Billeder på siden
PDF
ePub

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

ἀλλὰ τίς ἄμμε κρινεῖ; τίς ἐπάκοος ἔσσεται ἁμέων ;

ΔΑΦΝΙΣ.

τῆνόν πως ἐνταῦθα τὸν αἰπόλον ἢν καλέσωμες, ᾧ ποτὶ ταῖς ἐρίφοις ὁ κύων ὁ φαλαρὸς ὑλακτεῖ.

Χοἱ μὲν παῖδες ἄϋσαν, ὁ δ ̓ αἰπόλος ἦνθ ̓ ὑπακούσας χοἱ μὲν παῖδες ἄειδον, ὁ δ ̓ αἰπόλος ἤθελε κρίνειν. πρᾶτος δ ̓ ὧν τάδ ̓ ἄειδε λαχὼν ἰυκτὰ Μενάλκας. εἶτα δ ̓ ἀμοιβαίαν ὑπελάμβανε Δάφνις ἀοιδάν βουκολικάν ̇ οὕτω δὲ Μενάλκας ἄρξατο πρᾶτος.

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

Αγκεα καὶ ποταμοί, θεῖον γένος, αἴ τι Μενάλκας πήποχ ̓ ὁ συριγκιὰς προσφιλές ᾆσε μέλος, βόσκοιτ ̓ ἐκ ψυχᾶς τάσδ ̓ ἀμνάδας· ἦν δέ ποκ ̓ ἔνθῃ Δάφνις ἔχων δαμάλας, μηδὲν ἔλασσον ἔχοι.

ΔΑΦΝΙΣ.

κρᾶναι καὶ βοτάναι, γλυκερὸν φυτόν, αἴπερ ὁμοῖον

25. ἀλλὰ τίς ganz wie 5, 61. Ohne hinreichenden Grund nimmt Zettel p. 5 eine Lücke vor V. 25 an.

26. τῆνον-αἰπόλον Attraction für τῆνος (ἐκεῖνος) ὁ αἰπόλος, ἤν πως αὐτὸν καλέσωμεν. Vgl. 12, 14 u. gr. Ausg. p. 271-272.

27. φαλαρός, der Hund mit der Blässe, Der Schol. sagt: ὁ ἔχων τὸ λευκὸν ἐν τῷ μετώπῳ. S. gr. Ausg.

30. λαχών, κληρωσάμενος τοῦ το. Schol. - Ιυκτὰ (Dor. § 70b) erklärt der Schol. richtig mit λιγύφθογγος.

31-32. εἶτα κτλ. Diesen Vers hatte Virgil Ecl. 7, 18 vor Augen.

33 fg. "Αγκεα κτλ. Wenn hier Theokrit dem epischen Hexameter Distichen einflicht, so ist in dieser Mischung der verschiedenen Versgattungen das Streben der alexandrinischen Zeit etwas Neues, Besonderes, zu liefern nicht zu verkennen, aber auch anzuerkennen, dass der Dichter in ihnen etwas wunderbar Liebliches geboten hat. Die Grammatiker nennen diese den epischen Hexametern eingewebten Distichen μέτρον ἡρωελεγεῖον. Uebrigens vgl. Bach quaestt eleg. Fulda 1839 p. 114.

25

30

35

33. θεῖον γένος. Ganz an derselben Versstelle hat Catull. 64, 23 horoes salvete, deum genus. Vgl. Catull. 61, 2 Hymen, Uraniae genus. Hor. Od. 1, 3, 27 Iapeti genus. Μενάλκας. Vgi. v. 38 und 1, 65. 34. πήποχ = πώποτε. Id. 11, 68. 35. βόσκοιτε. pascatis (nicht pascat). Die Thäler und Flüsse nähren, weiden, die Herde, indem sie gern ihre Kräuter wachsen lassen, gern, ihr Wasser zur Tränke her geben, Vgl. v. 39 πιαίνετε und Anm. zu 5, 93. — ἐκ ψυχάς, so recht von Herzen gern, ἐξ ὅλης τῆς προθυ μίας, Schol. Vgl. Coloss. 3, 23 πᾶν, ὅ τι ἂν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζε · ἔνθη. S. Dor. § 42.

σθε.

