Α.

12. Αδύ τι κτλ.] Thyrsis pastor, amoenitatem nemoris, in quo cum caprario quodam, cuius nomen de industria non indicatur, versatur, describens sic ait: mire quam dulcis est hic susurrus (foliorum scil.) et pinus ista, quae prope fontes numerose canit, i. e. sibilat. Verbo μελίσδεται praeparatur comparatio insequens καὶ τὸ ἡδὺ συρίσδες et quod v. 7 caprario dicendum est, ΐδιον τὸ σὸν μέλος (ef. XX, 28). De verbis αδύ τι cf. Theocr. V, 89 et Theocr. VIII, 82. Articulus τὸ ψιθύρισμα habet vim demonstrandi ut v. ποτὶ ταῖς πα γαῖσι, ν. 8 ἀπὸ τᾶς πέτρας, ν. 21 τὰν πτελέαν, ν. 23 ταὶ δρύες. ΙΙΙ, 38 ποτὶ τὰν πίτυν. V, 3 ἀπὸ τᾶς κράνας. Vide Ameis. de articuli usu ap. poet. Gr. buc. (Muehlh. 1846) p. 15. Respondet, huic loci in quo colloquentes versantur signifcationi v. 7-8 τὸ καταχὲς ὕδωρ. Vocabulo ψιθύρισμα audito quisque ad susurrum complurium, ut fit in nemore, arborum folia leniter motantium (cf. v. 21 πτελέαν) animo suo informandum ducitur. Quare huius loci memor poeta in Anth. Planud. 228 scri

psit: ἀδύ τι ἐν χλωροῖς πνεῦμα προεῖ πετάλοις. Vernacule dixeris : wunderbar schön ist doch diess Blättergeflüster und dort die Pinie mit ihrem Gesäusel. Cf. Arist. Nub. 1008 Mein. οπόταν πλάτανος πτελές ψιθυρίζῃ. Theophylact. Simoc. quaest. phys. p. 24 Boiss. ὡς ἡ δύ τί μοι ψιθυρίζει ἡ ἀμυγδαλῆ καὶ μέσ τριαί τινες αὐτὴν περιπνέουσιν αύραι. Scriptor anonymus apud Etym. M. p. 819 ἡδύ τι τὸ ψιθύρισμα των δένδρων ἀκούετο. Folia, inquam, arborum quum motantur ac strepitant, id proprie dicitur ψιθύρισμα, Geflüster (the whis per), uti de hominibus usurpatur ψιθυ ρίζειν Theocr. II, 141. Contra pinus, quae non foliis, sed ramulis ventilatis sibili quam susurri similiorem sonum edit, μελίσδεται, sie säuselt melodisch (it moans). Sensit idem Firm. Didot., quum h. 1. verteret: le bruit harmonieux, que forme au bord des eaux ce pin mélodieux. Idem Moschus V, 8 ed. Mein. expressit verbis & πίτυς ᾄδει. Cf. LXX. Paralipp. XIV, 15 ἐν τῷ ἀκοῦσαι τὴν φωνὴν τοῦ σεισμοῦ τῶν ἀπίων. Verg. Eel. VIII, 22. Maenalus argutum

que nemus pinosque loquentes semper habet. Theocr. XX, 28. Auson. Ep. 2, 14 loquitur coma pinea. Ante or na confer imitationem Claud. Rapt. Pros. I, 203, reliqua vide in additamentis. Aderto vero, Théocr. app. p. 3 ed. 1843, nemo assentietur coniectanti de tot ψιθύρισμα καὶ ὁ πίτυς Equidem Call. Heins. Valck. I. II. Briggs. alios secutus v. 2 a relativum pronomen, pro quo recentiores, Schaef. ed. 1809, Mein. I. II. III. Ziegl. Am. Ahr. I. II. Hartung. [Boiss. I. II. littera maiuscula A nec spiritu nec accentu addito edidit] al. ex H. Stephani coni. & articulum scripserunt, e codd. et edd. prr. (Mediol. dico atque Ald. et Iunt., quas ipse contuli) restitui. - adi] Cf. Theocr. VII, 89. Repetitur post caesuram bucolicam voc. in prioris versus initio positum, ut Theocr. XXIV, 109-110. V, 118-119. Hesiod. Egy. 73-74. Verg. Ecl. II, 14-15. Georg. III, 332-333, locisque reliquis, de quibus dixi in symb. Theocr. et Verg. 25-26.

3. συρίσδες ] praesenti tempore Dorice dici pro Attico ovoitus adnotare puderet, nisi nuperrimus interpres Schmidtius vertisset,,auch du hast lieblich geflötet", quasi esset lovgiodes, tempus imperfectum. Tu confer e. gr. I, 19 ἀείδες. IV, 3 ἀμέλγες. μετὰ Π. τὸ devregor] Cf. Theocr. II, 131. Herod. 1,31 ἐπειρώτα τίνα δεύτερον μετ ̓ ἐκεῖνον ἴδοι. Ibid. I, 32 εὐδαιμονίης δευτερήτα Evεμε TOÚτOLGI. Plat. Legg. VII p. 801, A. Long. Past. II, 32 p. 64 Schaef., laudatus a Toupio apud Warton. II p. 389: oεμνύνετό τις ὡς λύκον ἀποκτείνας, ἄλλος ὡς μόνου τοῦ Πανὸς δεύτερα συρίσας. Verg. Eclog. V, 49 tu nunc eris alter ab

5

illo. Hor. Sat. II, 3, 193 Aiax, heros ab Achille secundus. Hor. Od. I, 12, 19.

