χὼ τὰς βῶς βόσκων χαί βόες αὐότεραι. ΜΕΝΑΛΚΑΣ. ὦ τράγε, τῶν λευκᾶν αἰγῶν ἄνερ, ὦ βάθος ὕλας ἐν τήνοις γὰρ τῆνος· ἴθ ̓ ὦ καλέ καὶ λέγε Μίλων, ΔΑΦΝΙΣ. Desunt quattuor versus. ΜΕΝΑΛΚΑΣ. 66 μή μοι γᾶν Πέλοπος, μή μοι Κροίσεια τάλαντα at si tu venias, et candida lilia fient 49. ἄνερ. Virg. Ecl. 7, 7 vir gregis ipse caper deerraverat. Hor.Od. 1, 17, 7. ὦ βάθ., istine (Dor. § 147), ubi est silva profunda, huc accede ad aquam. Zu βάθος vgl. Ovid. art. am. 3, 689 silva alta. ༈ 51. ὦ καλέ" gehört zum Voc. Μίλων. [Ich schreibe jetzt mit Ahrens, Ziegler u. A. καλέ für vulg. κολέ, da καλέ auch das alte Scholion in cod. k bei Ziegler hat.] 528s, ut ego te, Milo, venire ad pastorem et capellas cum ipso pascere iubeo, ita ne phocas quidem capris multo olentiores (cf. Odyss. 4, 441) Proteus, tametsi deus erat, pascere dedignatus est. Vgl. 7, 45. Hor. Od. 3, 27, 25 sic et Europe niveum doloso credidit tauro latus (sic p. 282.] καὶ θεὸς ὢν erinnert an Homer, Hymn. in Pana 32: ἔνθ' ὅγε, καὶ θεὸς ὤν, ψαφαρότριχα μῆλ' ἐνόμευεν ἀνδρὶ παρὰ θνητῷ. ΔΑΦΝΙΣ. Das Gesetz des Ebenmasses, welches in den ersten Strophen von v. 33 an eingehalten ist, lehrt dass nun der Rinderhirt Daphnis einen gleichen Wunsch wie Menalkas (v. 49-52) ausspreche, nämlich dass die schöne Naïs zu ihm kommen möge. Es fehlen vier Verse. Ihr Sinn muss ungefähr dieser gewesen sein: Ταῦρε, βοῶν ἁμᾶν κρατερὸς πόσις, ὧδε ποτ ̓ ἄντρα Τᾶς Νύμφας, ξυναὶ δεῦτ ̓ ἐφ ̓ ὕδωρ δαμάλαι. Εν τήνοις γὰρ τήνα· ἴθ ὦ φίλε, καὶ λέγει Ναΐς, Αδμήτω ταύρως Φοῖβος ἔβοσκε θεός.“ bull. 2, 3, 11 pavit et Admeti tauros formosus Apollo. Die auffallende Aehnlichkeit der ausgefallenen Strophen bewirkte, dass die Abschreiber sie übersahen und wegliessen. Ti 53. γᾶν Πέλοπος, das Land des Pelops mit seinen Schätzen. Thuc. 1, 9. Tyrt. frg. 12 (8), 7 οὐδ ̓ εἰ Τανταλίδεω Πέλοπος βασιλεύτερος εἴη. — Κροίσεια. Vgl. 10, 32. Plut. reip. ger. pr. 31 Κροισείων αἱρετώ τερον στατήρων. [Κροίσεια Ziegler und Ahrens e coni. Iortini. Vulg. χρύσεια]. 54. πρόσθε θέειν ἀνέμων, ,,rapida velocius aura", Ovid. Met. 3, 209. 