Largis muneribus riserit æmuli,
Albanos prope te lacus

Ponet marmoream sub trabe Cypriâ.
Illic plurima naribus

Duces thura, lyræque et Berecyntiæ
Delectabere tibiæ

Mixtis carminibus, non sine fistula.
Illic bis pueri die

Numen cum teneris virginibus tuum
Laudantes pede candido

In morem Salium ter quatient humum.
Me nec femina, nec puer

Jam, nes spes animi credula mutui,
Nec certare juvat mero,

Nec vincire novis tempora floribus.

Sed cur, heu! Ligurine, cur
Manat rara meas lacryma per genas?
Cur facunda parum decoro

Inter verba cadit lingua silentio?
Nocturnis ego somniis

Jam captum teneo, jam volucrem sequor
Te per gramina Martii
Campi, te per aquas, dure, volubiles.

ODE II.

AD JULUM ANTONIUM.

PINDARU

INDARUM quisquis studet æmulari,

Jule, ceratis ope Dædaleâ

Nititur pennis, vitreo daturus

Nomina ponto.

Monte decurrens velut amnis, imbres

Quem super notas aluere ripas,

Fervet immensusque ruit profundo
Pindarus ore;

Laureâ donandus Apollinari,
Seu per audaces nova dithyrambos
Verba devolvit, numerisque fertur
Lege solutis;

Seu Deos, regesve canit, Deorum
Sanguinem, per quos cecidere justâ
Morte Centauri, cecidit tremendæ
Flamma Chimæræ;

Sive, quos Elea domum reducit
Palma cœlestes, pugilemve equumve
Dicit, et centum potiore signis
Munere donat;

Flebili sponsæ juvenemque raptum Plorat, et vires animumque moresque Aureos educit in astra, nigroque Invidet Orco.

Multa Dircæum levat aura cycnum, Tendit, Antoni, quoties in altos Nubium tractus: ego, apis matinæ More modoque,

Grata carpentis thyma per laborem
Plurimum, circa nemus uvidique
Tiburis ripas operosa parvus
Carmina fingo.

Concines majore poëta plectro Cæsarem, quandoque trahet feroces Per sacrum clivum, meritâ decorus

Fronde, Sicambros;

Quo nihil majus meliusve terris
Fata donavere, bonique Divi,

Nec dabunt, quamvis redeant in aurum
Tempora priscum.

Concines lætosque dies et Urbis
Publicum ludum, super impetrato
Fortis Augusti reditu, forumque
Litibus orbum.

Tum meæ (si quid loquar audiendum) Vocis accedet bona pars; et, O Sol Pulcher! o laudande! canam, recepto Cæsare felix.

Tuque dum procedis, Io triumphe!
Non semel dicemus, Io triumphe!
Civitas omnis, dabimusque Divis
Thura benignis.

Te decem tauri totidemque vaccæ,
Me tener solvet vitulus, relictâ
Matre, qui largis juvenescit herbis
In mea vota,

Fronte curvatos imitatus ignes
Tertium Lunæ referentis ortum,
Quà notam duxit niveus videri,
Cetera fulvus.

ODE III.

AD MELPOMENEN.

UEм tu, Melpomene, semel

Nascentem placido lumine videris,
Illum non labor Isthmius

Clarabit pugilem, non equus impiger
Curru ducet Achaico
Victorem ; neque res bellica Deliis
Ornatum foliis ducem,

Quòd regum tumidas contuderit minas,
Ostendet Capitolio:

Sed quæ Tibur aquæ fertile præfluunt,
Et spissæ nemorum comæ,
Fingent Aeolio carmine nobilem.

Romæ principis urbium

Dignatur soboles inter amabiles

Vatum ponere me choros;

Et jam dente minus mordeor invido.
O, testudinis aureæ

Dulcem quæ strepitum, Pieri, temperas;
O mutis quoque piscibus

Donatura cycni, si libeat, sonum!

Totum muneris hoc tui est,

Quòd monstror digito prætereuntium
Romanæ fidicen lyræ:

Quòd spiro et placeo, si placeo, tuum est.

ODE IV.

DRUSI LAUDES.

QUALEM

UALEM ministrum fulminis alitem (Cui rex Deorum regnum in aves vagas Permisit, expertus fidelem

Juppiter in Ganymede flavo)

Olim juventas, et patrius vigor,
Nido laborum propulit inscium;
Vernique, jam nimbis remotis,
Insolitos docuere nisus

Venti paventem; mox in ovilia
Demisit hostem vividus impetus;
Nunc in reluctantes dracones

Egit amor dapis atque pugnæ:

Qualemve lætis caprea pascuis
Intenta fulvæ matris ab ubere
Jam lacte depulsum leonem,
Dente novo peritura, vidit:

Videre Rhætis bella sub Alpibus
Drusum gerentem Vindelici; quibus
Mos unde deductus per omne
Tempus Amazoniâ securi

Dextras obarmet, quærere distuli;
Nec scire fas est omnia: sed diù

Latèque victrices catervæ,
Consiliis juvenis revictæ,