Εὐνείκα καὶ Μαλὶς ἔαρ θ ̓ ὁρόωσα Νύχεια.
ἤτοι ὁ κοῦρος ἐπεῖχε ποτῷ πολυχανδέα κρωσσόν
βάψαι ἐπειγόμενος, ταὶ δ ̓ ἐν χερὶ πᾶσαι ἔφυσαν·
πασάων γὰρ ἔρως ἁπαλὰς φρένας ἐξεσόβησεν
Αργείῳ ἐπὶ παιδί. κατήριπε δ ̓ ἐς μέλαν ὕδωρ
ἀθρόος, ὡς ὅτε πυρσὸς ἀπ ̓ οὐρανοῦ ἤριπεν ἀστήρ
ἀθρόος ἐν πόντω, ναύταις δέ τις εἶπεν ἑταῖρος
κουφότερ ̓ ὦ παῖδες ποιεῖσθ ̓ ὅπλα πλευστικὸς οὖρος.“
Νύμφαι μὲν σφετέροις ἐπὶ γούνασι κοῦρον ἔχοισαι
δακρυόεντ ̓ ἀγανοῖσι παρεψύχοντ ̓ ἐπέεσσιν.
Αμφιτρυωνιάδας δὲ ταρασσόμενος περὶ παιδί
ᾤχετο, Μαιωτιστὶ λαβὼν εὐκαμπέα τόξα

καὶ ῥόπαλον, τό οἱ αἰὲν ἐχάνδανε δεξιτερὴ χείρ.
τρὶς μὲν "Υλαν ἄϋσεν, ὅσον βαθὺς ἤρυγε λαιμός
τρὶς δ ̓ ἄρ ̓ ὁ παῖς ὑπάκουσεν, ἀραιὰ δ ̓ ἵκετο φωνά
ἐξ ὕδατος, παρεὼν δὲ μάλα σχεδὸν εἴδετο πόρρω.
ὡς δ ̓ ὁπότ' ἠϋγένειος ἀπόπροθι λῖς ἐσακούσας

nen bethören oder zu sich in die Fluth ziehen wie das feuchte Weib in Göthe's Fischer.

45. ἔαρ θ ̓ ὁρόωσα. „Ein Frühling scheint aus ihrem Blick zu dringen." E. Schulze, bez. Rose. Vgl. Anm. zu 3, 18. Hor. Od. 4, 5, 6.

46. ποτῷ. Prop. 1, 20, 43 tandem haurire parat demissis flumina palmis innixus dextra plena trahens humero.

49. ἐπὶ. Argivum erga puerum S. Anm. zu 2, 40. [Nicht in conspectu pueri.]

50. αθρόος. S. Anm. zu 25, 252. ἀστήρ. Stat. Theb. 1, 92 lapsisque citatior astris.

52. κουφότερα. Arat. Phaen. 421 οἱ δὲ (ναῦται) εἰ μέν κε πίθωνται ἐναίσιμα σημαινούσῃ, αἶψά τε κουφά τε πάντα καὶ ἄρτια ποιήσωνται, αὐτίκ ̓ ἐλαφρότερος πέλεται πόνος.

54. παρεψύχοντ ̓ ἐπ., blandis consolabantur verbis. Steph. Vgl. das Subst. παραψυχὴ z. B. bei Athen. 6 p. 223, C παραψυχὰς οὖν φροντίδων ἀνεύρατο ταύτας. [Aenderungen παρέψηχον μελέεσσιν sind unnothig. In παραψυχή ist das v zwar kurz, aber die Länge im

50

55

60

Verbum παραψύχω rechtfertigt z. B. Nonn. Dionys. 3, 408 τέκνα καταψύχουσα und Bion 1, 9 λεπτὸν ἀποψυχων. Weiteres gr. Ausg. p. 12.]

56. Μαιωτιστί, ἤτοι Σκυθι στί. Μαιῶται οἱ Σκύθαι οἱ περιοικοῦντες τὴν Μαιώτιν λίμνην. ἐχρῆτο δὲ Ἡρακλῆς τοῖς Σκυθι κοῖς τόξοις, διδαχθεὶς παρά τινος Σκύθου Τευτάρου. Schol.

57. ῥόπαλον Vgl. 25, 207. 58. τρὶς κτλ. Iliad. 11, 462 τρις μὲν ἔπειτ ̓ ἤΰσεν, ὅσον κεφαλὴ χάδε φωτός. Ύλαν ἄϋσεν, er rief den Hylas. Vgl. Iliad 11, 461 ave δ ̓ ἑταίρους. Stellen wie Ovid. Met. 3, 244 (Actaeona clamant) verbunden mit Virg. Ecl. 6, 44 (ut littus Hyla, Hyla omne sonaret) könnten uns veranlassen zu übersetzen: er rief Hylas." Vgl. z. B. Ovid. Μet. 5, 397 — 398. Virg. Eel. 1, 5. Indess ist die erstere Erklärung durch Homer empfohlen.

