Billeder på siden
PDF
ePub

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

ἀλλὰ τίς ἄμμε κρινεῖ; τίς ἐπάκους ἔσσεται ἁμέων;

ΔΑΦΝΙΣ.

τῆνόν πως ἐνταῦθα τὸν αἰπόλον ἢν καλέσωμες, ποτὶ ταῖς ἐρίφοις ὁ κύων ὁ φαλαρὸς ὑλακτεῖ.

Χοἱ μὲν παῖδες ἄϋσαν, ὁ δ ̓ αἰπόλος ἦνθ ̓ ὑπακούσας χοἱ μὲν παῖδες ἄειδον, ὁ δ ̓ αἰπόλος ἤθελε κρίνειν. πρᾶτος δ ̓ ὧν τάδ ̓ ἄειδε λαχὼν ἰυκτὰ Μενάλκας.

ων

εἶτα δ ̓ ἀμοιβαίαν ὑπελάμβανε Δάφνις ἀοιδάν βουκολικάν ̇ οὕτω δὲ Μενάλκας ἄρξατο πρᾶτος.

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

Αγκεα καὶ ποταμοί, θεῖον γένος, αἴ τι Μενάλκας πήποχ ̓ ὁ συριγκτὰς προσφιλές ᾆσε μέλος, βόσκοιτ ̓ ἐκ ψυχᾶς τάσδ ̓ ἀμνάδας· ἦν δέ ποκ ̓ ἔνθῃ Δάφνις ἔχων δαμάλας, μηδὲν ἔλασσον ἔχοι.

ΔΑΦΝΙΣ.

κρᾶναι καὶ βοτάναι, γλυκερὸν φυτόν, αἴπερ ὁμοῖον

25. ἀλλὰ τίς ganz wie 5, 61. Ohne hinreichenden Grund nimmt Zettel p. 5 eine Lücke vor V. 25 an. 26. τῆνον-αἰπόλον Attraction für τῆνος (ἐκεῖνος) ὁ αἰπόλος, ἤν πως αὐτὸν καλέσωμεν. Vgl. 12, 14 u. gr. Ausg. p. 271-272.

27. φαλαρὸς, der Hund mit der Blässe, Der Schol. sagt: ὁ ἔχων τὸ λευκὸν ἐν τῷ μετώπῳ. S. gr. Ausg.

30. λαχών, κληρωσάμενος τοῦ το. Schol. λυκτὰ (Dor. § 701) erklärt der Schol. richtig mit λιγύφθογγος.

31-32. εἶτα κτλ. Diesen Vers hatte Virgil Ecl. 7, 18 vor Augen.

33 fg. "Αγκεα κτλ. Wenn hier Theokrit dem epischen Hexameter Distichen einflicht, so ist in dieser Mischung der verschiedenen Versgattungen das Streben der alexandrinischen Zeit etwas Neues, Besonderes, zu liefern nicht zu verkennen, aber auch anzuerkennen, dass der Dichter in ihnen etwas wunderbar Liebliches geboten hat. Die Grammatiker nennen diese den epischen Hexametern eingewebten Distichen μέτρον ἡρωελεγεῖον. Uebrigens vgl. Bach quaestt eleg. Fulda 1839 p. 114.

[blocks in formation]
[merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small]

μουσίσδει Δάφνις ταῖσιν ἀηδονίσιν,

τοῦτο τὸ βουκόλιον πιαίνετε ̇ κἤν τι Μενάλκας τεῖδ ̓ ἀγάγῃ, χαίρων ἄφθονα πάντα νέμοι.

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

ἔνθ ̓ ὄις, ἔνθ ̓ αἶγες διδυματόκοι, ἔνθα μέλισσαι σμάνεα πληρούσιν, καὶ δρύες ὑψίτεραι,

ἔνθα καλὸς Μίλων βαίνει ποσίν, αἱ δ ̓ ἂν ἀφέρπῃ, χὡ ποιμὴν ξηρὸς τηνόθι χαί βοτάναι.

ΔΑΦΝΙΣ.

