Billeder på siden
PDF
ePub
[ocr errors][ocr errors][merged small][ocr errors][merged small][merged small]

ἔξω ἀπώχετο θᾶσσον. ̔ἐμὸν κακόν, οὔ τοι ἀρέσκω;
ἄλλος τοι γλυκίων ὑποκόλπιος; ἄλλον ἰοῖσα
θάλπε φίλον. τήνῃ τὰ σὰ δάκρυα, μάχλε, ῥέοντι.
μάστακα δοῖσα τέκνοισιν ὑπωροφίοισι χελιδών
ἄψορρον ταχινὰ πέτεται βίον ἄλλον ἀγείρειν·
ὠκυτέρα μαλακᾶς ἀπὸ δίφρακος ἔδραμε τήνα
ἰοὺ δι ̓ ἀμφιθύρω καὶ δικλίδος, ᾧ πόδες ἆγον.
αἶνός την λέγεταί τις· ̔ἔβα ποκὰ ταῦρος ἀν ̓ ὕλαν
εἴκατι, ταίδ ̓ ὀκτώ, ταίδ ̓ ἐννέα, ταίδε δέκ ̓ ἄλλαι,
σάμερον ἑνδεκάτα· ποτίθες δύο, καὶ δύο μῆνες,
ἐξ ὁ ἀπ ̓ ἀλλάλων· οὐδ ̓ εἰ Θρᾳκιστὶ κέκαρμαι,
οἶδε· Λύκος νῦν πάντα, Λύκῳ καὶ νυκτὸς ἀνῷκται·
ἄμμες δ ̓ οὔτε λόγω τινὸς ἄξιοι οὔτ ̓ ἀριθμητοί,
δύστηνοι Μεγαρῆες ἀτιμοτάτῃ ἐνὶ μοίρῃ.

38. μάχλε Jacobs] μᾶλα 43. ποκὰ Meineke, s. Anh.

36. θᾶσσον wie ocius bei Caes. B. G. 5, 44. Verg. Ecl. 7, 8 u. a. Vgl. Theokr. 15, 29. 24, 48. - ἐμὸν κακὸν κτλ. sind die Worte, die Aeschines dem Mädchen nachrief.

Vgl. 15, 10 φθονερὸν κακόν. Ilias
5, 63. Odyss. 16, 103.

37. ὑποκόλπιος. Vgl. 11, 15.
2, 71. 14, 39. Anth. Pal. 5, 430.
Nicet. Εugen. 4, 406.

38. θάλπε wie fovere bei Verg. Aen. 8, 388. Tibull 1, 8, 30.

39. μάστακα κτλ. Ilias 9, 323 ὡς δ ̓ ὄρνις ἀπτῆσι νεοσσοῖσι προφέρῃσιν μάστακ ̓ ἐπεί κε λάβῃσι.

41. ὠκυτέρα, noch rascher (als die Schwalbe).

99

42. ᾗ πόδες ἆγον. S. 13, 70. 43. αἶνός θην λέγ. κτλ. ,Ex quo illa nos deseruit, nondum est reversa. 66 In proverbio intellege taurum qui, ubi gregem dereliquit, in silvam delatus ad pascua vel stabula haud facile redit. Cf. Soph. Oed. R. 476 sqq. (Wügtemann.) Schol.: παροιμία ἐστὶν ἐπὶ τῶν μὴ ἀναστρεφόντων διὰ τὸ τοὺς ταύρους ὕλης ἐπιλαμβανομένους ἀλήπτους εἶναι.

44. εὔκατι scil. ἡμέραι. Aeschines berechnet die Zahl der Tage nach bestimmten Anhaltspunkten. 46. ἐξ ὧ ἀπ ̓ ἀλλάλων, ex quo tempore nos disiuncti sumus.

40

45

οὐδ ̓ εἰκτλ. Schol.: οὐδὲ ἐὰν μεταμεμόρφωμαι, οἶδε, διὰ τὸ μὴ ἀπηντηκέναι μοι. Thyonichos hat vorher (v. 4 f.) eine Bemerkung über das vernachlässigte Äufsere des Aeschines gemacht. Mit Bezug hierauf drückt Aeschines den Gedanken ,,wir sehen uns jetzt gar nicht mehr, sie kümmert sich nichts um mich" so aus, dafs er mit Bitterkeit sagt: ,und wenn mein Haarschnitt aussieht wie der eines Thrakers, 80 ist ihr das unbekannt." In der Ilias 4, 533 werden die Thraker ἀκρόκομοι genannt. Theokrit denkt

9

sich aber wohl die Haare der Thraker als ungeschoren und struppig. Möglich ist übrigens, dafs wir es mit einer uns nicht mehr bekannten Redensart zu thun haben und die Worte daher in einem ganz anderen Sinne gesagt sind. Auch die Lesart ist nicht sicher. (H.)

