κείμενος; οὐχ ἅδε πλούτου φρονέουσιν ὄνασις,
ἀλλὰ τὸ μὲν ψυχᾷ, τὸ δὲ καί τινι δοῦναι ὀπαδῶν,
πολλοὺς δ ̓ εὖ ἔρξαι παῶν, πολλοὺς δὲ καὶ ἄλλων
ἀνθρώπων, αἰεὶ δὲ θεοῖς ἐπιβώμια ῥέζειν,
μηδὲ ξεινοδόκον κακὸν ἔμμεναι, ἀλλὰ τραπέζῃ
μειλίξαντ ̓ ἀποπέμψαι, ἐπὴν ἐθέλωντι νέεσθαι,
Μουσάων δὲ μάλιστα τίειν ἱεροὺς ὑποφήτας,
ὄφρα καὶ εἶν Αίδαο κεκρυμμένος ἐσθλὸς ἀκούσῃς,
μηδ ̓ ἀκλεὴς μύρηαι ἐπὶ ψυχροῦ ̓Αχέροντος,
ὡσεί τις μακέλᾳ τετυλωμένος ἔνδοθι χεῖρας
ἀχὴν ἐκ πατέρων πενίην ἀκτήμονα κλαίων.
πολλοὶ ἐν ̓Αντιόχοιο δόμοις καὶ ἄνακτος Αλεύα
ἁρμαλιὴν ἔμμηνον ἐμετρήσαντο πενέσται
πολλοὶ δὲ Σκοπάδῃσιν ἐλαυνόμενοι ποτὶ σακούς
μόσχοι σὺν κεραῇσιν ἐμυκήσαντο βόεσσι,
μυρία δ ̓ ἂμ πεδίον Κραννώνιον ἐνδιάασκον
ἐμμενὲς ἔκκριτα μῆλα φιλοξείνοισι Κρεώνδαις·

24. ὀπαδῶν Wordsworth] ἀοιδῶν

39. ἐμμενὲς Bücheler] ποιμένες

24. ψυχᾷ, genio tuo. Hor. Od. 4, 7, 19 cuncta manus avidas fugient heredis, amico quae dederis animo. Aesch. Pers. 827 χαίρετε, ψυχῇ διδόντες ἡδονὴν καθ ̓ ἡμέραν.

27. τραπέζῃ. Vgl. 13, 38.

30. ὑποφήτας. Vgl. 22, 116. Hor. Ars poet. 391 heifst Orpheus sacer interpresque deorum. Vgl. Cic. pro Archia 8, 18 und 12, 31.

31. ψυχροῦ A. S. zu 25, 209. 33. αχὴν. Hesych. ἀμήνες. πένητες. ἠχῆνες· πτωχοί. ἐκ πατέρων. Vgl. 24, 106. Kallim. fr. 66 e Schn. οὐ γάρ μοι πενίη πατρώιος οὐδ ̓ ἀπὸ πάππων εἰμὶ λιπερνῆτις.

34. Ἀντιόχοιο, eines Königs in Thessalien, Zeitgenossen des Dichters Simonides von Keos, der denselben in Liedern verherrlichte. Schol.: ὁ δὲ ̓Αντίοχος Εχεκρατίδου καὶ Δυσήριδος υἱὸς ἦν, ὥς φησι Σιμωνίδης. Vgl. Schneidewin zu Simon. p. 66. Αλεύα. Bei dem Fürstengeschlecht der Aleuaden in Thessalien (Herod. 7, 6 u. 172. Pind. Pyth. 10, 5) stand Simonides in hohem Ansehen und verewigte das Andenken desselben. - Der hier ge

nannte Aleuas ist nicht der Stammvater des Geschlechtes, ein angeblicher Nachkomme des Herakles, sondern ein denselben Namen führender Zeitgenosse des Simonides, Sohn des Simos. Buttmann, Mythologus II p. 252. (H.)