παντᾷ ἔαρ, παντᾷ δὲ νομαί, παντᾷ δὲ γάλακτος οὔθατα πλήθουσιν, καὶ τὰ νέα τρέφεται, ἔνθα καλὰ Ναΐς ἐπινίσσεται, αἱ δ ̓ ἂν ἀφέρπῃ,

Vers 39 ist fast ganz so gebaut, wie v. 35. Ein ähnliches Ebenmass zeigt sich in den Strophen Vers 45. 46. 47 und Vers 41. 42. 43.

38. μουσίσδει. Dasselbe Verbum 11, 81. Das Medium hat Eurip. Cycl. 489 ἄχαριν κέλαδον μουσιζόμενος.

39. πιαίνετε entspricht dem Verbum βόσκοιτε in v. 35. Eur. Cycl. 333 ἡ γῆ τίκτουσα ποίαν τἀμὰ πιαίνει βοτά.

39-40. κ ἤν τι - ἔχοι, si forte Menalcas huc (τείδε wie 1, 12) compulerit gregem suum, laetus omnia loca depascat. κἤν τι entspricht dem ἢν δέ ποκα v. 35. Vgl. Id. 8, 85. 15, 70. ἄγειν ist absolut zu nehmen wenn M. hieher treibt. Vgl. Soph. Oed. R. 1139 ἤλαυνον. Mit πάντα νέμοι vgl. 25, 8. Xen. Cyrop. 3, 2, 20 τὰ ὄρη νέμειν.

45. ἔνθ ̓ ὅις. Ueber die Reihenfolge der nächsten Verse s. gr. Ausg. p. 277 Ag. ἔνθ ̓ ὄϊς, scil. διδυματόκος ἐστί. Vgl. 22, 68. Wenn man den Singularis ois collectiv fasst, so hat die Zusammenstellung mit dem Pluralis alyes nichts Befremdliches. S. 11, 10. Mein. vgl. Anth. Pal. 9,664 ἐνθάδ' ἐριδμαίνουσι, τίνος πλέον ἔπλετο χῶρος, Νύμφαι Νηϊάδες, Νηρεΐς, Αδρυάδες. S. gr. Ausg.

47. Μίλων. Derselbe Name, aber verschiedene Personen 4, 6. 10, 7. - βαίνει ποσίν. Vgl. 7, 153. Iliad. 8, 389. καλὸς ohne Art. 13, 72. 44. ποιμὴν ist Menalkas. Vgl. 8, 9 und Anm. 1, 7. ξηρός,torridus, tabidus (Calpurn. 3. 50), scil.

[ocr errors]

40

45

46

47

44

41

42

43

amore. Vgl. Hor. Od. 3, 9, 13 me torret face mutua Calais. Cic. leg. agr. 2, 34, 93 homo vegrandi macie torridus. S. auch gr. Ausg. p. 278.

βοτάνας. Cic. pro Mil. 8, 20 agri ipsi . . . civem desiderant.

41. παντα (Dor. § 146) κτλ. Virg. Ecl. 7, 59 Phyllidis adventu nostrae nemus omne virebit. Gessner, Daphnis: graset, ihr Lämmer; nirgends ist besser weiden; wo sie hinblickt, blüht alles schöner; wo sie wandelt, wachsen Blumen. Pope, Past. I. Strephon: All nature mourns, the skies relent in showers, Hush'd are the birds, and clos'd the drooping flowers: If Delia smiles, the flowers begin to spring, The skies to brighten and the birds to sing. Daphnis: All nature laughs, the groves are fresh and fair, The sun's mild lustre warms the vital air: If Sylvia smiles, new glories gild the shore, And vanquish'd nature seems to charm no more.

42. οὔθαταπλ. Hor. Εpod. 2, 46 distenta ubera. τὰ νέα, τὰ νεογνὰ τῶν βοῶν, τῶν αἰγῶν καὶ τὰ λοιπά. Schol. Vgl. 13, 26. 25, 104. 24, 101. Das Neutrum steht wie z. B. Soph. Trach. 196 τὸ ποθοῦν. Vgl. Theokr. 2, 124.

43. Ναΐς. Vgl. v. 93 [ἔνθα καλὰ Nats ist Conjectur von Boissonade für vulg. ἔνθ ̓ ὁ καλὰ παῖς. S. gr. Ausg. p. 279]. – αἰ δ ̓ ἂν ἀφέρπη. Calpurn. 9, 44 te sine, vae misero, mihi lilia fusca videntur pallentesque rosae nec dulce rubens hyacinthus-:

χὼ τὰς βῶς βόσκων χαί βόες αὐότεραι.