[ocr errors]

36. μηδὲν ἔλ. non minus pabuli. S. gr. Ausg. p. 276 und 11, 42.

37. κρᾶναι. Man beachte die Genauigkeit, mit welcher nicht nur die Gedanken, sondern auch die Worte den Versen des Menalkas entsprechen. Die drei Worte κράναι καὶ βοτάναι sind = ἄγκεα καὶ ποταμοί, v. 33; das mittelste Glied des Verses γλυκερὸν φυτόν ist θεῖον γένος, ν. 33; der Pyrrhichius in beiden Versen vor der bukolischen Cäsur; alπερ ὁμοῖον= αἴ τι Μενάλκας. Auch

=

μουσίσδει Δάφνις ταῖσιν ἀηδονίσιν,

τοῦτο τὸ βουκόλιον πιαίνετε ̇ κἤν τι Μενάλκας τεῖδ ̓ ἀγάγῃ, χαίρων ἄφθονα πάντα νέμοι.

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

ἔνθ ̓ ὄις, ἔνθ ̓ αἶγες διδυματόκοι, ἔνθα μέλισσαι σμάνεα πληροῦσιν, καὶ δρύες ὑψίτεραι, ἔνθα καλὸς Μίλων βαίνει ποσίν, αἱ δ ̓ ἂν ἀφέρπῃ, χώ ποιμὴν ξηρὸς τηνόθι χαί βοτάναι.

ΔΑΦΝΙΣ.

παντᾷ ἔαρ, παντᾷ δὲ νομαί, παντᾷ δὲ γάλακτος οὔθατα πλήθουσιν, καὶ τὰ νέα τρέφεται, ἔνθα καλὰ Ναῖς ἐπινίσσεται, αἱ δ ̓ ἂν ἀφέρπῃ,

[merged small][merged small][merged small][merged small][ocr errors][merged small][merged small][ocr errors][merged small]

40

45

46

47

44

41

42 43

amore. Vgl. Hor. Od. 3, 9, 13 me torret face mutua Calais. Cic. leg. agr. 2, 34, 93 homo vegrandi macie torridus. S. auch gr. Ausg. p. 278.

βοτάνας. Cic. pro Mil. 8, 20 agri ipsi . . . civem desiderant.

41. παντᾷ (Dor. § 146) κτλ. Virg. Ecl. 7, 59 Phyllidis adventu nostrae nemus omne virebit. Gessner, Daphnis: graset, ihr Lämmer; nirgends ist besser weiden; wo sie hinblickt, blüht alles schöner; wo sie wandelt, wachsen Blumen. Pope, Past. I. Strephon: All nature mourns, the skies relent in showers, Hush'd are the birds, and clos'd the drooping flowers: If Delia smiles, the flowers begin to spring, The skies to brighten and the birds to sing. Daphnis: All nature laughs, the groves are fresh and fair, The sun's mild lustre warms the vital air: If Sylvia smiles, new glories gild the shore, And vanquish'd nature seems to charm no more.

42. οὔθαταπλ. Hor. Epod. 2, 46 distenta ubera. τὰ νέα, τὰ νεογνὰ τῶν βοῶν, τῶν αἰγῶν καὶ τὰ λοιπά. Schol. Vgl. 13, 26. 25, 104. 24, 101. Das Neutrum steht wie z. B. Soph. Trach. 196 τὸ ποθοῦν. Vgl. Theokr. 2, 124.

43. Ναΐς. Vgl. v. 93 [ἔνθα καλὰ Nats ist Conjectur von Boissonade für vulg. ἔνθ ̓ ἁ καλὰ παῖς. S. gr. Ausg. p. 279]. — αἰ δ ̓ ἂν ἀφέρπῃ. Calpurn. 9, 44 te sine, vae misero, mihi lilia fusca videntur pallentesque rosae nec dulce rubens hyacinthus

αν

[ocr errors]

χὼ τὰς βῶς βόσκων χαί βόες αὐότεραι.

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

ὦ τράγε, τῶν λευκᾶν αἰγῶν ἄνερ, ὦ βάθος ὕλας μυρίον, ὦ σιμαὶ δεῦτε ποτ ̓ ἄντρ ̓ ἔριφοι.