59. ἀραιὰ κτλ. Prop. 1, 20, 49 cui procul Alcides iterat, responset: at illi nomen ab extremis fontibus aura refert. Anton. Lib. Met. 26 erzählt: Νύμφαι δείσασαι τὸν Ἡρακλέα μὴ αὐτὸν εὕροι κρυπτόμενον παρ' αὐταῖς, μετέβαλον τὸν "Υλαν καὶ ἐποίησαν ἠχώ, καὶ πρὸς τὴν

νεβρῶ φθεγξαμένας τις ἐν οὔρεσιν, ὠμοφάγος λῖς,
ἐξ εὐνᾶς ἔσπευσεν ἑτοιμοτάταν ἐπὶ δαῖτα,
Ἡρακλέης τοιοῦτος ἐν ἀτρίπτοισιν ἀκάνθαις

παῖδα ποθῶν δεδόνητο, πολὺν δ ̓ ἐπελάμβανε χῶρον.
σχέτλιοι οἱ φιλέοντες· ἀλώμενος ὅσσ ̓ ἐμόγησεν
οὔρεα καὶ δρυμώς, τὰ δ ̓ Ἰήσονος ὕστερα πάντ' ἧς.
ναῦς γέμεν ἄρμεν ̓ ἔχοισα μετάρσια τῶν παρεόντων,
ἱστία δ ̓ ἡμίθεοι μεσονύκτιον ἐξεκάθαιρον
Ἡρακλῆα μένοντες. ὁ δ ̓ ᾧ πόδες ἄγον ἐχώρει
μαινόμενος χαλεπὰ γὰρ ἔσω θεὸς ᾗπαρ ἄμυσσεν.
Οὕτω μὲν κάλλιστος "Υλας μακάρων ἀμιθρεῖται
Ἡρακλέην δ' ἥρωες ἐκερτόμεον λιποναύταν,
οὕνεκεν ἠρώησε τριακοντάζυγον 'Αργώ,
πεζᾷ δ ̓ ἐς Κόλχως τε καὶ ἄξενον ἵκετο Φᾶσιν.

βοὴν πολλάκις ἀντεφώνησεν Ηρα

(ἄρμενα 22, 13) aufgezogen (μετάρ σια) und war angefüllt von den Schiffsgenossen, die alle (ausser Herkules) beisammen waren. Weiteres gr. Ausg. Apollon. Rhod. 1, 1276 οἱ δ ̓ εἴσβαινον ἄφαρ λελιη μένοι. [Weiteres s. gr. Ausg. p. 14.]

70. ο π. ἆγον, wie 14, 42. Hor. Epod. 16, 21 ire, pedes quocunque ferent. Hor. Od. 3, 11, 49.

71. θεὸς. Soph. Antig. 800 ἄμαχος γὰρ ἐμπαίζει θεὸς Αφροδίτα. ήπαρ. Vgl. 11, 16.

72. μακάρων. Krüger I, II, § 47, 6 A. 11. Hor. Od. 3, 13, 13. Orph. Arg. 651 Νύμφαι σφιν (den Hylas) κατερύκακον, ὄφρα σὺν αὐταῖς ἀθάνατός τε πέλοι καὶ ἀγήραος ήματα πάντα.

1

5

χώ μύσταξ πολὺς οὗτος, ἀϋσταλέοι δὲ κίκιννοι. τοιοῦτος πρώαν τις ἀφίκετο Πυθαγορικτάς,

XIV. Aeschines und Thyonichus. Ueber Inhalt und Zweck dieses Gespräches haben wir Einleitung p. 6 gesprochen. Es ist jedenfalls in Alexandrien zum Lobe des Ptolemaeus geschrieben. Vgl. v. 60 flg. Andere Ansichten siehe gr. Ausg. p. 16.

=

1. Χαίρειν πολλὰ τὸν ἄνδρα Θ. da ist ja Thyonichus! Sei gegrisst. Plat. Ion p. 530, Α τὸν Ἴωνα χαίρειν. Vgl. Krüger I, II § 62, 3, 12 und das Citat zu 14, 31. ἀλλὰ τοιαῦτα; aber die Art? aber was soll das sauertöpfische Gesicht? [S. gr. Ausg. Ziegler u. a. schreiben Αισχίνᾳ und Punkt dahinter und kein Komma hinter τ.].

