5 ἔξω ἀπώχετο θᾶσσον. ἐμὸν κακόν, οὔ τοι ἀρέσκω; 38. μάχλε Jacobs] μάλα 43. ποκὰ Meineke, s. Anh. 36. θάσσον wie ocius bei Caes. B. G. 5, 44. Verg. Ecl. 7, 8 u. a. Vgl. Theokr. 15, 29. 24, 48. · ἐμὸν κακὸν κτλ. sind die Worte, die Aeschines dem Mädchen nachrief. Vgl. 15, 10 φθονερὸν κακόν. Ilias 5, 63. Odyss. 16, 103. 37. ὑποκόλπιος. Vgl. 11, 15. 2, 71. 14, 39. Anth. Pal. 5, 430. Nicet. Eugen. 4, 406. 38. θάλπε wie fovere bei Verg. Aen. 8, 388. Tibull 1, 8, 30. 39. μάστακα κτλ. Ilias 9, 323 ὡς δ ̓ ὄρνις ἀπτῆσι νεοσσοῖσι προφέρῃσιν μάστακ ̓ ἐπεί κε λάβῃσι. 41. ὠκυτέρα, noch rascher (als die Schwalbe). 42. ᾧ πόδες άγον. S. 13, 70. 43. αἶνός την λέγ. κτλ. Ex quo illa nos deseruit, nondum est reversa." In proverbio intellege taurum qui, ubi gregem dereliquit, in silvam delatus ad pascua vel stabula haud facile redit. Cf. Soph. Qed. R. 476 sqq. (Wüstemann.) Schol.: παροιμία ἐστὶν ἐπὶ τῶν μὴ ἀναστρεφόντων διὰ τὸ τοὺς ταύρους ὕλης ἐπιλαμβανομένους ἀλήπτους εἶναι. 44. εἴκατι scil. ἡμέραι. Aeschines berechnet die Zahl der Tage nach bestimmten Anhaltspunkten. 46. ἐξ ὧ ἀπ ̓ ἀλλάλων, ex quo tempore nos disiuncti sumus. 40 45 οὐδ ̓ εἰ κτλ. Schol.: οὐδὲ ἐὰν μετα με μόρφωμαι, οἶδε, διὰ τὸ μὴ ἀπηντηκέναι μοι. Thyonichos hat vorher (v. 4 f.) eine Bemerkung über das vernachlässigte Äufsere des Aeschines gemacht. Mit Bezug hierauf drückt Aeschines den Gedanken wir sehen uns jetzt gar nicht mehr, sie kümmert sich nichts um mich" so aus, dafs er mit Bitterkeit sagt: und wenn mein Haarschnitt aussieht wie der eines Thrakers, so ist ihr das unbekannt." In der Ilias 4, 533 werden die Thraker ἀκρόκομοι genannt. Theokrit denkt sich aber wohl die Haare der Thraker als ungeschoren und struppig. Möglich ist übrigens, dass wir es mit einer uns nicht mehr bekannten Redensart zu thun haben und die Worte daher in einem ganz anderen Sinne gesagt sind. Auch die Lesart ist nicht sicher. (H.) 47. πάντα. Herod. 3, 157. πάντα ἦν τοῖσι Βαβυλωνίοισι Ζώπυρος. Liv. 40, 11 Demetrius iis unus omnia est. Vgl. 10, 29. 15, 142. ἀνῷκται. Vgl. Hor. Od. 3, 9, 20. 49. δύστ. Μεγαρες. Schol.: δ. Μεγαρῆες, ὥσπερ οὐδὲ οἱ Μεγαρεῖς ὑπὸ τῆς Πυθίας ἐλέχ θησαν εἶναί τινος ἄξιοι λόγου. ἱστορεῖ γὰρ Δεινίας, ὅτι οἱ Μεγαρεῖς φρονηματισθέντες ποτέ, ὅτι κεἰ μὲν ἀποστέρξαιμι, τὰ πάντα κεν εἰς δέον ἕρποι· νῦν δὲ πόθεν; μᾶς, φαντί, Θυώνιχε, γεύμεθα πίσσας. χῶτι τὸ φάρμακόν ἐστιν ἀμηχανέοντος ἔρωτος, οὐκ οἶδα. πλὰν Σίμος ὁ τᾶς Ἐπιχάλκω ἐρασθείς ἐκπλεύσας ὑγιὴς ἐπανῆνθ ̓, ἐμὸς ἁλικιώτας. πλευσοῦμαι κἀγὼν διαπόντιος, οὔτε κάκιστος οὔτε πρᾶτος ἴσως, ὁμαλὸς δέ τις ἀσπιδιώτας. ΘΥΩΝΙΧΟΣ. ὠφελε μὰν χωρεῖν κατὰ νῶν τεὸν ὧν ἐπεθύμεις, Αἰσχίνα. εἰ δ ̓ οὑτῶς ἄρα τοι δοκεῖ ὥστ ̓ ἀποδαμεῖν, μισθοδότας Πτολεμαῖος ἐλευθέρω οἷος ἄριστος. 