρὺς ἔνδραμεν ὕπνος.
οὐ μὰν οὐδὲ τὸν ἄλλον ἐφ ̓ ἑστίῃ εἶδε πατρῴῃ
παίδων Λαοκόωσσα φίλον γάμον ἐκτελέσαντα.
ἦ γὰρ ὅγε στήλην Αφαρηΐου ἐξανέχουσαν
τύμβου ἀναρρήξας ταχέως Μεσσήνιος Ιδας
μέλλε κασιγνήτοιο βαλεῖν σφετέροιο φονῆα·
ἀλλὰ Ζεὺς ἐπάμυνε, χερῶν δέ οἱ ἔκβαλε τυκτήν
μάρμαρον, αὐτὸν δὲ φλογέῳ συνέφλεξε κεραυνῷ.

Οὕτως Τυνδαρίδαις πολεμιζέμεν οὐκ ἐν ἐλαφρῷ. αὐτοί τε κρατέοντε καὶ ἐκ κρατέοντος ἔφυσαν.

Χαίρετε, Λήδας τέκνα, καὶ ἡμετέροις κλέος ὕμνοις ἐσθλὸν ἀεὶ πέμποιτε. φίλοι δέ τε πάντες ἀοιδοί Τυνδαρίδαις Ἑλένῃ τε καὶ ἄλλοις ἡρώεσσιν, Ἴλιον οἳ διέπερσαν ἀρήγοντες Μενελάῳ. ὑμῖν κῦδος, ἄνακτες, ἐμήσατο Χῖος ἀοιδός, ὑμνήσας Πριάμοιο πόλιν͵ καὶ νῆας ̓Αχαιῶν Ἰλιάδας τε μάχας ̓Αχιλῆά τε πύργον ἀϋτῆς. ὑμῖν δ ̓ αὖ καὶ ἐγὼ λιγεῶν μειλίγματα Μουσέων, οἷ ̓ αὐταὶ παρέχουσι καὶ ὡς ἐμὸς οἶκος ὑπάρχει, τοῖα φέρω. γεράων δὲ θεοῖς κάλλιστον ἀοιδαί.

204. βαρὺς – ύπνος. Iliad. 11, 241 κοιμήσατο χάλκεον ὕπνον.

206. Λαοκόωσσα, die Mutter des Lynkeus und Idas. Andere (wie z. B. Apollodor. 10, 3) nannten sie Arene, Pisander (nach Schol. Αpoll. Rhod. 1, 152) Polydora [Λαοκόωσσα Ziegler u. A. für Vulg. Λαοκόωσα].

208. Μεσσ. S. v. 137 Anm. 209. σφετέρ. S. Anm. zu 25, 55. 212. Οὕτως. Vgl. den Sehluss - ἐν Idyll. 11, 80. Idyll. 13, 72. ἐλαφρῷ, in facili (Liv. 3, 8). Vgl. gr. Ausg. p. 140. Die Phrase ist nicht homerisch.

213. αὐτοί κρατέοντε, sie sind ein mächtiges Herrscherpaar. S. gr. Ausg. p. 140 und 24, 17. Das Participium steht hier ganz passend um das Dauernde, die stehende Eigenschaft der Person, auszudrücken. Vgl. Iliad. 8, 307. Arist. Eth. Eud. 7, 8 p. 223 Fritzsche διὰ τί μᾶλλον

205

210

215

220

ร

φιλοῦντες οἱ ποιήσαντες εὖ τοὺς παθόντας ἢ οἱ παθόντες εὖ τοὺς ποιήσαντας;

215. πέμπ. Mit dem Optativ nach dem Imperativ vgl. 5, 124-125. 5, 126-127.

216. Ἑλένῃ τε. Pind. Οl. 3, 1 Τυνδαρίδαις τε φιλοξείνοις͵ ἀδεῖν καλλιπλοκάμῳ θ ̓ Ἑλένῃ— εὔχομαι.

218. Χίος ἀοιδός. 'Vgl. 7, 47. Hom. Hymn. in Apoll. 172. Gell. 3, 11 ἑπτὰ πόλεις διερίζουσιν περὶ ῥίζαν Ὁμήρου, Σμύρνα, Ρόδος, Κολοφῶν, Σαλαμίς, Χίος, Αργος, Αθῆναι.

""

220. πύργον, 1 der eine Thurm war in der Schlacht“ (Schiller). Vgl. Odyss. 11, 556. Theogn. 233 ἀκρόπολις καὶ πύργος, ἐὼν κενεόφρονι δήμῳ, Κύρν, ὀλίγης τιμῆς ἔμμορεν ἐσθλὸς ἀνήρ. Claudian. in Ruf. 1, 265 hic cunctis optata quies, hic sola periclis turris erat clypeusque trucem porrectus in hostem.

