Εὐνείκα καὶ Μαλὶς ἔαρ θ ̓ ὁρόωσα Νύχεια.
ἤτοι ὁ κοῦρος ἐπεῖχε ποτῷ πολυχανδέα κρωσσόν
βάψαι ἐπειγόμενος, ταὶ δ ̓ ἐν χερὶ πᾶσαι ἔφυσαν
πασάων γὰρ ἔρως ἁπαλὰς φρένας ἐξεσόβησεν
Αργείῳ ἐπὶ παιδί. κατήριπε δ ̓ ἐς μέλαν ὕδωρ
ἀθρόος, ὡς ὅτε πυρσὸς ἀπ ̓ οὐρανοῦ ἤριπεν ἀστήρ
ἀθρόος ἐν πόντω, ναύταις δέ τις εἶπεν ἑταῖρος

κουφότερ ̓ ὦ παῖδες ποιεῖσθ ̓ ὅπλα· πλευστικὸς οὗρος.
Νύμφαι μὲν σφετέροις ἐπὶ γούνασι κοῦρον ἔχοισαι
δακρυόεντ ̓ ἀγανοῖσι παρεψύχοντ ̓ ἐπέεσσιν.
Αμφιτρυωνιάδας δὲ ταρασσόμενος περὶ παιδί
ᾤχετο, Μαιωτιστὶ λαβὼν εὐκαμπέα τόξα

καὶ ῥόπαλον, τό οἱ αἰὲν ἐχάνδανε δεξιτερὴ χείρ.
τρὶς μὲν "Υλαν ἄϋσεν, ὅσον βαθὺς ἤφυγε λαιμός
τρὶς δ ̓ ἄρ ̓ ὁ παῖς ὑπάκουσεν, ἀραιὰ δ ̓ ἵκετο φωνά
ἐξ ὕδατος, παρεὼν δὲ μάλα σχεδὸν εἴδετο πόρρω.
ὡς δ ̓ ὁπότ ̓ ἠϋγένειος ἀπόπροθι λῖς ἐσακούσας

Verbum παραψύχω rechtfertigt z. Β. Nonn. Dionys. 3, 408 τέκνα καταψύχουσα und Bion 1, 9 λεπτὸν ἀποψυχων. Weiteres gr. Ausg. p. 12.]

56. Μαιωτιστί, ἤτοι Σκυθι στί. Μαιῶται οἱ Σκύθαι οἱ περιοικοῦντες τὴν Μαιῶτιν λίμνην. ἐχρῆτο δὲ Ἡρακλῆς τοῖς Σκυθι κοῖς τόξοις, διδαχθεὶς παρά τινος Σκύθου Τευτάρου. Schol.

57. ῥόπαλον Vgl. 25, 207.

58. τρὶς κτλ. Iliad. 11, 462 τρὶς μὲν ἔπειτ ̓ ἤΰσεν, ὅσον κεφαλὴ χάδε φωτός. Ύλαν ἄϋσεν, er rief den Hylas. Vgl. Iliad 11, 461 ave δ ̓ ἑταίρους. Stellen wie Ovid. Met. 3, 244 (Actaeona clamant) verbunden mit Virg. Ecl. 6, 44 (ut littus Hyla, Hyla omne sonaret) könnten uns veranlassen zu übersetzen: er rief Hylas." Vgl. z. B. Ovid. Met. 5, 397 398. Virg. Ecl. 1, 5. Indess ist die erstere Erklärung durch Homer empfohlen.