2. ὡς χρόνιος, wie lange habe ich dich nicht gesehen! (Nicht quam sero). Vgl. 15, 1 und gr. Ausg. Mit dem Gebrauche des Adjectivum vgl. 25, 56.

3. ταῦτ ̓ ἄρα. Krüger I, II 46, 3 A. 4. λεπτός. Vgl. 10, 57.

Anth. Pal. 12, 71 Θεσσαλικέ Κλεό νικε, τάλαν τάλαν· οὐ μὰ τὸν ὀξὺν ἥλιον, οὐκ ἔγνων σχέτλιε, που γέγονας; ἔστεά σοι καὶ μοῦνον ἔτι τρίχες.

4. μύσταξ κτλ. Seit Alexander dem Grossen wurde das Bartscheeren in der feinen griechischen Welt immer mehr Mode. Athen. 13 p. 565, A. Eine gewisse Pflege des Bartes verstand sich überdiess bei dem schmucken Burschen von selbst. Sogar der graubärtige Hirt Tityrus lässt sich Virg. Ecl. 1, 28 den Bart scheeren oder stutzen, trotz dem Bauer bei Theophr. Char. 8 (4). Sen. Ep. 5 init. — ἀϋσταλέοι. Vgl. v. 46.

5. Πυθαγορικτάς. Die allzustrenge Lebensart, die manche Afterschüler des Pythagoras affectirten, machte diese Secte zum Theil lächerlich. Bindemann. Als satyrischen Hieb auf eine bestimmte Person dürfen wir diesen Satz nicht betrachten.

ὠχρὸς κἀνυπόδητος Αθηναῖος δ ̓ ἔφατ ̓ ἦμεν. ἤρατο μὲν καὶ τῆνος, ἐμὶν δοκεῖ, ὀπτῶ ἀλεύρω.

ΑΙΣΧΙΝΗΣ.

παίσδεις, ὦγάθ ̓, ἔχων· ἐμὲ δ ̓ ἁ χαρίεσσα Κυνίσκα ὑβρίσδει· λασῶ δὲ μανείς ποκα, θρίξ ἀνὰ μέσσον.

ΘΥΩΝΙΧΟΣ.

τοιοῦτος μὲν ἀεὶ τύ, φίλ ̓ Αἰσχίνα, ἅσυχος ὀξύς,
πάντ ̓ ἐθέλων κατ ̓ ἄκαιρον· ὅμως δ ̓ εἶπον, τί τὸ καινόν;

ΑΙΣΧΙΝΗΣ.

ὡργεῖος κἠγὼν καὶ ὁ Θεσσαλὸς ἱπποδιώκτας
Απις και Κλεύνικος ἐπίνομες ὁ στρατιώτας
ἐν χώρᾳ παρ' ἐμίν. δύο μὲν κατέκοψα νεοσσώς
θηλάζοντά τε χοίρον, ἀνῷξα δὲ Βίβλινον αὐτοῖς,
εὐώδη, τετόρων ἐτέων, σχεδὸν ὡς ἀπὸ λανῶ.
βολβός, κτείς, κοχλίας ἐξηρέθη. ἧς πότος ἁδύς.
ἤδη δὲ προϊόντος, ἔδοξ ̓ ἐπιχεῖσθαι ἄκρατον
τινος ἤθελ ̓ ἕκαστος· ἔδει μόνον τινος εἰπεῖν.
ἄμμες μὲν φωνεῦντες ἐπίνομες, ὡς ἐδέδοκτο

6. ὠχρὸς κτλ. Arist. Nub. 103 von den Philosophen τοὺς ὠχριοῦντας, τοὺς ἀνυποδήτους λέγεις, ὧν ὁ κακοδαίμων Σωκράτης; ήμεν. S. Dor. § 112.

8. παίσδεις (Dor. § 117) ἔχων. S. Krüger I, II § 56, 8 A. 4 (nicht tu semper habes materiam iocandi, wie Ameis.).

10. ἄσυχος ὀξύς, tranquillus (Plaut. Cist. 3, 21) acer (Hor. Od. 1, 33, 15), ruhig und hitzig durch einander. Vgl. Cic. pro Mil. 28, 76 und gr. Ausg. p. 21.

11. κατ ̓ ἄκαιρον ist Emendation von Greverus u. a. für κατὰ καιρόν.

12. ὡργείος = ὁ ̓Αργείος. Vgl. 5, 82 und 2, 96.

13. Κλύνικος. S. Anm. zu 2, 70. - ἐπίνομες. S. Dor. § 125. 14. ἐν χώρῳ, ruri apud me, in meo agello. Wüst. νεοσσώς, pullos gallinaceos.

