128 129 130 131 132 133 134 135 136 p. 20. Ahrens, Philol. XXVII p. 623, welcher bei Alkman frgm. parthen. pap. III 20 άvdávηv restituirt. Hierzu kommt der lakonische Inf. Aor. II xavĥv 24, 90 (auch cod. c bei Ziegler). Mit zurückgezogenem Accente (vgl. $69) ist äolisch dieser Inf. Aor. II. лotídny 30, 9, inv 30, 7, συλλάβην 29, 30 = προσιδεῖν, ἐπιτυχεῖν, συλλαβεῖν [30, 28 εὔρην = εὑρεῖν aus Conj.]. Die Endung des Part. Praes. und Aor. II. Act. war dorisch für das Femininum nicht -ovoα, sondern -010α. S. § 43. Το ἐγκροτέοισα 18, 7. ἀείδοισα 18, 36. ποθέοισα 18, 42. μυχθίζοισα 20, 13. μυθίζοισα 20, 11. βλέποισα 20, 13. Aor. ἰδοῖσα 15, 25. λαβοῖσα 15, 42. μολοῖσα 20, 38. λιποῖσα 20, 17. ἑλοῖσα 26, 7. 26, 20. [Hiermit vgl. das Particip. Aor. I μάρψαις μágyas bei Pind. Nem. 1, 45 u. s. w. oben Anm. *) p. 287. $ 50. = Das contrahirte Part. avevo α (5, 56) ἀνθέουσα erklärt sich aus Im Passivum und Medium ist dorisch die Endung der ersten Person nicht - μην, sondern μαν. Optativ aloiuav 5, 16. yevoíuav 5, 149, wie Soph. Ai. 1217, oder oloíuav, Soph. Oed. R. 664. Imperf. dvvάuav 2, 108. Im äolischen Gedichte 28, 15 ἐβολλόμαν. Aor. ἀνυσάμαν 5, 144. Von φημί 2, 102. 7, 42 ἐφάμαν. Von κείμαι 2, 86 κείμαν. η Dagegen ist auch dorisch n in -ηv, der Endung des Optativs der Verba auf -u und des Indicat. des Aor. I. und II. passiv. So ɛinv (8, 20). Vgl. εἴην, εἴης § 111, ἐψύχθην 2, 106. ἀμείφθην 7, 27. ἐτύπην (4, 53). ἐμάνην (2, 82). ἐπάγην 2, 110. ἐχάρη (8, 88). ἀπέσβης (4, 39). Die Form ἔβα 1, 140. 5, 9. 14, 43 erklärt sich aus § 23. Die § 52 angegebenen Formen des Imperat. Pass. und Med. entstanden aus der ursprünglichen Form -860, aus welcher nach Ausstossung des o zunächst eo, dann contrahirt av wurde. So lageu (15, 21) aus lάgso (8, 84), eigentlich lágsoo. Pindar z. B. Ο1. 5, 3 δέκευ von δέκομαι δέχομαι. Hierzu füge καθίζευ 15, 3 aus και θίζει (vgl. ἕζεο Epigr. 4, 13). βουκολιάσει 5, 60. Vgl. § 117. φείδεν 8, 63. Aor. Med. ἀμβάλου 10, 22. In derselben Weise wie die Imperativformen § 132, entstanden die S 53 erwähnten Formen der zweiten Person Sing. Imperf. Pass. und Aor. Med., z. B. лαоýбdeu 5, 120 von лαonσθεσο-εο-ευ. Ueber das Fut. Med. s. § 19b. Ueber den Aor. I. Med. s. § 19d und § 44, 4. In Betreff des Imperat. Aor. II. Med. (άußáλεv § 132) ist die Form ἀφίκευσο von ἀφικνέομαι zu beachten, welche 11, 42 der Scholiast cod. k bei Ziegler mit den Worten rechtfertigt: άupíxεvoo (offenbar ἀφίκευσο, wie in ed. Iunt steht), οὕτω Συρακόσιοι τὴν το πλεονάζοντες συλλαβήν κάθευσο, στεφάνουσο ἀντὶ τοῦ κάθευ, στεφάνου. Vulg. war bis Ziegl. ἀφίκου τύ. Was die Verba contracta anbelangt, so ist das für Theokrit's 137 Dorismus Wichtigste in $ 118, SS 44 flg. enthalten. Einige Verba auf -a nehmen Bildungen der Verba auf -ui an. So vinnui 7, 40, ὅρημι 6, 22, ποθόρημι 6, 25 (= προσοράω), ποθόρησθα 6, 8 (=лoooooαs). Vgl. ¿ðéληøðα 28, 4. Corss. Ausspr. I p. 601 ed. II. Distractionen wie dudovras (10, 50), uɛidiówvtɩ (7, 20) stimmen mit dem epischen Sprachgebrauche überein. S. oben p. 293. Verba auf -μl. == Dorisch ist die ursprüngliche Endung der dritten Person Sing. 138 Praes. Act. von τίθημι, ἵημι, φαμί (φημί), ἴσαμι ἴσημι (§ 141), -τι für alt. σι, τίθητι (3, 48), προΐητι (11, 48), υφίητι 4, 4 wie Pind. Isthm. 