τοὶ Συρακόσσαις ἐνίδρυνται πεδωρισταὶ πόλει, οἷς ἀνδρὶ πολίτα σωρὸν γὰρ εἶχε ῥημάτων τελεῖν ἐπίχειρα. -- μεμναμένους πολλὰ γὰρ πὸτ τὴν ζόαν τοῖς πᾶσιν εἶπε χρήσιμα. μεγάλα χάρις αὐτῷ. 5 rependendi mercedem. Ex optimis codd. admittendum putavi accusativum μεμναμένους, quippe quem tueri posse mihi videar ex usu notissimo apud Rost. gr. Gr. § 131, 4. Krüger I, II § 56, 9 n. 10. Nunc simul magis apparet quid velit parenthesis σωρὸν γὰρ εἶχε ῥημάτων, i. e. Epicharmus comoediis populares quum ad alias virtutes colendas tum ad gratum animum habendum excitaverat. Am. *XVIII. Ὁ μικκὸς τόδ' έτευξε τα Θραΐσσα Μήδειος τὸ μναμ' ἐπὶ τῇ ὁδῷ κἠπέγραψε Κλείτας. XVIII. Grabschrift auf Kleita, die Amme des Medeios. Vers 1 u. 3 sind phalaeceische Hendekasyllaben wie in Epigr. 20. Vers 2 und 4 sind sogen. versus asynarteti Archilochii, welche eigentlich aus vier Daktylen und drei Trochäen bestehen, wie bei Hor. Od. 1, 4 und sich ziemlich rein im folgenden Epigramm Vers 1 u. 4 finden, Statt des Daktylus kann ἔτι χρησίμα καλεῖται. auch ein Spondeus stehen. Der vierte Daktylus erlaubt sogar eine Dehnung der letzten Silbe, mit anderen Worten, einen Creticus, wie er sich v. 2 findet τῇ ὁδῷ, πο τῷ lang bleibt. S. Theokr. 4, 22. und Anm. 11, 12. 2 = 34. ἀντὶ τήνων, ὧν ὧν ἔθρεψε, propter ea, quod *ΧΙΧ. Αρχίλοχον καὶ στᾶθι καὶ εἴσιδε τὸν πάλαι ποιητάν XIX. Auf die Bildsäule des Archilochus. Vers 1 und 4 sind die zu Epigr. 18 besprochenen versus asynarteti Archilochii, Vers 2 und 5 sind voll ἀνθ' ständige sechsfüssige Iamben, Vers 3 und 6 verkürzte sechsfüssige Iamben, sogen. scazontes catalectici. 1. Αρχίλοχον ist mit εἴσιδε κα 5 τὸν τῶν ἰάμβων, οὗ τὸ μυρίον κλέος διῆλθε κἐπὶ νύκτα καὶ πρὸς ἀπ. ἦ ῥά νιν αἱ Μοῖσαι καὶ ὁ Δάλιος ἠγάπευν Απόλλων, ὡς ἐμμελής τ ̓ ἔγεντο κἠπιδέξιος ἔπεά τε ποιεῖν πρὸς λύραν τ ̓ ἀείδειν. verbinden, wie 28, 7 Νικίαν mit ἰδών. Vgl. Lobeck zu Soph. Αi. p. 268. ΧΧ. 3. ἐπὶ νύκτα, εἰς δύσιν ἀπ ̓ ἀνατολῆς. Fr. Jacobs. Τὸν τῶ Ζανὸς δ ̓ ὑμιν υἱὸν ὡνήρ XX. Auf eine Bildsäule des Pisander. Ueber das Metrum siehe Einl. Ρ. 29. 5 5 3. τῶν ἐπάνωθε. Vgl. Theokrit 7,5. XXI. Ὁ μουσοποιὸς ἐνθάδ ̓ Ἱππῶναξ κεῖται. XXI. Grabschrift des Hipponax. S. Einl. p. 29, wo auch das Metrum angegeben ist. 1. κεῖται. S. Epigr. 17, 7 εἶχε, 19, 4 viv. Cobet, nov. lectt. p. 199, wollte κείμαι (vgl. Epigr. 22, 1. 8, 4. Anth. Pal. 7,715). Unnöthig ist ebenfalls die von demselben Gelehrten, Mnem. IX p. 118 in v. 2 vorgeschlagene Aenderung πόθερπε und v. 3 χρηστῶ (ygl. Mein.). *XXII. 3. κρήγυος. S. Anm. zu 20, 19. Αλλος ὁ Χῖος ἐγὼ δὲ Θεόκριτος, ὃς τάδ ̓ ἔγραψα, εἷς ἀπὸ τῶν πολλῶν εἰμι Συρακοσίων, XXII. Auf die Sammlung von Theokrits Dichtungen. 1. Αλλος ὁ Χ. Schon frühzeitig mochte der Dichter Theokrit mit υἱὸς Πραξαγόραο περικλειτής τε Φιλίνης Μοῦσαν δ ̓ ὀθνείαν οὔτιν ̓ ἐφειλκυσάμην. dem Historiker und Epigrammatiker aus Chios, der durch seine Witze über Alexander berühmt ist, ver wechselt werden. Anm. 10. Siehe Einl. p. 3 4. ὀθνείαν. S. Einl. p. 30. * XXIII. Αστοῖς καὶ ξείνοισιν ἴσον νέμει ἥδε τράπεζα, XXIII. Auf den Wechseltisch des Kaïkos, *XXIV. Αὐδήσει τὸ γράμμα τί σῆμά τε καὶ τίς ὑπ ̓ αὐτῷ. XXIV. Grabschrift der Glauke. S. Theokr. 4, 31. * XXV. Ἡ παῖς ᾤχετ ̓ ἄωρος ἐν ἑβδόμῳ ἥδ ̓ ἐνιαυτῷ XXV. Grabschrift auf ein frühverstorbenes Kind. 2. πολλοῖς, scil. ἐνιαυτοῖς. Ahr. 5. Περιστερί. Peristeris nach einer Marginalglosse Name der Mutter. Ziegler Περιστέρη mit c. XXVI. ̓Αρτεμιδώρου τοῦ γραμματικοῦ ἐπὶ τῇ ἀθροίσει τῶν βουκολικῶν ποιημάτων. Βουκολικαὶ Μοίσαι σποράδες ποκά, νῦν δ ̓ ἅμα πᾶσαι ἐντὶ μιᾶς μάνδρας, ἐντὶ μιᾶς ἀγέλας. XXVI. S. Einl. p. 30. *ΕΙΣ ΝΕΚΡΟΝ ΑΔΩΝΙΝ. Αδωνιν ἡ Κυθήρη τύ Auf den todten Adonis. Das sehr elegante, aber unächte, Gedicht ist wegen der Aehnlichkeit des Inhaltes mit Bion I und Theokr. 15 (100 flg.) in die Sammlung der Bucolca gekommen. 8 und 44. ύλαν. S. Dor. 3 700. 66 τούτους λαβοῦσα τέμνε, 35 40 45 |