47. πάντα. Herod. 3, 157. πάντα ἦν τοῖσι Βαβυλωνίοισι Ζώπυρος. Liv. 40, 11 Demetrius iis unus omnia est. Vgl. 10, 29. 15, 142. ἀνῷ κται. Vgl. Hor. Od. 3, 9, 20.

49. δύστ. Μεγαρῆες. Schol.: δ. Μεγαρῆες, ὥσπερ οὐδὲ οἱ Μεγαρεῖς ὑπὸ τῆς Πυθίας ἐλέχθησαν εἶναί τινος ἄξιοι λόγου. ἱστορεῖ γὰρ Δεινίας, ὅτι οἱ Μεγαρεῖς φρονηματισθέντες ποτέ, ὅτι

κεἰ μὲν ἀποστέρξαιμι, τὰ πάντα κεν εἰς δέον ἕρποι·
νῦν δὲ πόθεν; μῦς, φαντί, Θυώνιχε, γεύμεθα πίσσας.
χῶτι τὸ φάρμακόν ἐστιν ἀμηχανέοντος ἔρωτος,
οὐκ οἶδα. πλὰν Σῖμος ὁ τᾶς Ἐπιχάλκω ἐρασθείς
ἐκπλεύσας ὑγιὴς ἐπανῆνθ ̓, ἐμὸς ἁλικιώτας.
πλευσοῦμαι κἠγὼν διαπόντιος, οὔτε κάκιστος
οὔτε πρᾶτος ἴσως, ὁμαλὸς δέ τις ἀσπιδιώτας.

ΘΥΩΝΙΧΟΣ.

ὤφελε μὰν χωρεῖν κατὰ νῶν τεὸν ὧν ἐπεθύμεις, Αἰσχίνα. εἰ δ ̓ οὑτῶς ἄρα τοι δοκεῖ ὥστ ̓ ἀποδαμεῖν, μισθοδότας Πτολεμαῖος ἐλευθέρῳ οἷος ἄριστος.

56. ἀσπιδιώτας Meineke] ὁ στρατιώτας κράτιστοι τῶν ̔Ελλήνων εἰσίν, ἐπύθοντο τοῦ θεοῦ, τίνες κρείττονες τυγχάνοιεν. ὁ δὲ ἔφη γαίης μὲν πάσης τὸ Πελασγικὸν ̓́Αργος ἄμεινον, ἵπποι Θρηίκιαι, Λακεδαιμόνιαι δὲ γυναῖκες, ἄνδρες δ ̓ οἳ πίνουσιν ὕδωρ καλῆς ̓Αρεθούσης. ὑμεῖς δ ̓ ὦ Μεγαρεῖς οὔτε τρίτοι οὔτε τέταρτοι οὔτε δυωδέκατοι οὔτ ̓ ἐν λόγῳ οὔτ ̓ ἐν ἀριθμῷ” Vgl. Kallim. Epigr. 26, 5. Aristot. Εth. Eud. 7, 10 p. 1242 b. ὡς brauchte bei der Vergleichung nicht hinzugefügt zu werden. Vgl. v. 51. 30, 2. Hor. Epod. 1, 34. Verg. Εcl. 9, 36. Aeschines wendet epische Formen an, weil er (wenn auch ohne wörtliches Citat) auf ein angebliches delphisches Órakelgedicht Bezug_nimmt. Vgl. auch Il. 15, 195. (H.)

[ocr errors]
[ocr errors]

50. ἀποστερ ξ. Vgl. Theokr. Epigr. 4, 14.