56. τὰν Σ. άλα. Diese Worte sind mit ᾄσομαι zu verbinden: hin ΔΑΦΝΙΣ. Desunt quattuor versus. Desunt quattuor versus. δένδρεσι μὲν χειμὼν φοβερὸν κακόν, ὕδασι δ ̓ αὐχμός, ὄρνισιν δ ̓ ὕσπλαγξ, ἀγροτέροις δὲ λίνα, ἀνδρὶ δὲ παρθενικᾶς ἁπαλᾶς πόθος. ὦ πάτερ ὦ Ζευ, οὐ μόνος ἠράσθην· καὶ τὸ γυναικοφίλας. Ταῦτα μὲν ὧν δι ̓ ἀμοιβαίων οἱ παῖδες ἄειδον· τὰν πυμάταν δ ̓ ᾠδὲν οὕτως ἐξῆρχε Μενάλκας. Φείδεν τῶν ἀρνῶν, φείδεν, λύκε, τῶν ἐρίφων μευ, μηδ ̓ ἀδίκει μ ̓ ὅτι μικκὸς ἐὼν πολλοῖσιν ὁμαρτέω. ὦ Λάμπουρε κύων, οὕτω βαθὺς ὕπνος ἔχει τυ; aus in das Meer will ich singen, weit hinein in das Meer meinen Sang erschallen lassen. Vgl. Ev. Joh. 8,26 ἐγὼ ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός, ταῦτα λέγω εἰς τὸν κόσμον. Cic. pro Mil. 24, 65 Pompeio in hortos nuntiavit. Soph. Οed. R. 93 ἐς πάντας αὔδα. Ovid. Μet. 7, 836 per herbas dixi. Theokr. 12, 19. Aehnlich ist Hor. Epist. 1, 11, 10 illic vivere mallem, oblitusque meorum obliviscendus et illis Neptunum procul e terra spectare furentem, S. gr. Ausg. p. 284. ΔΑΦΝΙΣ. Hinter Vers 56 sind nach meiner Ansicht acht Distichen ausgefallen. Zunächst sprach Daphnis in zwei Distichen Wünsche aus, die denen des Menalkas (v. 53-56) entsprachen. Da Daphnis die Naïs liebt, so ist der Sinn ungefähr der gewesen: Μηδέ μοι ἀμβροσίαν, μή μοι πόμα νέκταρος ἁγνόν εἴη ἔχειν, μή μοι μακρὸν ἕδος μακάρων· ἀλλ ̓ ἐνὶ τοῖς ἄντροις ναίων σὺν Ναΐδι καλᾷ οὐκ ἀλέγω θνατῶν, οὐκ ἀλέγω μακαρων. Hierauf sang Menalkas wieder zwei Distichen, deren Gegenstück THEOKRIT VON FRITZSCHE. 2. Aufl. 57 58 59 60 65 οὐ χρὴ κοιμᾶσθαι βαθέως σὺν παιδὶ νέμοντα. ταὶ δ ̓ ὄιες, μηδ ̓ ἔμμες ὀκνεῖν ̓ ἁπαλᾶς κορέσασθαι ποίας ̇ οὔτι καμεῖσθ ̓, ὅκκ ̓ αὖ πάλιν δε φύηται. σίττα νέμεσθε νέμεσθε, τὰ δ ̓ οὔθατα πλήθετε πᾶσαι, ὡς τὸ μὲν ὥρνες ἔχωντι, τὸ δ' ἐς ταλάρως ἀποθῶμαι. Δεύτερος αὖ Δάφνις λιγυρῶς ἀνεβάλλετ ̓ ἀείδεν. Κἠμὲ γὰρ ἐκ τὤντρω συνοφρυς κόρα ἐχθὲς ἰδοῖσα τὰς δαμάλας παρελᾶντα καλὸν καλὸν ἦμεν ἔφασκεν. οὐ μὰν οὐδὲ λόγον ἐκρίθην ἄπο, τὤμπικρον αὐτῷ, ἀλλὰ κάτω βλέψας τὰν ἡμετέραν ὁδὸν εἶρπον. ἁδεῖ ̓ ἡ φωνὰ τᾶς πόρτιος, ἡδὺ τὸ πνεῦμα· Fuchses. Aehnlich Ovid. Met. 3, 206 der Hundename Melampus. Vocativ und Nom. beisammen, wie z. B. 4, 26. 8, 51. 66. οὐ χρὴ κτλ. Der Vers erinnert an Hom. Iliad. 2, 24 οὐ χρὴ παννύχιον εὕδειν βουληφόρον ἄνδρα. -βαθέως, in silva profunda. Nicht zu verbinden κοιμᾶσθαι βαθέως. 