4. ] Pan si ceperit caprum. Cf. e. gr. Ovid. Met. II, 694: cape praemia vaccam. Falso Hartungius et alii,,si elegerit", id quod rar dicendum erat: cf. Theocr. XI, 49. Nec recte Vinsemius, quem Briggsius ac plerique sequuntur, si acceperit. Vide Iliad. XXIII, 613 ó ď ἔπειτα λέβηθ ̓ ἕλε παμφανόωντα. Πiad. XXIII, 779. zε Qaòv] Cornutum (cf. Epigr. I, 5) dicit caprum propter ea, quae sequuntur, aiya χίμαρος. Alia est ratio Homerici epitheti agos xeQuós, Iliad. III, 24. XI, 475. XV, 271. XVI, 158. · Ceterum attende ad sonum similem vocabuli aiza in initio versus positi (quamquam longa est eius syllaba ultima cf. adn. ad id. V, 21 ) atque vocabuli alya in quinto pede post caesuram bucolicam collocati. Cf. proxima aixa Saiya et adn. ad I, 15 p. 18 atque V, 128.

5. yέgas] donum honorarium, praemium victoriae cantu eximio reportatae. Cf. e. gr. Pind. Ol. II, 49 yέgas ëdezro. Pyth. V, 29 γέρας αμφέβαλε τεαῖσιν zóuais. Cum voc. et hic et v. 10 ante caesuram bucolicam collocato cf. id. XVII, 69. rè] Cf. V, 38. xαTagori ad te properat (ita apte Witter.), h. e. ultro ac lubens de monte, ubi pascitur (zarà -), venit ad te,,fetus capellae" (Tib. I, 1, 31), qui tibi obtingit. Ita de Musis legimus apud Bion. VI, 6: is tyvov (plane ut hie ἐς τὸ μάλα πᾶσαι ἐπειγόμεναι л Q о Q é o vi. Polyb. VIII, 16, 6 κατέρρεον εἰς τοὺς ὁμαλοὺς τόπους, coll. Arist. Acharn. 26. Vide et ADD.

6. zuάow],,alumnae" isti pulera caro est, donec cam mulseris, h. e. quamdiu ipsa non ediderit fetus. Genetivum zudo, quem habent codd. k. cet. (Ahr. p. 3) et tabulae litterarum ductus codicum G. N. A. in ed. Gail. 1828 tom. III. referentes, ex edd. Mediol. Call. revocaverunt Boiss. I. Am. Hart. Mein. III. (ef. et Ahrens. Philol. VII p. 406) expressitque Lec. his verbis: la chair d'une jeune chèvre est bonne, Hartungius his: des Zickleins Fleisch ist fein bis es Milch giebt. At sive hoc sive illud dicere voluisset poeta, sic potius verba collocasset: χιμάρω δὲ κρέας καλόν. De dativo (edd. Ald. Iunt. Mein. I. II. Boiss. II. Ziegl. Ahr. I. II. cet.) a scholiasta etiam lecto, perraro ita ut hic a Theocrito usurpato, cf. id. XIV, 2 (Mosch. I, 7—8. 19.). id. V, 104. XI, 51. (XXIII, 23-24).—Qs] Haec est lectio codd. et edd. prr. Heinsius, lectt. Theocr. p. 295 ed. 1604, propter id. V, 140 coniecit zoas, quod post Valck. I. II. Briggs. Gaisf. Mein. III. Ahr. II. Hart. al. ediderunt et Wordsworth. praef. p. XIX sqq. unice verum esse demonstra-re studuit. At recte Mein. I. II. Ahr. I. Boiss. I. II. Ziegl. Am. alios Doricam formam zos servavisse, et a Schuemannio (cf. adn. ad I, 130) nuper ostensum est et in ADD. a nobis pluribus demonstrabitur. Eorɛ] Vide adn. V, 22.

-

8. ὑψόθεν] Hor. Epod. II, 25 12buntur altis interim ripis aquae. Ibid. XVI, 47. Imitatur Verg. Eclog. V, 83. Cfr. Henr. Steph. imitatt. p. 86 sqq. Arm. Koechly, existimans initium carminis (v. 1-11) duas strophas senarias continere debere, 1. 1. p. 36 patere contendit inter versum 8 et 9 huiuscemodi versum tertio versui respondentem excidisse: ἡ μὲν σὺν Μοίσαις ᾄδων ἴσον ἆθλον ἀποισῇ. At sumpsit vir doctissimus, quod probari nequit.