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

ὦ τράγε, τῶν λευκᾶν αἰγῶν ἄνερ, ὦ βάθος ὕλας

5

μυρίον, ὦ σιμαὶ δεῦτε ποτ ̓ ἄντρ ̓ ἔριφοι.

99

99

ἐν τήνοις γὰρ τῆνος· ἔθ ̓, ὦ καλέ καὶ λέγε Μίλων, ὣς Πρωτεὺς φώκας, καὶ θεὸς ὤν, ἔνεμεν."

ΔΑΦΝΙΣ.

Desunt quattuor versus.

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

μή μοι γᾶν Πέλοπος, μή μοι Κροίσεια τάλαντα
εἴη ἔχειν, μηδὲ πρόσθε θέειν ἀνέμων
ἀλλ ̓ ὑπὸ τὰ πέτρα τᾷδ ̓ ἄσομαι, ἀγκὰς ἔχων τυ,
σύννομα μᾶλ' ἐσορῶν τὴν Σικελὰν ἐς ἅλα.

at si tu venias, et candida lilia fient
purpureaeque rosae et dulce rubens
hyacinthus. Vgl. ibid. 3,51 flg. Virg.
Ecl. 7, 55 at si formosus Alexis
montibus his abeat, videas et flumina
sicca.

49. ἄνερ. Virg. Ecl. 7, 7 vir gregis ipse caper deerraverat. Hor.Od. 1, 17, 7. ὦ βάθ., istine (Dor. § 147), ubi est silva profunda, huc accede ad aquam. Zu βάθος vgl. Ovid. art. am. 3, 689 silva alta.

50. σιμαί. Vgl. 3, 8. Calpurn. 10, 34. simae nares, vom Silen gesagt. δεῦτε ποτ ̓ ἄντρ ̓. So schreibe ich aus Conjectur für δεῦτ ̓ ἐφ ̓ ὕδωρ, welche Worte sich wahrscheinlich in dem ersten nach Vers 52 ausgefallenen Pentameter fanden. Denn im Wasser, in der Grotte mit dem Quelle, ist die Najade. Siehe die Anmerkung zu ΔΑΦΝΙΣ nach Vers 52.

[ocr errors][merged small][merged small][merged small][merged small]

48

49

50

51

52

53

54

55

56

p. 282.] καὶ θεὸς ὤν erinnert an Homer, Hymn. in Pana 32: ἔνθ' ὄγει καὶ θεὸς ὤν, ψαφαρότριχα μῆλ ἐνόμευεν ἀνδρὶ παρὰ θνητῷ.

ΔΑΦΝΙΣ. Das Gesetz des Ebenmasses, welches in den ersten Strophen von v. 33 an eingehalten ist, lehrt dass nun der Rinderhirt Daphnis einen gleichen Wunsch wie Menalkas (v. 49-52) ausspreche, nämlich dass die schöne Naïs zu ihm kommen möge. Es fehlen vier Verse. Ihr Sinn muss ungefähr dieser gewesen sein: Ταύρε, βοῶν ἁμᾶν κρα τερὸς πόσις, ὧδε ποτ ̓ ἄντρα Τᾶς Νύμφας, ξυναὶ δεῦτ ̓ ἐφ ̓ ὕδωρ δαμάλαι. Ἐν τήνοις γὰρ τήνα· ἴ ὦ φίλε, καὶ λέγε: «Ναΐς, Αδμήτω ταύρως Φοῖβος ἔβοσκε θεός. Tibull. 2, 3, 11 pavit et Admeti tauros formosus Apollo. Die auffallende Aehnlichkeit der ausgefallenen Strophen bewirkte, dass die Abschreiber sie übersahen und wegliessen.

[blocks in formation]

ΔΑΦΝΙΣ.

Desunt quattuor versus.
ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

Desunt quattuor versus.
ΔΑΦΝΙΣ.

δένδρεσι μὲν χειμὼν φοβερὸν κακόν, ὕδασι δ ̓ αὐχμός, ὄρνισιν δ ̓ ὕσπλαγξ, ἀγροτέροις δὲ λίνα, ἀνδρὶ δὲ παρθενικᾶς ἁπαλᾶς πόθος. ὦ πάτερ ὦ Ζεῦ, οὐ μόνος ἠράσθην· καὶ τὸ γυναικοφίλας!