36. Σκοπάδ. Bei Skopas, einem Machthaber in Thessalien aus dem Geschlechte der Skopaden, hielt sich einst Simonides auf, wie Cic. de orat. 2, 86 berichtet. Als Sieger in den olympischen Spielen wurde Skopas von Simonides besungen. Ein Bruchstück dieses Liedes hat sich bei Platon Protag. p. 339 A fig. erhalten. S. Schneidewin, delect. poes. Gr. p. 379. Bergk, poet. lyr. p. 1115 fr. 5.

38. Κραννώνιον. Zu Krannon in Thessalia Pelasgiotis hatte das Geschlecht des Skopas seinen Sitz. S. Schol.

ἀλλ ̓ οὔ σφιν τῶν ἦδος, ἐπεὶ γλυκὺν ἐξεκένωσαν
θυμὸν ἐς εὐρεῖαν σχεδίαν στυγνοῦ ̓Αχέροντος·
ἄμναστοι δὲ τὰ πολλὰ καὶ ὄλβια τῆνα λιπόντες
δειλοῖς ἐν νεκύεσσι μακροὺς αἰῶνας ἔκειντο,
εἰ μὴ δεινὸς ἀοιδὸς ὁ Κήιος αἰόλα φωνέων
βάρβιτον ἐς πολύχορδον ἐν ἀνδράσι θῆκ ̓ ὀνομαστούς
ὁπλοτέροις, τιμᾶς δὲ καὶ ὠκέες ἔλλαχον ἵπποι,
οἵ σφισιν ἐξ ἱερῶν στεφανηφόροι ἦνθον ἀγώνων.
τίς δ ̓ ἂν ἀριστῆας Λυκίων ποτέ, τις κομόωντας
Πριαμίδας ἢ θῆλυν ἀπὸ χροιᾶς Κύκνον ἔγνω,
εἰ μὴ φυλόπιδας προτέρων ὕμνησαν ἀοιδοί;
οὐδ ̓ Οδυσεὺς ἑκατόν τε καὶ εἴκοσι μῆνας ἀλαθείς
πάντας ἐπ ̓ ἀνθρώπους, ̓Αίδαν τ ̓ εἰς ἔσχατον ἐνθών
ζωός, καὶ σπήλυγγα φυγὴν ὀλοοῖο Κύκλωπος,
δηναιὸν κλέος ἔσχεν, ἐσιγάθη δ ̓ ἂν ὑφορβός
Εὔμαιος, καὶ βουσὶ Φιλοίτιος ἀμφ' ἀγελαίαις

Boeotorum ratione ad exemplum
andronymicorum ut Αβρώνδας (Anm.
zu 4, 1) formatum est. (Angermann
in Curtius' Stud. I 1 p. 39.)

40. Vgl. Ilias 18, 80 ἀλλὰ τί μοι τῶν ἦδος. Die Gedankenverbindung ist:,, mit dem Genufs des Reichtums ist es für jene Fürsten vorbei, seitdem sie in den Hades hinabgegangen; sie wären aber aufserdem auch vergessen, wenn nicht." (H.)

42. άuv. Vgl. Hor. Od. 4, 9, 25 fig.

44. δεινός, der gewaltige Sänger, potens vates (Hor. Od. 4, 8, 26). — ὁ Κήιος, Simonides, der hochgefeierte Dichter, stammte aus Iulis auf der Insel Keos. Er blühte 556-469 v. Chr. und erfreute sich auch der Gunst Hierons I. von Syrakus, wie dies z. B. aus Xenophons Hieron entnommen werden kann.

40

45

50

55

48. ἀριστῆας Λυκίων, Sarpedon, Glaukos, Pandaros. Vgl. Ilias 2, 876. 5, 105 u. s. w.

