hinne Taahl. En Swonstiæg kaller hun en Svinestej, aa en Stejh kaller hun en Stie. A vest haatte ett hudden A „Kan han bære en Stej til Bageren?"

wa vænt i et. saah hun te mæ. „Nej hwerken A ka ek hejr A vil; hwa skul han mæ den?" saah A te hin. Saa kan han gaae den Stie han er kommen, jydske Kvaj!" saah hun te mæ; men saa kam Hæhren, aa han skel wo Træd. Di bette Smobøn er aasse no gromme Krabaater: ne di fie mæ, skal A aalti staw te mi Nawn; nær A saa fejr „D fejr ou, L, e Le, Wolle," saa grine di saa dje Maw æ farre aa spræk. De gor ejs knap te hæhr, faa nærensti A beer om en To Vædels te e Brø, saa øwerbegrine di mæ, aa læer te di ka ett faasto hwa A sejr. Da wa di møj bejr ind i e Synnen, degaang te vi war ilaw mæ e Kosakker; nærensti A dæhr faalaangt faa tow Stjælling Wost, saa ga di mæ aalti faa fih Skjælling Pols. A haa wo tow Gaang o Kaameddi; di saah faa mæ, te di spelt dæhr, men A soe hwarken Kwot eller Tærs ninger; A soe de wahr wa,' faar A foe den Slemm. De war uhd o Vejsterbrow. Fest kam der en Kriskaal, aa han sat en Stejh te et huus, aa frøv in aa et Vinni. ,,De komme Do gal fræ" faah A, „dessom der eis æ Folk hjemm." De stod nowr Kompener ve mæ, di ga dem te aa li aa mæ; men aaller saa snaar wa han kommen nier igjen, fahr e Mand kam ued mæ et Lyws i hans jen Haahn aa en Koor i den aahn, aa saa røg di sammen; men e Tyv stod sæ, aa stak e Mand ihjel. A rovt te di sku griiv ham, aa før ham te e Herredsfowd, men di low a mæ, aa holt faa mi Mun sohn æ et aa ha gue Fortaalere; kahænsæ han aasse had stollen sæ

-

1) Hvad der var værre.

rigg, faa faa haad han ingen Nø. De waart ett læng, saa soe A ham igjen, han sad aa ved mæ tow Kwinfolk, aa en Møllerswen gik faa Buer. De war en speddalske Knæft den samm Mollerswen, han haad læhr hans Professiun tegawns, faa han stal baade Brænviin aa Edelswaar1 aa Skywen fræ dem, aa holked i sæ som en Stork; men kahænsæ han heller ett had faat aa ehd i manne Daw, faa flanten wa han, aa hans Klæjr hang aa slovvred om ham. Saa row di de Huus ewrenn, aa saa soe A et aant Stej, dæhr wa Liegstow,2 aa saamanne Kaahl aa Pigger, der rent aa danst; dæhr kam e Tyw aa vill dans mej, aa den laang Møllerswen aasse. Men Skam slaae dem! e Møllerswen haalt e Kaahl ve Snak, mens e Tyw stal jen aa e Pigger, aa rent astej mæ hin. „Hej!“ rovt A, "hvi løvvers I ett? e Tyw fteller hin ves ve hwæ Klæjtro, hun haar o hinne Krop." Men saa grint di igjæn, aa saah te A sku holl Kjæft. Alywl rent di da ud aa e Liegstow, men saa ku di ta æbaag. Let ætter kam e Piig, e Tyw had stollen, igjen, aa flow fræ den jen Sih te den aan, aa row sæ í hinner Hoer, aa bar sæ ad, som hun had wot gal. "Hwa gor a hin?" saah A te ham, dæ stod ve mæ. E Tyw haa lokked e Piig," saah han. "Sk...“ faah A, „wa de waer aa skav sæ søen te for? han haar wal saa moj, te han ka betaahl faar e Baaen." "Sih hest!" saah han, dæhr kommer den skammele Møllerswen tebaag mæ en laang Stremmel Papiir." "No vil han ta Moel a hin te en nøj Kjowl,“ saah A, „kahænse e Tyw haar rown den hun haar epo; ja ja, Nøj æ bæjr end slet Ett." Men e Piig war ett faanowd mæ de, faa hun loed te, hun vil ha slown e Mollerswen mæ hinne

"

1) Spisevare. 2) Dandsestue. ) Løber. 4) Hist.

Knotnow, aa saa sprang hun op po et Kon Digi aa nier igjen, aa hwor hun saa bløw aa, de vedd A ett. Hon rent wal saitens ætter en Inkallels, men hwa ka de nøtt? de hun haar de haar hun, aa e Kaael ta go fræ de jen Herred te de aant, saa ka hun ta æbaag. Men saa skul I ha fit et Spel! De stoer en Hæjst mæ en Mand epo o Kongens Nøjtaarre A haa manne Gaangg gon om ve en, aa tint, te de wa nøj, di haad skor ud aa Træ; men Skam sloe ham! han ka got rih hwot han vil, faar aallebæist som A sad aa gavt o di hæhr Anstalter, fam han ind ætter e Tyv. Han had rehle nok smur sæ swr mæ Krihd, men A kint ham allywl. E Tyv war ett fue glaa ve ham, faa hwæhgaang han soe te ham, saa nekked han a ham; men han blow indda haallen stell saalang te e Tyv fek Staan1 aa unrenn. Tesist saa barres de mæ for te A see Helvede. Den Slemm aa faa manne Smodæwl te de wa grusselig, rent aa slow Jld o e Tyv, aa saa putted di ham nier i en glown Own aa sprang fjæl bagætter, men den løwn Træhæist sprang me e Mand op o e Lout. Den aahn Daw gik a nier o e Taarre, aa vil si om han wa der jow, han stod dæ rehle nok, aa hod faat aal e Krihd tarred a sæ; men A ska wal hyt mæ, A kommer ett saa nær te ham, faa no vedd A, hwa han bestoer aa.

