ECLOGA PRIMA. TITYRUS ET MELIBOEUS. MELIBOEUS. TITYRE, tu patula recubans sub tegmine fagi, (1) Silvestrem tenui musam meditaris avenâ : Nos patriæ fines et dulcia linquimus arva ; Nos patriam fugimus; tui, Tityre, lentus in umbrâ, Formosam resonare doces Amaryllida silvas. TITYRUS. O Meliboe, deus nobis hæc otia fecit: MELIBOEUS. Non equidem invideo'; miror magis : undiquè totis (2) Usquè adeò turbatur agris. En ipse capellas Protenùs æger ago: hanc etiam vix, Tityre, duco; Hic inter densas corylos modò namque gemellos, ÉGLOGUE PREMIÈRE. TITYRE ET MÉLIBÉE. MÉLIBÉE. Quoi! Tityre, en repos sous la voûte d'un hêtre, Tu cherches des accords sur ta flûte champêtre ! Nous fuyons ! et tes chants font encor, sous l'ombrage, TITYRE. O Mélibée! un dieu nous a fait ce loisir. Oui, c'est le dieu puissant que je veux me choisir MÉLIBÉE. Dans le public effroi, dans la douleur commune, Spem gregis, ah! silice in nudâ, connixa reliquit. Sæpè sinistra cavâ prædixit ab ilice cornix. TITYRUS. Urbem quam dicunt Romam, Meliboe, putavi, (4) Sic canibus catulos similes, sic matribus hædos, MELIBOEUS. Et quæ tanta fuit Romam tibi causa videndi? TITYRUS. Libertas quæ, sera, tamen respexit inertem, |