99

166

99

ἐν τήνοις γὰρ τῆνος· ἔθ ̓, ὦ καλέ καὶ λέγε Μίλων, ὣς Πρωτεὺς φώκας, καὶ θεὸς ὤν, ἔνεμεν.

ΔΑΦΝΙΣ.

Desunt quattuor versus.

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

66

μή μοι γᾶν Πέλοπος, μή μοι Κροίσεια τάλαντα
εἴη ἔχειν, μηδὲ πρόσθε θέειν ἀνέμων
ἀλλ ̓ ὑπὸ τὰ πέτρα τᾷδ ̓ ἄσομαι, ἀγκὰς ἔχων τυ,
σύννομα μᾶλ' ἐσορῶν τὴν Σικελὰν ἐς ἅλα.

at si tu venias, et candida lilia fient
purpureaeque rosae et dulce rubens
hyacinthus. Vgl. ibid. 3,51 flg. Virg.
Ecl. 7, 55 at si formosus Alexis
montibus his abeat, videas et flumina
sicca.

[ocr errors][merged small][merged small][merged small]
[ocr errors]

51. ω καλέ" gehört zum Voc. Μίλων. [Ich schreibe jetzt mit Ahrens, Ziegler u. A. καλέ für vulg. κολέ, da καλέ auch das alte Scholion in cod. k bei Ziegler hat.]

52. ώς, ut ego te, Milo, venire ad pastorem et capellas cum ipso pascere iubeo, ita ne phocas quidem capris multo olentiores (cf. Odyss. 4, 441) Proteus, tametsi deus erat, pascere dedignatus est. Vgl. 7, 45. Hor. Od. 3, 27, 25 sic et Europe niveum doloso credidit tauro latus (sic

[blocks in formation]

48

49

50

51

52

53

54

55

56

p. 282.] καὶ θεὸς ὤν erinnert an Homer, Hymn. in Pana 32: ἔνθ' ὅγε, καὶ θεὸς ὤν, ψαφαρότριχα μήλ ἐνόμευεν ἀνδρὶ παρὰ θνητῷ.

masses,

ΔΑΦΝΙΣ. Das Gesetz des Ebenwelches in den ersten Strophen von v. 33 an eingehalten ist, Îehrt dass nun der Rinderhirt Daphnis einen gleichen Wunsch wie Menalkas (v. 49-52) ausspreche, nämlich dass die schöne Naïs zu ihm kommen möge. Es fehlen vier Verse. Ihr Sinn muss ungefähr dieser gewesen sein: Ταύρε, βοῶν ἁμᾶν κρατερὸς πόσις, ὧδε ποτ ̓ ἄντρα Τᾶς Νύμφας, ξυναὶ δεῦτ ̓ ἐφ ̓ ὕδωρ δαμάλαι. Εν τήνοις γὰρ τήνα· ἴθ ὦ φίλε, καὶ λέγε: «Ναΐς, Αδμήτω ταύρως Φοῖβος ἔβοσκε Θεός. Tibull. 2, 3, 11 pavit et Admeti tauros formosus Apollo. Die auffallende Aehnlichkeit der ausgefallenen Strophen bewirkte, dass die Abschreiber sie übersahen und wegliessen.

66

[blocks in formation]

54. πρόσθε θέειν ἀνέμων, ,,rapida velocius aura", Ovid. Met. 3, 209.

56. τὰν Σ. άλα. Diese Worte sind mit άσομαι zu verbinden: hin

ΔΑΦΝΙΣ.

Desunt quattuor versus.

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

Desunt quattuor versus.

ΔΑΦΝΙΣ.

δένδρεσι μὲν χειμὼν φοβερὸν κακόν, ὕδασι δ ̓ αὐχμός, 57 ὄρνισιν δ ̓ ὕσπλαγξ, ἀγροτέροις δὲ λίνα,

ἀνδρὶ δὲ παρθενικᾶς ἁπαλᾶς πόθος. ὦ πάτερ ὦ Ζεῦ, οὐ μόνος ἠράσθην· καὶ τὸ γυναικοφίλας!

Ταῦτα μὲν ὠν δι ̓ ἀμοιβαίων οἱ παῖδες ἄειδον·

τὰν πυμάταν δ ̓ ᾠδὲν οὕτως ἐξαρχε Μενάλκας.

