III. IN EANDEM.

PURGATOREM animæ derisit Iäcobus ignem,

Et sine quo superûm non adeunda domus, Frenduit hoc trinâ monstrum Latiale corona, Movit et horrificum cornua dena minax. "Et nec inultus," ait, " temnes mea sacra, Britanne; Supplicium, spretâ religione, dabis. Et, si stelligeras unquam penetraveris arces, Non nisi per flammas triste patebit iter." O quàm funesto cecinisti proxima vero, Verbáque ponderibus vix caritura suis! Nam prope Tartareo sublimè rotatus ab igni, Ibat ad æthereas, umbra perusta, plagas.

IV. IN EANDEM.

QUEM modò Roma suis devoverat impia diris,
Et Styge damnârat, Tænarióque sinu;
Hunc, vice mutatâ, jam tollere gestit ad astra,
Et cupit ad superos evehere usque deos.

V. IN INVENTOREM BOMBARDE.

LAPETIONIDEM laudavit cæca vetustas,

Qui tulit ætheream solis ab axe facem ; At mihi major erit, qui lurida creditur arma, Et trifidum fulmen, surripuisse Jovi.

VI. AD LEONORAM, ROMÆ CANENTEM.1

ANGELUS unicuique suus, sic credite gentes,
Obtigit æthereis ales ab ordinibus.
Quid mirum, Leonora, tibi si gloria major?
Nam tua præsentem vox sonat ipsa Deum.
Aut Deus, aut vacui certè mens tertia cœli,
Per tua secretò guttura serpit agens;
Serpit agens, facilisque docet mortalia corda

Sensìm immortali assuescere posse sono.
Quòd si cuneta quidèm Deus est, per cunctáque fusus,
In te unâ loquitur, cætera mutus habet.

VII. AD EANDEM.

ALTERA Torquatum cepit Leonora poetam,
Cujus ab insano cessit amore furens.
Ah! miser ille tuo quantò feliciùs ævo
Perditus, et propter te, Leonora, foret!
Et te Pieriâ sensisset voce canentem

Aurea maternæ fila movere lyræ!
Quamvis Dircæo torsisset lumina Pentheo
Sævior, aut totus desipuisset iners,
Tu tamen errantes cæcâ vertigine sensus
Voce eadem poteras composuisse tuâ ;
Et poteras, ægro spirans sub corde, quietem
Flexanimo cantu restituisse sibi.

'Adriana of Mantua, for her beauty surnamed the Fair, and her daughter Leonora Baroni, the lady whom Milton celebrates in these three Latin Epigrams, were esteemed by their contemporaries the finest singers in the world.

VIII. AD EANDEM.

CREDULA quid liquidam Sirena, Neapoli, jactas,
Claráque Parthenopes fana Achelöiados;
Littoreámque tuâ defunctam Naiada ripâ,
Corpora Chalcidico sacra dedisse rogo?
Illa quidèm vivitque, et amœnâ Tibridis undâ
Mutavit rauci murmura Pausilipi.

Illic, Romulidum studiis ornata secundis,
Atque homines cantu detinet atque deos.

IX. IN SALMASII HUNDREDAM.

QUIS expedivit Salmasio suam Hundredam,
Picámque docuit verba nostra conari?
Magister artis venter, et Jacobæi
Centum, exulantis viscera marsupii regis.
Quòd si dolosi spes refulserit nummi,
Ipse, Antichristi qui modò primatum Papæ
Minatus uno est dissipare sufflatu,
Cantabit ultrò Cardinalitium melos.

X. IN SALMASIUM.

GAUDETE Scombri, et quicquid est piscium salo,
Qui frigidâ hyeme incolitis algentes freta!
Vestrum misertus ille Salmasius, Eques
Bonus, amicire nuditatem cogitat;
Chartæque largus apparat papyrinos
Vobis cucullos, præferentes Claudii
Insignia, noménque et decus, Salmasii:
Gestetis ut per omne cetarium forum
Equitis clientes, scriniis mungentium
Cubito virorum, et capsulis, gratissimos.

XI. IN MORUM.'

GALLI ex concubitu gravidam te, Pontia, Mori,
Quis benè moratam, morigerámque, neget?

XII. APOLOGUS DE RUSTICO ET HERO.

RUSTICUS ex malo sapidissima poma quotannis.
Legit, et urbano lecta dedit domino :
Hinc, incredibili fructûs dulcedine captus,
Malum ipsam in proprias transtulit areolas.
Hactenùs illa ferax, sed longo debilis ævo,
Mota solo assueto, protinùs aret iners.
Quod tandem ut patuit domino, spe lusus inani,
Damnavit celeres in sua damna manus;
Atque ait, "Heu quanto satius fuit illa coloni,
Parva licèt, grato dona tulisse animo!
Possem ego avaritiam frænare, gulámque voracem :
Nunc periere mihi et fœtus, et ipse parens."

XIII. AD CHRISTINAM SUECORUM REGINAM, NOMINE CROMWELLI.

BELLIPOTENS virgo, septem regina trionum,
Christina, Arctoï lucida stella poli!
Cernis, quas merui durâ sub casside, rugas,
Ut'que senex, armis impiger, ora tero :
Invia fatorum dum per vestigia nitor,
Exequor et populi fortia jussa manu.

Ast tibi submittit frontem reverentior umbra:
Nec sunt hi vultus regibus usque truces.

SILVARUM LIBER.

PSALM CXIV.

ΙΣΡΑΗΛ ὅτε παῖδες, ὅτ' ἀγλαὰ φῦλ ̓ Ἰακώβου
Αἰγύπτιον λίπε δῆμον, ἀπεχθέα, βαρβαρόφωνον,
Δὴ τότε μούνον ἔην ὅσιον γένος υιες Ιούδα
Ἐν δε Θεὸς λαοῖσι μέγα κρείων βασίλευεν
Εἶδε, καὶ ἐντροπάδην φύγαδ' ἐῤῥώησε θάλασσα
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ, ὁ δ ̓ ἀρ ̓ ἐστυφελίχθη
Ιρὸς Ιορδάνης ποτὶ ἀργυροειδέα πηγὴν
Ἐκ δ' ὄρεα σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέοντο,
Ως κριοὶ σφριγόωντες ἐϋτραφερῳ ἐν ἀλω
Βαιότεραι δ ̓ ἅμα πάσαι ἀνασκίρτησαν ἐρίπναι,
Οἷα παραὶ σύριγτι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες.
Τίπτε σύγ', αινὰ θάλασσα, πέλωρ φύγαδ' ἐῤῥώησας,
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ ; τί δ' ἀρ' ἐστυφελίχθης,
Ιρὸς Ιορδάνη, ποτὶ ἀργυροειδέα πηγὴν ;
Τίπτ', ὄρεα, σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέεσθε,
Ως κριοί σφριγόωντης ἐϋτραφερῳ ἐν ἀλωῇ ;
Βαιοτέραι, τὶ δ ̓ ἀρ' ὑμμὲς ἀνασκιρτήσατ', ἐρίπναι, ο
Οἷα παραὶ σύριγτι φιλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες ;
Σείεο, γαῖα, τρέουσα Θεὸν μεγάλ ̓ ἐκτυπέοντα,
Γαῖα, Θεὸν τρείους ̓ ὕπατον σέβας Ἰσσακίδαο,
Ος τε καὶ ἐκ σπιλάδων ποταμοὺς χέε μορμύροντας,
Κρήνηντ ̓ ἀεναὸν πέτρης ἀπὸ δακρυοέσσης.