49. θῆλυν Κ. Kyknos, ein Sohn des Poseidon, wurde von Achilleus getötet. [Ein altes Epos, Κύπρια ἔπη betitelt, hatte hiervon erzählt: Proclus Chrestom. in Westphals scriptt. metr. p. 236. Über den Verfasser desselben war man im Ungewissen. Zur Zeit Herodots (vgl. 2, 116) scheint die Meinung, dafs die Kyprien von Homer gedichtet seien, ziemlich verbreitet gewesen zu sein; sonst wird öfter Stasinos als Verfasser genannt. Dals Theokrit das Epos dem Homer nicht beilegte, ist wohl aus dem Plur. dotdoí v. 50, vgl. mit v. 44 und 57, zu entnehmen. H.] Vgl. Ovid Met. 12, 75 flg. Pind. O1. 2, 82. Wegen seiner weifsen Hautfarbe nennt ihn Theokrit θῆλυν ἀπὸ χρ. Schol.: λευκὸς γὰρ ἦν τὴν χροιὰν ἐκ γενετῆς, ὥς φησιν Ελλάνικος. Der Dichter sagt ἀπὸ, weil die Farbe das weibische Aussehen bewirkte. Matth. Gr. § 573 p. 1330. Ähnlich ist Theokr. 24, 78 zu erklären.

51. τε καὶ wie Pind. Οl. 1, 79. 55. βόες ἀγελαῖαι ist homerische Verbindung.

ἔργον ἔχων, αὐτός τε περίσπλαγχνος Λαέρτης,
εἰ μή σφεας φωνησαν Ἰάονος ἀνδρὸς ἀοιδαί.
ἐκ Μοισᾶν ἀγαθὸν κλέος ἔρχεται ἀνθρώποισι,
χρήματα δὲ ζώοντες ἀμαλδύνουσι θανόντων.
ἀλλ ̓ ἴσος γὰρ ὁ μόχθος ἐπ ̓ ἀόνι κύματ ̓ ἀμιθρεῖν,
ὅσσ ̓ ἄνεμος χέρσονδε μετὰ γλαυκᾶς ἁλὸς ὠθεῖ,
ἢ ὕδατι νίζειν θολερὰν διαειδέι πλίνθον,
καὶ φιλοκερδείῃ βεβλαμμένον ἄνδρα παραινεῖν.
χαιρέτω ὃς τοιοῦτος· ἀνήριθμος δέ οἱ εἴη
ἄργυρος, αἰεὶ δὲ πλεόνων ἔχοι ἵμερος αὐτόν.
αὐτὰρ ἐγὼ τιμήν τε καὶ ἀνθρώπων φιλότητα
πολλῶν ἡμιόνων τε καὶ ἵππων πρόσθεν ἑλοίμαν.
δίζημαι δ ̓, ὅτινι θνατῶν κεχαρισμένος ἔνθω

σὺν Μοίσαις· χαλεπαὶ γὰρ ὁδοὺ τελέθουσιν ἀοιδοῖς
κουράων ἀπάνευθε Διὸς μέγα βουλεύοντος.
οὔπω μῆνας ἄγων ἔκαμ ̓ οὐρανὸς οὐδ ̓ ἐνιαυτούς·
πολλοὶ κινήσουσιν ἔτι τροχὸν ἅρματος ἵπποι.
ἔσσεται οὗτος ἀνήρ, ὃς ἐμεῦ κεχρήσετ ̓ ἀοιδοῦ,

60

65

70

57. φώνησαν Bücheler] ὤνησαν 60. κύματ ̓ ἀμιθρεῖν Warton u. Meineke] κύματα μετρεῖν 63. παραινεῖν Bergk] παρελθεῖν

57. εἰ μή κτλ. Archia 10, 24.

22, 218.

Vgl. Cic. pro
Ἰάονος. Vgl.

θανόντων am

59. ζώοντες Schlusse der zwei Hemistichien wie 11, 58 θέρεος – χειμῶνι. Ovid Met. 5, 329. 5, 445. Oppian Kyn. 1, 339. 2, 135.

62.8. Hiatus wie 7, 77 u. 88. – διαειδέι, aqua perspicua (Ovid Met. 4, 300), perlucida (Met. 3, 161).

ὕδατι νίζειν. Das : in ὕδατι ist in der Hebung vor νίζειν gedehnt wie Ilias 7, 425. πλίνθον. Ter. Phorm. 1, 4, 9 laterem laves. Vgl. das deutsche: einen Mohren weifs waschen".