68. οὔτικαμ. κτλ., weidet und werdet nicht müde, wenn wieder von Neuem es hier wächst. Virg. Georg. 2, 201 et quantum longis carpent armenta diebus, exigua tantum gelidus ros nocte reponet. ὅκκ αὖ πάλιν άδε. S. 4, 48 und Anm. 1, 87 [ὅκκ' αὖ aus Conj. statt ὅκκα]. 69. σίττα. Vgl. 4, 45. 70. ὥρνες Krasis 1, 80. = οἱ ἄρνες. Vgl. die ἔχωντι, Dor. §126. 72. κήμὲ γὰρ. Vgl. 5, 90 und Anm. zu 5, 82. Zur Sache vgl. 3, 6. σύνοφρυς. Augenbrauen, welche in einander laufen, gelten als Schönheit. Anacr. 28, 16 ἐχέτω συνοφρυν βλεφάρων ἴτυν κελαινήν. Ovid. art. am. 3, 201. Iuvenal 2, 93. 73. παρελᾶντα. Vgl. 5, 89. καλὸν καλὸν. Vgl. zu 6, 8. Callim. epigr. 30 Λυσανίη, σὺ δὲ 70 75 ναιχὶ καλός καλός. Cic. pro Mil. 28, 76. pro Sull. 6, 20. 16, 46. Virg. Eel. 5, 64. 6, 44. Aen. 6, 258 u. a. Odyss. 17, 217. von 74. λόγον. Vor der Hauptcäsur des Hexameter in der Arsis des dritten Fusses finden sich schon bei Homer äusserst häufig Dehnungen -os und -ov als Endungen längerer Wörter, z. B. Odyss. 7, 185. 298, wonach Theokr. 10, 30. 7, 85. 25, 57 zu beurtheilen sind. Aber auch Pyrrhichien auf —os und -Ov mit gedehnter Ultima sind an dieser Versstelle nachweisbar, z. B. Iliad. 2, 634. Vgl. auch Anm. zu Theokr. 25, 50. ἐκρίθην ἄπο für ἀπεκρινάμην. Vgl. 7, 27 ἀμείφθην, und gr. Ausg. τὤμπικρον αὐτῷ, das war meine Rache an ihr, das war das, womit ich sie ärgerte: τώμπικρον ist Accusativ, der das Resultat des vorigen Satzes liefert, wie Eur. Οr. 1105 Ἑλένην κτάνωμεν, Μενέλεῳ λύπην πικράν. Vgl. 25, 274. Daphnis glaubte sich nämlich verhöhnt, als das Mädchen gesagt hatte:,,ei, sehet einmal den hübschen Burschen." [τώμπικρον ist Conjectur von Meineke für τὸν πικρόν. Weiteres s. gr. Ausg. p. 291.] 76. Der Zusammenhang ist: was [ἡδὺ δὲ χώ μόσχος γαρύεται, ἡδὺ δὲ τὰ βῶς.] ἡδὺ δὲ τῷ θέρεος παρ ̓ ὕδωρ ῥέον αἰθριοκοιτεῖν. τῷ δρυὶ ταὶ βάλανοι κόσμος, τᾷ μαλίδι μᾶλα, τῷ βοὶ δ ̓ ἃ μόσχος, τῷ βουκόλῳ αἱ βόες αὐταί. 