56. ἀσπιδιώτας Meineke] ὁ στρατιώτας κράτιστοι τῶν Ἑλλήνων εἰσίν, ἐπύ θοντο τοῦ θεοῦ, τίνες κρείττονες τυγχάνοιεν. ὁ δὲ ἔφη: γαίης μὲν πάσης τὸ Πελασγικὸν Ἄργος ἄμει νον, ἵπποι Θρηίκιαι, Λακεδαιμόνιαι δὲ γυναῖκες, ἄνδρες δ ̓ οἳ πίνουσιν ὕδωρ καλῆς ̓Αρεθούσης. ὑμεῖς δ ̓ ὦ Μεγαρείς οὔτε τρίτοι οὔτε τέταρτοι οὔτε δυωδέκατοι οὔτ ̓ ἐν λόγω οὔτ ̓ ἐν ἀριθμῷ Vgl. Kallim. Epigr 26, 5. Aristot. Eth. Eud. 7, 10 p. 1242 b. ὡς brauchte bei der Vergleichung nicht hinzugefügt zu werden. Vgl. v. 51. 30, 2. Hor. Epod. 1, 34. Verg. Ecl. 9, 36. Aeschines wendet epische Formen an, weil er (wenn auch ohne wörtliches Citat) auf ein angebliches delphisches Orakelgedicht Bezug nimmt. Vgl. auch Il. 15, 195. (H.) 50. ἀποστερξ. Vgl. Theokr. Epigr. 4, 14. = p. γεύμεθα = = = II 11 u. 189. γενόμεθα, wie δεύμενον 30, 32 δενόμενον, σεύμενος Parthen. im Etym. m. 117, 37 σευόμενος. Lobeck in Buttmanns ausf. griech. Sprachl. II p. 6. Curtius, Verbum I p. 154. Diogenian a. Ο. ἄρτι μᾶς πίσσης γεύεται. Dals γεύμεθα Perfectum sein solle, entbehrt aller Wahrscheinlichkeit. 53. πλὰν Σ. κτλ. nisi hoc scio etc. — τᾶς Ἐπιχάλκω, sc. παιδός. Mirum sane nomen et nullius exempli, nec tamen ideo corruptelae suspectum; codd. quidam ὑποχάλκω (cf. schol.), subdolae, quod recepit Ahrensius, invito opinor poeta. Meineke.) ἡ ὑπόχαλκος müfste einer jener zahlreichen Beinamen von Hetären sein, worüber zu vgl. Becker, Char. II p. 66. (H.) 55. πλευσοῦμαι. S. Dor. § 20. 51. πόθεν, scil. γένοιτο oder ἀποστέρξαιμι; Demosth. de cor. 47 ἀλλ ̓ οὐκ ἔστι ταῦτα· πόθεν; Julian or. 6 p. 203 C. νῦν δὲ steht wie lat. nunc habeant. Vorher geht der Bedingungssatz wie z. B. Isokr. Areop. § 58. Cic. pro Arch. 11, 29 nunc. 2 Catil. 7, 16. pro Sulla 16, 47. μᾶς κτλ. Schol.: παροιμία ἐστὶ τὸ μᾶς γενόμενος πίσσης. λέγεται δὲ ἐπὶ τῶν εἰς ἀηδὲς πρᾶγμα ἐμπεσόντων καὶ δυσδιεξιτήτως ἀπαλλασσομένων. Vgl. Diogenian 2, 64 (= 6, 41) mit der Anm. von Leutsch, in den Paroemiogr. I p. 206, sowie Paroem. lingen “.) cum res ita se 57. ὠφελε κτλ., utinam tibi quae cupiebas (amores tui) cessissent ex sententia. (Falsch Mörike u. a. ,,möge dir was du beginnst, geArist. Pac. 941 πάντα χωρεῖ κατὰ νοῦν. Polyb. 28, 15, 12 συνελογίζοντο, παρ' αὐτοῖς μὴ χω ρεῖν αὐτοῖς τὰ πράγματα κατὰ λόγον. Vgl. Theokr. 13, 14. 59. ἐλευθέρω οἷος ἄριστος. Ptolemäos weils die Würde eines in seinem Dienste stehenden freien Mannes zu achten; für einen solchen ist er der beste Soldherr. Über olos mit dem Superlativ vgl. Kühner II p. 26. τἄλλα δ ̓ ἀνὴρ ποιός τις; ΑΙΣΧΙΝΗΣ. ΘΥΩΝΙΧΟΣ. εὐγνώμων, φιλόμουσος, ἐρωτικός, εἰς ἄκρον ἁδύς, THEOKRIT VON FRITZSCHE. 12 XV. ΣΥΡΑΚΟΣΙΑΙ Η ΑΔΩΝΙΑΖΟΥΣΑΙ. Ἔνδοι Πραξινόα; ΓΟΡΓΩ. ΠΡΑΞΙΝΟΑ, Γοργοῖ φίλα, ὡς χρόνῳ. ἔνδοι. θαῦμ ̓ ὅτι καὶ νῦν ἦνθες. ὅρη δίφρον, Εὐνόα, αὐτᾷ. ἔμβαλε και ποτίκρανον. ὢ τᾶς ἀλεμάτω ψυχᾶς μόλις ὔμμιν ἐσώθην, Πραξινόα, πολλῶ μὲν ὄχλω, πολλῶν δὲ τεθρίππων. παντᾷ κρηπῖδες, παντᾷ χλαμυδηφόροι ἄνδρες 4. ἀλεμάτω Stephanus] ἀδεμάτω XV. Die Weiber beim Adonisfeste. Über Inhalt und Zweck dieses Gedichtes s. Einl. p. 6, über den Adonismythus Anm. zu v. 102. 