ἂψ δ ̓ ὄκνῳ ποτὶ χεῖλος ἐλάμβανε μῦθον ἰόντα, νῦν δὲ λίην ζάκοτόν τε καὶ ἀρρηνὲς γένετ' αύτως. 5 ἡ ῥα, καὶ ἐσσυμένως ποτὶ τωὐλίον ἕξον ιόντες. 72. ἀσπάζοντο Ahrens] αλαζόντε 65 70 75 80 77. αὖλιν Ahrens] αὐτοῦ κοὐ Briggs] δ ̓ οὐ od. που 79. ἐπιπειθές Ahrens] ἐπιμηθευς 391 73. ὅγε. Die Ultima von ὅγε ist vor dem folgenden 2 gedehnt, wie in derselben Versstelle Odyss. 11, κλαῖε δ ̓ ὅγε λιγέως. ὅσσον, nur ein wenig (tantum Verg. Ecl. 6, 16) hob er die Steine auf, er stellte sich nur so, als wollte er die Hunde werfen. Vgl. Theokr. 1, 45. 22, 195. Ilias 23, 327. 4, 130. Hebr. 10, 37. 76. χαίρων. Vgl. Odyss. 14, 526. - ὁ ούνεκεν ist nicht homerisch, aber auch von Apoll. Rhod. 3, 933 gebraucht. 77. ὅγε. Krüger II § 69, 15, 1. Theokr. 17, 126. Ἠέλιος μὲν ἔπειτα ποτὶ ζόφον ἔτραπεν ἵππους τῶν μέν τ ̓ οὔτις ἀριθμὸς ἐν ἠέρι γίνετ' ιόντων, 86. ἄγων. Durch ihren Untergang bewirkt die Sonne das Einbrechen der Nacht. Vgl. Soph. Ai. 674. Hor. Od. 1, 3, 15-16. 87. τε σ. S. zu v. 12. Mit dem Versende vgl. 22, 100. Ilias 9, 395. 11, 10. 14, 467. 16, 583. 23, 395. 777, sowie die Versschlüsse Αχαιοί τε Τρώές τε od. ähnl. Od. 3, 322. 9, 270. 11, 261. 495. 15, 249. 88. μάλα, wie Odyss. 16, 121. 90. άσσα, was immer für Wolken, Vgl. Ilias 10, 208. Krüger II $ 25, 7. 91. Θρηκός. Hor. Epod. 13, 2. 92. μέν τ', wie 25, 138. 26, 15. Ilias 23, 519. 97. στείν., zu enge wurden Der Ausdruck ist stark hyperbolisch. 98. μυκηθμῷ gehört zu έρχο μένης. Vgl. Ilias 18, 575 μυκηθμῷ δ ̓ ἀπὸ κόπρου ἐπεσσεύοντο νομόνδε. Ζη στείνοντο bezogen gibt μυκηθμῷ in seiner eigentlichen Bedeutung keinen Sinn; das Wort mit bobus clamantibus zu erklären ist unstatthaft. (H.) = 100. ἕκηλος, hier ferians, otiosus, wie Hom. Hymn. Cer. 451. Bei Homer hat das Wort die Bedeutung ἀπειρεσίων, πολλῶν ἀνθρώπων ὄντων, Schol. (Kiefsling supplierte βοών.) securus. πινέμεναι λαροῖο μεμαότα πάγχυ γάλακτος, 114. τόγε *] τότε 105. μεμαότα mit langem a wie z. B. Ilias 13, 197. γάλακτος hängt nicht von μεμαότα ab, wie Dahl wollte, sondern von πινέμεναι. Vgl. Odyss. 22, 11 πίνειν οἴνοιο. Theokr. 25,224. Anm.zu 2, 151-152. 106. τρέφε. Vgl. Odyss. 9, 246 τρέφειν γάλα, die Milch gerinnen lassen. Vgl. Anm. zu 11, 20. 109. κομιδή von der Wartung des Viehes, wie Ilias 8, 186. 110. βαρύφρονος, gravia meditantis, (so mit Recht Ameis), nicht = schwermutsvoll, wie Zimmermann übersetzt. 113. ἀρηρότα, animum bene munitum adversus omnem trepidationem, i. e. animum omnis perturbationis expertem. Cf. Odyss. 10, 552 οὐδέ τι λίην ἄλκιμος ἐν πολέμῳ οὔτε φρεσὶν ἡσιν αρηρός. (Wüstemann.) νωλ. αἰεί, homerischer Versschlufs. 114. ἕδνον. Vgl. v. 118. 115. ἔφασκε. Liv. 34, 9, 4 miraretur, qui tum cerneret. So diceres bei Cic. pro Sulla 20, 59; putares bei Ovid Met. 6, 667. Vgl. Verg. 105 110 115 120 Aen. 8, 650. Sall. Cat. 61. Ovid Met. 1, 162. Theokr. 24, 115. 1, 42. οὐδὲ ἐώλπει. Vgl. z. B. Odyss. 3, 375 οὔ σε ἔολπα. Lucian dial. deor. 25 πόθεν γὰρ ἂν καὶ ἤλπισα τηλικοῦτο γενήσεσθαι κακόν; 116. οὐδὲ δέκ ̓ ἄλλων steht mit ungenauer Kürze statt ovde ἀνδρὸς ἑνὸς καὶ δέκα ἄλλων. 