ERNESTO, SAXONUM GOTHANORUM ET ALTENBURGENSIUM DUCI, LITERARUM LATINARUM UT BONARUM OMNIUM AMANTISSIMO, DOMINO SUO INDULGENTISSIMO, CATULLUM, AB SE RECOGNITUM, D. D. D. FRIDERICUS GUILIELMUS DOERING. CUJUS vis fieri, Catulle, munus ? Festina tibi vindicem parare, Ne dentes metuas maligniorum, Rumoresque senum severiorum, Qui vultu tetrici Catoniano Horrent versiculos pii poëtæ ; Et quicquid lepida procacitate Laxat lætifico labella risu, Oderunt cane pejus et veneno ; Dic vates, pater elegantiarum, Dic, quo vindice tutus ambulabis ?Sic dixi, lepidissimi poëtæ Curis carmina perpolita nostris Cum spectare viderem ad umbilicum. Respondit mihi leniter susurrans (Ut solent animæ beatiorum) Vates Elysiis redux ab oris : "ERNESTO, PATRIÆ PIO PARENTI!". ERNESTI cupis in sinum volare? Cepisti eximium tibi Patronum! Nam Dux Optimus et Disertus idem Admittet placido, suoque vultu, Quo nil supplicibus solet negare, Mellitissimum et optimum poëtam Intra limina sanctioris aulæ. Quodsi legerit hæc, probaveritque, |