66 Ὣς οἱ παῖδες ἄειδον, ὁ δ ̓ αἰπόλος ὧδ ̓ ἀγόρευεν· ,, δύ τι τὸ στόμα τευ καὶ ἐφίμερος, ὦ Δάφνι, φωνά. κρέσσον μελπομένω τευ ἀκουέμεν ἢ μέλι λείχειν. λάξει τὰς σύριγγας· ἐνίκασας γὰρ ἀείδων. αἱ δέ τι λῇς με καὶ αὐτὸν ἅμ ̓ αἰπολέοντα διδάξαι, τήναν τὰν μιτύλαν δωσῶ τὰ δίδακτρά του αἶγα, ἅτις ὑπὲρ κεφαλᾶς αἰεὶ τὸν ἀμολγέα πληροί. Το 17 Ὡς μὲν ὁ παῖς ἐχάρη καὶ ἀνάλατο καὶ πλατάγησε νικάσας, οὑτῶς ἐπὶ ματέρι νεβρὸς ἕλοιτο. ὡς δὲ κατεσμύχθη καὶ ἀνετράπετο φρένα λύπα ώτερος, οὕτω καὶ νύμφα γαμεθεῖσ ̓ ἀκάχοιτο. ΕΠΙ ΤΑ τὸ kümmre ich mich um das Mädchen! Meine Freude ist die Herde, meine Freude das Leben im Freien. πνεῦμα, der frische Windesodem. S. gr. Ausg. p. 292. 77. Dieser Vers ist fälschlich aus 9, 7 hier herein gesetzt. 78. αίθριοκοιτεῖν. Hor. Epod. 2, 27 fontesque [nicht frondes] lymphis obstrepunt manantibus, somnos quod invitet leves. Georg. 2,469–70. 79. κόσμος. Vgl. 18, 29. 82. δύ τι. Vgl. 1, 1. S. Dor. § 95. ἐφίμερος. Vgl. 1, 61. τευ 83. κρέσσον wie melius, Hor. Od. 4,5, 8. κρέσσων = κρείσσων auch bei Bion 1, 55. Pindar Ol. 2, 24. Nem. 10, 72. Vgl. Curt. Etym. p. 596. 608 und Epicharm bei Athen. VII p. 321, A (p. 83 Mein.) μέζονες μείζονες (μεγίονες). – μέλι λείχειν. Calpurn. 4, 149 verum quae imparibus modo concinuistis avenis, tam liquidum, tam dulce sonant, ut non ego malim, quod Peligna solent examina, lambere nectar. Plaut. Cas. 2, 8, 21 ut, quia te tango, mel videor mihi lingere. 66 80 85 90 84. τὰς σύριγγας. Der Pluralis ist ganz richtig, denn jeder der beiden Sänger hatte eine Syrinx gesetzt; seine eigne erhält Daphnis zurück und die des Menalkas dazu. [Ohne hinreichenden Grund conjicirte Scal. τᾶς σύριγγος.] 86. μιτύλαν, ἄκερων. Schol. τὰ δίδακτρα. Das dir gebürende Lehrgeld. Vgl. 5, 37 und 5, 34 & στιβάς, die Streu, wie wir sie brauchen. 1, 49 τὰν τρώξιμον, die Traube, wie sie für den Mund des Näschers recht ist (= seine). 87. κεφαλᾶς. Vgl. Arist. Plut. 545 στάμνου κεφαλή. Theokr. 7, 147. ἀμολγέα mit kurzem a, wie selbst Eur. Electr. 599, 763 u. a. povέa. S. Krüger I, 1 § 18, 5, 4. Vgl. Theokr. 12, 29. 89. άλοιτο. Ueber die Optative άλοιτο und ἀκάχοιτο, ν. 91, vgl. Anm. zu 8, 13. 91. γαμεθ., recens nupta, oder nova nupta (Hor. Epod. 5, 55. Catull. 61, 80), nicht - desponsata. Tib. 3, 4,31 ut iuveni primum virgo deducta marito inficitur teneras ore rubente genas. Theokr. 27, 69. Κἠκ τούτω πρᾶτος παρὰ ποιμέσι Δάφνις ἔγεντο, καὶ Νύμφαν ἄκραβος ἐὼν ἔτι Ναΐδα γάμεν. 92. ἐκ τούτω κτλ. Virg. Eclog. 