Ah, Corydon, Corydon, quae te dementia cepit!
Semiputata tibi frondosa vitis in ulmo est.
Quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus,
Viminibus mollique paras detexere iunco?
Invenies alium, si te hic fastidit, Alexim.

ECLOGA III. Palaemon.

Menalcas. Damoetas. Palaemon.

M. Dic mihi, Damoeta, cuium pecus? an Meliboei?
D. Non, verum Aegonis; nuper mihi tradidit Aegon.
M. Infelix o semper, oves, pecus! ipse Neaeram
Dum fovet, ac, ne me sibi praeferat illa, veretur,
Hic alienus oves custos bis mulget in hora,
Et sucus pecori et lac subducitur agnis.

D. Parcius ista viris tamen obiicienda memento.
Novimus, et qui te, transversa tuentibus hircis,
Et quo sed faciles Nymphae risere sacello.

Theocr. Id. 7, 56: Θερμὸς γὰρ ἔρως αὐτῶ με καταίθει] 69 Γ. nach Theocr. Id. 11, 72 ff.: ' Kvκλωψ, Κύκλωψ, πᾷ τὰς φρένας ἐκπεπότασαι etc.]

Dritte Ekloge. Diese im Früh jahr 712 (s. z. Änf. d. 1. Ekl.) ge: schriebene Ekloge ist der 4. u. 5. Idylle des Theokrit nachgebildet. Die Hirten Menalcas und Damötas führen vor dem zum Schiedsrichter gewählten Nachbar Palämon einen Wettstreit im Gesange, in welchen Virgil zugleich das Lob des einflußreichen Gelehrtenfreundes Afinius Pollio einflicht. — 1 ff: nach Theocr. Id. 4, 1 ff.: Einé μοι, ὦ Κορύδων, τίνος αἱ βόες;

70

5

ἡ ῥα Φιλώνδα; Οὐκ, ἀλλ ̓ Αἴγωνος
βόσκεν δέ μοι αὐτὰς ἔδωκεν]
cuium, alterthüml. adjectiv. pron.
interrog., am häufigften bei plaus
tus u. Terenz (cuia mulier, cu-
ium puerum etc.); auch in der
Gerichtssprache bei Cicero: cuia
res sit, cuium periculum, Verr.
2, 1, 54] — 3. Sinn: seine Heerde
ist in schlechten Händen: denn wäh
rend er bei der Neära verweilt,
melkt der gemiethete Hirt (alienus)
das Vieh stündlich zweimal]
6. pecori et, hiatus] 7 ff.
Entgegnung durch den Vorwurf der
Unzucht; in V. 8 u. 9 ist das Ver-
bum aus sittlicher Scheu ausgelassen]

hirci, als geile Thiere bei den

M. Tum, credo, cum me arbustum videre Miconis
Atque mala vites incidere falce novellas.

D. Aut hic ad veteres fagos cum Daphnidis arcum
Fregisti et calamos: quae tu, perverse Menalca,
Et, cum vidisti puero donata, dolebas,

Et, si non aliqua nocuisses, mortuus esses.

M. Quid domini faciant, audent cum talia fures!
Non ego te vidi Damonis, pessime, caprum
Excipere insidiis, multum latrante Lycisca?
Et, cum clamarem: Quo nunc se proripit ille?
Tityre, coge pecus! tu post carecta latebas.

D. An mihi cantando victus non redderet ille,
Quem mea carminibus meruisset fistula, caprum?
Si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon
Ipse fatebatur, sed reddere posse negabat.

10

15

20

M. Cantando tu illum? Aut umquam tibi fistula cera 25
Iuncta fuit? Non tu in triviis, indocte, solebas
Stridenti miserum stipula disperdere carmen?

D. Vis ergo, inter nos, quid possit uterque, vicissim
Experiamur? Ego hanc vitulam ne forte recuses,
Bis venit ad mulctram, binos alit ubere fetus
Depono: tu dic, mecum quo pignore certes.

M. De grege non ausim quicquam deponere tecum: Est mihi namque domi pater, est iniusta noverca; Bisque die numerant ambo pecus, alter et haedos. Verum, id quod multo tute ipse fatebere maius

30.

35

Insanire libet quoniam tibi - pocula ponam
Fagina, caelatum divini opus Alcimedontis,
Lenta quibus torno facili superaddita vitis
Diffusos hedera vestit pallente corymbos.
In medio duo signa, Conon, et quis fuit alter,
Descripsit radio totum qui gentibus orbem,
Tempora quae messor, quae curvus arator haberet?
Necdum illis labra admovi, sed condita servo.

