Seite 85. Philemon und Baucis (Ovidius, metamorph. VIII, 616-724) Liebe und Wein, Freundschaft und Lebenskunst. 88. Der angenehme Schwerenöter (Ovidius, ars amandi I und II; Auswahl) 111. Sehe jeder, wie er's treibe (Horatius, carm. I, 1) 112. Mannestugend (Horatius, carm. III, 3, 1—16) 113. Der goldene Mittelweg (Horatius, carm. II, 10) 114. Ein Erlebnis im Sabinerwalde (Horatius, carm. I, 22) 115. Neckisches Zwiegespräch (Horatius, carm. III, 9) 116. Frühlingsmahnung (Horatius, carm. I, 4) 117. Wintermahnung (Horatius, carm. I, 9) 118. Pflücket die Rose, eh' sie verblüht (Horatius, carm. II, 3) 119. Heute ist heut! (Horatius, carm. I, 11) 131. Die Biene im Bernstein (Martialis, epigr. IV, 32) 132. Die Ameise im Bernstein (Martialis, epigr. VI, 15) 133. Ein armer Schlucker (Martialis, epigr. V, 47) 134. Treffende Pfeile (Martialis, epigr. VI, 61) 135. Einem leidenschaftlichen Sammler (Martialis, epigr. VII, 98) 136. Alter Wein! (Martialis, epigr. VII, 79) 139. Jeder kehre vor seiner Tür! (Martialis, epigr. IX, 70) Redende Steine. 140. Ein lebensfroher Postkurier (Corp. inscr. Lat. VIII, 1027) UNIV. OF 1. Caesars Kampf mit Ariovist (58 v. Chr.). (Caesar, de bell. Gall. I, 33-54, gekürzt.) Multae res Caesarem hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret, in primis, quod Haeduos fratres consanguineosque saepenumero a senatu appellatos in servitute atque in dicione videbat Germanorum teneri eorumque obsides esse apud Ariovistum ac Sequanos intellegebat; quod in tanto imperio populi Romani turpissimum sibi et 5 rei publicae esse arbitrabatur. Paulatim autem Germanos consuescere Rhenum transire et in Galliam magnam eorum multitudinem venire populo Romano periculosum videbat, neque sibi homines feros ac barbaros temperaturos existimabat, quin, cum omnem Galliam occupavissent, ut ante Cimbri Teutonique fecissent, in provinciam exirent atque inde in Italiam 10 contenderent; quibus rebus quam maturrime occurrendum putabat. Ipse autem Ariovistus tantos sibi spiritus, tantam arrogantiam sumpserat, ut ferendus non videretur. Quam ob rem placuit ei, ut ad Ariovistum legatos mitteret, qui ab eo postularent, uti aliquem locum medium utriusque conloquio deligeret: velle sese de re publica et summis utriusque 15 rebus cum eo agere. Ei legationi Ariovistus respondit: si quid ipsi a Caesare opus esset, sese ad eum venturum fuisse; si quid ille se velit, illum ad se venire oportere. Praeterea se neque sine exercitu in eas partes Galliae venire audere, quas Caesar possideret, neque exercitum sine magno commeatu 20 atque molimento in unum locum contrahere posse. Sibi autem mirum videri, quid in sua Gallia, quam bello vicisset, aut Caesari aut omnino populo Romano negotii esset. His responsis ad Caesarem relatis iterum ad eum Caesar legatos cum his mandatis mittit: quoniam tanto suo populique Romani beneficio adfectus, cum in consulatu suo rex atque ami- 25 cus a senatu appellatus esset, hanc sibi populoque Romano gratiam referret, ut in conloquium venire invitatus gravaretur neque de communi re discendum sibi et cognoscendum putaret, haec esse, quae ab eo postularet: primum, ne quam multitudinem hominum amplius trans Rhenum in Galliam traduceret; deinde obsides, quos haberet ab Haeduis, redderet Se- 30 quanisque permitteret, ut, quos illi haberent, voluntate eius reddere illis liceret; neve Haeduos iniuria lacesseret, neve his sociisque eorum bellum |