114. Ein Erlebnis im Sabinerwalde. (Horatius, carm. I, 22.)

Integer vitae scelerisque purus
Non eget Mauris iaculis neque arcu
Nec venenatis gravida sagittis,
Fusce, pharetra,

5 Sive per Syrtes iter aestuosas
Sive facturus per inhospitalem
Caucasum vel quae loca fabulosus
Lambit Hydaspes.

Namque me silva lupus in Sabina,
10 Dum meam canto Lalagen et ultra
Terminum curis vagor expeditis,
Fugit inermem;

Quale portentum neque militaris
Daunias latis alit aesculetis

15 Nec Iubae tellus generat, leonum
Arida nutrix.

20

Pone me pigris ubi nulla campis

Arbor aestiva recreatur aura,

Quod latus mundi nebulae malusque
Iuppiter urguet;

Pone sub curru nimium propinqui

Solis in terra domibus negata:

Dulce ridentem Lalagen amabo,
Dulce loquentem.

115. Neckisches Zwiegespräch.

(Horatius, carm. III, 9.)

Donec gratus eram tibi

Nec quisquam potior bracchia candidae Cervici iuvenis dabat,

Persarum vigui rege beatior.

5 "Donec non alia magis

Arsisti neque erat Lydia post Chloen,

Multi Lydia nominis,

Romana vigui clarior Ilia."

10

Me nunc Thressa Chloe regit,

Dulces docta modos et citharae sciens,
Pro qua non metuam mori,

Si parcent animae fata superstiti.

"Me torret face mutua

Thurini Calais filius Ornyti, 15 Pro quo bis patiar mori,

20

Si parcent puero fata superstiti."

Quid si prisca redit Venus
Diductosque iugo cogit aheneo?
Si flava excutitur Chloe

Reiectaeque patet ianua Lydiae?

"Quamquam sidere pulchrior

Ille est, tu levior cortice et improbo
Iracundior Hadria:

Tecum vivere amem, tecum obeam libens!"

116. Frühlingsmahnung.

(Horatius, carm. I, 4.)

Solvitur acris hiems grata vice veris et Fayoni,
Trahuntque siccas machinae carinas,

Ac neque iam stabulis gaudet pecus aut arator igni,
Nec prata canis albicant pruinis.

5 Iam Cytherea choros ducit Venus imminente luna, Iunctaeque Nymphis Gratiae decentes

Alterno terram quatiunt pede, dum graves Cyclopum Volcanus ardens urit officinas.

Nunc decet aut viridi nitidum caput impedire myrto

10 Aut flore, terrae quem ferunt solutae;

Nunc et in umbrosis Fauno decet immolare lucis,
Seu poscat agna sive malit haedo.

Pallida Mors aequo pulsat pede pauperum tabernas
Regumque turres. O beate Sesti,

15 Vitae summa brevis spem nos vetat incohare longam. Iam te premet nox fabulaéque Manes

20

Et domus exilis Plutonia. Quo simul mearis,
Nec regna vini sortiere talis

Nec tenerum Lycidan mirabere, quo calet iuventus
Nunc omnis et mox virgines tepebunt.

117. Wintermahnung.

(Horatius, carm. I, 9.)

Vides, ut alta stet nive candidum
Soracte, nec iam sustineant onus
Silvae laborantes, geluque
Flumina constiterint acuto:
6 Dissolve frigus ligna super foco
Large reponens atque benignius
Deprome quadrimum Sabina,
O Thaliarche, merum diota.
Permitte divis cetera, qui simul
10 Stravere ventos aequore fervido
Deproeliantes, nec cupressi

15

20

Nec veteres agitantur orni.

Quid sit futurum cras, fuge quaerere et
Quem Fors dierum cumque dabit, lucro
Adpone nec dulces amores

Sperne, puer, neque tu choreas,

Donec virenti canities abest

Morosa. Nunc et campus et areae
Lenesque sub noctem susurri

Composita repetantur hora,
Nunc et latentis proditor intimo
Gratus puellae risus ab angulo
Pignusque dereptum lacertis
Aut digito male pertinaci.

118. Pflucket die Rose, eh' sie verblüht.

(Horatius, carm. II, 3.)

Aequam memento rebus in arduis
Servare mentem, non secus in bonis
Ab insolenti temperatam

Laetitia, moriture Delli,

5 Seu maestus omni tempore vixeris,
Seu te in remoto granine per dies
Festos reclinatum bearis

Interiore nota Falerni.

Quo pinus ingens albaque populus
10 Umbram hospitalem consociare amant
Ramis? Quid obliquo laborat

15

20

Lympha fugax trepidare rivo?

Huc vina et unguenta et nimium breves
Flores amoenae ferre iube rosae,

Dum res et aetas et sororum

Fila trium patiuntur atra.

Cedes coemptis saltibus et domo
Villaque, flavus quam Tiberis lavit;
Cedes, et exstructis in altum
Divitiis potietur heres.

Divesne prisco et natus ab Inacho
Nil interest, an pauper et infima
De gente sub divo moreris,
Victima nil miserantis Orci.

25 Omnes eodem cogimur, omnium
Versatur urna serius ocius

Sors exitura et nos in aeternum
Exsilium impositura cymbae.

119. Heute ist heut.

(Horatius, carm. I, 11.)

Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi Finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios Temptaris numeros. Ut melius, quidquid erit, pati, Seu plures hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam, 5 Quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare Tyrrhenum! Sapias, vina liques, et spatio brevi Spem longam reseces! Dum loquimur, fugerit invida Aetas: carpe diem, quam minimum credula postero!

120. Ergo?

(Horatius, carm. II, 14.)

Eheu fugaces, Postume, Postume,
Labuntur anni; nec pietas moram
Rugis et instanti senectae
Adferet indomitaeque morti;

5 Non, si trecenis, quotquot eunt dies,
Amice, places inlacrimabilem
Plutona tauris, qui ter amplum
Geryonem Tityonque tristi
Compescit unda, scilicet omnibus,
10 Quicumque terrae munere vescimur,
Enaviganda, sive reges

Sive inopes erimus coloni.

Frustra cruento Marte carebimus
Fractisque rauci fluctibus Hadriae;
15 Frustra per autumnos nocentem
Corporibus metuemus austrum:
Visendus ater, flumine languido
Cocytus errans et Danai genus
Infame damnatusque longi
20 Sisyphus Aeolides laboris.

Linquenda tellus et domus et placens
Uxor, neque harum, quas colis, arborum
Te praeter invisas cupressos

Ulla brevem dominum sequetur.

25 Absumet heres Caecuba dignior
Servata centum clavibus et mero
Tinguet pavimentum superbo,
Pontificum potiore cenis.

121. Ad loca!

(Horatius, carm. I, 27.)

Natis in usum laetitiae scyphis

Pugnare Thracumst: tollite barbarum
Morem, verecundumque Bacchum

Sanguineis prohibete rixis!