Agmen; ad hunc alii cursum contendere jussi. Jamque fere mediam caeli nox humida metam Contigerat; placida laxárant membra quiete Sub remis fusi per dura sedilia nautae: Quum levis aetheriis delapsus Somnus ab astris Aëra dimovit tenebrosum, et dispulit umbras, Te, Palinure, petens, tibi somnia tristia portans Insonti; puppique deus consedit in alta, Phorbanti similis; funditque has ore loquelas: Iaside Palinure, ferunt ipsa aequora classem; AEquatae spirant aurae; datur hora quieti: Pone caput, fessosque oculos furare labori. Ipse ego paullisper pro te tua munera inibo. Cui vix attollens Palinurus lumina fatur: Mene salis placidi vultum fluctusque quietos Ignorare jubes? mene huic confidere monstro? AEnean credam quid enim fallacibus Austris, Et caeli toties deceptus fraude sereni? Talia dicta dabat; clavumque affixus et haerens Nusquam amittebat, oculosque sub astra tenebat: Ecce deus ramum Lethaco rore madentem, Vique soporatum Stygia, super utraque quassat Tempora; cunctantique natantia lumina solvit. Vix primos inopina quies laxaverat artus; Et super incumbens, cum puppis parte revulsa, Cumque gubernaclo, liquidas projecit in undas Praecipitem, ac socios nequidquam saepe vocantem. Ipse volans tenues se sustulit ales ad auras.
Qual condottier, ch'apre a'seguaci il corso. E omai del ciel l'umida notte il colmo Tenea; sciogliean chete al sopor le membra Sparsi fra i remi in dure scragne i nauti: Quando leggier scende dagli astri il Sonno, Pel bujo aleggia, e l'aer scuote e l'ombre. Palinuro, a te vien; rei sogni adduce A te non reo; volto in Forbante il nume Siede in poppa al tuo fianco, e, Olà, ti dice, Giasíde, il mar porta per sè la flotta Fa un vento egual; l'ora a quetar t'è data: Fura i lumi al vegliar, giù posa il capo. Farò per poco ogni tua vece io stesso. Ma quei levando i languid'occhi a stento: Vuoi tu, che il volto e le rie tempre ignori Del cheto mar? che a mostro tal mi fidi? Ch'io dunque a perfid'Austri Enea consegni, Io dal seren già tante volte illuso? Così dicea, stretta al timon la cauta Tenace man, volto alle stelle il guardo: Qui un ramo il dio d'acque Letée grondante, Zuppo di Stigia lue, sulle due tempia Sbatte; e al restío gli occhi natanti chiude. Come il primo gli spirti obblío sorprese; Quei l'urta, e svelto ampio giron di poppa, Giunto a questo e al timon, giù in mar precipite, E i socj invan crebro a invocar, lo sbalza. S'erge il pennuto a svolazzar per l'aure. VIRGIL, Eneid. Tom. I.
Currit iter tutum non secius aequore classis, Promissisque patris Neptuni interrita fertur. Jamque adeo scopulos Sirenum advecta subibat, Difficiles quondam, multorumque ossibus albos: Tum rauca assiduo longe sale saxa sonabant. Quum pater amisso fluitantem errare magistro Sensit, et ipse ratem nocturnis rexit in undis, Multa gemens, casuque animum concussus amici: O nimium caelo et pelago confise sereno, Nudus in ignota, Palinure, jacebis arena!
Pur va la classe in suo cammin secura, Chè, qual promise, il glauco Dio l'affida. E a'scogli omai delle Sirene appressa, Per moltossa là spolpe infami e bianchi: Che allor s'udían lungi mugghiar percossi. Qui avvisa Enea, ch'orbo di duce il legno Gli ondeggia, e il regge in mar notturno ei stesso, Largo d'oméi, smorto del fido al caso: Del ciel dell'onde ah! mal credesti a calma! Starai, Giasíde, in strana sabbia ignudo!
Sic fatur lacrymans, classique immittit habenas, Et tandem Euboicis Cumarum allabitur oris.. Obvertunt pelago proras: tum dente tenaci Anchora fundabat naves, et littora curvae Praetexunt puppes. Juvenum manus emicat ardens Littus in Hesperium; quaerit pars semina flammae Abstrusa in venis silicis; pars densa ferarum Tecta rapit, silvas; inventaque flumina monstrat. At pius AEneas arces quibus altus Apollo Praesidet, horrendaeque procul secreta Sibyllae, 10 Antrum immane, petit; magnam cui mentem animumq; Delius inspirat vates, aperitque futura. Jam subeunt Triviae lucos atque aurea tecta. Daedalus, ut fama est, fugiens Minoïa regna, Praepetibus pennis ausus se credere caelo, Insuetum per iter gelidas enavit ad Arctos; Chalcidicaque levis tandem super adstitit arce. Redditus his primùm terris, tibi, Phœbe, sacravit Remigium alarum; posuitque immania templa. In foribus letum Androgei: tum pendere pœnas 20
« ForrigeFortsæt » |