63. βεβλαμμένον. Die Gewinnsucht verblendet und bethört den Menschen, so dafs es nicht möglich ist, ihn von der Verkehrtheit

พ

ῥέξας ἢ ̓Αχιλεὺς ὅσσον μέγας ἢ βαρὺς Αίας
ἐν πεδίῳ Σιμόεντος, ὅθι Φρυγὸς ἠρίου Ἴλου.
ἤδη νῦν Φοίνικες ὑπ ̓ ἠελίῳ δύνοντι
οἰκεῦντες Λιβύης ἄκρον σφυρὸν ἐρρίγασιν·
ἤδη βαστάζουσι Συρακόσιοι μέσα δοῦρα
ἀχθόμενοι σακέεσσι βραχίονας ἰτεΐνοισιν·
ἐν δ ̓ αὐτοῖς Ιέρων προτέροις ἴσος ἡρώεσσι
ζώννυται, ἵππειαι δὲ κόρυν σκεπάουσιν ἔθειραι.
αἲ γὰρ Ζεῦ κύδιστε πάτερ καὶ πότνι' Αθάνα
κούρη θ', ἣ σὺν ματρὶ πολυκλήρων Εφυραίων
εἴληχας μέγα ἄστυ παρ ̓ ὕδασι Λυσιμελείας,
ἐχθροὺς ἐκ νάσοιο κακὰ πέμψειεν ἀνάγκα
Σαρδόνιον κατὰ κῦμα, φίλων μόρον ἀγγέλλοντας
τέκνοις ἠδ ̓ ἀλόχοισιν, ἀριθμητοὺς ἀπὸ πολλῶν·
ἄστεά τε προτέροισι πάλιν ναίοιτο πολίταις,
δυσμενέων ὅσα χεῖρες ἐλωβήσαντο κατάκρας
ἀγροὺς δ ̓ ἐργάζοιντο τεθαλότας· αἱ δ ̓ ἀνάριθμοι
μήλων χιλιάδες βοτάνα διαπιανθεῖσαι

ἂμ πεδίον βληχοῖντο, βόες δ ̓ ἀγεληδὸν ἐς αὖλιν
ἐρχόμεναι σκνιφαῖον ἐπισπεύδοιεν ὁδίταν·

λὰς δὲ μάτην ἐτανύσσατο χεῖρας, μέχρις ἵνα ψαύσειε. (Η.)

73. ἔσσεται. Durch den Nachdruck am Anfange des Satzes erhöht hier das prophetische Futurum die Zuversichtlichkeit des Sprechenden. Vgl. Ilias 6, 448 ἔσσεται ἦμαρ, ὅτ ̓ ἄν ποτ' ὀλώλῃ Ἴλιος ἱρή. Theokr. 24, 84. 23, 33. Cic. pro Mil. 25, 69 erit, erit illud profecto tempus cum —.

75. "Ilov. S. Ilias 10, 415. 11, 166. 76. Φοίνικες sind hier die Karthager. Plut. Marc. 12 u. a.

77. ἄκρ. σφυρόν, extremam oram. Vgl. Nonn. Dionys. 2, 1 ὣς ὁ μὲν αὐτόθι μίμνε παρὰ σφυρὰ φορβάδος ύλης. Anth. Pal. 7, 501 Λέσβοιο παρὰ σφυρόν.

79. ἱτεΐνοισι. Die Schilde waren aus Weidengeflecht und mit Leder überzogen. Von ähnlicher Art waren die γέρρα. Vgl. Verg. Aen. 7, 632. Tac. Ann. 2, 14.

80. ηρώεσσι (22, 163 u. 216), homerischer Versschlufs. Ludwich, de hexam. spond. p. 86 f.

75

80

85

90

82. Vgl. die homerischen Formeln αἲ γὰρ Ζεῦ τε πάτερ καὶ ̓Αθηναίη καὶ Απολλον und Ζεῦ κύδιστε μέγιστε. Theokr. 12, 17.

83. κούρη -Εφυραίων. Schol.: τὴν Δήμητραν λέγει καὶ τὴν Περσεφόνην ειληχέναι τὸ τῶν Συρακοσίων ἄστυ, παρόσον Κο ρινθίων ἄποικοι οι Συρακούσιοι. Εφύρα ist der alte Name von Korinth, der Metropolis von Syrakus. S. zu 15, 91. 28, 17.

