* IV.

Τήναν τὴν λαύραν, τόθι ταὶ δρύες, αιπόλε, κάμψας σύκινον εὑρήσεις ἀρτιγλυφες ξόανον,

τρισκελὲς αὐτόφλοιον ἀνούατον, ἀλλὰ φάλητι

παιδογόνῳ δυνατὸν Κύπριδος ἔργα τελεῖν. σακὸς δ ̓ εὐίερος περιδέδρομεν, ἀέναον δέ ῥεῖθρον ἀπὸ σπιλάδων πάντοσε τηλεθάει δάφναις καὶ μύρτοισι καὶ εὐώδει κυπαρίσσῳ. ἔνθα πέριξ κέχυται βοτρυόπαις ἕλικι ἄμπελος, εἰαρινοὶ δὲ λιγυφθόγγοισιν ἀοιδαῖς κόσσυφοι ἀχεῦσιν ποικιλότραυλα μέλη. ξουθαὶ δ ̓ ἀδονίδες μινυρίσμασιν ἀνταχεῖσι μέλπουσαι στόμασιν τὰν μελίγαρυν ὄπα. ἕξεο δὴ τηνεῖ καὶ τῷ χαρίεντι Ποιήπῳ

εὔχε ̓ ἀποστέρξαι τοὺς Δάφνιδός με πόθους, κεὐθὺς ἐπιρρέξειν χίμαρον καλόν. ἢν δ ̓ ἀνανεύσῃ, τοῦδε τυχὼν ἐθέλω τρισσὰ θύη τελέσαι· ῥέξω γὰρ δαμάλαν, λάσιον τράγον, ἄρνα τὸν ἴσχω σακίταν. ἀίοι δ ̓ εὐμενέως ὁ θεός.

5

10

15

erat rude, cortice non detracto, nec aures erant expressae. (Wüstemann.)

15. Aus εὔχεο ist der Begriff des Sagens leicht zu ergänzen. δ ̓ ἀνανεύσῃ κτλ. Si renuerit me ab amore Daphnidis liberare, potitus puero triplicem victimam deo immolabo. Cf. Schäfer ad Eur. Hec. ed. Porson p. 94. (Meineke.) Vgl. Theokr. 7, 109.

17. λάσ. τρ. Vgl. Id. 7, 15. ἄρνα σακ. Vgl. Id. 1, 10.

4ῇς ποτὶ τᾶν Νυμφᾶν διδύμοις αὐλοῖσιν ἀεῖσαι
ἁδύ τί μοι; κἀγὼ πακτίδ ̓ ἀειράμενος
ἀρξεῦμαι τι κρέκειν· ὁ δὲ βουκόλος ἄμμιγα θελξει
Δάφνις, κηροδέτῳ πνεύματι μελπόμενος.

V. Aufforderung zum gemeinschaftlichen Spiele auf verschiedenen Tonwerkzeugen.

1. λῇς κτλ. Vgl.

4. κηρ. πνεύμ. zu Id. 8, 18.

Id. 1, 12.

=

σύριγγι. S.

ἐγγὺς δὲ στάντες λασίας δρυός ἄντρου ὄπισθεν Πᾶνα τὸν αἰγιβάταν ὀρφανίσωμες ὕπνου.

5. λασ. δρ. S. zu Id. 25, 134. ἄντρου ist mit ἐγγύς, δρυός mit ὄπισθεν zu verbinden.

5

6. ὀρφαν. ὕπνου. Anders als Id. 1, 15 fig. S. 7, 108.

* VI.

Α δειλαῖς τὸ Θύρσι, τί τοι πλέον, εἰ καταταξεῖς
δάκρυσι διγλήνως ὦπας ὀδυρόμενος;
οἴχεται ἡ χίμαρος, τὸ καλὸν τέκος, οἴχετ ̓ ἐς "Αιδαν
τραχὺς γὰρ χαλαῖς ἀμφεπίαξε λύκος·

αἱ δὲ κύνες κλαγγεῦντι· τί τοι πλέον, ἁνίκα τήνας
ὀστίον οὐδὲ τέφρα λείπεται οἰχομένας;

VI. Auf Thyrsis, welcher um eine vom Wolfe geraubte junge Ziege jammert.

3. τέκος von der Ziege wie ähnlich Oppian Hal. 5, 464 σκύμνος

ἀεξηθείς, ὀλίγον βρέφος. ἐς "Αιδαν. Vgl. Theokr. 25, 271. Catull 3, 11.

6. ὀστίον, neque ossa nec cinis relictus. S. Lobeck zu Soph. Ai. 244.

5

VII.

Ἦλθε καὶ ἐς Μίλητον ὁ τοῦ Παιήονος υιός,
ἰητῆρι νόσων ἀνδρὶ συνοισόμενος
Νικίᾳ, ὅς μιν ἐπ ̓ ἦμαρ ἀεὶ θυέεσσιν ἱκνεῖται,

καὶ τόδ ̓ ἀπ ̓ εὐώδους γλύψατ ̓ ἄγαλμα κέδρου, Ἠετίωνι χάριν γλαφυρᾶς χερὸς ἄκρον ὑποστάς μισθόν· ὁ δ ̓ εἰς ἔργον πᾶσαν ἀφῆκε τέχνην.