51. πόθεν, scil. γένοιτο oder ἀποστέρξαιμι; Demosth. de cor. 47 ἀλλ ̓ οὐκ ἔστι ταῦτα· πόθεν; Julian or. 6 p. 203 C. - νῦν δὲ steht wie lat. nunc cum res ita se habeant. Vorher geht der Bedingungssatz wie z. B. Isokr. Areop. § 58. Cic. pro Arch. 11, 29 nunc. 2 Catil. 7, 16. pro Sulla 16, 47. μῦς κτλ. Schol: παροιμία ἐστὶ τὸ μῦς γευόμενος πίσσης. λέγεται δὲ ἐπὶ τῶν εἰς ἀηδὲς πρᾶγμα ἐμπεσόντων καὶ δυσδιεξιτήτως ἀπαλλασσομένων. Vgl. Diogenian 2, 64 (= 6, 41) mit der Anm. von Leutsch, in den Paroemiogr. I p. 206, sowie Paroem.

[blocks in formation]

50

=

99

55

53. πλὰν Σ. κτλ. nisi hoc scio etc. — τᾶς Ἐπιχάλκω, sc. παιδός. Mirum sane nomen et nullius exempli, nec tamen ideo corruptelae suspectum; codd. quidam ὑποχάλκω (cf. schol.), subdolae, quod recepit Ahrensius, invito opinor poeta. (Meineke.) ἡ ὑπόχαλκος müsste einer jener zahlreichen Beinamen von Hetären sein, worüber zu vgl. Becker, Char. II p. 66. (H.)

55. πλευσοῦμαι. S. Dor. § 20. 57. ὤφελε κτλ., utinam tibi quae cupiebas (amores tui) cessissent ex sententia. (Falsch Mörike u. a. möge dir was du beginnst, gelingen“) Arist. Pac. 941 πάντα χωρεῖ κατὰ νοῦν. Polyb. 28, 15, 12 συνελογίζοντο͵ παρ ̓ αὐτοῖς μὴ χω ρεῖν αὐτοῖς τὰ πράγματα κατὰ λόγον. Vgl. Theokr. 13, 14.

59. ἐλευθέρῳ οἷος ἄριστος. Ptolemãos weifs die Würde eines in seinem Dienste stehenden freien Mannes zu achten; für einen solchen ist er der beste Soldherr. Über olos mit dem Superlativ vgl. Kühner II p. 26.

τἄλλα δ ̓ ἀνὴρ ποῖός τις;

ΑΙΣΧΙΝΗΣ.

εὐγνώμων, φιλόμουσος, ἐρωτικός, εἰς ἄκρον ἁδύς,
εἰδὼς τὸν φιλέοντα, τὸν οὐ φιλέοντ ̓ ἔτι μᾶλλον,
πολλοῖς πολλὰ διδούς, αἰτεύμενος οὐκ ἀνανεύων,
οἷα χρὴ βασιλῆ ̓· αἰτεῖν δὲ δεῖ οὐκ ἐπὶ παντί,
Αἰσχίνα. ὥστ ̓ εἴ τοι κατὰ δεξιὸν ὦμον ἀρέσκει
λῶπος ἄκρον περονᾶσθαι, ἐπ ̓ ἀμφοτέροις δὲ βεβακώς
τολμασεῖς ἐπιόντα μένειν θρασὺν ἀσπιδιώταν,
ᾧ τάχος εἰς Αἴγυπτον. ἀπὸ κροτάφων πελόμεσθα
πάντες γηραλέοι, καὶ ἐπισχερὼ ἐς γένυν ἕρπει
λευκαίνων ὁ χρόνος· ποιεῖν τι δεῖ, ἧς γόνυ χλωρόν.

THEOKRIT VON FRITZSCHE.

ΘΥΩΝΙΧΟΣ.

60. Die verloren gegangene zweite Vershälfte mufs ein allgemeines Lob des Ptolemäos enthalten haben. In den meisten Handschriften ist die Lücke ausgefüllt durch Wiederholung der vorhergehenden Worte ἐλευθέρῳ οἷος ἄριστος. Nachdem aber Aeschines ausdrücklich gefragt hat, welche Eigenschaften Ptolemäos in sonstiger Hinsicht besitze, kann nicht mit einer Wiederholung jener Worte geantwortet werden, welche sich nur auf das Verhältnifs des Königs zu freien in seinem Solde stehenden Männern beziehen. (H.) 61. ἐρωτικός, Freund der Minne. ἁδύς. Vgl. dulcis, Cic. Lael.

60

65

1241

70

[blocks in formation]

XV.