49

59. ἀραιὰ κτλ. Prop. 1, 20, cui procul Alcides iterat, responset: at illi nomen ab extremis fontibus aura refert. Anton. Lib. Met. 26

erzählt: Νύμφαι δείσασαι τὸν Ἡρακλέα μὴ αὐτὸν εὕροι κρυπτομενον παρ' αὐταῖς, μετέβαλον τὸν Γλαν καὶ ἐποίησαν ἠχώ, καὶ πρὸς τὴν

νεβρῶ φθεγξαμένας τις ἐν οὔρεσιν, ὠμοφάγος λῖς,
ἐξ εὐνᾶς ἔσπευσεν ἑτοιμοτάταν ἐπὶ δαῖτα,
Ἡρακλέης τοιοῦτος ἐν ἀτρίπτοισιν ἀκάνθαις
παῖδα ποθῶν δεδόνητο, πολὺν δ ̓ ἐπελάμβανε χώρον.
σχέτλιοι οἱ φιλέοντες· ἀλώμενος ὅσσ ̓ ἐμόγησεν
οὔρεα καὶ δρυμώς, τὰ δ ̓ Ἰήσονος ὕστερα πάντ ̓ ἧς.
ναῦς γέμεν ἄρμεν ̓ ἔχοισα μετάρσια τῶν παρεόντων,
ἱστία δ ̓ ἡμίθεοι μεσονύκτιον ἐξεκάθαιρον
Ἡρακλῆα μένοντες. ὁ δ ̓ ᾧ πόδες ἄγον ἐχώρει
μαινόμενος χαλεπὰ γὰρ ἔσω θεὸς παρ ἄμυσσεν.
Οὕτω μὲν κάλλιστος Ὕλας μακάρων ἀμιθρεῖται
Ἡρακλέην δ' ἥρωες ἐκερτόμεον λιποναύταν,
οὕνεκεν ἠρώησε τριακοντάζυγον 'Αργώ,
πεζᾷ δ ̓ ἐς Κόλχως τε καὶ ἄξενον ἵκετο Φᾶσιν.

"

65

70

75

(ἄρμενα 22, 13) aufgezogen (μετάρ σια) und war angefüllt von den Schiffsgenossen, die alle (ausser Herkules) beisammen waren. Weiteres gr. Ausg. Apollon. Rhod. 1, 1276 οἱ δ ̓ εἴσβαινον ἄφαρ λελιη μένοι. [Weiteres s. gr. Ausg. p. 14.]

70. ᾧ π. ἆγον, wie 14, 42. Hor. Epod. 16, 21 ire, pedes quocunque ferent. Hor. Od. 3, 11, 49.

71. θεός. Soph. Antig. 800 άμα χος γὰρ ἐμπαίζει θεὸς Αφροδίτα. ήπαρ. Vgl. 11, 16.

72. μακάρων. Krüger I, II, S 47, 6 A. 11. Hor. Od. 3, 13, 13. Orph. Arg. 651 Νύμφαι σφιν (den Hylas) κατερύκακον, ὄφρα σὺν αὐταῖς ἀθάνατός τε πέλοι καὶ ἀγήραος ἤματα πάντα.

χώ μύσταξ πολὺς οὗτος, ἀϋσταλέοι δὲ κίκιννοι. τοιοῦτος πρώαν τις ἀφίκετο Πυθαγορικτάς,

ὠχρὸς κἀνυπόδητος Αθηναῖος δ ̓ ἔφατ ̓ ἦμεν. ἤρατο μὲν καὶ τῆνος, ἐμὶν δοκεῖ, ὀπτῶ ἀλεύρω.

ΑΙΣΧΙΝΗΣ.

παίσδεις, ὦγάθ ̓, ἔχων· ἐμὲ δ ̓ ἁ χαρίεσσα Κυνίσκα ὑβρίσδει· λασῶ δὲ μανείς ποκα, θρὶξ ἀνὰ μέσσον.

ΘΥΩΝΙΧΟΣ.

τοιοῦτος μὲν ἀεὶ τύ, φίλ ̓ Αἰσχίνα, ἅσυχος ὀξύς,
πάντ ̓ ἐθέλων κατ ̓ ἄκαιρον· ὅμως δ ̓ εἶπον, τί το καινόν ;

ΑΙΣΧΙΝΗΣ.

