THE PLEASURES OF A GARDEN.

51. Adeste Musae, maximi proles Iovis,

laudes feracis praedicemus hortuli.
Hortus salubres corpori praebet cibos
variosque fructus saepe cultori refert,
olus suave, multiplex herbae genus,
uvas nitentes atque fetus arborum.
non defit hortis et voluptas maxima
multisque mixta commodis iucunditas.
aquae strepentis vitreus lambit liquor,
sulcoque ductus irrigat rivus sata ;
flores nitescunt discolore germine
pinguntque terram gemmeis honoribus.
apes susurro murmurant gratae levi,
cum summa florum vel novos rores legunt.
fecunda vitis coniuges ulmos gravat,
textasve inumbrat pampinis arundines;
opaca praebent arbores umbracula
prohibentque densis fervidum solem comis.
aves canoros garrulae fundunt sonos
et semper auras cantibus mulcent suis.
oblectat hortus, avocat, pascit, tenet,
animoque maestos demit angores graves,
membris vigorem reddit et visum capit,
refert labori pleniorem gratiam,

tribuit colenti multiforme gaudium.

VOMANUS (Anth. Lat. 533).

BE HUMBLE AND SECURE.

52. Parvula securo tegitur mihi culmine sedes, uvaque plena mero fecunda pendet ab ulmo:

dant rami cerasos, dant mala rubentia silvae,
Palladiumque nemus pingui se vertice frangit.
Iam qua diductos potat levis area fontes,
Corycium mihi surgit olus malvaeque supinae,
et non sollicitos missura papavera somnos,
si vero alitibus fraudem contexere praeter,
seu magis inbelles libuit circumdare cervos,
aut tereti lino pavidum subducere piscem :
hos tantum novere dolos mea sordida rura.
I nunc, et vitae fugientis tempora vende
divitibus cenis!

T. PETRONIUS ARBITER (Anth. Lat. 142).

'LEAVE ME BUT LIFE!'

53. (a) Debilem facito manu, debilem pede, coxa; tuber adstrue gibbum, lubricos quate dentes, vita dum superest, bene est; hanc mihi, vel acuta

si sedeam cruce, sustine.

C. CILNIUS MAECENAS (Anth. Lat. 84).

THOUGHTS ON LIFE.

(b) Omnis dies omnis hora quam nihil simus ostendit, et aliquo argumento recenti admovet fragilitatis oblitos, cum aeterna meditantes respicere cogit ad mortem. Quam stultum est aetatem disponere ! ne crastino quidem dominamur. O quanta dementia est spes longas inchoantium! Emam, aedificabo, credam, exigam, honores geram, tum demum lassam et plenam senectutem in otium referam. Omnia,

mihi crede, etiam felicibus dubia sunt. Nihil sibi quisquam de futuro debet promittere; id quoque quod tenetur per manus exit. Miserrimum, atque miserrima omnia efficiens metus mortis. Inde illud Maecenatis turpissimum votum: quod miserrimum erat, si incidisset, optatur.

L. ANN. SENECA, Epist. 101.

ON THE NATURE OF VIRTUE.

54. Virtus, Albine, est pretium persolvere verum, queis in versamur, queis vivimu', rebus potesse, virtus est homini, scire id, quid quaeque habeat

res.

virtus scire homini, rectum utile quid sit honestum,

quae bona, quae mala; item quid inutile, turpe,
inhonestum :

virtus, quaerendae finem rei scire modumque;
virtus, divitiis pretium persolvere posse :
virtus, id dare, quod re ipsa debetur, honori,
hostem esse atque inimicum hominum morum-
que malorum,

contra defensorem hominum morumque bono

rum,

magnificare hos, his bene velle, his vivere amicum;

commoda praeterea patriaï prima putare,

deinde parentum, tertia iam postremaque LUCILIUS (Anth. Lat. 29).

nostra.

ON THE MURDER OF M. T. CICERO.

55. Ora ibi magnanimum spirantia paene virorum in Rostris iacuere suis, sed enim abstulit omnes, tanquam sola foret, rapti Ciceronis imago. tunc redeunt animis ingentia consulis acta, iurataeque manus deprensaque foedera noxae patriciumque nefas exstinctum, et

Cethegi,

deiectusque redit votis Catilina nefandis.

poena.

quid favor aut coetus, pleni quid honoribus anni
profuerunt, sacris et vita quid artibus acta?

abstulit una dies aevi decus, ictaque luctu
conticuit Latiae tristis facundia linguae.
unica sollicitis quondam tutela salusque,
egregium semper patriae caput, ille senatus
vindex, ille fori, legum, iurisque, togaeque
publica vox saevis aeternum obmutuit armis.
informes vultus sparsamque cruore nefando
canitiem sacrasque manus operumque ministras
tantorum, pedibus civis proiecta superbis
proculcavit ovans, nec lubrica fata deosque
respexit: nullo luet hoc Antonius aevo.

CORNELIUS SEVERUS (Anth. Lat. 124).

O CURAS HOMINUM!

56. Vivitur parvo bene, cui paternum splendet in mensa tenui salinum,

nec leves somnos timor aut cupido sordidus aufert.

quid brevi fortes iaculamur aevo

multa? quid terros alio calentes

sole mutamus patria? quis exul se quoque fugit? scandit aeratas vitiosa naves

cura nec turmas equitum relinquit,

ocior cervis et agente nimbos ocior Euro.
laetus in praesens animus quod ultra est
oderit curare, et amara lento

temperet risu: nihil est ab omni parte beatum.
abstulit clarum cita mors Achillem,

longa Tithonum minuit senectus;

et mihi forsan, tibi quod negarit, porriget hora. te greges centum Siculaeque circum

mugiunt vaccae, tibi tollit hinnitum

apta quadrigis equa, te bis Afro murice tinctae vestiunt lanae: mihi parva rura et

spiritum Graiae tenuem camenae

Parca non mendax dedit et malignum spernere
vulgus.
HOR. Carm. ii. 16.

SHARP PRACTICE.-A GARDEN PARTY.

57. C. Canius, eques Romanus, non infacetus et satis litteratus, cum se Syracusas otiandi, ut ipse dicere solebat, non negotiandi caussa contulisset, dictitabat se hortulos aliquos emere velle, quo invitare amicos et ubi se oblectare sine interpellatoribus posset. Quod cum percrebruisset, Pythius ei quidam, qui argentariam faceret Syracusis, dixit venales quidem se hortos non habere, sed licere uti Canio, si vellet, ut suis; et simul ad cenam hominem in hortos invitavit in posterum diem. Cum ille promisisset, tum Pythius, qui esset, ut argentarius, apud omnes ordines gratiosus, piscatores ad se convocavit, et ab his petivit ut ante suos hortulos