ΣΥΡΑΚΟΣΙΑΙ Η ΑΔΩΝΙΑΖΟΥΣΑΙ.

ΓΟΡΓΩ.

Ἔνδοι Πραξινόα;

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

Γοργοῖ φίλα, ὡς χρόνῳ. ἔνδοι. θαῦμ ̓ ὅτι καὶ νῦν ἦνθες. ὅρη δίφρον, Εὐνόα, αὐτᾷ. ἔμβαλε καὶ ποτίκρανον.

ΓΟΡΓΩ. ἔχει κάλλιστα.

ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

καθίζευ.

ΓΟΡΓΩ.

21

0

ὦ τᾶς ἀλεμάτω ψυχᾶς ̇ μόλις ὔμμιν ἐσώθην, Πραξινόα, πολλῶ μὲν ὄχλω, πολλῶν δὲ τεθρίππων. παντᾷ κρηπῖδες, παντᾷ χλαμυδηφόροι ἄνδρες ̇

4. ἀλεμάτω Stephanus] ἀδεμάτω

XV. Die Weiber beim Adonisfeste. Über Inhalt und Zweck dieses Gedichtes s. Einl. p. 6, über den Adonismythus Anm. zu v. 102.

1. Gorgo, domum ingressa, ex ancilla Praxinoae quaerit, an domi sit amica; Praxinoa vero, illius voce audita, ancillam non sinit respondere, sed ipsa ,,intus est quam quaeris" exclamat. (Wüstemann.) – ἔνδοι, Dor. § 92. ὡς χρόνῳ. S. zu 14, 2 und Krüger II § 48, 2, 9.

2. ὅρη (s. Dor. § 27). Soph. Αi. 1165 σπεῦσον κοίλην κάπετόν τιν ̓ ἰδεῖν τῷδε. Cic. ad Att. 5, 1 antecesserat Statius ut prandium nobis videret.

[ocr errors]

3. ποτίκρανον. Od. 19, 97 Εὐρυνόμῃ, φέρε δὴ δίφρον καὶ κῶας ἐπ ̓ αὐτοῦ.

4. ὢ τᾶς ἀλεμ. (= ἠλεμάτου) ψυχᾶς, ach das bifschen Leben! (Ameis.) So sagt die Frau, indem sie Odem schöpfend sich auf den Sessel hinwirft. Plaut. Merc.

5

1, 2, 15 perii. animam nequeo vertere. nimis nihil tibicen siem. Ovid Her. 3, 142. Der Genetiv im Ausrufe kehrt wieder v. 75. Krüger I § 47, 3, 1.

5. πολλῶ μὲν ὄχλω κτλ. Vix e tanto hominum et quadrigarum tumultu animam suam se servasse dicit. (Meineke.) Vgl. Soph. Phil. 919 σῶσαι κακοῦ τοῦδε. Eur. Or. 779 σωθῆναι κακῶν. Unstatthaft ist Fritzsches Erklärung,,cum sit turba hominum plurima in plateis". (H.)

6. Der Vers bezieht sich auf die zahlreichen makedonischen Soldaten (vgl. Droysen, Gesch. des Hellenismus III 12 p. 42 f.), welche in den Strafsen Alexandrias selbstbewufst und rücksichtslos genug auftreten mochten. Die Fufsbekleidung derselben ist die κρηπίς, ihr Obergewand die χλαμύς. Pollux 7, 65 κρηπῖδες· τὸ μὲν φόρημα στρατιωτικόν κτλ. Plut. Aem. Paul. 34

ἃ δ ̓ ὁδὸς ἄτρυτος· τὺ δ ̓ ἑκαστέρω ἄμμιν ἀποικεῖς. ΠΡΑΞΙΝΟΑ.

ταῦθ ̓ ὁ πάραρος τῆνος· ἐπ ̓ ἔσχατα γᾶς ἔλαβ ̓ ἐνθών ἰλεόν, οὐκ οἴκησιν, ὅπως μὴ γείτονες ὦμες ἀλλάλαις, ποτ ̓ ἔριν, φθονερὸν κακόν, αἰὲν ὁμοῖος.

ΓΟΡΓΩ.

μὴ λέγε τὸν τεὸν ἄνδρα, φίλα, Δίνωνα τοιαῦτα τῶ μικκῶ παρεόντος· ὅρη γύναι, ὡς ποθορῇ τυ. θάρσει Ζωπυρίων, γλυκερὸν τέκος· οὐ λέγει ἀποῦν.

