Quoque loco est arbor, turgescit in arbore ramus:
Nam procul a Geticis finibus arbor abest.
Otia nunc istic, iunctisque ex ordine ludis

Cedunt verbosi garrula bella fori.

Lusus equis nunc est, levibus nunc luditur armis :
Nunc pila, nunc celeri volvitur orbe trochus:
Nunc ubi perfusa est oleo labente iuventus,
Defessos artus Virgine tinguit aqua.
Scena viget, studiisque favor distantibus ardet,
Cumque tribus resonant terna theatra foris.
O quater, o quotiens non est numerare, beatum,
Non interdicta cui licet Urbe frui!

At mihi sentitur nix verno sole soluta,
Quaeque lacu duro non fodiuntur aquae :
Nec mare concrescit glacie, nec ut ante, per Histrum
Stridula Sauromates plaustra bubulcus agit.
Incipient aliquae tamen huc adnare carinae,
Hospitaque in Ponti litore puppis erit.
Sedulus occurram nautae, dictaque salute,
Quid veniat, quaeram, quisve quibusve locis.
Ille quidem, mirum ni de regione propinqua
Non nisi vicinas tutus ararit aquas.

Rarus ab Italia tantum mare navita transit,
Litora rarus in haec portubus orba venit.
Sive tamen Graeca scierit, sive ille Latina
Voce loqui, certe gratior usus erit.

Fas quoque ab ore freti longaeque Propontidos undis
Huc aliquem certo vela dedisse noto.

Quisquis is est, memori rumorem voce referre
Et fieri famae parsque gradusque potest.

Is, precor, auditos possit narrare triumphos
Caesaris et Latio reddita vota Iovi:
Teque, rebellatrix, tandem, Germania, magni
Triste caput pedibus supposuisse ducis.
Haec mihi qui referet, quae non vidisse dolebo,
Ille meae domui protinus hospes erit.

Hei mihi! iamne domus Scythico Nasonis in orbe est?

Iamque suum mihi dat pro lare poena locum? Di facite, ut Caesar non hic penetrale domumque, Hospitium poenae sed velit esse meae!

CLXVI.

Ovid, on his Life.

EMPORIS illius colui fovique poetas,
Quotque aderant vates, rebar adesse
deos.

Saepe suas volucres legit mihi grandior aevo,
Quaeque necet serpens, quae iuvet herba, Macer.
Saepe suos solitus recitare Propertius ignes,
Iure sodalicio qui mihi iunctus erat.
Ponticus heroo, Bassus quoque clarus iambis
Dulcia convictus membra fuere mei.
Et tenuit nostras numerosus Horatius aures,
Dum ferit Ausonia carmina culta lyra.
Virgilium vidi tantum. Nec amara Tibullo
Tempus amicitiae fata dedere meae.

Successor fuit hic tibi, Galle: Propertius illi :
Quartus ab his serie temporis ipse fui.
Utque ego maiores, sic me coluere minores,
Notaque non tarde facta Thalia mea est.
Carmina cum primum populo iuvenilia legi,
Barba resecta mihi bisve semelve fuit.
Moverat ingenium totam cantata per Urbem
Nomine non vero dicta Corinna mihi.
Multa quidem scripsi. Sed quae vitiosa putavi,
Emendaturis ignibus ipse dedi.

Tunc quoque, cum fugerem, quaedam placitura cremavi,

Iratus studio carminibusque meis.

Molle Cupidineis nec inexpugnabile telis

Cor mihi, quodque levis causa moveret, erat. Cum tamen hic essem, minimoque accenderer igne, Nomine sub nostro fabula nulla fuit.

Paene mihi puero nec digna nec utilis uxor
Est data, quae tempus per breve nupta fuit.
Illi successit, quamvis sine crimine coniunx,
Non tamen in nostro firma futura toro.
Ultima, quae mecum seros permansit in annos,
Sustinuit coniunx exulis esse viri.

Filia me mea bis prima fecunda iuventa,
Sed non ex uno coniuge, fecit avum.
Et iam complerat genitor sua fata, novemque
Addiderat lustris altera lustra novem.
Non aliter flevi, quam me fleturus ademtum
Ille fuit. Matri proxima iusta tuli.

Felices ambo, tempestiveque sepultos,
Ante diem poenae quod periere meae;
Me quoque felicem, quod non viventibus illis
Sum miser, et de me quod doluere nihil!

Lib. iv. Eleg. x.

ANTHOLOGIA LATINA.

BOOK III.

PHAEDRUS THRAX.

CLXVII.

The Cobbler turned Doctor.

ALUS cum sutor, inopia deperditus, Medicinam ignoto facere coepisset loco Et venditaret falso antidotum nomine; Verbosis acquisivit sibi famam strophis. Hic cum iaceret morbo confectus gravi Rex urbis, eius experiendi gratia

Scyphum poposcit: fusa dein simulans aqua
Antidoto miscere illius se toxicum,

Combibere iussit ipsum posito praemio.
Timore mortis ille tum confessus est,
Non artis ulla medicae se prudentia,
Verum stupore vulgi factum nobilem.
Rex advocata concione haec edidit