*XXIII.

ΕΡΑΣΤΗΣ.

̓Ανήρ τις πολύφιλτρος ἀπηνέος ἤρατ ̓ ἐφάβω,
τὰν μορφὰν ἀγαθῶ, τὸν δὲ τρόπον οὐκέθ ̓ ὁμοίω.
μίσει τὸν φιλέοντα καὶ οὐδὲ ἓν ἅμερον εἶχε,
κοὐκ ᾔδει τὸν Ἔρωτα τίς ἦν θεός, ἁλίκα τόξα
χερσὶ κρατεῖ, πῶς πικρὰ βέλη ποτὶ παιδία βάλλει.
πάντα δὲ κἀν μύθοισι καὶ ἐν προσόδοισιν ἀτειρής.
οὐδέ τι τῶν πυρσῶν παραμύθιον, οὐκ ἀμάρυγμα
χείλεος, οὐκ ὄσσων λιπαρὸν σέλας, οὐ ῥοδόμαλον,
οὐ λόγος, οὐχὶ φίλαμα, τὸ κουφίζει τὸν ἔρωτα.
οἷα δὲ θὴρ ὑλαῖος ὑποπτεύῃσι κυναγώς,
οὕτως πάντ ̓ ἐποίει ποτὶ τὸν βροτόν· ἄγρια δ ̓ αὐτῷ
χείλεα καὶ κῶραι δεινὸν βλέπος εἶχον ἀνάγκας ̇
τᾷ δὲ χολᾷ τὸ πρόσωπον ἀμείβετο, φεῦγε δ ̓ ὕπωχρος

XXIII. Der unglückliche Liebhaber und die Rache des Eros. Dass dieses Gedicht unächt ist, habe ich gr. Ausg. p. 142 nachgewiesen. Manches erinnert an Bion. Am deutlichsten sieht man den Unterschied vom Geiste der Theokritischen Dichtung aus einer Vergleichung mit der 3. Idylle. Ein Uebersetzer schreibt freilich: ,,Denken wir uns, dass zur Zeit des Dichters ein ähnliches, wie das hier geschilderte Ereigniss wirklich vorgefallen, so kann es uns nicht befremden, dass Theokritos es zum Gegenstande dichterischer Behandlung gemacht habe". Das klingt wie Romantik aus Anfang des 19. Jahrhunderts. Nachahmungen finden sich bei Virg. Ecl. 2. Ovid. Met. 14,698 flg.

2. ουκέτι, de moribus si quaeris, illum non amplius similem appellare possum, h. e. bonum appellare non possum. Meineke vgl. Anth. Pal. 5, 177, 3 ἔστι δ ̓ ὁ παῖς γλυκύδακρυς · πατρὸς δ ̓ οὐκέτ ̓ ἔχω φράζειν τίνος. Bion sagt 10, 5 μορφᾷ νόον οὐδὲν ὁμοῖον.

―

5

rum risus.

8. ῥοδόμ. S. 5, 88. 2, 120.
9. κουφ. Vgl. 11, 3.

10

3. οὐδὲ ἓν Kein Hiatus. Vgl. Krüger II § 11, 3 A. 2, d. Anth. Pal. 9, 234.

5. παιδία sind die spröden Knaben, denen es zuletzt ergeht wie dem Ligurinus bei Hor. Od. 4, 10. [Unnöthige Conjecturen καίρια oder καὶ Δία für παιδία.]

7. πυρσῶν. Οvid. art. am. 2, 301 sagt der Anbeter: moves incendia. Vgl. Art. am. 1, 335.

7-8. ἀμάρ. χείλ., lenis labio

10. θήρ κτλ. Callim. Hymn. in Cer. 52 τὰν δ ̓ ἄρ ̓ ὑποβλέψας χαλεπώτερον ἠὲ κυναγὸν ὤρεσιν ἐν Τμαρίοισιν ὑποβλέπει ἄνδρα λέαινα.

11. ἄγρ., verbissen waren sie. 12. βλέπος εἶχ. ἀν. ist auch von Ziegler aufgenommene Conjectur Meineke's für βλέπον (εἶχον ἀνάγκαν), wie z. B. Wüstem. Renier schreibt, was ich früher vermuthete, βλέπον, εἴ ποκ ̓ ἀπάντη.

13. ΰπ., Conj. für ἀπὸ χρώς.