9. olida] Ita scripsi post Ahr. I. II. (quem vide in Philol. VII p. 407) pro očiða (Mein. I. II. III. et edd. cet.). Vocabulum est deminutivum, quocum cf. voc. àμvis (id. V, 3. 139) et quae Ahrensius 1. 1. collegit: Theocr. VII, 26 doßvλís. VII, 133 χαμευνίς. VII, 138 ὀροδαμνίς. IV, 59 Eooris. Suaviter autem Theocritus scripsit voc. υποκοριστικόν ad significandum mite illud Musarum propter acceptam ovem gaudium, quam ipsae non iam communi nomine ovem, sed leniori ac blando vocabulo ovem teneram seu oviculam suam (,,their dear little sheep'), appellare finguntur. Vide e. gr. Arist. Plut. 1010. Athen. VII p. 308 F. Aur. Vict. Vir. Ill. 43 Q. Fabius Maximus ovicula a clementia morum dictus. Cr. etiam Theocr. VII, 132.

10.

11. vývαis] Ahr. (quum hac nota utor, solam significo editionem Ahrensii maiorem 1855) e codd. p. cet. scripsit tývas, id quod Koechl. p. 36 perinde improbat atque išeis, ab eodem Ahrensio,,Hartungium trahente" scriptum pro ay (codd. v. 6.), cui gemellae sunt vitiosae 1. varr. άžys (codd. k. cet.) vel aşɛis (codd. p. cet., edd. prr.). Nam quod schol. scribit, τὰ δευτερεῖα τῶν Μουσῶν ἕξεις, eo haudquaquam ἐξεῖς in libris veteribus fuisse probatur, quae est sententia Ahrensii, Phil. VII p. 407.

di] Cf. Theocr. I, 25, ubi de pro te e codd. k. a. post Ahr. II., recepi, et id. II, 124. Odyss. XI, 592. al.

δὺ

12. s] placetne tibi? ut Theocr. VIII, 6 et in aperta huius loci imitatione, Theocr. Epigr. V, 1. Cf. Bion. II, 1 s νύ τί μοι Λυκίδα Σικελόν μέλος λιγαίνειν; In ceteris locis omnibus λης cum particula conditionali a Theocrito coniunctum est: V, 21. V, 64. VIII, 85. XI, 56. nori T. N.] Interrogationi obtestatio inseritur, ut Theocr. V, 74 not To diós. Cf. e. gr. Eur. Or. 92. Lucian. Dial. mort. III, 3. Ubique autem Theocritus in hac obtestationis formula Homero adhuc ignota (nam aliter comparati sunt versus Odyss. XI, 67. XIII, 324) ponit articulum. Cf. IV, 50. XV, 70. Herm. ad Arist. Nub. 783. Lucian. pisc. 51 πρὸς τῆς ̓Αθηνᾶς al. Iteratur antem post caesuram πενθημιμερ, verbum, quod erat in versus principio positum, ut saepissime fit apud Theocritum. Cf. I, 69. 71. 83. 101. 110, 115. 117. II, 16.

25. V, 38 cet. Vide meas symb. Theocr. p. 15 et p. 17 sqq. et e. gr. Hor. Sat. II, 7, 13. Verg. Ecl. II, 16. III, 6. III, 61.

13. s zr.] ubi declivis est collis. Eadem loci significatione os apud Theocritum legitur id. V, 101. 103. Wuestem. Testantur hune usum tituli (Corp. Inserr. 5594 et Ussing. Inserr. ined. II, 4), ab Ahrensio Phil. VII p. 407 et Mein. (Meine kii editionem III. 1856 solam hoc siglo significo) ad h. 1. commemorati. Accedit usus demonstrativi voc. ɑde, Theocr. V, 100. III, 38 al. Quid, quod Catullus XI, 3 et XVII, 10 ut pro ubi dicere ausus est? Non est igitur Heinsius audiendus, qui lectt. Theocr. p. 329 pro os coniecit, nec cum Brunckio, Briggs., Boiss. I. II. (cf. Valck. I.) is scribendum, quod est in codd. s. cet. (Ahr. p. 4). Versum totum, quem tamen schol. legerunt, Ahr. I. II. et Hart., tamquam ex id. V, 101 huc translatum, eiiciunt. At vere iam Wuestem. p. 11 saepe doctis etiam viris fraudi fuisse scripsit, hanc veteres poetas licentiam sibi concessam arbitratos esse, ut, si quid a se dictum ipsis probaretur, eo dicto his terve in eodem opere uterentur. Cr. proecdosin meam p. 88, adn. V, 4546. Praeterea voc. Teide v. 12 accuratiorem loci descriptionem requirit. záravis] Verg. Ecl. IX, 7 qua se subducere colles incipiunt mollique iugum demittere clivo.

14. ἐν τῷ δε] ἐν τούτῳ τῷ τόπῳ τὰς αίγας βοσκήσω. Schol. Cf. e. gr. Appian. Mithr. cap. 72 os v taide tyv