T. Urbem quam dicunt Romam, Meliboee, putavi stultus ego huic nostrae similem, quo saepe solemus pastores ovium teneros depellere fetus.

sic canibus catulos similes, sic matribus haedos
noram, sic parvis componere magna solebam.
verum haec tantum alias inter caput extulit urbes,
quantum lenta solent inter viburna cupressi.

M. Et quae tanta fuit Romam tibi causa videndi ?
Slothful
T. Libertas, quae sera tamen respexit inertem,
candidior postquam tondenti barba cadebat,
respexit tamen et longo post tempore venit,
postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit.
namque, fatebor enim, dum me Galatea tenebat,
nec spes libertatis erat, nec cura peculi.
quamvis multa meis exiret victima saeptis,
pinguis et ingratae premeretur caseus urbi,

non unquam gravis aere domum mihi dextra redibat.

35

M. Mirabar, quid maesta deos, Amarylli, vocares;
cui pendere sua patereris in arbore poma :
Tityrus hinc aberat. ipsae te, Tityre, pinus,
ipsi te fontes, ipsa haec arbusta vocabant.

T. Quid facerem? neque servitio me exire licebat,
nec tam praesentes alibi cognoscere divos.
hic illum vidi iuvenem, Meliboee, quotannis
bis senos cui nostra dies altaria fumant.
hic mihi responsum primus dedit ille petenti :
„pascite, ut ante, boves, pueri: summittite tauros."
M. Fortunate senex, ergo tua rura manebunt!
et tibi magna satis, quamvis lapis omnia nudu s
limosoque palus obducat pascua iunco.
non insueta gravis temptabunt pabula fetas,
nec mala vicini pecoris contagia laedent. "
fortunate senex, hic inter flumina nota
et fontes sacros frigus captabis opacum!
hinc tibi, quae semper, vicino ab limite saepes

Hyblaeis apibus florem depasta salicti
saepe levi somnum suadebit inire susurro.
hine alta sub rupe canet frondator ad auras :
nec tamen interea raucae, tua cura, palumbes
nec gemere aëria cessabit turtur ab ulmo.

T. Ante leves ergo pascentur in aequore cervi,
et freta destituent nudos in litore pisces;
ante pererratis amborum finibus exul

aut Ararim Parthus bibet aut Germania Tigrim,
quam nostro illius labatur pectore vultus.
M. At nos hinc alii sitientes ibimus Afros,
pars Scythiam et rapidum cretae veniemus Oaxen
et penitus toto divisos orbe Britannos.
en unquam patrios longo post tempore fines,
pauperis et tuguri congestum caespite culmen
post aliquot, mea regna videns, mirabor aristas?
impius haec tam culta novalia miles habebit,
barbarus has segetes: en quo discordia cives
produxit miseros, his nos consevimus agros!
insere nunc, Meliboee, piros: pone ordine vites.
ite meae, felix quondam pecus, ite capellae.
non ego vos posthac viridi proiectus in antro
dumosa pendere procul de rupe videbo;

75

carmina nulla canam; non me pascente, capellae,

florentem cytisum et salices carpetis amaras.

T. Hic tamen hanc mecum poteras requiescere noctem fronde super viridi: sunt nobis mitia poma,

SO

castaneae molles et pressi copia lactis.

et iam summa procul villarum culmina fumant, maioresque cadunt altis de montibus umbrae.

ECLOGA II.

ALEXI S.

Formosum pastor Corydon ardebat Alexim delicias domini; nec, quid speraret, habebat. tantum inter densas, umbrosa cacumina, fagos adsidue veniebat. ibi haec incondita solus montibus et silvis studio iactabat inani.