99

Φείδεν τῶν ἀρνῶν, φείδεν, λύκε, τῶν ἐρίφων μεν, μηδ ̓ ἀδίκει μ' ὅτι μικκὸς ἐν πολλοῖσιν ὁμαρτέω.

ὦ Λάμπουρε κύων, οὕτω βαθὺς ὕπνος ἔχει τυ;

aus in das Meer will ich singen, weit hinein in das Meer meinen Sang erschallen lassen. Vgl. Ev. Joh. 8,26 ἐγὼ ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός, ταῦτα λέγω εἰς τὸν κόσμον. Cic. pro Mil. 24, 65 Pompeio in hortos nuntiavit. Soph. Οed. R. 93 ἐς πάντας αὔδα. Οvid. Μet. 7, 836 per herbas dixi. Theokr. 12, 19. Aehnlich ist Hor. Epist. 1, 11, 10 illic vivere mallem, oblitusque meorum obliviscendus et illis Neptunum procul e terra spectare furentem. S. gr. Ausg. p. 284.

ΔΑΦΝΙΣ. Hinter Vers 56 sind nach meiner Ansicht acht Distichen ausgefallen. Zunächst sprach Daphnis in zwei Distichen Wünsche aus, die denen des Menalkas (v. 53-56) entsprachen. Da Daphnis die Naïs liebt, so ist der Sinn ungefähr der gewesen: Μηδέ μοι ἀμβροσίαν, μή μοι πόμα νέκταρος ἁγνόν ἐἴη ἔχειν, μή μοι μακρὸν ἕδος μακάρων· ἀλλ ̓ ἐνὶ τοῖς ἄντροις ναίων σὺν Ναΐδι καλά οὐκ ἀλέγω θνατῶν, οὐκ ἀλέγω μακάρων.

Hierauf sang Menalkas wieder zwei Distichen, deren Gegenstück

THEOKRIT VON FRITZSCHE.

2. Aufl.

[ocr errors]

59 60

65

die noch erhaltenen, von Daphnis gesungenen Verse 57-60 sind. Als Supplement geben wir dies:

ΜΕΝΑΛΚΑΣ.

Ἔχθιστον ποίμναισι λύκος, λιμὸς δὲ λύκοισιν,

ὠδῖνες γαμεταῖς, παρθενικαῖσι

γάμος,

ἀνδρὶ δὲ παιδὸς ἔρως. Γανυμήδεος εὐχαίταο,

Ζεῦ πάτερ, ἠράσθης! καὶ τύγα παιδοφίλας.

57. δένδρεσι. S. zu 5, 47. Nachgeahmt ist diese Stelle bei Virg. Ecl. 3, 80 und genauer bei Nicetas Eug. 5, 212 ed. Hercher.

58. σπλαγξ= ύσπληγξ (s. Dor. § 78) hier die Schlinge des Vogelstellers (παγίδων γένος, Schol.). ἀγροτέροις hier subst. = feris. S. gr. Ausg. p. 286.

63. φείδευ. S. Dor. § 132. Ueber die Wiederholung des Imperativs s. 24, 8 und gr. Ausg. p. 288.

64. μικκὸς. Vgl. 15, 12. — ὁμαρ τέω. Ueber die Synizesis vgl. 3, 52. Tibull. 1, 10, 41 sagt sectari oves, Soph. Oed. R. 1125 ποίμναις συνέπεσθαι.

65. Λάμπουρε. Nach dem Schol. ist ein Hund gemeint, dessen Schwanz roth ist wie der eines

9

οὐ χρὴ κοιμᾶσθαι βαθέως σὺν παιδὶ νέμοντα.

ταὶ δ ̓ ὄτες, μηδ ̓ ἔμμες ὀκνεῖθ ̓ ἁπαλᾶς κορέσασθαι ποίας ̇ οὔτι καμεῖσθ ̓, ὅκκ ̓ αὖ πάλιν ἅδε φύηται.

