104 DE ARTE POETICA. EPISTOLA Q. HORATII FLACCI AD PISONES HUMANO capiti cervicem pictor equinam Jungere si velit, et varias inducere plumas, Undique collatis membris, ut turpiter atrum Desinat in piscem mulier formosa superne; Spectatum admissi risum teneatis, amici? Credite, Pisones, isti tabulae fore librum Persimilem, cujus, velut aegri somnia, vanae Fingentur species: ut nec pes, nec caput uni Reddatur formae. Pictoribus atque Poetis Quidlibet audendi semper fuit aequa potestas. DELL' ARTE POETICA EPISTOLA (1) * DI Q. ORAZIO FLACCO A' PISONI (2) SE ad un pittor venisse mai talento D'innestar, per capriccio, a capo umano Cavallina cervice, e varie penne Adattar procurasse a membra insieme Quinci e quindi accozzate, onde una vaga Donzelletta al di sopra, in sozzo pesce Facesse terminar; ditemi: ammessi A spettacolo tal, sapreste, amici, Le risa trattener? Simile appunto Giudicate, o Pisoni, a tal pittura Libro di vane e stravaganti idee, Come sogni d'infermo, in cui nè capo Può trovarsi, nè piè che ad una sola Forma convenga. Egual poter (direte) Di tentar checchessia sempre fu dato (*) Vedi Note nel fine, Scimus, et hanc veniam petimusque damusque vicissim. Sed non ut placidis coeant immitia, non ut Purpureus, late qui splendeat, unus et alter gros, Aut flumen Rhenum, aut pluvius describitur arcus. Sed nunc non erat his locus: et fortasse cupres sum Scis simulare; quid hoc, si fractis enatat exspes Navibus, aere dato qui pingitur? Amphora coepit Institui, currente rota, cur urcens exit? Denique sit quodvis simplex dumtaxat et unum. Maxima pars vatum (pater, et juvenes patre digni) Decipimur specie recti: brevis esse laboro; Deficiunt animique: professus grandia turget: Serpit humi tutus nimium, timidusque procellae: Qui variare cupit rem prodigialiter unam, Al poeta, al pittor. Lo so. Concedo Vien poi fuori un orciuol? Che che si accia, |