![[ocr errors]](https://books.google.dk/books/content?id=JFpBAAAAMAAJ&hl=da&output=html_text&pg=PA265&img=1&zoom=3&q=editions:HARVARD32044102875986&cds=1&sig=ACfU3U1ynfuSSQ85PlJB19F44yC1dr4W2w&edge=0&edge=stretch&ci=995,80,5,11)
Quella, per l'arco a più color vergato, Giù porta in fretta il vergin piè, non vista. Mira gran frotta, erra co'rai pe' lidi, Scorge nude le
prue,
deserto il porto. Piangean spartate in solitaria sponda Le Troadi Anchise, e gli umid’occhi tutte Tenean sull’acque: Ahi! tanti guadi all'egre, Mar cotanto restar! fan tutte un lagno. Seggið vorrian; più navigar le intrista. Scaltra a far danni, Iri tra lor si getta, Pon giù di dea vesti e sembianze; e fassi Beroe a Dóriclo il Tmario annosa moglie, Cui già dier nome avi onorati e figli. Tal entra in mezzo a quelle Frigie, e parla : Sciaurate noi, che man d'Achei non trasse Tra i patrii muri a presta morte! ahil lassa Gente, a quai strazj anco ti vuol fortuna! Dal cener d'Ilio il settim'anno or volge, Che ogni spiaggia, ogni sen, tanti astri, e tanti Scorriam rii scogli; e pel gran mar l'Italia Seguiam fuggente, erriam fra l'onde. I lidi Qui d'Erice fraterni, e ospite Aceste: Nè or qul por mura, e cittadine or farci?
e O patria! o Troj Penati a'Graj mal tolti ! Città non fia, che appelliam Troja? o fiume Che gli Ettorei rammenti, o Simoi o Xanto? Su meco, olà, le infauste navi ardete. Chè a me Cassandra accese tede in sogno VIRGIL. Eneid, Tom. I.
L2
Ardentes dare visa faces: Hic quaerite Trojam; Hic domus est, inquit, vobis. Jam tempus agi res. Nec tantis mora prodigiis. En quatuor arce Neptuno; deus ipse faces animumque ministrat. 640
Haec memorans, prima infensum vi corripit ignem; Sublataque procul dextra connixa coruscat, Et jacit. Arrectae mentes stupefactaque corda Iliadum. Hic una e multis, quae maxima natu, Pyrgo, tot Priami natorum regia nutrix: Non Beroë vobis; non haec Rhæteïa, matres, Est Dorycli conjux: divini signa decoris, Ardentesque notate oculos. Qui spiritus illi! Qui vultus, vocisve sonus, vel gressus eunti! Ipsa egonnet dudum Beroën digressa reliqui 650 Agram, indignantem tali quòd sola careret Munere, nec meritos Anchisae inferret honores.
At matres, primò ancipites, oculisque malignis Ambiguae, spectare rates, miserum inter amorem Praesentis terrae, fatisque vocantia regna; Quum dea se paribus per caelum sustulit alis, Ingentemque fuga secuit sub nubibus arcum. Tum verò attonitae monstris, actaeque furore, Conclamant, rapiuntque focis penetralibus ignem: Pars spoliant aras, frondem ac virgulta facesque 660 Conjiciunt: furit immissis vulcanus habenis Transtra per et remos, et pictas abiete puppes.
Nuntius Anchisae ad tumulum cuneosque theatri Incensas perfert nayes Eumelus; et ipsi
Dar parve, e dir: Troja qui avete; il vostro Riposo è qui. Tempo è d'agir. Gli augurj Sdegnano indugi. Ecco a Nettun quattr'are; Desso quel dio faci e coraggio appresta.
Tra il dir, la prima infesto tizzo afferra; Leva il braccio, e lo brilla, e a forza il lancia. Delle Frigie ne andar' l'alme sorprese, Storditi i cuor. Pirgo fra lor più antica, De'tanti a Priamo nati alma nutrice: Non Beroe, o madri; ah! la Retea di Dóriclo Moglier non è: del divin lustro i segni, Gli occhi ardenti notate. Oh! quai tien spirti! Quai forme mai! qual vocal suon! qual passo! Io Beroe, io stessa, egra or lasciai giacente, Carca di duol, ch'unica manchi al circo, Nè d' inferie dovute Anchise onori.