15. θηλάζοντά χ. Spanferkel, porcum bimestrem, Hor. Od. 3, 17, 15. - Βίβλινον, scil. οἶνον. Das Lob dieses Weines s. bei Athen. 1 p.30, A. 16. τετόρων ἐτέων, quadrimum

bei Hor. Od. 1, 9, 7. ὡς ἀπὸ λανῶ. Nonn. Dion. 19, 131 ληνὸν ἔτι πνείοντα νεώτερον ὄγκον οπώρης.

17. κτείς, Kammmuscheln, pecti nes bei Horaz. Vgl. Athen. 8 p. 356, Γ ἐρῶντι δὲ τί μᾶλλον συμφέρει ; ὧν νῦν φέρων πάρειμι, κτένας, βολβούς, μέγαν τε πουλύπουν κτλ. Athen. 3 p. 88. 2 p. 64, A. Hor. Sat. 2, 4, 33 ostrea Circeiis, Miseno oriuntur echini, pectinibus patulis iactat se molle Tarentum. Ueber den Singularis s. Anm. zu 7, 66. ἐξη ρέθη. Arist. Pac. 1149 τῶν τε σύ κων ἔξελε. · ής (Dor. § 114) πότος ἁδύς, suavis erat compotatio (nicht potus). [κτείς ist Conjectur von Wordsworth für τις].

18. προϊοντος. Vgl. Herod. 6, 129 προϊούσης τῆς πόσιος.

19. τινος κτλ. in cuiuscunque honorem quisque vellet. Vgl. 2, 151 —152 Ἔρωτος ἐπεχεῖτο. Hor. Od. 3, 19, 9 da lunae propere novae, da noctis mediae, da, puer, auguris Murenae: tribus aut novem miscentur cyathis pocula commodis.

20. φωνεῦντες, edentes nomina deliciarum nostrarum nos, excepta Cynisca, bibebamus.

ἃ δ ̓ οὐδέν, παρεόντος ἐμεῦ. τίν ̓ ἔχειν με δοκεῖς νῶν;

„ οὐ φθεγξῇ;“ γλύκον εἶδες;“ ἔπαιξέ τις. „, ὡς σοφός“ εἶπε, κἠφᾶπτ ̓ εὐμαρέως κεν ἀπ' αὐτῆς καὶ λύχνον ἅψας.

ἔστι Λύκος, Λύκος ἐστί, Λάβα τῶ γείτονος υἱός,
εὐμάκης, ἁπαλός, πολλοῖς δοκέων καλὸς ἦμεν.
τούτω τὸν κλύμενον κατετάκετο τήνον ἔρωτα.
χάμῖν τοῦτο δι ̓ ὠτὸς ἔγεντό ποθ ̓ ἁσυχᾷ οὑτῶς·
οὐ μὰν ἐξήταξα μάταν εἰς ἄνδρα γενειῶν.

ἤδη δ ̓ ὧν πόσιος τοὶ τέτταρες ἐν βάθει ήμες,

χώ Λαρισαῖος τὸν ἐμὸν Λύκου" δεν „, ἀπ ̓ ἀρχῆς,
Θεσσαλικόν τι μέλισμα, κακαὶ φρένες· ἡ δὲ Κυνίσκα
ἔκλαι ̓ ἐξαπίνας θαλερώτερον ἢ παρὰ ματρί
παρθένος ἑξαέτης κόλπω ἐπιθυμήσασα.

21. τίν' ἔχειν κτλ. „quid tunc mihi animi fuisse existimas?" Cic. pro rege Dei. 2, 7. νῶν am Schlusse des Verses wie 11, 74.

22. λύκον εἶδες; Plin. Η. Ν. 8, 34 in Italia quoque creditur luporum visus esse noxius vocemque homini, quem priores contemplentur, adimere ad praesens. Virg. 9, 53 vox quoque Moerim ipsa fugit; lupi Moerim videre priores. ὡς σοφός scil. εἶ, wie klug du doch bist, sagte Kyniska.

25

25

30

=

31. Θ. μέλισμα ist Apposition zu dem Verschen, τὸν ἐμὸν Λύκον ἀπ ̓ ἀρχᾶς" einen schlechten, abgedroschenen Witz. Vgl. Cic. 2 leg. Agr. 26, 68 atque hoc carmen tribunus plebis non vobis, sed sibi ipse canit Lieblingsausdruck. Cic. pr. Rabir. 4, 13 Tarquinii sunt ista carmina: ,,Caput obnubito“, „,arbori in felici suspendito". κακαὶ φρένες geht auf den Spottvogel, den Larisäer, improbum illud ingenium, improbum caput. Vgl. 15, 10. 15, 50. Anth. Pal. 7, 318 μὴ χαίρειν εἴπῃς με, κακὸν κέαρ, ἀλλὰ παρελθε.