O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas? nil nostri miserere? mori me denique coges. nunc etiam pecudes umbras et frigora captant; nunc virides etiam occultant spineta lacertos, Thestylis et rapido fessis messoribus aestu alia serpyllumque herbas contundit olentes. at me cum raucis, tua dum vestigia lustro, sole sub ardenti resonant arbusta cicadis. nonne fuit satius, tristes Amaryllidis iras atque superba pati fastidia? nonne Menalcan. quamvis ille niger, quamvis tu candidus esses? O formose puer, nimium ne crede colori! alba ligustra cadunt, vaccinia nigra leguntur. despectus tibi sum, nec qui sim quaeris, Alexi, quam dives pecoris, nivei quam lactis abundans : mille meae Siculis errant in montibus agnae ; lac mihi non aestate novum, non frigore defit. canto, quae solitus, si quando armenta vocabat, Amphion Dircaeus in Actaeo Aracyntho. nec sum adeo informis: nuper me in litore vidi, cum placidum ventis staret mare; non ego Daphnim iudice te metuam, si nunquam fallit imago. O tantum libeat mecum tibi sordida rura

atque humiles habitare casas et figere cervos, haedorumque gregem viridi compellere hibisco!

mecum una in silvis imitabere Pana canendo.

ne te paeniteat calamo trivisse labellum:

haec eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas?
Est mihi disparibus septem compacta cicutis
fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim

et dixit moriens: „Te nunc habet ista secundum."
praeterea duo nec tuta mihi valle reperti
capreoli, sparsis etiam nunc pellibus albo;
bina die siccant ovis ubera: quos tibi servo.
iam pridem a me illos abducere Thestylis orat:
et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra.
Huc ades, o formose puer: tibi lilia plenis
ecce ferunt Nymphae calathis; tibi candida Nais,
pallentes violas et summa papavera carpens,
narcissum et florem iungit bene olentis anethi :
tum casia atque aliis intexens suavibus herbis
mollia luteola pingit vaccinia calta.

ipse ego cana legam tenera lanugine mala

-

castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat;
addam cerea pruna honos erit huic quoque pomo
et vos, o lauri, carpam et te, proxima myrte,
sic positae quoniam suaves miscetis odores.
Rusticus es, Corydon : nec munera curat Alexis,

nec, si muneribus certes, concedat Iollas.

heu heu, quid volui misero mihi! floribus austrum
perditus et liquidis immisi fontibus apros.

Quem fugis, ah, demens? habitarunt di quoque silvas,
Dardaniusque Paris. Pallas quas condidit arces
ipsa colat: nobis placeant ante omnia silvae.
torva leaena lupum sequitur, lupus ipse capellam,
florentem cytisum sequitur lasciva capella,

Pan primum calamos cera coniungere plures instituit, Pan curat oves oviumque magistros

dixit Damoetas; invidit stultus Amyntas

te Corydon, o Alexi: trahit sua quemque voluptas.
Aspice, aratra iugo referunt suspensa iuvenci,
et sol crescentes decedens duplicat umbras.

me tamen urit amor: quis enim modus adsit amori?
ah Corydon, Corydon, quae te dementia cepit !
semiputata tibi frondosa vitis in ulmo est.

quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus.
viminibus mollique paras detexere iunco ?
invenies alium, si te hic fastidit, Alexim.

MENALCAS.

ECLOGA III.

PALAEMON.

DAMOETAS.

PALAEMON.

M. Dic mihi, Damoeta, cuium pecus? an Meliboei ?
D. Non, verum Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon.
M. Infelix o semper, oves, pecus! ipse Neaeram
dum fovet, ac, ne me sibi praeferat illa, veretur,
hic alienus oves custos bis mulget in hora;
et sucus pecori et lac subducitur agnis.

D. Parcius ista viris tamen obiicienda memento.
novimus, et qui te, transversa tuentibus hircis,
et quo sed faciles nymphae risere sacello.
M. Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis
atque mala vites incidere falce novellas.

D. Aut hic ad veteres fagos cum Daphnidis arcum
fregisti et calamos: quae tu, perverse Menalca,
et cum vidisti puero donata, dolebas,
et si non aliqua nocuisses, mortuus esses.
M. Quid domini faciant, audent cum talia fures?
non ego te vidi Damonis, pessime, caprum
excipere insidiis, multum latrante Lycisca ?

65

70

5

10

15