2, 9. ¿píηti, patí (1, 51), ioari (15, 146). Vgl. § 110. § 37 und z. B. das lateinische legit, das gothische hilpiet, er hilft. Die erste Person Plur. Futur. naτadnooμes (18, 44) harmonirt mit 139 § 125, doioa (sichere Verbesserung 14, 39) mit § 128 und 43. Aeolisch ist der Inf. δίδων 29, 9. Die Futurformen δωσῶ (1, 25), θησῶ (8, 15. 8, 20), nosis (8, 17), der Inf. Fut. άvnoɛïv (1, 50) von άvínui, das Participium Swowv (4, 47), Fut. Med. &ŋo ɛ vμɛoða (8, 13) erklären sich aus § 119. Die übrigen Formen von tíonu sind die gewöhnlichen. Vgl. ¿tíða 2, 156. — θείην 8, 20. θές 8, 14 ποτίθες 14, 45. ἀμφίθες 15, 40. θέμεν 5, 21. καταθεῖναι 8, 11-12. Med. θέτο 24, 61. ἔθεντο 13, 30. κάτθετο 26, 34. ἀποθῶμαι 8, 70. καταθεῖο 17, 68. ἐγκατάθοιτο 17, 14. ἔθηκας 5, 13 (ἔθηκε 25, 50. θῆκε 16, 45). δοίης 27, 60. Von δίδωμι (4, 18) διδοίη 7, 124. δίδου 1, 143. δοίη 16, 17. 18, 50. δός 15, 30. 50, 66. δοῦναι 16, 24. δόμεν 27, ἔδωκα 1, 57. Ueber cornuis. § 23. Unregelmässige Verba. Ueber eiuí s. oben § 110. 60. Das Verbum elu hat die gewöhnlichen Formen, z. B. d (1, 140 151. 5, 66. 8, 51. 15, 21), itε (1, 127). Part. Fem. ioîσa (26, 14); vgl. § 43. S 128. = Statt φημί sagt der Dorier φαμί (8, Τ. 2, 161. 6, 26). — Stamm φα pa fama-. zweite Person ons (27, 60), dritte Person qpatí (1, 51, vgl. S138). Dritte Pers. Plur. pavτí 2, 45. 4, 8. 7, 27. 15, 137 (vgl. § 110). Optat. φαίης 1, 42. φαίη 12, 13. Imperat. φάθι 22, 56. Imperf. ἔφαν 2, 130. — ἔφα 1, 82. 7, 43 neben φᾶ 17, 65. 24, ἔφασκεν 8, 73 — ἔφασκον 21, 22. Fut. φασεις 15, 79. — Aor. ἐφάμαν 2, 102. 7, 91. — ἔφατο 2, 151. 4, 9. - φάτο 2, 113. 2, 153. Part. pauέva 24, 10. 99 · - Neben oida (15,99) — Inf. iduεv (2, 151) — finden wir bei Theo- 141 krit das Verbum ioaui (tonui*), von welchem die dritte Person Plur. 16αб sich auch attisch erhalten hat, mit folgenden Formen: loaμi *) Vgl. Curtius, Stud. II p. 591. 142 143 (5, 119 wie Pind. ἴσας (14, 34) ἴσαμεν bei Pyth. 4, 248) Plur. σavτi (15, 64). Von δύναμαι ist die zweite Person δύνᾳ 10, 2. Vgl. μέμνα 5, 116. aor. ἐδυνάθην 11, 59. μαι Ueber doαoêαɩ s. Anm. zu 1, 149, über λáw oben § 61. 144 Ueber βαίνω Baues s. § 46 und 125, über ßa s. § 23. Von yiyyoἔγεντο s. Anm. 1, 88. Von γεύομαι – γεύμεθα § 54b. Von λαγχάνω léλoyxα, lɛλóyxo 4, 40 vgl. § 16. Gewöhnlich ist bei Theokrit der Aor. II εinov, z. B. 15, 25 und 15, 38 ɛînɛs, 10, 37 u. a. εlnɛiv; Imperativ 22, 116 εἰπέ. Jedoch Theokr. 22, 153 Aor. I ἔειπα, Imperativ εἶπον 14, 11, εἴπατε 20, 19 (wie Mosch. 3, 16). 145 Adverbia. Entsprechend dem locativen Adverbium oixo (oixo-i), domi finden wir 15, 1 statt des gewöhnlichen vdov das Adverbium ¿vdoî· Vgl. o Inschr. Drer. Rang. 2478, II, 24. Zur Bezeichnung des Befindens an einem Orte dient ferner die Endung eî in folgenden Adverbien, welche nach § 69 den Circumflex auf der Ultima haben: αὐτεῖ = αὐτοῦ, 11, 14. — τηνεῖ, illic (von tyvos § 107) 1, 106. 