οὐρανίην, ἁγνῆς ἄνθεμα Χρυσογόνης οἴκῳ ἐν ̓Αμφικλέους, ᾧ καὶ τέκνα καὶ βίον εἶχεν ξυνόν. ἀεὶ δέ σφιν λώϊον εἰς ἔτος ἦν

ἐκ σέθεν ἀρχομένοις, ὦ πότνια· κηδόμενοι γάρ ἀθανάτων αὐτοὶ πλεῖον ἔχουσι βροτοί.

* XIV.

Γνώσομαι εἴ τι νέμεις ἀγαθοῖς πλέον ἢ καὶ ὁ δειλός ἐκ σέθεν ὡσαύτως ἶσον, ὁδοιπόρ ̓, ἔχει.

χαιρέτω οὗτος ὁ τύμβος“ ἐρεῖς, ἐπεὶ Εὐρυμέδοντος κεῖται τῆς ἱερᾶς κοῦφος ὑπὲρ κεφαλῆς.“

XIV. Grabschrift auf Eurymedon. S. Epigr. 15.

*XV.

Νήπιον υἱὸν ἔλειπες, ἐν ἁλικίᾳ δὲ καὶ αὐτός,
Εὐρύμεδον, τύμβου τοῦδε θανὼν ἔτυχες.
σοὶ μὲν ἕδρα θείοισι μετ ̓ ἀνδράσι τὸν δὲ πολῖται
τιμασεῦντι, πατρὸς μνώμενοι ὡς ἀγαθοῦ.

5

XV. Grabschrift auf Eurymedon. der Rückseite des Denkmales, auf Diese Inschrift stand vielleicht auf

dessen Vorderseite Epigr. 14 stand.

XVII. Auf eine Statue des Epi- 2. 'Enix. S. Einl. p. 5. charmus. Ueber das Metrum siehe

Einl. p. 29.

ω Βάκχε, χάλκεόν νιν ἀντ ̓ ἀλαθινοῦ

τὶν ὧδ ̓ ἀνέθηκαν

τοὶ Συρακόσσαις ἐνίδρυνται πεδωρισταὶ πόλει,

οἷς ἀνδρὶ πολίτα

σωρὸν γὰρ εἶχε ῥημάτων

τελεῖν ἐπίχειρα.

μεμναμένους

πολλὰ γὰρ πὸτ τὴν ζόαν τοῖς πᾶσιν εἶπε χρήσιμα. μεγάλα χάρις αὐτῷ.

5. πεδωρισταί = μεθομιληταί schreibe ich nach Meineke's und theilweise Hermann's Erklärung für πελωρισταί cod. Pal. (vgl. Ziegler p. 164). Koer, welche sich in Syrakus niedergelassen, hatten das Denkmal des Epicharmus, der auch von Geburt ein Koer war, errichtet. [Ahr. schreibt πελωριστᾷ, was er durch περιβόητος erklärt].

6-8. οἷ — ἐπίχειρα, utpote qui viro populari

thesauros enim habe

bat praeceptorum

5

rependendi mercedem. Ex optimis codd. admittendum putavi accusativum μεμναμένους, quippe quem tueri posse mihi videar ex usu notissimo apud Rost. gr. Gr. § 131, 4. Krüger I, II § 56, 9 n. 10. Nunc simul magis apparet quid velit parenthesis σωρὸν γὰρ εἶχε ῥημάτων, i. e. Epicharmus comoediis populares quum ad alias virtutes colendas tum ad gratum animum habendum excitaverat. Am.

*XVIII.

Ὁ μικκὸς τόδ ̓ ἔτευξε τα Θραΐσσα

Μήδειος τὸ μνᾶμ ̓ ἐπὶ τῇ ὁδῷ κἠπέγραψε Κλείτας. ἑξεῖ τὰν χάριν ἡ γυνὰ ἀντὶ τήνων,

ὧν τὸν κοῦρον ἔθρεψε. τί μάν; ἔτι χρησίμα καλεῖται.

XVIII. Grabschrift auf Kleita, die Amme des Medeios. Vers 1 u. 3 sind phalaeceische Hendekasyllaben wie in Epigr. 20. Vers 2 und 4 sind sogen. versus asynarteti Archilochii, welche eigentlich aus vier Daktylen und drei Trochäen bestehen, wie bei Hor. Od. 1, 4 und sich ziemlich rein im folgenden Epigramm Vers 1 u. 4 finden. Statt des Daktylus kann

auch ein Spondeus stehen. Der vierte Daktylus erlaubt sogar eine Dehnung der letzten Silbe, mit anderen Worten, einen Creticus, wie er sich v. 2 fndet — τῷ ὁδῷ, πο τα lang bleibt. S. Theokr. 4, 22. und Anm. 11, 12.

34. ἀντὶ τήνων, ὧν = · ἀνθ' ὧν ἔθρεψε, propter ea, quod

*XIX.

Αρχίλοχον καὶ στᾶθι καὶ εἴσιδε τὸν πάλαι ποιητάν

XIX. Auf die Bildsäule des Archilochus. Vers 1 und 4 sind die zu Epigr. 18 besprochenen versus asynarteti Archilochii, Vers 2 und 5 sind voll

ständige sechsfüssige Iamben, Vers 3 und 6 verkürzte sechsfüssige Iamben, sogen. scazontes catalectici.