Ταῦτα μὲν ὦν δι ̓ ἀμοιβαίων οἱ παῖδες ἄειδον· τὰν πυμάταν δ ̓ ὠδὲν οὕτως ἐξαρχε Μενάλκας.

99

Φείδεν τῶν ἀρνῶν, φείδεν, λύκε, τῶν ἐρίφων μεν, μηδ ̓ ἀδίκει μ ̓ ὅτι μικκὸς ἐὼν πολλοῖσιν ὁμαρτέω.

ὦ Λάμπουρε κύων, οὕτω βαθὺς ὕπνος ἔχει τυ;

aus in das Meer will ich singen, weit hinein in das Meer meinen Sang erschallen lassen. Vgl. Ev. Joh. 8,26 ἐγὼ ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός, ταῦτα λέγω εἰς τὸν κόσμον. Cic. pro Mil. 24, 65 Pompeio in hortos nuntiavit. Soph. Oed. R. 93 ἐς πάντας αὔδα. Οvid. Μet. 7, 836 per herbas dixi. Theokr. 12, 19. Aehnlich ist Hor. Epist. 1, 11, 10 illic vivere mallem, oblitusque meorum obliviscendus et illis Neptunum procul e terra spectare furentem. S. gr. Ausg. p. 284.

ΔΑΦΝΙΣ. Hinter Vers 56 sind nach meiner Ansicht acht Distichen ausgefallen. Zunächst sprach Daphnis in zwei Distichen Wünsche aus, die denen des Menalkas (v. 53-56) entsprachen. Da Daphnis die Nais liebt, so ist der Sinn ungefähr der gewesen: Μηδέ μοι ἀμβροσίαν, μή μοι πόμα νέκταρος ἁγνόν ἐἴη ἔχειν, μή μοι μακρὸν ἕδος μακάρων· ἀλλ ̓ ἐνὶ τοῖς ἄντροις ναίων σὺν Ναΐδι καλά οὐκ ἀλέγω θνατῶν, οὐκ ἀλέγω μακάρων. Hierauf sang Menalk as wieder zwei Distichen, deren Gegenstück

THEOKRIT VON FRITZSCHE.

2. Aufl.

57

58

59

60

65

die noch erhaltenen, von Daphnis gesungenen Verse 57-60 sind. Als Supplement geben wir dies:

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

Ἔχθιστον ποίμναισι λύκος, λιμὸς δὲ λύκοισιν,

ὠδῖνες γαμεταῖς, παρθενικαῖσι

γάμος, ἀνδρὶ δὲ παιδὸς ἔρως. Γανυμήδεος εὐχαίταο,

Ζεῦ πάτερ, ἠράσθης! καὶ τύγα παιδοφίλας.

57. δένδρεσι. S. zu 5, 47. Nachgeahmt ist diese Stelle bei Virg. Ecl. 3, 80 und genauer bei Nicetas Eug. 5, 212 ed. Hercher.

58. ὔσπλαγξ= ὕσπληγξ (s. Dor. § 78) hier die Schlinge des Vogelstellers (παγίδων γένος, Schol.). ἀγροτέροις hier subst. S. gr. Ausg. p. 286.

=

feris.

63. φείδευ. S. Dor. § 132. Ueber die Wiederholung des Imperativs s. 24, 8 und gr. Ausg. p. 288.

64. μικκὸς. Vgl. 15, 12. — ὁμαρτέω. Ueber die Synizesis vgl. 3, 52. Tibull. 1, 10, 41 sagt sectari oves, Soph. Oed. R. 1125 ποίμναις συνέπεσθαι.

65. Λάμπουρε Nach dem Schol. ist ein Hund gemeint, dessen Schwanz roth ist wie der eines 9

οὐ χρὴ κοιμᾶσθαι βαθέως σὺν παιδὶ νέμοντα.

ταὶ δ ̓ ὄτες, μηδ ̓ ἔμμες ὀκνεῖθ ̓ ἁπαλᾶς κορέσασθαι ποίας ̇ οὔτι καμεῖσθ ̓, ὅκκ ̓ αὖ πάλιν ἅδε φύηται.