ὕβριν τᾶς ὀργᾶς περικείμενος. ἀλλὰ καὶ οὕτως
ἦν καλός· ἐξ ὀργᾶς ἐρεθίζετο μᾶλλον ἐραστάς.
λοίσθιον οὐκ ἤνεικε τόσαν φλόγα τᾶς Κυθερείας,
ἀλλ ̓ ἐλθὼν ἔκλαιε ποτὶ στυγνοῖσι μελάθροις,
καὶ κύσε τὰν φλιάν, οὕτω δ ̓ ἀνενείκατο φωνάν·
Αγριε παῖ καὶ στυγνέ, κακᾶς ἀνάθρεμμα λεαίνας,
λάϊνε παῖ καὶ ἔρωτος ἀνάξιε, δῶρά τοι ἦλθον
λοίσθια ταῦτα φέρων, τὸν ἐμὸν βρόχον ̇ οὐκέτι γάρ σε
κῶρ ̓ ἐθέλω λυπεῖν κεχολωμένον, ἀλλὰ βαδίζω,
ἔνθα τύ μευ κατέκρινας; ὅπῃ λόγος ἦμεν ἀτερπέων
ξυνὸν τοῖσιν ἐρῶσι τὸ φάρμακον, ἔνθα τὸ λᾶθος.
ἀλλὰ καὶ ἢν ὅλον αὐτὸ λαβὼν ποτὶ χεῖλος ἀμέλξω,
οὐδ ̓ οὕτως σβέσσω τὸν ἐμὸν πόθον. ἄρτι δὲ χαίρειν
τοῖσι τεοῖς προθύροις ἐπιβάλλομαι. οἶδα τὸ μέλλον.
καὶ τὸ ῥόδον καλόν ἐστι, καὶ ὁ χρόνος αὐτὸ μαραίνει·
καὶ τὸ ἴον καλόν ἐστιν ἐν εἴαρι, καὶ ταχὺ γηρᾷ ̇
λευκὸν τὸ κρίνον ἐστί, μαραίνεται ἁνίκα παχθῇ·
ἃ δὲ χιὼν λευκά, καὶ τάκεται ἁνίκα πίπτῃ.
καὶ κάλλος καλόν ἐστι τὸ παιδικόν, ἀλλ ̓ ὀλίγον ζῇ.
ἥξει καιρὸς ἐκεῖνος, ὁπανίκα καὶ τὺ φιλάσεις,
ἁνίκα τὰν κραδίαν ὀπτεύμενος ἁλμυρὰ κλαύσεις.
ἀλλὰ τύ, παῖ, κἂν τοῦτο πανύστατον ἁδύ τι ῥέξον·
ὁππόταν ἐξελθὼν ἠρτημένον ἐν προθύροισι
τοῖσι τεοῖσιν ἴδῃς, τὸν τλάμονα μή με παρέλθῃς,
στᾶθι δὲ καὶ βραχὺ κλαῦσον, ἐπισπείσας δὲ τὸ δάκρυ
λῦσον τῷ σχοίνω με καὶ ἀμφίθες ἐκ ῥεθέων σῶν
εἵματα καὶ κρύψον με, τὸ δ ̓ αὖ πύματόν με φίλασον,
κἂν νεκρῷ χάρισαι τὰ σὰ χείλεα. μή με φοβαθῇς ̇

9

14. περικείμενος. Vgl. Οdyss. 9, 214.

16. λοίσθιον κτλ. Οvid. Μet. 14, 716 non tulit impatiens longi tormenta doloris. Virg. Εcl. 2, φλόγα, flammam 30. λ. τὸ κρ. Vgl. 11, 56. (Catull. 61, 178).

18. ἀν. φ. Mosch. 2, 134 τόσην ἀνείκατο φωνήν. Vgl. auch Mosch. 2, 20.

19. ἄγριε. Virg. Εcl. 2, 6 ο crudelis Alexi. -λεαίνας. Vgl.Theokr. 3, 15. Tibull. 3, 4, 90.

60

20. δῶρα Vgl. Virg. Εcl. 8, und Theokr. 3, 10. 23. άτερπ. Ita Mein. Vulg. ἀταρπόν.

15

20

25

30

35

24. τὸ φ. S. Theokr. 11, 17.
25. ἀμ. Bion. 1, 48 φίλτρον ἀμέλξω.
29. nai tò l'ov. Theokr. 10, 28.
18.

40

30-31. παχθῇ steht vulg. am Schlusse von v. 31 und am Schlusse von v. 30 πίπτει. Den Conjunctiv πίπτῃ, den ich schon früher mit Steph. schrieb, bestätigt cod. 11 bei Ziegler.

34. ὀπτεύμ. Vgl. 7, 55.

38. vò đánov,,,debitam lacrimam“ (Hor. Od. 2, 6, 23). Vgl. 8, 86. 40. τὸ φ. Wörtlich Bion 1, 45.