84. μέγα ἄστυ, wie z. B. Ilias 6, 392. Vgl. Anm. zu 25, 37. Λυσιμελείας. Diesen See in der Nähe von Syrakus erwähnt Thuk. 7, 53.

85. έχθρ., die Punier (vgl. v. 86 Σαρδόνιον κῦμα), nicht die Mamertiner. κακὰ ἀνάγκα. Hor. Od. 1, 35, 17 saeva necessitas.

86. ἀγγελλόντων ist Versschlufs Ilias 8, 517.

93. σκνιφαίον, vespertinum. Vgl. Hor. Epod. 16, 51. Theokr. 16, 95 und Anm. zu 25, 56.

νειοὶ δ ̓ ἐκπονέοιντο ποτὶ σπόρον, ἁνίκα τέττιξ
ποιμένας ἐνδίους πεφυλαγμένος ἔνδοθι δένδρων
ἀχεῖ ἐπ ̓ ἀκρεμόνεσσιν· ἀράχνια δ ̓ εἰς ὅπλ ̓ ἀράχναι
λεπτὰ διαστήσαιντο, βοᾶς δ ̓ ἔτι μηδ' ὄνομ ̓ εἴη.
ὑψηλὸν δ ̓ Ιέρωνι κλέος φορέοιεν ἀοιδοί

καὶ πόντου Σκυθικοῖο πέραν καὶ ὅθι πλατὶ τεῖχος
ἀσφάλτῳ δήσασα Σεμίραμις ἐμβασίλευεν.

εἷς μὲν ἐγώ, πολλοὺς δὲ Διὸς φιλέοντι καὶ ἄλλους θυρατέρες, τοῖς πᾶσι μέλοι Σικελὴν ̓Αρέθουσαν ὑμνεῖν σὺν λαοῖσι καὶ αἰχμητὰν Ιέρωνα.

5

ὦ Ετεόκλειοι Χάριτες θεαί, ὦ Μινύειον

Ορχομενὸν φιλέοισαι ἀπεχθόμενόν ποτε Θήβαις, ἄκλητος μὲν ἔγωγε μένοιμί κεν, ἐς δὲ καλούντων θαρσήσας Μοίσαισι σὺν ἡμετέραισιν ἱκοίμαν. καλλείψω δ ̓ οὐδ ̓ ἔμμε· τί γὰρ Χαρίτων ἀγαπητόν ἀνθρώποις ἀπάνευθεν; ἀεὶ Χαρίτεσσιν ἅμ ̓ εἴην.

95

100

105

Χάρισιν ἐν Ορχομενῷ τῷ Μιννείῳ.
Vgl. Paus. 9, 35, 1.

105. ἀπεχθ. Θήβαις. Erginos, Sohn des Klymenos, Königs zu Orchomenos, überzog die Thebaner mit Krieg und machte sich dieselben tributpflichtig, bis ihnen Herakles zu Hilfe kam. (Schol.) Vgl. Paus. 9, 37. In historischer Zeit bestand zwischen Theben und Orchomenos heftige Feindschaft, und im J. 364 wurde Orchomenos von den Thebanern gänzlich zerstört. Vgl. Schäfer, Demosth. u. seine Zeit I p. 109.

106. μένοιμι. Vgl. Soph. Αntig. 228 τάλας τί χωρεῖς οἱ μολὼν δώσεις δίκην; τλήμων μένεις αὖ; d. h. (Schol.) ελογισάμην πότερον ἔλθω πρὸς σὲ ἢ μή. (Vahlen, Hermes 10 p. 459.)

108. οὐδ ̓, weil der Gedanke vorschwebt:,, ebenso wie gegen meinen fürstlichen Gönner werde ich mich auch gegen euch nicht treulos zeigen." S. zu 5, 55.

109. ἀπάνευθεν. Auf diesem Worte liegt der Ton. Deshalb setzte es der Dichter an den Schluss, um den Gegensatz mit dem folgenden ἅμα hervorzuheben. Wüstemann vgl. Soph. Ant. 682.