σίττα νέμεσθε νέμεσθε, τὰ δ ̓ οὔθατα πλήθετε πᾶσαι, ὡς τὸ μὲν ὥρνες ἔχωντι, τὸ δ ̓ ἐς ταλάρως ἀποθῶμαι.“

Δεύτερος αὖ Δάφνις λιγυρῶς ἀνεβάλλετ ̓ ἀείδεν.

Κἠμὲ γὰρ ἐκ τὤντρω συνοφρυς κόρα ἐχθὲς ἰδοῖσα τὰς δαμάλας παρελᾶντα καλὸν καλὸν ἦμεν ἔφασκεν.

οὐ μὴν οὐδὲ λόγον ἐκρίθην ἄπο, τὤμπικρον αὐτῷ, ἀλλὰ κάτω βλέψας τὴν ἡμετέραν ὁδὸν εἶρπον.

ἁδεῖ ̓ ἁ φωνὰ τᾶς πόρτιος, ἡδὺ τὸ πνεῦμα·

Fuchses. Aehnlich Ovid. Met. 3, 206 der Hundename Melampus. Vocativ und Nom. beisammen, wie z. B. 4, 26. 8, 51.

66. οὐ χρὴ κτλ. Der Vers erinnert an Hom. Iliad. 2, 24 οὐ χρὴ παννύχιον εὕδειν βουληφόρον ἄνδρα. -βαθέως, in silva profunda. Nicht zu verbinden κοιμᾶσθαι βαθέως.

68. οὔτι καμ. κτλ., weidet und werdet nicht müde, wenn wieder von Neuem es hier wächst. Virg. Georg. 2, 201 et quantum longis carpent armenta diebus, exigua tantum gelidus ros nocte reponet. ὅκκ αὖ πάλιν άδε. S. 4, 48 und Anm. 1, 87 [ὅκκ' αὖ aus Conj. statt ὅκκα].

=

Τ

69. σίττα. Vgl. 4, 45. 70. ὥρνες οἱ ἄρνες. Vgl. die Krasis 1, 80.- ἔχωντι, Dor. § 126. 72. κ ἠμὲ γὰρ. Vgl. 5, 90 und Anm. zu 5, 82. Zur Sache vgl. 3, 6. σύνοφρυς. Augenbrauen, welche in einander laufen, gelten als Schönheit. Anacr. 28, 16 ἐχέτω συνοφρυν βλεφάρων ἴτυν κελαινήν. Ovid. art. am. 3, 201. Iuvenal 2,93.

73. παρελᾶντα. Vgl. 5, 89. καλὸν καλὸν. Vgl. zu 6, 8. Callim. epigr. 30 Λυσανίη, σὺ δὲ

70

75

ναιχὶ καλός καλός. Cic. pro Mil. 28, 76. pro Sull. 6, 20. 16, 46. Virg. Ecl. 5, 64. 6, 44. Aen. 6, 258 u. a. Odyss. 17, 217.

74. λόγον. Vor der Hauptcäsur des Hexameter in der Arsis des dritten Fusses finden sich schon bei Homer äusserst häufig Dehnungen von -os und -ov als Endungen längerer Wörter, z. B. Odyss. 7, 185. 298, wonach Theokr. 10, 30. 7, 85. 25, 57 zu beurtheilen sind. Aber auch Pyrrhichien auf -os und -ov mit gedehnter Ultima sind an dieser Versstelle nachweisbar, z. B. Iliad. 2, 634. Vgl. auch Anm. zu Theokr 25, 50. ἐκρίθην ἄπο für ἀπεκρινάμην. Vgl. 7, 27 ἀμείφθην und gr. Ausg. τὤμπικρον αὐτῷ,

das war meine Rache an ihr, das war das, womit ich sie ärgerte: τὤμπικρον ist Accusativ, der das Resultat des vorigen Satzes liefert, wie Eur. Or. 1105 Ἑλένην κτάνωμεν, Μενέλεῳ λύπην πικράν. Vgl. 25, 274. Daphnis glaubte sich nämlich verhöhnt, als das Mädchen gesagt hatte:,,ei, sehet einmal den hübschen Burschen." [τώμπικρον ist Conjectur von Meineke für τὸν πικρόν. Weiteres s. gr. Ausg. p. 291.]

76. Der Zusammenhang ist: was

« ForrigeFortsæt »