ODE V.

AD PYRRHAM.

UIS multà gracilis te puer in rosâ
Perfusus liquidis urget odoribus,

Grato, Pyrrha, sub antro?
Cui flavam religas comam,

Simplex munditiis? Heu! quoties fidem
Mutatosque Deos flebit, et aspera
Nigris æquora ventis

Emirabitur insolens,

Qui nunc te fruitur credulus aureâ;
Qui semper vacuam, semper amabilem
Sperat, nescius auræ

Fallacis! Miseri quibus

Intentata nites! Me tabulâ sacer

Votivâ paries indicat uvida

Suspendisse potenti

Vestimenta maris deo.

ODE VI.

AD M. VIPSANIUM AGRIPPAM.

SCRIBERI

CRIBERIS Vario fortis, et hostium

Victor, Mæonii carminis aliti,

Quam rem cumque ferox navibus aut equis

Miles te duce gesserit.

Nos, Agrippa, neque hæc dicere, nec gravem
Pelidæ stomachum cedere nescii,

Nec cursus duplicis per mare Ulyxei,
Nec sævam Pelopis domum,

Conamur, tenues grandia: dum pudor,
Imbellisque lyra Musa potens vetat
'Laudes egregii Cæsaris, et tuas,
Culpâ deterere ingenî.

Quis Martem tunicâ tectum adamantinâ
Dignè scripserit? aut pulvere Troïo
Nigrum Merionen? aut ope Palladis
Tydiden Superis parem?

Nos convivia, nos prælia virginum
Sectis in juvenes unguibus acrium,
Cantamus, vacui, sive quid urimur,
Non præter solitum leves.

ODE VII.

AD MUNATIUM PLANCUM, CONSULAREM.

LAUDABUNT alii claram Rhodon, aut Mitylenen,
Aut Ephesum, bimarisve Corinthi
Moenia, vel Baccho Thebas, vel Apolline Delphos
Insignes, aut Thessala Tempe.

Sunt quibus unum opus est intactæ Palladis arces
Carmine perpetuo celebrare, et
Undique decerptam fronti præponere olivam.
Plurimus, in Junonis honorem,
Aptum dicit equis Argos, ditesque Mycenas.
Me nec tam patiens Lacedæmon,

Nec tam Larissæ percussit campus opimæ,

Quàm domus Albuneæ resonantis,

Et præceps Anio, ac Tiburni lucus, et uda
Mobilibus pomaria rivis.

Albus ut obscuro deterget nubila cœlo

Sæpè Notus, neque parturit imbres

Perpetuos; sic tu sapiens finire memento
Tristitiam vitæque labores

Molli, Plance, mero; seu te fulgentia signis
Castra tenent, seu densa tenebit
Tiburis umbra tui. Teucer Salamina patremque
Quum fugeret, tamen uda Lyæo

Tempora populeâ fertur vinxisse corona,
Sic tristes affatus amicos:

Quò nos cumque feret melior fortuna parente,
Ibimus, ô socii comitesque!

Nil desperandum Teucro duce, et auspice Teucro;
Certus enim promisit Apollo

Ambiguam tellure novâ Salamina futuram.
O fortes pejoraque passi

Mecum sæpè viri! nunc vino pellite curas:
Cras ingens iterabimus æquor.

ODE VIII.

AD LYDIAM.

LYDIA, dic, per omnes

Te deos oro: Sybarin cur properas amando
Perdere? cur apricum

Oderit campum, patiens pulveris atque solis?
Cur neque militaris

Inter æquales equitat, Gallica nec lupatis

Temperat ora frænis?

Cur timet flavum Tiberim tangere? cur olivum Sanguine viperino

Cautiùs vitat? neque jam livida gestat armis

Brachia, sæpè disco,

Sæpè trans finem jaculo nobilis expedito?

Quid latet, ut marinæ

Filium dicunt Thetidis sub lacrymosa Troja Funera, ne virilis

Cultus in cædem et Lycias proriperet catervas?

ODE IX.

AD THALIARCHU M.

VIDES ut altà stet nive candidum
Soracte, nec jam sustineant onus
Silvæ laborantes, geluque
Flumina constiterint acuto.

Dissolve frigus, ligna super foco
Large reponens; atque benigniùs
Deprome quadrimum Sabinâ,
O Thaliarche, merum diotâ.

Permitte Divis cetera: qui simul
Stravere ventos æquore fervido
Depræliantes, nec cupressi,

Nec veteres agitantur orni.

Quid sit futurum cras, fuge quærere; et
Quem sors dierum cumque dabit, lucro
Appone: nec dulces amores

Sperne puer, neque tu choreas;

Donec virenti canities abest

Morosa. Nunc et campus, et areæ,

Lenesque sub noctem susurri,
Composità repetantur horâ :

CARMINUM LIB I. Nunc et latentis proditor intimo Gratus puellæ risus ab angulo, Pignusque dereptum lacertis, Aut digito malè pertinaci.

י :

ODE X.

AD MERCURIUM.

MERCURI, facunde nepos Atlantis,
Qui feros cultus hominum recentum
Voce formasti catus, et decoræ
More palæstræ;

Te canam, magni Jovis et deorum
Nuntium, curvæque lyræ parentem
Callidum, quidquid placuit, jocoso
Condere furto.

Te, boves olim nisi reddidisses
Per dolum amotas, puerum minaci
Voce dum terret, viduus pharetrâ
Risit Apollo.

Quin et Atridas, duce te, superbos,
Ilio dives Priamus relicto,
Thessalosque ignes et iniqua Trojæ
Castra fefellit.

Tu pias lætis animas reponis
Sedibus, virgàque levem coerces
Aureâ turbam, superis deorum
Gratus et imis.