114. Ein Erlebnis im Sabinerwalde. (Horatius, carm. I, 22.) Integer vitae scelerisque purus 5 Sive per Syrtes iter aestuosas Namque me silva lupus in Sabina, Quale portentum neque militaris 15 Nec Iubae tellus generat, leonum 20 Pone me pigris ubi nulla campis Arbor aestiva recreatur aura, Quod latus mundi nebulae malusque Pone sub curru nimium propinqui Solis in terra domibus negata: Dulce ridentem Lalagen amabo, 115. Neckisches Zwiegespräch. (Horatius, carm. III, 9.) Donec gratus eram tibi Nec quisquam potior bracchia candidae Cervici iuvenis dabat, Persarum vigui rege beatior. 5 "Donec non alia magis Arsisti neque erat Lydia post Chloen, Multi Lydia nominis, Romana vigui clarior Ilia." 10 Me nunc Thressa Chloe regit, Dulces docta modos et citharae sciens, Si parcent animae fata superstiti. "Me torret face mutua Thurini Calais filius Ornyti, 15 Pro quo bis patiar mori, 20 Si parcent puero fata superstiti." Quid si prisca redit Venus Reiectaeque patet ianua Lydiae? "Quamquam sidere pulchrior Ille est, tu levior cortice et improbo Tecum vivere amem, tecum obeam libens!" 116. Frühlingsmahnung. (Horatius, carm. I, 4.) Solvitur acris hiems grata vice veris et Fayoni, Ac neque iam stabulis gaudet pecus aut arator igni, 5 Iam Cytherea choros ducit Venus imminente luna, Iunctaeque Nymphis Gratiae decentes Alterno terram quatiunt pede, dum graves Cyclopum Volcanus ardens urit officinas. Nunc decet aut viridi nitidum caput impedire myrto 10 Aut flore, terrae quem ferunt solutae; Nunc et in umbrosis Fauno decet immolare lucis, Pallida Mors aequo pulsat pede pauperum tabernas 15 Vitae summa brevis spem nos vetat incohare longam. Iam te premet nox fabulaéque Manes 20 Et domus exilis Plutonia. Quo simul mearis, Nec tenerum Lycidan mirabere, quo calet iuventus 117. Wintermahnung. (Horatius, carm. I, 9.) Vides, ut alta stet nive candidum 15 20 Nec veteres agitantur orni. Quid sit futurum cras, fuge quaerere et Sperne, puer, neque tu choreas, Donec virenti canities abest Morosa. Nunc et campus et areae Composita repetantur hora, 118. Pflucket die Rose, eh' sie verblüht. (Horatius, carm. II, 3.) Aequam memento rebus in arduis Laetitia, moriture Delli, 5 Seu maestus omni tempore vixeris, Interiore nota Falerni. Quo pinus ingens albaque populus 15 20 Lympha fugax trepidare rivo? Huc vina et unguenta et nimium breves Dum res et aetas et sororum Fila trium patiuntur atra. Cedes coemptis saltibus et domo Divesne prisco et natus ab Inacho 25 Omnes eodem cogimur, omnium Sors exitura et nos in aeternum 119. Heute ist heut. (Horatius, carm. I, 11.) Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi Finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios Temptaris numeros. Ut melius, quidquid erit, pati, Seu plures hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam, 5 Quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare Tyrrhenum! Sapias, vina liques, et spatio brevi Spem longam reseces! Dum loquimur, fugerit invida Aetas: carpe diem, quam minimum credula postero! 120. Ergo? (Horatius, carm. II, 14.) Eheu fugaces, Postume, Postume, 5 Non, si trecenis, quotquot eunt dies, Sive inopes erimus coloni. Frustra cruento Marte carebimus Linquenda tellus et domus et placens Ulla brevem dominum sequetur. 25 Absumet heres Caecuba dignior 121. Ad loca! (Horatius, carm. I, 27.) Natis in usum laetitiae scyphis Pugnare Thracumst: tollite barbarum Sanguineis prohibete rixis! |