7, 70 ex illo Corydon Corydon est tempore nobis. 93. Ναΐδα. Ovid. Art. am. 1, 732 pallidus in lenta Naïde Daphnis erat. Die Erzählung schliesst wie ein kleiner Roman. Daphnis vermählt sich mit der v. 43 von ihm gepriesenen Najade. Vgl. Ilias 14, 444 ὃν Νύμφη τέκε Νηῒς ἀμύμων. Vgl. Apollodor. 3, 14, 6 Εριχθόνιος Πασινέαν Νηΐδα Νύμφην ἔγημεν. IX. ΒΟΥΚΟΛΙΑΣΤΑΙ. ΔΑΦΝΙΣ ΚΑΙ ΜΕΝΑΛΚΑΣ. [Βουκολιάζεο Δάφνι, τὸ δ ̓ ᾠδᾶς ἄρχεο πρᾶτος, ᾠδᾶς ἄρχει πρᾶτος, ἐφεψάσθω δὲ Μενάλκας, μόσχως βουσὶν ὑφέντες, ὑπὸ στείραισι δὲ ταύρως. χοἱ μὲν ἁμᾷ βόσκοιντο καὶ ἐν φύλλοισι πλανώντο μηδὲν ἀτιμαγελεῦντες· ἐμὶν δὲ τὸ βουκολιάζευ IX. Die Sänger. In diesem Gedichte vereinigte, wie ich vermuthe, der erste Sammler von Theokrits ländlichen Gedichten einige treffliche Bruchstücke von Idyllen des Dichters, welche er vorfand, setzte dieses Gedicht an den Schluss seiner Sammlung, schickte v. 1-6 als Eingang voran und fügte v. 22 flg. als Epilog hinzu., S. gr. Ausg. S. 299 fig. 2. ῳδᾶς ἄρχεο πράτος. Die anderwärts mit grosser Wirkung gebrauchte Figur der Epanaphora verräth hier den ungeübten Verfasser dieser Verse. Vgl. damit die von Briggs angeführten Beispiele. Iliad. 20, 371 τῷ δ ̓ ἐγὼ ἀντίος εἶμι, καὶ εἰ πυρὶ χεῖρας ἔοικεν, εἰ πυρὶ χείρας ἔοικε, μένος δ' αἴθωνι σιδήρω. Virg. Ecl. 5, 51 Daphnimque tuum tollemus ad astra: Daphnim ad astra feremus. Ecl. 9, 64-65. Milton, Lycidas v. 37: but o the heavy change, now thou art gone, Now 5 thou art gone, and never must return. ἐφεψάσθω. Vgl. Iliad 24, 733 ἕψεαι, Krüger II, 1 8 39 πω. [Vulg. συναψάσθω. S. gr. Ausg. p. 304.] 3. ὑ φ έντες. Vgl. 25, 104. ὑπὸ, scil. ἕντες. Vgl. Eur. Herc. fur. 1056 ἀπολεῖ πόλιν, ἀπὸ δὲ πατέρα. Matthiae $ 594, 2. Das Verbum ύφεῖναι kann man zwar beidemale mit dem Ausdrucke unserer Landleute zulassen übersetzen (Colum. 7, 4 agni nutricibus submittuntur, nec quidquam subtrahi submissis expedit), aber die Wendung bleibt immer anstössig. Virg. Ecl. 1, 45 kann nicht mit unserer Stelle verglichen werden. 4. ἁμᾷ. Vgl. 11, 39. — φύλλοισι. Auch ein deutscher Dichter würde verstanden werden, wenn er sagte: die Stiere schweifen in den Blättern herum. Vgl. gr. Ausg. p. 305. [Ahr. schrieb aus Conjectur φύλοισι.] |