40

45

D. Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit, Et molli circum est ansas amplexus acantho, Orpheaque in medio posuit silvasque sequentes. Necdum illis labra admovi, sed condita servo. Si ad vitulam spectas, nihil est, quod pocula laudes. M. Numquam hodie effugies; veniam, quocumque vocaris. Audiat haec tantum vel qui venit ecce Palaemon. Efficiam, posthac ne quemquam voce lacessas.

...

50

D. Quin age, si quid habes; in me mora non erit ulla, Nec quemquam fugio: tantum, vicine Palaemon, Sensibus haec imis, res est non-parva, reponas.

P. Dicite, quandoquidem in molli consedimus herba, 55 Et nunc omnis ager, nunc omnis parturit arbos, Nunc frondent silvae, nunc formosissimus annus. Incipe, Damoeta; tu deinde sequere, Menalca. Alternis dicetis: amant alterna Camenae.

36. pocula, d. i. zwei, vgl. V. 44] alter, Eudorus aus Cnidus, 37. Alcimedon viell. fingirter Schüler des Plato, der größte AstroName] Die Becher enthielten nom seiner Zeit, lehrte (um 360 in erhabenem Schnigwerk die Bild- v. Chr.) die Bewegung der Pla: nisse der beiden Astronomen Conon_neten auf einer künstlichen Sphäre, und Eudorus, getrennt durch einen und in der Schrift Haióuevα die Weinstock und einen Epheu, deren sich auf den Ackerbau bezüglichen Him: durchschlingende Ranken den Rand melserscheinungen] 41. orbem, umliefen] 40. Cenon, aus Sas näml. caelestem] 49. Menalcas mos, Mathematiker u. Astronom, glaubt, sein Gegner wolle dem Wettlebte unter Ptolemäus Philadel kampfe ausweichen] numquam phus und Euergetes in Aegypten] hodie, f. A. 2, 670] — 58. deinde,

D. Ab love principium, Musae; Iovis omnia plena; 60 Ille colit terras, illi mea carmina curae.

M. Et me Phoebus amat: Phoebo sua semper apud me Munera sunt, lauri et suave rubens hyacinthus.

D. Malo me Galatea petit, lasciva puella,

Et fugit ad salices, et se cupit ante videri.

M. At mihi sese offert ultro meus ignis, Amyntas, Notior ut iam sit canibus non Delia nostris.

D. Parta meae Veneri sunt munera: namque notavi Ipse locum, aëriae quo congessere palumbes.

M. Quod potui, puero silvestri ex arbore lecta Aurea mala decem misi; cras altera mittam.

D. O quotiens et quae nobis Galatea locuta est! Partem aliquam, venti, divum referatis ad aures.

65

70

M. Quid prodest, quod me ipse animo non spernis,
Amynta,

Si, dum tu sectaris apros, ego retia servo?

D. Phyllida mitte mihi: meus est natalis, Iolla;

Cum faciam vitula pro frugibus, ipse venito.

M. Phyllida amo ante alias; nam me discedere flevit,

Et longum, Formose, vale, vale, inquit, Iolla.

75.

D. Triste lupus stabulis, maturis frugibus imbres, 80 Arboribus venti, nobis Amaryllidis irae.

M. Dulce satis humor, depulsis arbutus haedis, Lenta salix feto pecori, mihi solus Amyntas.

D. Pollio amat nostram, quamvis est rustica, Musam: Pierides, vitulam lectori pascite vestro.

M. Pollio et ipse facit nova carmina: pascite taurum, Iam cornu petat et pedibus qui spargat arenam.

85

D. Qui te, Pollio, amat, veniat, quo te quoque gaudet; Mella fluant illi, ferat et rubus asper amomum.

M. Qui Bavium non odit, amet tua carmina, Maevi, 90 Atque idem iungat vulpes et mulgeat hircos.

D. Qui legitis flores et humi nascentia fraga, Frigidus, o pueri, fugite hinc, latet anguis in herba.. M. Parcite, oves, nimium procedere: non bene ripae Creditur; ipse aries etiam nunc vellera siccat.

. D. Tityre, pascentes a flumine reice capellas: Ipse, ubi tempus erit, omnes in fonte lavabo.

M. Cogite oves, pueri; si lac praeceperit aestus, Ut nuper, frustra pressabimus ubera palmis.

95

D. Heu, heu, quam pingui macer est mihi taurus in

ervo!

Idem amor exitium pecori pecorisque magistro.

100

M. His certe neque amor causa est; vix ossibus haerent. Nescio quis teneros oculus mihi fascinat agnos.