Quamve mihi viles isti videantur ocelli,
Per quos sæpe mihi credita perfidia est.
Hos tu jurabas, siquid mentita fuisses,
Ut tibi suppositis exciderent manibus.
Et contra magnum potes hos attollere solem?
Nec tremis admissæ conscia nequitia?
Quis te cogebat multos pallere colores,
Et fletum invitis ducere luminibus?
Quis ego nunc pereo, similes moniturus amantes.
O! nullis tutum credere blanditiis!
Verba Januæ conquerentis.
Quæ fueram magnis olim patefacta triumphis,
Janua Tarpeiæ nota pudicitiæ,
Cujus inaurati celebrârunt limina currus,
Captorum lacrymis humida supplicibus;
Nunc ego nocturnis potorum saucia rixis,
Pulsata indignis sæpe queror manibus.
Et mihi non desunt turpes pendere corollæ
Semper, et exclusi signa jacere faces.
Nec possum infamis dominæ defendere noctes,
Nobilis obscœnis tradita carminibus.
Nec tamen illa suæ revocatur parcere famæ,
Turpior et sæcli vivere luxuriâ.
Hæc inter gravibus cogor deflere querelis
Supplicis, ah! longas tristior excubias.
Ille meos nunquam patitur requiescere postes,
Argutâ referens carmina blanditiâ:
"Janua, vel dominâ penitus crudelior ipsâ,
Quid mihi tam duris clausa taces foribus?
Cur nunquam reserata meos admittis amores,
Nescia furtivas reddere mota preces?
Nullane finis erit nostro concessa dolori?
Tristis et in tepido limine somnus erit?
Me mediæ noctes, me sidera prona jacentem,
Frigidaque Eoo me dolet aura gelu.
Tu, sola humanos nunquam miserata labores,
Respondes tacitis mutua cardinibus.
O utinam trajecta cavâ mea vocula rimâ,
Percussas dominæ vertat in auriculas !
Sit licet et saxo patientior illa Sicano,
Sit licet et ferro durior et chalybe;
Non tamen illa suos poterit compescere ocellos:
Surget et invitis spiritus in lacrymis.
Nunc jacet alterius felici nixa lacerto;
At mea nocturno verba cadunt Zephyro.
Sed tu sola mei, tu maxima causa doloris,
Victa meis nunquam, Janua, muneribus.
Te non ulla meæ læsit petulantia linguæ,
(Quæ solet ingrato dicere turba joco)
Ut me tam longâ raucum patiare querelâ
Sollicitas trivio pervigilare moras.
At tibi sæpe novo deduxi carmina versu,
Osculaque impressis nixa dedi gradibus.
Ante tuas quoties verti me, perfida, postes,
Debitaque occultis vota tuli manibus ?"
Hæc ille, et si quæ miseri novistis amantes,
En! matutinis obstrepit alitibus:
Sic ego nunc dominæ vitiis, et semper amantis
Fletibus, æternâ differor invidiâ.
Ad Cynthiam, de Maris Tempestate.
Et merito, quoniam potui fugisse puellam,
Nunc ego desertas alloquor alcyonas.
Nec mihi Cassiope solito visura carinam;
Omniaque ingrato litore vota cadunt.
Quin etiam absenti prosunt tibi, Cynthia, venti.
Adspice quam savas increpat aura minas.
Nullane placatæ veniet Fortuna procellæ ?
Hæccine parva meum funus arena teget?
Tu tamen in melius sævas converte querelas : ́
Sat tibi sit pœnæ nox et iniqua vada.
An poteris siccis mea fata reponere ocellis?
Ossaque nulla tuo nostra tenere sinu?
Ah! pereat quicumque rates et vela paravit
Primus, et invito gurgite fecit iter!
Nonne fuit levius dominæ pervincere mores,
(Quamvis dura, tamen rara puella fuit)
Quam sic ignotis circumdata litora silvis
Cernere, et optatos quærere Tyndaridas?
Illic siqua meum sepelissent fata dolorem,
Ultimus et posito staret amore lapis;
Illa meo caros donâsset funere crines,
Molliter et tenerâ poneret ossa rosâ:
Illa meum extremo clamâsset pulvere nomen,
Ut mihi non ullo pondere terra foret.