5, 45. 11, 45. 2, 98. TOUTEî, hic, 5, 103. 5, 45. τεῖδε = τῇδε 1, 12. 5, 67. 5, 32. Aeolisch τυΐδε s. 28, 5. Vgl. vi― of inscr. Cr. Mnem. I, p. 106, 16. = 146 Ebenfalls mit gedehnter Ultima wird die Endung â gebraucht in alla, aliorsum (2, 6. 2, 127), лavτâ, quoquoversum (1, 55. 8, 41). Vgl. Ahrens, Zeitschr. für A.-W. 1840 p. 899. άovxa 14, 27, wie Ahrens emendirt. Vgl. auch § 31 лα (1, 66). – 147 Als Genetiv zur Bezeichnung der Entfernung von einem Orte ist eigentlich zu nehmen 8, 49 und 3, 11 ŵ unde, und ŵлɛo̟ 3, 26 (ganz wie oεv 2, 69 u. a. als ursprüngliche Genetivform). Analog entstanden die Adverbia τηvŵ, illinc, 3, 10 und TOUTŵeev hinc, 4, 48. Ueber den Accent s. § 69. 148 149 150 151 152 Statt aua finden wir dua 11, 39 und 9, 4, wie auch Callim. Lav. Pall. Von den Präpositionen ist für Theokrit's Dorismus hervorzuheben ποτί лooτí bei Homer (Odyss. 11, 143) =π πρός, verbunden mit allen drei Casus, Genet. z. B. 1, 12, Dat. 1, 2, Acc. 3, 3. Vgl. Aristoph. Lys. 82. 87 u. a. Die älteste Form ist noori, wie die Vergleichung des Sanskrit lehrt. Ueber die Apokope s. 4, 40. Composita: ποθέρπω, προσέρπω, 4, 48. ποθέσπερος 4, 3. 5, 113. 8, 16. ποθίκω, προσίκω, 2, 4. ποθόρημι (§ 137). ποτάγω, προσάγω 1, 62. 15, 78. ποταείδω 2, 11. ποταμείβομαι 1, 100. ποταμέλγω 1, 26. ποθοράω § 60. ποταῷον 4, 33. ποτεῖδον 2, 157. 11, 20. 3, 39. ποτερίσδω, προσερίζω 5, 60. ποτέρχομαι 15, 148. ποτέχω 15, 67. ποτιβλέπω 5, 36. ποτιδέρκομαι Partikeln und Conjunctionen. Dorisch wird für xɛ = άv gebraucht kα mit langem c. Wo 153 Für ist auch dorisch das aus Homer bekannte ai im Gebrauch = = = ἐάν (1, 4). γα = γε § 33. INDEX GRAECUS. Αγαθός θεός 30, 30 anecd. ἀδνὸν λέχος 17, 133. · αἰγίπυρος 4, 25. αἴθε φέροις ἔχοις κε 11, 73. -- αἰολίχος 1, 56. ακίρα γυνά 28, 15. ἀκράχλοος 24, 60. ἄκυλος 5, 94. ἄλλος st. ἕτερος 6, 46. 142. ἀμφότερον 25, 69. 195. av c. Inf. 24, 136. λέγοιμι ἄν 25, ἀναπλέκω καλύκεσσι 3, 23. ἄνθεμον ἅβας 30, 21 anecd. ἀπὸ σκηνῆς ἀγοράζω 15, 16. ἀπὸ αὐτά, puella amata 3, 38. ἀπὸ αὐτοῦ 7, 5-6. αὐτόθεν ἐξ 25, 171. ἀφίκευτο Syracus. Imper. 11, 42. ἀφνειός c. Dat. 25, 119. βαρύς θεός 17, 19. βιάζεσθαι εἴσω 15, 76. βίος ἕρπει αὐτῷ ἴσα προγόνοις γάρ. κἠγὼ γὰρ, κἠμὲ γὰρ in amo γε in der Antwort 4, 14. ή ῥά γε; 4, καὶ nach ἔτι gestellt 2, 159 - 160. ad fluvium 5, εἴτε in indir. Frage 2, 150 εἴτε σὺ 1, σύριγξ p. 272, 7-8. ἐμός, gemüthlich 5, 1. 212. ἐν adv. 2, 68. ἐν ὀφθαλμοῖς ὁρᾶν ἑός, tuus 25, 55. Anm. 1, 60. 25, 44, wie quoqe Cic. de κεκασμένος ἐπ' ἀληθείᾳ 7, 44. κίσσα 5, 136. κισσός 1, 29-30. 3, 22. κόμαρος 5, 129. κορύνη, Quant. 25, 63. λέπτ ̓ ἔδρακέ με δι ̓ ὀφρύγων 30, 8. λευκόϊον 7, 64. 89. μᾶ Ruf des Unwillens 15, μεσάτη ὁδός 7, 10. μέσον, halben Weges, 2, 76. = praeter 1, 39. μετέρχομαι, adeo precibus 29, 25. μόνον c. Imp. 10, 21. νῦν δὲ, ut nunc est res 14, 51. |