ὡργεῖος κἠγὼν καὶ ὁ Θεσσαλὸς ἱπποδιώκτας
Απις και Κλεύνικος ἐπίνομες ὁ στρατιώτας
ἐν χώρᾳ παρ' ἐμίν. δύο μὲν κατέκοψα νεοσσώς
θηλάζοντά τε χοίρον, ἀνῷξα δὲ Βίβλινον αὐτοῖς,
εὐώδη, τετόρων ἐτέων, σχεδὸν ὡς ἀπὸ λανῶ.
βολβός, κτείς, κοχλίας ἐξηρέθη. ἧς πότος αδύς.
ἤδη δὲ προϊόντος, ἔδοξ ̓ ἐπιχεῖσθαι ἄκρατον
τινος ἤθελ ̓ ἕκαστος· ἔδει μόνον τινος εἰπεῖν.
ἄμμες μὲν φωνεῦντες ἐπίνομες, ὡς ἐδέδοκτο ̇

6. ὠχρὸς κτλ. Arist. Nub. 103 von den Philosophen τοὺς ὠχριοῦντας, τοὺς ἀνυποδήτους λέγεις, ὧν ὁ κακοδαίμων Σωκράτης; ημεν. S. Dor. § 112.

8. παίσδεις (Dor. § 117) ἔχων. S. Krüger I, II § 56, 8 A. 4 (nicht tu semper habes materiam iocandi, wie Ameis.).

10. ἄσυχος ὀξύς, tranquillus (Plaut. Cist. 3, 21) acer (Hor. Od. 1, 33, 15), ruhig und hitzig durch einander. Vgl. Cic. pro Mil. 28, 76 und gr. Ausg. p. 21.

11. κατ άκαιρον ist Emendation von Greverus u. a. für κατὰ καιρόν.

12. ὡργείος 5, 82 und 2, 96. 13. Κλεύνικος.

ὁ ̓Αργείος. Vgl.

S. Anm. zu 2, 70. — ἐπίνομες. S. Dor. § 125.

14. ἐν χώρῳ, ruri apud me, in meo agello. Wüst. νεοσσώς, pullos gallinaceos.

bei Hor. Od. 1, 9, 7. ὡς ἀπὸ λανῶ. Nonn. Dion. 19, 131 ληνὸν ἔτι πνείοντα νεώτερον ὄγκον οπώρης.

17. κτείς, Kammmuscheln, pecti nes bei Horaz. Vgl. Athen. 8 p. 356, F ἐρῶντι δὲ τί μᾶλλον συμφέρει; ὧν νῦν φέρων πάρειμι, κτένας, βολβούς, μέγαν τε πουλύπουν κτλ. Athen. 3 p. 88. 2 p. 64, A. Hor. Sat. 2, 4, 33 ostrea Circeiis, Miseno oriuntur echini, pectinibus patulis iactat se molle Tarentum. Ueber den Singularis s. Anm. zu 7, 66. ρέθη. Arist. Pac. 1149 τῶν τε σύ κων ἔξελε. - ής (Dor. § 114) πότος αδύς, suavis erat compotatio (nicht potus). [κτείς ist Conjectur von Wordsworth für τις].

êËæ

18. προϊοντος. Vgl. Herod. 6, 129 προϊούσης τῆς πόσιος.

19. τινος κτλ. in cuiuscunque honorem quisque vellet. Vgl. 2, 151 —152 Ἔρωτος ἐπεχεῖτο. Hor. Od. 3, 19, 9 da lunae propere novae, da noctis mediae, da, puer, auguris Murenae: tribus aut novem miscentur cyathis pocula commodis.

20. φωνεῦντες, edentes nomina deliciarum nostrarum nos, excepta Cynisca, bibebamus.

ἃ δ ̓ οὐδέν, παρεόντος ἐμεῦ. τίν' ἔχειν με δοκεῖς νῶν;

99

„, οὐ φθεγξῇ;" λύκον εἶδες;“ ἔπαιξέ τις. „, ὡς σοφός“ εἶπε, κἠφᾶπτ ̓ εὐμαρέως κεν ἀπ ̓ αὐτᾶς καὶ λύχνον ἅψας.