1. Αρχίλοχον ist mit εἴσιδε τη

τὸν τῶν ἰάμβων, οὗ τὸ μυρίον κλέος

διῆλθε κἐπὶ νύκτα καὶ πρὸς ἀπ.

ἦ ῥά νιν αἱ Μοῖσαι καὶ ὁ Δάλιος ἠγάπευν ̓Απόλλων, ὡς ἐμμελής τ ̓ ἔγεντο κἠπιδέξιος

ἔπεά τε ποιεῖν πρὸς λύραν τ ̓ ἀείδειν.

verbinden, wie 28, 7 Νικίαν mit ἰδών. Vgl. Lobeck zu Soph. Αi. p. 268.

ΧΧ.

5

3. ἐπὶ νύκτα, εἰς δύσιν ἀπ ̓ ἀνατολῆς. Fr. Jacobs.

Αλλος ὁ Χῖος· ἐγὼ δὲ Θεόκριτος, ὃς τάδ ̓ ἔγραψα, εἷς ἀπὸ τῶν πολλῶν εἰμι Συρακοσίων,

XXII. Auf die Sammlung von Theokrits Dichtungen.

1. "Αλλος ὁ Χ. Schon frühzeitig mochte der Dichter Theokrit mit

υἱὸς Πραξαγόρας περικλειτῆς τε Φιλίνης Μοῦσαν δ ̓ ὀθνείαν οὔτιν ̓ ἐφειλκυσάμην.

dem Historiker und Epigrammatiker aus Chios, der durch seine Witze über Alexander berühmt ist, ver

wechselt werden.

Anm. 10.

Siehe Einl. p. 3

4. ὀθνείαν. S. Einl. p. 30.

*XXIII.

Αστοῖς καὶ ξείνοισιν ἴσον νέμει ἥδε τράπεζα,
θεὶς ἀνελοῦ, ψήφου πρὸς λόγον ἐρχομένης.
ἄλλος τις πρόφασιν λεγέτω· τὰ δ ̓ ὀθνεῖα Κάϊκος
χρήματα καὶ νυκτὸς βουλομένοις ἀριθμεῖ.

XXIII. Auf den Wechseltisch des Kaikos.

*XXIV.

Αὐδήσει τὸ γράμμα τί σῆμά τε καὶ τίς ὑπ' αὐτῷ.
Γλαύκης εἰμὶ τάφος τῆς ὀνομαζομένης.

XXIV. Grabschrift der Glauke. S. Theokr. 4, 31.

*XXV.

Ἡ παῖς ᾤχετ ̓ ἄωρος ἐν ἑβδόμῳ ἥδ ̓ ἐνιαυτῷ
εἰς ̓Αΐδην πολλοῖς ἡλικίης προτέρη,
δειλαίη, ποθέουσα τὸν εἰκοσάμηνον ἀδελφόν
νήπιον, ἀστόργου γευσάμενον θανάτου.
αἰαῖ ἐλεινὰ παθοῦσα Περιστερί, ὡς ἐν ἑτοίμῳ
ἀνθρώποις δαίμων θῆκε τὰ λυγρότατα.

XXV. Grabschrift auf ein frühverstorbenes Kind.

2. πολλοῖς, scil. ἐνιαυτοῖς. Ahr.

5

5. Περιστερί. Peristeris nach einer Marginalglosse Name der Mutter. Ziegler Περιστέρη mit c.

XXVI.

Αρτεμιδώρου τοῦ γραμματικοῦ

ἐπὶ τῇ ἀθροίσει τῶν βουκολικῶν ποιημάτων. Βουκολικαὶ Μοΐσαι σποράδες ποκά, νῦν δ ̓ ἅμα πᾶσαι ἐντὶ μιᾶς μάνδρας, ἐντὶ μιᾶς ἀγέλας.

XXVI. S. Einl. p. 30.

*ΕΙΣ ΝΕΚΡΟΝ ΑΔΩΝΙΝ.

Αδωνιν ἡ Κυθήρη
ὡς εἶδε νεκρὸν ἤδη
στυγνὰν ἔχοντα χαίταν
ὠχράν τε τὰν παρειάν,
ἄγειν τὸν ὖν πρὸς αὐτάν
ἔταξε τὡς Ἔρωτας.
οἱ δ ̓ εὐθέως ποτανοί
πᾶσαν δραμόντες ύλαν
στυγνὸν τὸν ἦν ἀνευρον
δῆσάν τε καὶ πέδασαν.
χὼ μὲν βρόχῳ καθάψας
ἔσυρεν αἰχμάλωτον,
ὁ δ ̓ ἐξόπισθ ̓ ἐλαύνων
ἔτυπτε τοῖσι τόξοις.
ὁ θὴρ δ ̓ ἔβαινε δειλῶς·
φοβεῖτο γὰρ Κυθήρην.
τῷ δ ̓ εἶπεν ̓Αφροδίτα ̇
,,πάντων κάκιστε θηρῶν,
τὺ τόνδε μηρὸν ἴψω;
τύ μευ τὸν ἄνδρ ̓ ἔτυψας;
ὁ θὴρ δ ̓ ἔλεξεν ὧδε

(100 flg.) in die Sammlung der Bucolca gekommen.

8 und 44. lav. S. Dor. § 70o.