7. ἄμμιν Valckenaer] ἔμ ̓

αὐτὸς δὲ τῶν τέκνων ὁ Περσεὺς καὶ τῆς περὶ αὐτὰ θεραπείας κατόπιν ἐπορεύετο φαιὸν μὲν ἱμάτιον ἀμπεχόμενος καὶ κρηπίδας ἔχων ἐπιχωρίους. Herodian 4, 8, 2 προῄει δὲ ἐν Μακεδωνικῷ σχήματι καυσίαν τε ἐπὶ τῇ κεφαλῇ φέρων καὶ κρηπῖδας ὑποδούμενος. Ammon. p. 146 ἡ μὲν χλαῖνα ἡρωικὸν φόρημα, χλαμὺς δὲ Μακεδονικόν. Plin. hist. nat. 5, 10_ad_effigiem Macedonicae chlamydis. Plut. Erot. 16 p. 760 B ὑποδήσας τὴν γυναῖκα κρηπῖσι καὶ χλαμύδα περιθεὶς καὶ καυσίαν Μακεδονικήν, ὡς ἕνα τῶν βασιλικῶν νεανίσκων παρεισέπεμψε. Anton. 54 Πτολεμαῖον δὲ κρηπῖσι καὶ χλαμύδι καὶ καυσίᾳ διαδηματοφόρῳ κεκοσ. μημένον· αὕτη γὰρ ἡ σκευὴ τῶν ἀπ ̓ ̓Αλεξάνδρου βασιλέων. Nach Meinekes Ansicht soll der Sinn des Verses sein,,omnes festivo habitur et ad Macedonicum morem composito indutos fuisse." Allein für die Meinung, dafs die κρηπῖδες ohne weiteres als Bezeichnung,,delicatorum beatiorumque hominnm“ dienen könnten, vermisse ich eine genügende Begründung, und aufserdem steht Meinekes Erklärung mit der Stellung des Verses zwischen v. 5 und v. 7 weniger in Einklang. Der Vers mufs eine Angabe der Mühseligkeiten und Hindernisse enthalten, welche Gorgo auf ihrem Wege zu überwinden hatte; dazu kann aber der Umstand, dafs ihr viele elegant angezogene Leute begegneten, nicht gerechnet werden. Unrichtig ist es auch, wenn Wüstemann unter den χλαμυδηφόροι ἄνδρες speciell Reiter versteht: die Träger der κρηπίδες sind vielmehr

=

[ocr errors]

von denen der χλαμύδες nicht verschieden. (H.)

7. ἃ δ ̓ ὁδὸς ἄτρ., und der Weg nimmt kein Ende! (von meiner Wohnung zu deiner).

8. ταῦθ' ὁ πάρ, ja, das ist der Querkopf (πάραρος = παρήορος, Ilias 23, 603. Archil. bei Stob. Flor. 105, 24, 5. Cic. 5 Phil. 13, 37 homo amentissimus atque in omnibus consiliis praeceps ac devius), daran ist der verdrehte Geselle, mein Mann, schuld. Soph. Οed. R. 1329 ̓Απόλλων τάδ ̓ ἦν. Krüger II § 61, 7, 3. ἔσχαταγᾶς, hyperbolisch = extremum urbis vicum. ἔλαβε. Vgl. v. 20. — évváv. Dor. § 39. 9. ἰλεόν. Renier vgl. Balzac, Entret. p. 33 un trou, une tanière, un tombeau, qu'on appelle improprement une chambre. ώμες. Dor. § 84.

10. ποτ ̓ ἔριν, um einen Gegenstand des Streites zwischen uns zu haben, mir zum Trotz. ποτ ̓ ἔριν ist dem Finalsatz ὅπως μὴ κτλ. coordiniert und gehört ebenso wie dieser zum Satze ἐπ ̓ ἔσχατα- οἴκησιν.Vgl. ἔριδος ἕνεκα Plat. Soph. 237 Β. (Η.) φθονερὸν κακόν. Vgl. 14, 36 u. 31. — ὁμοῖος, sui similis, constans sibi. Hesiod W. u. T. 114.

[ocr errors]

10

[blocks in formation]
« ForrigeFortsæt »