Den aahn Gaang A wa dæhr ud o de Comeddetow, da kam Skam e Møllerswen igjen, aa de Gaang wa han kommen i Tjennest ve en aahn Haasben, aa di sku wal laant hen, faar han had en gromme stur Madkaarre aa flæhv epo; men de war en Slongert ihwot han kam, aa de ha Stehlen wa nohanne gjoer ve ham, 2 faa lissesnaar

') Tid til. 2) Kunde han ej lade være.

han soe te e Mand wa kommen et Kon fram, saa ga han fæ ilaw me e Madkaarre, aa han hog i sæ, aa stapped nier i hans Maw jen Humpling ætter en aahn, aa saa tow han sa en gue Toer aa e Flask ivesfomda, aa sat en hwah Gaang bag ve sæ. Men saa kam dæ Jen i søhn no pæhn tawlered Faarklætøw mæ en Hjøllistryhg i hans Haahn, aä han snapped e Flask aa rent mæj. Degaang te e Mollerswen saa vænh sæ, aa vill ta hans Flask, saa war en hæn. De howed han ill: han soe sæ ronnen om po wos Aalsammel, tesist falt hans Øwn po mæ, faar A stod ham nærest, aa da ku A wal si, han waantint1 mæ te ed, faar han blow ve aa glow o mæ som han skull ha eto mæ. "Hwa ka de nøtt," saah A, „te I fier o mæ? A haa Skam ett tawn je Flask, men dæ wa Jen, de rent her i et Pa laang Bowser aá mæ en Hjøllistryhg, han tow en fræ Jer." Men de ku let hjælp Aal hwa A faah, faa han blow ve aa fi o mæ; han faah Ingenting, men hans Dwn gnistred som glowen Jld, aa aall dem dæ war i e Stou di grint lisse stærk som di funn. Saa blow A ilworr aa faah te ham: „Tyv tænke Hwæmand stæl; dersom Do ett vil læ væhr aa glow o mæ, saa skal A Skam kom owr te Dæ, aa baank e Miel aa di Trøj." Han stod lih kawt3, aa gavt saa høwt, te A ku ha jawd beggi mi Knotuøwr ind i hans Mund. „Da skal A si, om A ett ka læth din Møllertyw!" saah A, aa saa vil A te aa fyl mi jen Bien øwer e Plankværk; men saa begynt di Aalsammel aa rohv te A sku go ud; di haa wal wo ræhd te dæ sku ski en Uløff. Saa wa dæ Tow, di tow mæ hwer unne si Arm: „A ka go fiæl," saah A; men de fu ett nøtt hwa A saah, faa saa

1) Mistænkte. 2) Spist. 3) Kjækt.

krøv di fammel runnen om mæ, aa rovt Hurra faa mæ, faa de A søhn had skamfutted e Tyw, aa saa bar di mæ rehle ud po dje Skaaller! men i e Daer fkeltes di ad, aa saa trillt A aa brækked e Maanbed te mi Pihv.

Men saa haar A aasse jengaang wor i Kjærk, i den bette kaalled Kjærk, dæ legger po Kongens Nejtaarre, let fræ den løwn Træhejst; de war en doll1 Kjærk innen i. Mot owr war et stuer Omhæng, aa de stod der en bette kon Knejt aa trak op aa nier, aa en Præift stod der ve hwæ sin Sih aa et, aa di wa swot i e Ansigt; A stod ve wo Kaakkepihg høwt aap o e Puppelturh. Kongen fad ve den jen Sih o e Præffstowl; men han taw stell, aa e hiele Mienighed taw stell, undtawn somtier te di klapped i dje Hænner, aa ga et gromme Vræl aa dem. I e Chor dæh gik di ud aa ind, aa saa præjked Jen aa saa præjked Tow, aa saa rovt di i Munnen po hwæranner; saa sang di, aa saa spelled di. Da war aasse Bruddeviels, men e Brud aa e Brudgom haalt hwar i fihn Enn aa et Styk Lat2 — de klepped e Præjst met swr. Sihn kam di bæhren ind mæ e Brudgom, aa han wa slavn faadærred, hudn han saa wa kommen aastej, aa saa tow e Dejn en grummige stuer Fiol, aa ga sæ te aa spell aa sønng faar e Brud saalænng, te hun filh i Sown. Wo Kaaktepihg ga sæ te aa græhd aa saah, te hun wa dø, men de haad wal ett aa betyh, faar A vedd da, te Jen ka ett sønng Jen ihjel, aa A trowr aasse te A soe hin et Pa Daw ætter o e Gaahd, aa da skadd hun ingen Ting. De war ejs den særest Hantiering, te A ha fit i nown Kjærk.

No ett mier de hæhr Gaang, ant end om I vil skekk

1) Prægtig. 2) Lærred (Arel og Valborg).