[ocr errors]

σίττα νέμεσθε νέμεσθε, τὰ δ ̓ οὔθατα πλήθετε πᾶσαι, ὡς τὸ μὲν ὥρνες ἔχωντι, τὸ δ ̓ ἐς ταλάρως ἀποθῶμαι. Δεύτερος αὖ Δάφνις λιγυρῶς ἀνεβάλλετ ̓ ἀείδεν.

Κἠμὲ γὰρ ἐκ τὤντρω σύνοφρυς κόρα ἐχθὲς ἰδοῖσα τὰς δαμάλας παρελᾶντα καλὸν καλὸν ἦμεν ἔφασκεν.

οὐ μὰν οὐδὲ λόγον ἐκρίθην ἄπο, τὤμπικρον αὐτῷ, ἀλλὰ κάτω βλέψας τὰν ἡμετέραν ὁδὸν εἶρπον.

ἁδεῖ ̓ ἁ φωνὰ τᾶς πόρτιος, ἡδὺ τὸ πνεῦμα·

Fuchses. Aehnlich Ovid. Met. 3, 206 der Hundename Melampus. Vocativ und Nom. beisammen, wie z. B. 4, 26. 8, 51.

66. οὐ χρὴ κτλ. Der Vers erinnert an Hom. Iliad.2, 24 οὐ χρὴ παννύχιον εὕδειν βουληφόρον ἄνδρα. —βαθέως, in silva profunda. Nicht zu verbinden κοιμᾶσθαι βαθέως.

68. οὔτικαμ.κτλ., weidet und werdet nicht müde, wenn wieder von Neuem es hier wächst. Virg. Georg. 2, 201 et quantum longis carpent armenta diebus, exigua tantum gelidus ros nocte reponet. ὅκκ ̓ αὖ πάλιν άδε. S. 4, 48 und Anm. 1, 87 [ὅκκ' αὖ aus Conj. statt ὅκκα].

=

69. σίττα. Vgl. 4, 45. 70. ὥρνες οἱ ἄρνες. Vgl. die Krasis 1, 80. — ἔχωντι, Dor. §126. 72. κ ἠμὲ γὰρ. Vgl. 5, 90 und Anm. zu 5, 82. Zur Sache vgl. 3, 6. σύνοφρυς. Augenbrauen, welche in einander laufen, gelten als Schönheit. Anacr. 28, 16 ἐχέτω συνοφρυν βλεφάρων ἴτυν κελαινήν. Ovid. art. am. 3, 201. Iuvenal 2, 93.

73. παρελᾶντα. Vgl. 5, 89. καλὸν καλὸν. Vgl. zu 6, 8. Callim. epigr. 30 Λυσανίη, σὺ δὲ

[ocr errors]

70

75

ναιχὶ καλός καλός. Cic. pro Mil. 28, 76. pro Sull. 6, 20. 16, 46. Virg. Ecl. 5, 64. 6, 44. Aen. 6, 258 u. a. Odyss. 17, 217.

74. λόγον. Vor der Hauptcäsur des Hexameter in der Arsis des dritten Fusses finden sich schon bei Homer äusserst häufig Dehnungen von os und -ov als Endungen längerer Wörter, z. B. Odyss. 7, 185. 298, wonach Theokr. 10, 30. 7, 85. 25, 57 zu beurtheilen sind. Aber auch Pyrrhichien auf -os und -ov mit gedehnter Ultima sind an dieser Versstelle nachweisbar, z. B. Iliad. 2, 634. Vgl. auch Anm. zu Theokr. 25, 50. · ἐκρίθην ἄπο für ἀπεκρινάμην. Vgl. 7, 27 αμείφθην und gr. Ausg. τὤμπικρον αὐτῷ, das war meine Rache an ihr, das war das, womit ich sie ärgerte: τώμπικρον ist Accusativ, der das Resultat des vorigen Satzes liefert, wie Eur. Or. 1105 Ἑλένην κτάνωμεν, Μενέλεῳ λύπην πικράν. Vgl. 25, 274. Daphnis glaubte sich nämlich verhöhnt, als das Mädchen gesagt hatte:,,ei, sehet einmal den hübschen Burschen." [τώμπικρον ist Conjectur von Meineke für τὸν πικρόν. Weiteres s. gr. Ausg. p. 291.]

76. Der Zusammenhang ist: was

« ForrigeFortsæt »