119. ἀφνειὸν μήλοις. Bei Ho mer (Ilias 5, 544) ist dieses Adjectivum allerdings mit dem Genetiv verbunden, aber schon Hes. W. u. T. 120 Gnden wir άφνειοί μήλοισι. Vgl. Theokr. 24, 106. μῆλα, von Herden überhaupt gesagt, kehrt v. 281 wieder. In dieser Bedeutung scheint schon Pindar Ol. 7, 63 das Wort gebraucht zu haben. Nach Eustath. zur Il. p. 877, 58 wendete auch Sophokles das Wort sehr frei an. Hesych. sagt: μῆλα, κοινῶς πάντα τετράποδα. 121-122. μὲν γὰρ an derselben Versstelle Ilias 11, 833. 12, 322. νοῦσος. Vgl. Verg. Εcl. 1, 49-50. Hor. Epod. 16, 57. - αἴτε folgt auf den Sing. wie umgekehrt ξείνους αἰεὶ δὲ πλέονες κερααὶ βόες, αἰὲν ἀμείνους ξεινίζειν, ὅστις κ ̓ ἐμὰ δώμαθ ̓ ἵκηται, Odyss. 3, 355. Krüger I § 58, 4, 4. II § 58, 4, 3. 123. alév. Vgl. 16, 1. 125. ζωοτ. und θηλυτ. am Anfange und Schlusse des Verses. Vgl. 26, 32. 15, 93. 127. κνήμαργοι, cruribus albis, nicht = celeripedes. ἕλικες muls hier die Bedeutung schwarz haben (nicht = krummgehörnt, wie Vofs u. a. meinen); dies beweisen die Gegensätze v. 128 φοίνικες und ν. 131 ἀργησταί. Das homerische ἕλικες βους verstand man nämlich im Altertum wiederholt fälschlich von der schwarzen Farbe der Kühe. S. Eustath. zu Od. 1, 92. Schol. 1. 12, 293. Hesych. ἕλιξ· μέλας. Derartige Mifsverständnisse homerischer, im Leben längst aufser Gebrauch gekommener Ausdrücke waren nicht selten und sind sehr begreiflich. 129. μετά. S. zu 1, 39. δυώδεκα, mit Rücksicht auf die Zahl der Monate im Jahre. Vgl. Preller, griech. Mythol. II p. 199. 132. ἀτιμαγέλαι, contemnentes armenta reliqua (nicht =seiuncti ab armento, wie gewöhnlich übersetzt wird). Vgl. 9, 5. 133. ὧ δ ̓ ἐκπ. tam vehementer 125 130 135 suo se freti robore efferebant, exsultabant (Cic. de Div. 1, 29. Ter. Heaut. 4, 5, 5 u. a.). Nicht ibi, wie Ameis übersetzt. S. 1, 43. 134. λασίοιο. Vgl. Theokr. 26, 3. Epigr. 5, 5. Kallim. Hymn. in Dian. 192 λασίῃσιν ὑπὸ δρυσὶ κρύ πτετο νύμφη. Plat. Epigr. 24 Bergk σιγάτω λάσιον Δρυάδων λέπας. 136. κ. χροὸς κτλ. Sie witterten die wilden Tiere, bevor sie sich zeigten, wie dies von den polnischen Stieren u. s. w. erzählt wird (Greverus). Μεσαν. Uber diese attische Form vgl. v. Bamberg, Ztschr. f. d. Gymnasialw. 28 p. 37. G. Meyer § 482. Dieselbe scheint der epischen Sprache sowie dem jüngeren ionischen Dialekte fremd gewesen zu sein; bei Xenophanes 3, 3 ist wohl necav fehlerhafteÜberlieferung statt ἤισαν,wie Renner in Curtius' Studien I 1 p. 51 vermutet. Der Verfasser unseres Gedichtes kann ᾔεσαν geschrieben haben; vgl. "Αιδης ν. 271. (H.) 137. φόνον. Vgl. Odyss. 2, 152 ὄσσοντο δ ̓ ὄλεθρον. λεύσσοντε. Vgl. Krüger II § 17, 3, 2. Bieber de duali numero p. 45. Schneider im Philol. 8 p. 543. Emped. bei Sext. Empir. adv. math. 9, 129 (v. 447 Mull.) μητέρα παῖδες θυμὸν τῶν μέν τε προφέρεσκε βίηφί τε καὶ σθένει ᾧ τω δ ̓ εἰς ἄστυ λιπόντε καταυτόθι πίονας ἀγρούς 140 145 150 155 |