At vos, æquoreæ formosâ Doride natæ,
Candida felici solvite vela choro.
Si quando vestras labens Amor attigit undas,
Mansuetis socio parcite litoribus.
Hæc certe deserta loca, et taciturna querenti,
Hoc vacuum Zephyri possidet aura nemus.
Hic licet occultos proferre impune dolores,
Si modo sola queant saxa tenere fidem.
Unde tuos primum repetam, mea Cynthia, fastus?
Quod mihi das flendi, Cynthia, principium?
Qui modo felices inter numerabar amantes,
Nunc in amore tuo cogor habere notam.
Quid tantum merui? quæ te mihi crimina mutant?
An nova tristitiæ causa puella tuæ ?
Sic mihi te referas levis, ut non altera nostro
Limine formosos intulit ulla pedes.
Quamvis multa tibi dolor hic meus aspera debet;
Non ita sæva tamen venerit ira mea,
Ut tibi sim merito semper furor, et tua flendo
Lumina dejectis turpia sint lacrymis.
An quia parva damus mutato signa colore;
Et non ulla meo clamat in ore fides?
Vos eritis testes, si quos habet arbor amores,
Fagus, et Arcadio pinus amica Deo.
Ah! quoties teneras resonant mea verba sub umbras,
Scribitur et vestris Cynthia corticibus!
Ah! tua quot peperit nobis injuria curas! ·
Quæ solum tacitis cognita sunt foribus.
Omnia consuevi timidus perferre superbæ
Jussa, neque arguto ficta dolore queri.
Pro quo, devexi fontes, et frigida rupes,
Et datur inculto tramite dura quies:
Et quodcumque meæ possunt narrare querelæ,
Cogor ad argutas dicere solus aves.
Sed qualiscumque es, resonant mihi Cynthia silvæ; Nec deserta tuo nomine saxa vacent.
Non ego nunc tristes vereor, mea Cynthia, manes; .`
Nec moror extremo debita fata rogo.
Sed ne forte tuo careat mihi funus amore,
Hic timor est ipsis durior exsequiis.
Non adeo leviter nostris puer hæsit ocellis,
Ut meus oblito pulvis amore vacet.
Illic Phylacides jucundæ conjugis heros
Non potuit cæcis immemor esse locis;
Sed cupidus falsis attingere gaudia palmis,
Thessalis antiquam venerat umbra domum.
Illic quidquid ero, semper tua dicar imago;
Trajicit et fati litora magnus amor.
Illic formosæ veniant chorus heroïnæ,
Quas dedit Argivis Dardana præda viris;
Quarum nulla tua fuerit mihi, Cynthia, formâ
Gratior: et Venus hoc, si dea justa, sinat.
Quamvis te longæ remorentur fata senectæ,
Cara tamen lacrymis ossa futura tuis;
Quas si, vita, meâ possim sentire favillâ,
Tum mihi non ullo mors sit amara loco.
Quam vereor, ne te, contemto, Cynthia, busto,
Abstrahat a nostro pulvere iniquus Amor;
Cogat et invitam lacrymas siccare cadentes!
Flectitur assiduis certa puella minis.
Quare, dum licet, inter nos lætemur amantes.
Non satis est ullo tempore longus amor.
Hoc pro continuo te, Galle, monemus amore,
Id tibi ne vacuo defluat ex animo:
Sæpe imprudenti fortuna occurrit amanti.
Crudelis Minyis dixerit Ascanius.
Est tibi non infra speciem, non nomine dispar,
Thiodamanteo proximus ardor Hylæ.
Huic tu, sive leges umbrosæ flumina silvæ,
Sive Aniena tuos tinxerit unda pedes,
Sive Giganteâ spatiabere litoris orâ,
Sive ubicumque vago fluminis hospitio;
Nympharum semper cupidas defende rapinas.
Non minor Ausoniis est amor, ah! Dryasin.
Ne tibi sit duros montes et frigida saxa,
Galle, neque expertos semper adire lacus:
Quæ miser ignotis error perpessus in oris
Herculis, indomito fleverat Ascanio!
|