Dubbie da prima a torvi rai le donne Guataro i pin, fra il vil amor divise Del suol presente, e i destri fati al regno; Qui al ciel la dea sulle adeguate penne S'alza, e vi solca in suo fuggir grand'arco. Scosse al prodigio, ebbre a furor, dan grida, Tolgon l'ardor da' sacri cespi: e molte Spoglian gli altar, frondi e virgulti e faci Gettan : vulcan va senza fren furente Per banchi e remi, e pinte poppe e prore.
D'Anchise all'urna e al pien teatro Eumelo L'incense navi ecco già nunzia; e dessi
Respiciunt atram in nimbo volitare favillam. Primus et Ascanius, cursus ut laetus equestres Ducebat, sic acer equo turbata petivit Castra; nec exanimes possunt retinere magistri. Quis furor iste novus? quò nunc, quò tenditis, inquit, Heu! miserae cives! non hostem, inimicaque castra Argivům, vestras spes uritis. En ego vester 67 Ascanius: galeam ante pedes projecit inanem, Qua ludo indutus belli simulacra ciebat. Accelerat simul AEneas, simul agmina Teucrúm. Ast illae diversa metu per littora passim Diffugiunt; silvasque, et sicubi concava furtim Saxa, petunt: piget incepti lucisque, suosque Mutatne agnoscunt; excussaque pectore Juno est. Sed non idcirco flammae atque incendia vires Indomitas posuere: udo sub robore vivit
680 Stuppa, vomens tardum fumum ; lentusque carinas Est vapor, et toto descendit corpore pestis; Nec vires heroum infusaque flumina prosunt.
Tum pius AEneas humeris abscindere vestem, Auxilioque vocare deos, et tendere palmas: Juppiter omnipotens, si nondum exosus ad unum Trojanos, si quid pietas antiqua labores Respicit humanos; da flammam evadere classi Nunc, pater, et tenues Teucrúm res eripe leto : Vel tu, quod superest, infesto fulmine morti, 690 Si mereor, demitte, tuaque híc obrue dextra. Vix haec ediderat, quum effusis imbribus atra
Scorgon volar l'atra favilla in nembo, Giulo il primier, quanto reggea giulivo L'equestre agon, spinge tant’acre al torbo Lido il caval; nè il pallid' ajo ascolta. Qual rio furor? dov'or, dov'ite? ei grida, Misere Teucre! ah! non a' Greci ardete, Ma il ricovro a voi stesse. Eccomi il vostro Giulo: e la vôta a' piè gitto visiera , Suo vel nel gioco a simular conflitto. V'accorre Enea, l'oste va tutta. E tosto Timor le sperge, eccole in fuga; ogn’una Cerca in bosco appiattarsi, e ovunque in tana S'avvien: pentita odia la luce, e avvisa Cangiata i suoi; scossa dal petto è Giuno. Ma non perciò tacque la fiamma, e l'ire Domò l'ardor: tra gli umidi assi vive Fumid'esca in la stoppa; e strugge i fianchi Crasso vapor, pel corpo tutto il tosco Serpe; nè braccio e infuso mar lo arresta.
Pel duolo Enea squarciasi indosso il manto, Priega i numi d'aïta, e a stese palme: Padre del ciel, s'anco non odii tutti, Niun tolto, i Troj, se a'guai dell'uom pur
serbi Qualche pietà; campa, o buon dio, dal rogo L'armata, e il searso unico ben ci salva: O un tuo, se il merto, (altro non resta) a Stige Fulmin m’invii, qui la tua man m’opprima. Finia d'orar, quando a gran strosci un'atra
![[ocr errors]](https://books.google.dk/books/content?id=JFpBAAAAMAAJ&hl=da&output=html_text&pg=PA269&img=1&zoom=3&q=editions:HARVARD32044102875986&cds=1&sig=ACfU3U1P4taR9p7oX8-U-F7YWrgSXOY9kg&edge=0&edge=stretch&ci=620,751,5,10)
« ForrigeFortsæt » |