1. Gorgo, domum ingressa, ex ancilla Praxinoae quaerit, an domi sit amica; Praxinoa vero, illius voce audita, ancillam non sinit respondere, sed ipsa,,intus est quam quaeris" exclamat. (Wüstemann.) — ἔνδοι, Dor. § 92. ὡς χρόνῳ. S. zu 14, 2 und Krüger II § 48, 2, 9. 5 1, 2, 15 perii. animam nequeo vertere. nimis nihil tibicen siem. Ovid Her. 3, 142. Der Genetiv im Ausrufe kehrt wieder v. 75. Krüger I § 47, 3, 1. 5. πολλῶ μὲν ὄχλω κτλ. Vix e tanto hominum et quadrigarum tumultu animam suam se servasse dicit. (Meineke.) Vgl. Soph. Phil. 919 σῶσαι κακοῦ τοῦδε. Eur. Οr. 779 σωθῆναι κακῶν. Unstatthaft ist Fritzsches Erklärung,,cum sit turba hominum plurima in plateis". (H.) 6. Der Vers bezieht sich auf die zahlreichen makedonischen Soldaten (vgl. Droysen, Gesch. des Hellenismus III 12 p. 42 f.), welche in den Strafsen Alexandrias selbstbewusst und rücksichtslos genug auftreten mochten. Die Fufsbekleidung derselben ist die κρηπίς, ihr Oberge wand die χλαμύς. Pollux 7, 65 κρηπῖδες· τὸ μὲν φόρημα στρατιω τικόν κτλ. Plut. Aem. Paul. 34 ὁ δ ̓ ὁδὸς ἄτρυτος· τὺ δ ̓ ἑκαστέρω ἄμμιν ἀποικεῖς. ΠΡΑΞΙΝΟΑ. ταῦθ ̓ ὁ πάραρος τῆνος· ἐπ ̓ ἔσχατα γᾶς ἔλαβ ̓ ἐνθών ἰλεόν, οὐκ οἴκησιν, ὅπως μὴ γείτονες ώμες ἀλλάλαις, ποτ' ἔριν, φθονερὸν κακόν, αἰὲν ὁμοῖος. ΓΟΡΓΩ. μὴ λέγε τὸν τεὸν ἄνδρα, φίλα, Δίνωνα τοιαῦτα αὐτὸς δὲ τῶν τέκνων ὁ Περσεὺς καὶ 66 10 von denen der χλαμύδες nicht verschieden. (H.) 7. ἃ δ ̓ ὁδὸς ἄτρ., und der Weg nimmt kein Ende! (von meiner Wohnung zu deiner). 8. ταῦθ ̓ ὁ πάρ., ja, das ist der Querkopf (πάραρος = παρήορος, Ilias 23, 603. Archil. bei Stob. Flor. 105, 24, 5. Cic. 5 Phil. 13, 37 homo amentissimus atque in omnibus consiliis praeceps ac devius), daran ist der verdrehte Geselle, mein Mann, schuld. Soph. Οed. R. 1329 'Απόλλων τάδ ̓ ἦν. Krüger II § 61, 7, 3. ἔσχατα γᾶς, hyperbolisch = extrem mum urbis vicum. ἔλαβε. Vgl. Τ. 20. ἐνθών. Dor. § 39. 9. ἐλεόν. Renier vgl. Balzac, Entret. p. 33 un trou, une tanière, un tombeau, qu'on appelle improprement une chambre. ὦμες. Dor. § 84. = 10. ποτ' ἔριν, um einen Gegenstand des Streites zwischen uns zu haben, mir zum Trotz. ποτ ̓ ἔριν ist dem Finalsatz ὅπως μὴ κτλ. coordiniert und gehört ebenso wie dieser zum Satze ἐπ ̓ ἔσχατα — οἴκησιν.Vgl. ἔριδος ἕνεκα Plat. Soph. 237 Β. (Η.) φθονερὸν κακόν. Vgl. 14, 36 u. 31. ὁμοῖος, sui similis, constans sibi. Hesiod W. u. T. 114. Aesch. Agam. 609. (Ameis.) 11. λέγε τὸν κτλ. Mit der Construction vgl. Arist. Pac. 655 ätt' ἂν οὖν λέγῃς ἐκεῖνον ταῦτα νυνὶ τοὺς σεαυτοῦ λοιδορεῖς. = 12. τῶ μικκῶ παρεόντος, praesente puero. Mit μικκός μικρός vgl. 8, 64. 15, 42. Cic. de Fin. 3, 5 parvi. Hor. Epist. 2, 1, 70. 13. οὐ λέγει ἀποῦν sie meint nicht den Papa." |