Káin og Ábel. Ein myta tveir brøður

altarið altarinum altíð annað Ábel Ábeli áðrenn ánna ánni átti bað bangin beiggja beint blóð brádliga burtur doyggja eina einaferð einki eisini eitt sindur fáa fekk ferð flenti fyri fyrstani føtur gekk genturnar gjørdi gjørt Gomlu Grønu oyrini hana hansara Harrin hava helt henni hetta hevði verið hevur himmalin hjartað hoyrdi hugdi hugsaði Hví hvussu hvør høvdu ikki ímóti jørðina Kanska Káini kemur knívin komin kunnu langt legði leingi líka longur maður mátti Mira mold mær noyddist nógv offurgávu okkara okkum okkurt ongantíð rann rópti segði Ádam segði Eva segði Káin setti siga síggja sínum skuldi sleppa smáttuni Soleiðis sólin spurdi sum eitt svaraði sær tað tann tá ið teimum teir teirra Teka teskaði tók tveir tær varð vildi visti vita vóru Vreiðin væl yvir øll