VII. Auf eine Statue des Asklepios, welche Nikias durch Eetion hatte anfertigen lassen. S. Einl. p. 3. Id. 11, 1 mit Einl.

81.

* VIII.

5

1. Μίλητον. Id. 28, 3 fg.
4. εν ώδ. κέδρου. S. Id. 7,

Ξεῖνε, Συρηκόσιός τοι ἀνὴρ τόδ ̓ ἐφίεται Ὄρθων·

χειμερίης μεθύων μηδαμὰ νυκτὸς ἴοις.

VIII. Grabschrift auf den Syrakusaner Orthon, welcher in der Fremde, als er in der Winternacht trunken nach Hause ging, umkam. In den Anth. Pal. 7, 660 wird das Epigramm dem Leonidas von

Tarent beigelegt. Unter die Epigramme Theokrits ist es, wie Dübner vermutet, wohl nur darum gekommen, weil es einem Syrakusaner gilt. (H.)

καὶ γὰρ ἐγὼ τοιοῦτον ἔχω πότμον· ἀντὶ φίλης δὲ πατρίδος ὀθνείην κεῖμαι ἐφεσσάμενος.

3. φίλης δὲ Wordsworth] δὲ πολλῆς

4. ἐφεσσ. Apoll. Rhod. 1, 691 βίομαι ἤδη γαῖαν ἐφέσσεσθαι.

*IX.

Ανθρωπε, ζωῆς περιφείδεο, μηδὲ παρ ̓ ὥρην

ναυτίλος ἴσθι· καὶ ὡς οὐ πολὺς ἀνδρὶ βίος. δειλαῖε Κλεόνικε, σὺ δ ̓ εἰς λιπαρὴν Θάσον ἐλθεῖν ἠπείγεν κοίλης ἔμπορος ἐκ Συρίης,

ἔμπορος, ὦ Κλεόνικε· δύσιν δ ̓ ὑπὸ Πλειάδος αὐτήν ποντοπορῶν αὐτῇ Πλειάδι συγκατέδυς.

5

Nur das

erste Distichon steht in der Anth. Plan. p. 253, hier mit der Überschrift Θεοκρίτου.

5. ἔμπορος. Der Vf wollte wohl das Streben des Kleonikos nach Gewinn und sein jähes Ende in scharfen Gegensatz stellen.

ἡμῖν τοῦτο, θεαί, κεχαρισμένον ἐννέα πάσαις τὤγαλμα Ξενοκλῆς θῆκε τὸ μαρμάρινον, μουσικός· οὐχ ἑτέρως τις ἐρεῖ· σοφίῃ δ ̓ ἐπὶ τῇδε αἶνον ἔχων Μουσέων οὐκ ἐπιλανθάνεται.

X. Auf ein von Xenokles den Musen geweihetes Denkmal.

* XI.

Εὐσθένεος τὸ μνῆμα· φυσιγνώμων ὁ σοφιστής, δεινὸς ἐπ ̓ ὀφθαλμοῦ καὶ τὸ νόημα μαθεῖν.

εὖ

μιν ἔθαψαν ἑταῖροι ἐπὶ ξείνης ξένον ὄντα, χὑμνοθέτης ἐν τοῖς δαιμονίως φίλος ὤν.

πάντων ὧν ἐπέοικεν ἔχει τεθνεὼς ὁ σοφιστής. καίπερ ἄκικυς ἐὼν εἶχ ̓ ἄρα κηδεμόνας.

4. ἐν τοῖς Reiske] αὐτοῖς

XI (nach Anth. Pal. 7, 661 von Leonidas). Grabschrift des Physiognom Eusthenes.

Δημομέλης ὁ χορηγός, ὁ τὸν τρίποδ ̓, ὦ Διόνυσε, καὶ σὲ τὸν ἥδιστον θεῶν μακάρων ἀναθείς, μέτριος ἦν ἐν πᾶσι· χορῷ δ ̓ ἐκτήσατο νίκην ἀνδρῶν, καὶ τὸ καλὸν καὶ τὸ προσῆκον ὁρῶν.

XII. Demomeles weiht dem Dionysos einen Dreifufs und eine Statue.

2. θεῶν ist hier einsilbig zu lesen,

wie z. B. Theognis 202 αὖτις ἔγεντο κακόν, θεῶν δ ̓ ὑπερέσχε νόος.

3. μέτριος, homo erat modestus. S. H. Fritzsche zu Arist. Eth. Eud. 4, 12 p. 120.

XIII.

Ἡ Κύπρις οὐ πάνδημος. ἱλάσκεο τὴν θεὸν εἰπών
οὐρανίην, ἁγνῆς ἄνθεμα Χρυσογόνης
οἴκῳ ἐν ̓Αμφικλέους, ᾧ καὶ τέκνα καὶ βίον εἶχε
ξυνόν. ἀεὶ δέ σφιν λώιον εἰς ἔτος ἦν
ἐκ σέθεν ἀρχομένοις, ὦ πότνια· κηδόμενοι γάρ
ἀθανάτων αὐτοὶ πλεῖον ἔχουσι βροτοί.