ἔστι Λύκος, Λύκος ἐστί, Λάβα τῶ γείτονος υἱός,
εὐμάκης, ἁπαλός, πολλοῖς δοκέων καλὸς ἦμεν.
τούτω τὸν κλύμενον κατετάκετο τὴνον ἔρωτα.
χάμῖν τοῦτο δι ̓ ὠτὸς ἔγεντό ποθ ̓ ἡσυχᾷ οὑτῶς·
οὐ μὰν ἐξήταξα μάταν εἰς ἄνδρα γενειῶν.

ἤδη δ ̓ ὧν πόσιος τοὶ τέτταρες ἐν βάθει ήμες,

χώ Λαρισαῖος τὸν ἐμὸν Λύκου" δεν „, ἀπ ̓ ἀρχᾶς,
Θεσσαλικόν τι μέλισμα, κακαὶ φρένες· ἡ δὲ Κυνίσκα
ἔκλαι ̓ ἐξαπίνας θαλερώτερον ἢ παρὰ ματρί
παρθένος ἑξαέτης κόλπω ἐπιθυμήσασα.

23. κἠ φᾶπτο καὶ ἐφῆπτε (Dor. § 116), eigentlich incendebatur = erubescebat, facile ex ea vel lucernam accendere potuisses (ήψας ἂν). Κἠφᾶπτ ̓ ist Conjectur von Hermann für κἤφατ ̓ ἔτ ̓ in edd. Iunt. Call. u. s. w. S. grosse Ausg. vol. II p. 23.

24. Λάβα. S. Dor. § 714.

25. εὐμάκης, „homo staturae procerae" (Sueton. Vesp. 23). Vgl. Anth. Pal. 5, 76 von einem Mädchen:

εὔσφυρος (Theokr. 28, 13), εὐμήκης, εὔοφρυς, εὐπλόκαμος. ήμεν wie v. 6.

25

30

27. δι ̓ ὦ τός. Vgl. 12, 21. ἔγεντο. Vgl. 1, 88. που', alicunde. Vgl. 5, 62. - άσυχα (Dor. § 146) οὑτῶς, so in aller Stille.

28. μάταν κτλ. Vgl. 10, 40.

29. ἤδη δ ̓ ὦν κτλ., iam igitur nos quattuor viri (v. 12-13) in profunda eramus compotatione.

30. ὁ Λαρισαῖος, derselbe, welcher v. 12 Θεσσαλός hiess, wird hier nach seiner Vaterstadt Larisa in Thessalien genannt. — τὸν ἐμὸν Λύκον scil. adamavi =,,von Haus aus bin ich Lykus gut" ist der Anfang eines bekannten Liedes (= mein guter Michel liebet mich). Ohne Anführungszeichen wird von Ziegler und A. geschrieben χὡ 4. τὸν ἐμὸν Λύκον ᾄδεν ἀπ' ἀρχᾶς. Vgl. gr. Ausg. p. 24.

31. Θ. μέλισμα ist Apposition zu dem Verschen, τὸν ἐμὸν Λύκον ἀπ ̓ ἀρχᾶς“=einen schlechten, abgedroschenen Witz. Vgl. Cic. 2 leg. Agr. plebis non vobis, sed sibi ipse canit 26, 68 atque hoc carmen tribunus

Lieblingsausdruck. Cic. pr. Rabir. 4, 13 Tarquinii sunt ista carmina: „,Caput obnubito", „,arbori in felici suspendito". - κακαὶ φρένες geht auf den Spottvogel, den Larisäer, improbum illud ingenium, improbum caput. Vgl. 15, 10. 15, 50. Anth. Pal. 7, 318 μὴ χαίρειν εἴπῃς με, κακὸν κέαρ, ἀλλὰ παρελθε.