༣

XIII. Auf eine Statue der Aphrodite Urania.

* XIV.

Γνώσομαι εἴ τι νέμεις ἀγαθοῖς πλέον ἢ καὶ ὁ δειλός
ἐκ σέθεν ὡσαύτως ἶσον, ὁδοιπόρ ̓, ἔχει.
χαιρέτω οὗτος ὁ τύμβος ̓ ἐρεῖς ἐπεὶ Εὐρυμέδοντος
κεῖται τῆς ἱερᾶς κούφος ὑπὲρ κεφαλῆς.

XIV. Grabschrift auf Eurymedon. S. Epigr. 15. - In der Anthol. Pal. (7, 658) ist irrtümlicher Weise das erste Distichon des Epigramms mit einem Epigramm des Leonidas von Tarent (657) vereinigt, das zweite mit dem folgenden 15. Epigramm

5

(= 659); das letztere Stück trägt die Bezeichnung Θεοκρίτου, οἱ δὲ Λεωνίδου Ταραντίνου. Es folgt dann Epigr. 8 (= 660), welches in der Anthol. (ebenso wie die darauffolgenden Epigramme) den Namen des Leonidas trägt.

*XV.

Νήπιον υἱὸν ἔλειπες, ἐν ἁλικίᾳ δὲ καὶ αὐτός,
Εὐρύμεδον, τύμβου τοῦδε θανὼν ἔτυχες.
σοὶ μὲν ἕδρα θείοισι μετ ̓ ἀνδράσι· τὸν δὲ πολῖται
τιμασεῦντι, πατρὸς μνώμενοι ὡς ἀγαθοῦ.

XV. Grabschrift auf Eurymedon. Diese Inschrift stand vielleicht auf der Rückseite des Denkmales, auf

dessen Vorderseite Epigr. 14 stand. S. zu Epigr. 14.

XVI.

Θᾶσαι τὸν ἀνδριάντα τοῦτον, ὦ ξένε, σπουδᾷ, καὶ λέγ ̓ ἐπὴν ἐς οἶκον ἔνθῃς Ανακρέοντος εἰκόν ̓ εἶδον ἐν Τέῳ

τῶν πρόσθ ̓ εἴ τι περισσὸν ᾠδοποιοῦ. προσθεὶς δὲ χῶτι τοῖς νέοισιν ἅδετο, ἐρεῖς ἀτρεκέως ὅλον τὸν ἄνδρα.

XVI. Auf eine Statue des Anakreon. Über das Metrum s. Einl. p. 31.

1. θᾶσαι. Vgl. Id. 1, 149.
4. εἴ τι. Vgl. Id. 7, 4.

XVII.

5

Α τε φωνὰ Δώριος χνὴρ ὁ τὰν κωμῳδίαν εὑρὼν Επίχαρμος.

ὦ Βάκχε, χάλκεον νιν ἀντ ̓ ἀλαθινοῦ

τὴν δ ̓ ἀνέθηκαν

τοὶ Συρακόσσαις ἐνίδρυνται πεδωρισται πόλει,

οἷς ἀνδρὶ πολίτα.

σωρὸν γὰρ εἶχε ῥημάτων μεμναμένοις

τελεῖν ἐπίχειρα

πολλὰ γὰρ πὸτ τὰν ζόαν τοῖς πᾶσιν εἶπε χρήσιμα. μεγάλα χάρις αὐτῷ.

5. πεδωρισταί Meineke] πελωρισται

7. μεμναμένοις *1 μεμναμένους

XVII. Auf eine Statue des Epicharmos. Uber das Metrum s. Einl. p. 31.

2. 'Exix. S. Einl. p. 5.

5. πεσωρισταί = μεθομιληταί. Koer, welche sich in Syrakus niedergelassen, hatten das Denkmal des Epicharmos, der auch von Ge

5

burt ein Koer gewesen sein soll, errichtet.

7-8. „, Denn er hatte einen Schatz von Worten, um denen, die derselben eingedenk waren, Dank (dafür) zu erstatten." Was für Worte dies waren und warum es sich lohnte, derselben eingedenk zu sein, gibt v. 9 an. (Η)

* XVIII.

Ὁ μικκὸς τόδ ̓ ἔτευξε τα Θραΐσσα

Μήδειος τὸ μνᾶμ ̓ ἐπὶ τῇ ὁδῷ κἠπέγραψε Κλείτας.

XVIII (in der Anth. Pal. 7, 663 dem Leonidas beigelegt). Grabschrift auf Kleita, die Amme des Medeios. Vers 1 u. 3 sind phaläkeische Hendekasyllaben wie in Epigr. 20. Vers 2 und 4 sind sogen.

THEOKRIT VON FRITZSCHE.

versus asynarteti Archilochii, welche aus vier Dactylen und drei Trochäen bestehen, wie bei Hor. Od. 1, 4, und sich ziemlich rein im folgenden Epigramm v. 1 u. 4 finden. Statt des Dactylus kann auch ein Spondeus

19